Donderdag 22 mei: Brisbane – Brisbane Airport
De wekker staat op 08.00 uur, maar nog voor die tijd gaan onze luiken open. Dat was ‘ie dan, de laatste nacht in Australië. We staan rustig op, eten ons laatste yoghurtje op en pakken de allerlaatste spullen in de koffer. Als we de koffers voor op de stoep zetten, zien we eindelijk Maria, de incheckmevrouw. Ze vraagt of alles naar wens is geweest en wat onze volgende plannen zijn: naar huis vliegen dus. We geven de sleutel af en lopen dan weer naar buiten. Ik haal de auto op – want die konden we gisteren niet meer voor de deur parkeren – en parkeer hem weer op de ‘loadingzone’.
Als alle koffers in de auto zitten, stellen we de tom tom in op Lone Pine Koala Sanctuary. Ofwel, het opvangtehuis voor Koala’s. We krijgen gewoon niet genoeg van deze beesten! Na een half uur rijden we de parkeerplaats op. Omdat we eigenlijk nog niet goed ontbeten hebben, lopen we als eerste naar het cafeetje wat voor de entree zit. Ofja, cafeetje… het is meer een krot met een paar eetgerechten. We nemen beide de sandwich rosbief en gaan op het terrasje buiten zitten. Nog voordat ik een hap heb kunnen nemen, komt er al gezellig een vogel en een kalkoen bij ons tafeltje staan. Stelletje schooiers! Maar vooruit, de laatste twee stukjes brood hoef ik toch niet meer. Wat een geluk voor ze.
Dan lopen we naar de ingang en betalen 30 dollar per persoon aan entree. Als eerste lopen we langs een paar hokken met prachtige vogels. De geelkuif kaketoe zegt zelfs bye bye tegen ons. Echt super duidelijk te verstaan. Wat schattig!
Vervolgens komen we uit bij platypus, ofwel een vogelbekdier. In alle andere dierenparken waar we geweest zijn, zagen we hem bijna niet, maar hier zwemt Perry (je weet wel, Agent P uit Phineas en Ferb) heel beweeglijk rond.
Vervolgens komen we uit bij Koala Cuddling. Hier kun je – uiteraard ook weer tegen betaling – op de foto met een koala. Eigenlijk wil ik dat toch wel heel erg graag. Het kost hier gelukkig maar 16 dollar (en niet 25 zoals in Australia Zoo). We moeten even wachten en dan is het zo ver, ik mag een koala vasthouden! Martijn maakt wat foto’s en dan is het alweer voorbij. Maar och, wat is zo’n koala schattig! Hij zat heel lief en rustig op mijn handen, al keek hij wel vaak de andere kant op in plaats van in de camera hahaha….
Daarna lopen we weer verder en komen uit bij de kangoeroes. Ook hier springen ze vrij rond en mag je ze voeren.
Iets verderop loopt een medewerker en heeft een riem in zijn hand met daaraan een… Wombat! Hoe verzin je het, de wombat wordt uitgelaten. Net als een echt hondje. Dit doen ze omdat wombats normaal juist veel lopen, maar in ‘gevangenschap’ gaat dat natuurlijk niet. Elke wombat wordt daarom met regelmaat gewoon door de opvang uitgelaten.
We lopen nog langs een paar krokodillen en het kinderboerderijtje, maar dan zijn we toch echt rond en staan we weer bij de ingang. En dat terwijl het nog maar net middag is. We hoeven pas om uiterlijk 21.30 uur bij het vliegveld te zijn om de auto in te leveren. Lone Pine hebben we dus helemaal gezien, wat nu? Gelukkig hebben we al iets in gedachte en het adres ervan opgezocht. Laten we eens kijken hoe de Ikea hier in Australië is! Lunchen bij Ikea is altijd wel lekker. Het is ongeveer een half uurtje rijden en parkeren dan de auto onder het gebouw van Ikea. We lopen naar boven en ja ach, ook hier is het uiteraard hetzelfde als ‘bij ons thuis’. We lopen naar het restaurant en bekijken de opties. Ook hier hebben ze de balletjes op het menu staan, al zijn ze hier volgens ons wel wat duurder dan in Nederland: 9,99 dollar voor een normaal portie, dat is 6,65 in euro’s. We bestellen daarom maar ieder een klein portie balletjes en omdat de pompoen cannelloni er ook lekker uit ziet, ook daarvan één portie, om te delen.
De balletjes zien er alleen wel iets anders uit als bij ons. Ofja, het zijn wel dezelfde ballen, maar ze lijken minder rond. Alsof ze net ter plekke in elkaar zijn gedraaid. Maar smaken doen ze zeker. Jammie! Vervolgens lopen we ook nog even de winkel door. Veel verschil kunnen we niet ontdekken, behalve dat het rondje hier linksom gaat in plaats van rechtsom, zoals we gewend zijn. En we ontdekken zo af en toe iets andere spullen, maar de basis is uiteraard hetzelfde.
Helaas hebben ze hier ook geen donker rode hoezen meer voor onze eetkamerstoelen. Ze hebben exact dezelfde kleuren als in Nederland. Jammer… Als we de winkel weer uitlopen, is het nog maar 14.00 uur. Pff… zo’n dag als vandaag – pas laat op de dag vliegen – kruipt echt enorm traag vooruit. Al hadden we dit met de vlucht van Hong Kong naar Melbourne ook en toen hebben we nog behoorlijk wat op de dag zelf gedaan. We hebben zelfs ’s avonds nog moeten haasten om op tijd op het vliegveld te komen, zo vol zat de dag. Maarja, dat was op het begin van onze vakantie, dan zit je nog vol energie. Deze laatste dag (en de wetenschap dat je meer dan 28 uur onderweg bent om naar huis te reizen) is echt killing voor je lichaam. Je wilt eigenlijk dan gewoon naar huis. Was er maar een knop waar je jezelf mee kon transporteren. Wakker worden in Brisbane, knopje drukken en POEF, we zijn weer in ons huisje in Den Bosch. Maar helaas, we zullen de dag gewoon moeten ondergaan, dus kunnen we het maar beter zo leuk mogelijk maken. Maarja, de twee leuke dingen wat we bedacht hadden, hebben we al gedaan. Wat nu?
We bekijken wat tom tom in de aanbieding heeft wat betreft winkelcentra in de buurt. Naast de Ikea zit ook nog een soort van winkelcentrum, dus rijden we met de auto daar maar heen. We lopen wat rond, maar er zit eigenlijk geen winkel voor ons tussen. Ofja, ééntje: Anaconda. Een Outdoor Shop. Maar ze hebben helaas ook niet de Teva’s die ik zoek. We lopen weer terug en drinken bij Gloria Jean’s nog een cappuccino.
Als we weer terug bij de auto zijn, stellen we de tom tom maar in op de Outback. Misschien dat daar nog wat winkels in de buurt zijn. Wederom is het maar een half uurtje rijden en als we langs Outback rijden, zien we inderdaad dat er hier ook weer een winkelcentrum is. Outback zelf is pas vanaf 17.00 uur open en het is nog maar 16.30 uur. Dat wordt dus toch nog even shoppen. Maar ook hier weer geen winkels naar onze smaak. Eigenlijk alleen maar meubelzaken of babywinkels. Wel hebben we even behoefte aan een toilet, maar die blijkt moeilijker gevonden dan dat hij aangegeven staat op de plattegrond. Het lijkt alsof hij in een winkel zit, maar als we binnen lopen en het navragen, blijkt het op de eerste verdieping van een kantorencomplex naast de winkel te zitten, maar het is wel bedoelt als openbaar toilet.
Wederom kijken we in de tom tom of er een winkelcentrum in de buurt zit. Aspley Village klinkt wel groot en het blijkt op nog geen 10 minuten afstand te liggen, maar als we de auto eenmaal geparkeerd hebben, lijkt het erop dat de winkels gaan sluiten. Zucht… echt honger hebben we nog niet. Dan bedenkt Martijn dat er ook een Harvey Norman in de buurt zit. Een soort van BCC aka Mediamarkt. De winkel blijkt op een steenworp afstand te liggen en het is naast een soort van Mediamarkt ook nog een soort van Piet Klerkx. Ze hebben hier dus echt ALLES! Ze zijn tot half 6 open, dus we lopen wat door het elektrische gedeelte.
Iets na half 6 – de winkel blijkt zolang er mensen binnen zijn gewoon open te blijven – zijn we dan toch echt op weg naar ons laatste avondmaal. Althans, hier in Australië. In een half uur tijd is de Outback best volgelopen. Het is ook de enige in Queensland en deze Amerikaanse keten blijkt ook gewoon hier aan te slaan dus. We bekijken de menukaart en hebben eigenlijk wel eens zin om de Cheese Chips (in Amerika staat het op de kaart als Cheese Fries) als voorgerecht samen te delen. Speciaal voor onze vriendin Marjol ? Hoofdgerecht bestellen we nog niet, want we weten nog niet hoe verzadigd we na deze kaasfrietjes zijn.
Dan staat ons voorgerecht voor onze neus. Amai, dat is een flink bord! Het smaakt heerlijk, maar o’zo slecht voor de calorietjes. Maarja, we moeten wel, anders hebben we geen goed zitvlees opgebouwd voor onze lange terugreis.
Na het voorgerecht hebben we eigenlijk wel genoeg gehad, maar zijn te benieuwd hoe de ribbetjes van de lam smaken. Een halve rek kost 26 dollar en een hele 36. Omdat we behoorlijk vol zitten van de cheese chips hebben we aan ieder een halve eigenlijk wel genoeg. Maarja, kunnen we dan niet beter één hele portie bestellen en die dan delen? We blijven toch Hollanders hè. Als de serveerster de bestelling op neemt, vraagt ze ook nog of we een bijgerecht erbij willen. Nee doe maar niet. De frietjes waren als ons bijgerecht.
Na een tien minuten staat er één bord met lamsrek voor ons. Het kijkt een beetje zielig, zo zonder frietjes en groente, maar voor ons is het prima zo. Het gaat tenslotte toch om het vlees.
Als het bord leeg is, zitten we echt proppievol. We rekenen af en rijden dan richting het vliegveld. Dan bedenken we dat we nog moeten tanken. De auto moet tenslotte weer vol ingeleverd worden. Gelukkig zijn we nog niet echt in de buurt van het vliegveld, want daar zijn de benzineprijzen natuurlijk wat hoger als daarbuiten. Als de auto weer helemaal vol met benzine zit, zetten we onze rit naar het vliegveld weer voort. Het is alleen wel even zoeken naar de ‘Rental Car Return’. Pas als je bijna bij de ‘Departure’ bent, kom je een bord tegen. We rijden naar EuropCar en parkeren dan de auto. Maar er is helemaal niemand van EuropCar om een rapport op te maken. In Amerika staan ze vrijwel meteen bij de auto als je nog maar net het contact hebt uitgezet, maar helemaal niets.
We stappen uit en het lijkt wel uitgestorven. Zitten we hier wel goed? We lopen wat rond, maar zien niemand. Dan zien we twee mannen zitten bij Valet Parking. Wellicht dat zij meer weten hoe het werkt hier. Het blijkt dat je zelf naar EuropCar moet lopen in de terminal en dan door moet geven op welke parkeerplaats je hebt geparkeerd. Dan gaat er een mannetje naar beneden om polshoogte nemen, maar je krijgt geen bevestiging of iets dergelijks mee dat je alles goed hebt achtergelaten. Oeh, dat vinden we eigenlijk helemaal niets. Stel dat je achteraf gezeur krijgt: ‘ja, de auto is beschadigd’. Of, ‘de auto was helemaal niet volgetankt’ of iets dergelijks. Je hebt dan geen poot om op te staan, want je hebt tenslotte nergens een rapport van meegekregen. De auto hebben we in prima staat afgeleverd, maar stel we lopen nu naar boven en ondertussen is er iemand die gezellig met zo’n koffertrolley tegen de auto oprijdt en er een deuk in maakt… zie dan maar te bewijzen dat je die deuk echt niet gemaakt hebt.
Maarja,.. wellicht is dat een beetje te negatief gedacht van ons? Het zal vrijwel altijd goed gaan, anders doen ze het niet zo. Als we terug lopen naar de auto, zien we iemand aan komen lopen van EuropCar. Martijn vraagt of hij onze auto kan nakijken, maar hij wuift het in eerste instantie af, omdat hij eerst een andere auto na moet kijken. Maar Martijn vraagt nogmaals vriendelijk of hij onze auto ook even wil nakijken, dan is dat ook maar gebeurd. De man loopt een rondje om de auto en kijkt ook nog even in de auto en geeft dan een akkoord dat we hem prima afgeleverd hebben. We hoeven nu ook niet meer naar EuropCar op de terminal en kunnen gelijk naar de vertrekhal.
Uiteraard zijn de incheckbalies nog niet open. We vliegen om 00.55 uur en het is pas 19.30 uur. We lopen een rondje en gaan dan zitten schuin voor onze incheckbalie. Er blijkt gratis internet te zijn voor drie uur, dus de laptop wordt uitgepakt. Na ongeveer anderhalf uur zien we beweging bij de incheckbalie. De grondstewardessen maken alles gereed en er wordt een rij gevormd. Eén rij voor het inchecken en een rij voor kofferafgifte. In deze laatste gaan wij maar instaan, aangezien we gisteren natuurlijk al via internet zijn ingecheckt. Uiteindelijk moeten we nog een half uur wachten voordat de balies open gaan. Alles is in orde (zelfs de laptoptas die uiteindelijk 8,4kg weegt – en je mag maar 7kg bij je hebben als handbagage) en dan zijn we de grote koffers kwijt. Scheelt weer wat gesjouw. We lopen nog een rondje winkels, maar alles gaat sluiten. Het is inmiddels 22.00 uur.
We drinken nog een cappuccino voor Martijn en een mintthee voor mij en gaan dan door de douane. Er is geen rij en alles gaat dus lekker vlot. Na de douane zijn de winkels wel nog gewoon open. Mooi. En dan is het tijd om naar de gate te lopen. Gelukkig is het vliegveld niet zo groot en zijn we er snel. We nemen plaats op een bankje en na een goed twintig minuten wachten mogen we boarden. Omdat we vrijwel achteraan zitten, mogen we als één van de eerste naar binnen.
En met de eerste stap in het vliegtuig, is onze terugreis officieel begonnen….
Het weer: warm
Aantal gereden kilometers: 116