Donderdag 1 mei: Halls Gap
Eindelijk hebben we weer eens goed doorgeslapen. Hier is het tenminste wel rustig. We staan relaxt op en eten ons ontbijtje aan een tafeltje op onze kamer. Zo met de TV aan is het net alsof we thuis zijn. We pakken de spullen voor vandaag bij elkaar. De planning is om wat wandelingen te doen, dus nemen we wat yoghurt en koekjes mee voor in de heuptas.
Bij de receptie checken we nog even snel de mail en weblog en gaan dan op weg naar de eerste stop, wat ook meteen de zwaarste stop wordt. We willen vanaf Wonderland Carpark naar The Pinnacle hiken. Na een minuut of tien zijn we bij de parkeerplaats. Het is een goed 2,1 kilometer lopen naar The Pinnacle, maar niet zonder slag of stoot. Je gaat namelijk de berg op en behoorlijk wat over rotsen klauteren. Je kunt kiezen voor rechtstreeks naar The Pinnacle of via The Grand Canyon. De afstand naar The Pinnacle is daarmee wel een 100 meter langer, maar toch kiezen we daarvoor.
De canyon is prachtig, maar inderdaad wel wat steil over de rotsen. Van steen naar steen… Op zich net zo zwaar als gisteren naar Mt. William, maar wel een stuk spannender.
Onderweg maken we een paar stops om even bij te komen en water te drinken. Ze adviseren 2 liter per persoon om mee te nemen, maar wij vermoeden dat dit vooral in de zomer van toepassing is. Alhoewel ons eerste flesje toch ook behoorlijk snel leeg gaat. We begonnen onze wandeling met een vest aan, want het is een graad of 9, maar deze gaat al snel uit. Na een uur en een kwartier komen we eindelijk boven bij The Pinnacle en het uitzicht is echt adembenemend! Wat zijn we hoog!
We rusten even op een rots en eten daar ons yoghurt en wat Tim Tams op. Na een half uur gaan we weer op weg naar beneden. Op zich niet zo uitputtend als naar boven, maar toch is het nog best intensief. Je moet natuurlijk goed uitkijken waar je je voeten zet op de rotsen. Na iets langer dan drie kwartier zijn we weer terug op de parkeerplaats van Wonderland Carpark. We voelen onze benen en voeten wel na zo’n lange wandeling.
We rijden verder naar onze tweede stop: Boroka Lookout. Vanuit hier heb je een prachtig uitzicht over Halls Gap. Gelukkig is het niet zo ver lopen naar de Overlook. Na een minuut of vijf rijden we dan ook weer verder. Onze derde stop is bij Reed Lookout. Om naar de bekende ‘Balconies’ te komen, zullen we weer een kilometer moeten lopen.
Gelukkig is het gewoon een vlak zandpad. Ineens stopt Martijn en zegt: Hey Kangoeroe! Een meter of tien voor ons staat een zwarte kangoeroe ons aan te staren. We blijven een seconden of 30 elkaar aanstaren en dan springt hij weer de bossen in. Grappig!
Na een minuut of vijf wandelen komen we bij The Balconies. Ook weer een mooi uitzicht, al valt alles na The Pinnacle natuurlijk wat tegen. We lopen weer terug naar de parkeerplaats en komen helaas onderweg geen wildlife meer tegen.
We zijn nu redelijk dichtbij de McKenzie Falls, maar door een brand is de weg er naar toe afgesloten. Wel schijn je de waterval ook vanaf de hoofdweg te kunnen zien. Al snel zien we hem aan de rechterkant, maar door de bomen ervoor is het toch moeilijk te zien. We mogen ook niet stoppen op de weg, al is het helemaal niet druk in het park. Iets verderop keren we de auto, aangezien deze weg helemaal doorloopt naar het volgende dorp Wartook Valley en daar willen we niet heen ? Als we weer langs de waterval rijden, stoppen we toch even snel voor een foto. Maar echt duidelijk wordt hij niet.
Dan rijden we naar Sundial Carpark. Vanuit hier kun je ook weer naar The Pinnacle – wat we niet nog een keer gaan doen – maar ook naar Lakeview Lookout en Sundial Peak. We besluiten om alleen naar Lakeview Lookout te gaan. Deze is maar 0.6 kilometer lopen. The Sundial Peak is een stuk verder en we merken dat onze benen niet zo veel meer willen lopen. Na een minuut of tien zijn we bij de Lookout. Je hebt vanuit hier uitzicht op Lake Bellfield, een aangelegd meer.
Inmiddels is het half 5 en vinden we het wel genoeg geweest. The Grampians is een mooi park, maar je merkt wel dat het al najaar is. De bomen en planten zijn niet zo vol meer in bloei en qua drukte is het ook vrij rustig.
We rijden terug naar Halls Gap en maken onderweg nog één tussenstop bij Lake Bellfield. Dit meer bestaat uit regenwater en is aangelegd voor opslag. Je wordt gewaarschuwd om niet te zwemmen, want het water is ijskoud en enorm diep. Maar liefst 55 meter!
De Tom Tom staat op Kookaburra Bar & Bistro, maar als we daar aankomen zien we dat het niet open is in verband met renovatie. Blijkbaar zijn de werkzaamheden uitgelopen, want op het bord staat wanneer ze weer open gaan: april is doorgestreept en er is mei bijgeschreven.
Iets verderop zijn de hoofdwinkels weer van Halls Gap. We lopen wat rond en zien dat The Quarry Restaurant pas om 18.00 uur open gaat. Drie kwartier wachten hebben we geen zin in en het eten is ook iets wat aan de prijs. We lopen langs Black Panther Café en zien dat ze naast pizza’s ook ander eten hebben en vooral: wijn en cocktails! Als we naar binnenlopen vertelt de man achter de kassa dat ze alleen maar ‘take out pizza’ hebben. Hmz, dat is nou jammer…
Het wordt dus, net als gisteren, weer Basecamp Eatery. Ook hier hebben ze naast pizza’s wat ander eten. Martijn bestelt de kipschnitzel met tomatensaus en gesmolten kaas en ik Fish & Chips. Qua drinken bestellen we hetzelfde als gisteren: voor mij warme chocolademelk en voor Martijn een Oldschool Bananenmilkshake. Volgens hem één van de lekkerste shakes welke hij ooit gehad heeft. Zo lekker luchtig en smaakt naar echte banaan in plaats van chemisch. Hij komt ook in een ouderwetse metalen beker.
We zijn dit keer dus lekker vroeg terug in onze kamer. De hele dag heeft de verwarming aangestaan en dat is heerlijk ‘thuiskomen’. Snel nemen we een hete douche om nog warmer te worden. De TV gaat aan. Eerst blijven we hangen bij Friends en daarna de finale van So You Think You Can Dance Australia! Helaas zonder Dan Karaty en Jan Kooijman.
Het weer: tussen de 9 en 12 graden, bewolkt
Aantal gereden kilometers: 73