Vrijdag 2 mei: Halls Gap – Glenrowan
Het is vroeg dat voor ons, want we gaan vandaag een behoorlijk eindje rijden. Naar Glenrowan is ongeveer 400 kilometer en onderweg willen we rond Bendigo een paar vineyards aandoen. Na het ontbijt pakken we onze spullen en rijden we naar de receptie om uit te checken. Uiteraard checken we ook nog even het internet. Als we bijna klaar zijn, zien we in de verte een struisvogel. Snel pak ik de camera om wat foto’s te maken en de man des huizes komt er ook bij staan. Hij heeft wat brood meegenomen en vertelt ons dat deze struisvogel wel vaker langs komt voor een lekker hapje. Al snel komt de struisvogel onze kant op en eet hij uit de hand van de man. Wij krijgen ook wat stukjes brood en de struisvogel pikt het uit onze handen. Lief! Gelukkig heeft hij een stompe snavel, maar je voelt wel even een stomp in je hand.
Dan stellen we de Tom Tom in op onze eerste wijngaarden: Connor Park. Dat wil zeggen, naar het plaatsje ‘Leichardt’, want de straat waaraan Connor Park Vineyards ligt, kent de Tom Tom niet. Hij geeft aan dat dit een goed 2,5 uur rijden is, dus snel gaan we op pad. Ik begin met rijden en vanaf Bendigo zullen we switchen. Kan ik daarna alvast aan het verslag voor de weblog beginnen in de auto. Wel zo efficiënt. Onderweg rijden we eigenlijk alleen maar B-wegen. Zelfs een paar keer een enkele weg waarbij je in de gravel moet als er tegemoet komend verkeer aankomt. Ondertussen regent ook nog behoorlijk. We gaan weer wijn proeven hoor. Blijkbaar hoort dit weer daarbij? Het is best saai rijden. Vrijwel geen verkeer op de weg en alleen maar wegen rechtdoor. Onderweg stoppen we dan ook even om bij te komen. Overal langs de weg staan ook borden dat je regelmatig een powernap moet doen. We begrijpen volledig waarom dit is. Wat ook veel op valt zijn de vele vogels welke midden op de weg zitten en vervolgens als we eraan komen rijden, ze weg vliegen. Alleen vaak gebeurd dat nét laag voor de auto langs. Het gaat telkens dan ook maar nét goed. We komen veel verschillende vogels tegen. Soms de witte kaketoe welke we al vaker hebben gezien, maar soms zien we ook hele mooie gekleurde vogels voorbij komen.
Als we na circa 3 uur in de buurt komen van Leichardt zien we een bord met Connor Park Winery 5. Maar het bord wijst naar links. Bedoelen ze nu dat je over 5 kilometer naar links moet? We rijden door, maar na een kilometer of 5 zien we nog steeds geen bord. We kijken nogmaals in de Tom Tom en daar staat bij ‘nuttige plaatsen’ wel een Connor Park Winery in. Aha, laten we daar maar heen rijden dan! Maar als we op ‘plaats van bestemming’ komen volgens de Tom Tom, staan we midden tussen de weilanden en geen huis of iets dergelijks te bekennen. Dan bedenk ik me dat het wellicht de bedoeling was om bij dat bord links te gaan en dan nog 5 kilometer door te rijden. Snel draaien we om en rijden we terug naar het bord. We draaien het landweggetje in en rijden dan een kilometer over gravel. Pfoe.. het is écht ‘in the middle of nowhere’. Als we zo nog 4 kilometer moeten doorrijden, schiet het ook niet op. We laten Connor Park voor wat het is en draaien om. Op naar de tweede vineyard op de lijst: Sandhurst Ridge Winery. Tom Tom geeft aan dat het een half uur rijden is, maar na een minuut of 10 zijn we er al. Als we de auto geparkeerd hebben en uitstappen, komt er meteen een hond naar ons toegelopen. Hij is enorm aanhankelijk en wil maar wat graag geaaid worden.
We lopen naar binnen en worden verwelkomt door een man. Hij vertelt ons dat we gewoon alles gaan proeven van de lijst, zonder tasting-fee. Hij zet twee glaasjes neer, maar Martijn geeft aan dat hij moet rijden, dus dat ik ga proeven en hij er af en toe aan nipt. Hij heeft op de toonbank een fles of 10 staan. Hij raadt aan om eerst met de witte wijnen te beginnen en daarna door met de rode. Prima. De wijnen smaken prima, maar de een-na-laatste blijft hangen bij ons: Fringe Shiraz Cabernet 2008. Daarvan kopen we dan ook meteen twee flessen van. Eén voor ergens in deze vakantie op de kamer en de ander voor mee naar huis. We kopen ook nog een potje van Thai Style pesto.
Hij vraagt ons wat onze volgende bestemming is en als we hem vertellen dat we nog naar Balgownie Estates gaan, geeft hij ons een plattegrondje mee. Blijkbaar steunen Balgownie, Sandhurst en Connor Park elkaar met wijnproeven. Op het kaartje worden deze drie namelijk aangeduid als de ‘drie leidende wijngaarden van Bendigo’. Jammer dat we Connor Park dus uiteindelijk toch hebben overgeslagen. Maar terugrijden hebben we geen zin meer in.
Als we onderweg zijn naar Balgownie zien we in een weiland enorm veel kangoeroes staan. We stoppen de auto en als we naar het hek lopen, merken de kangoeroes dat ook een hoppen met zijn alle er vandoor. Op een enkeling na is het weiland ineens helemaal leeg. Naja zeg! Hebben we ze dus per ongeluk weggejaagd.
Iets verderop zit Balgownie Estates. Ook hier zijn we weer als enige. Ook heeft deze vineyard de gelegenheid tot lunch. Lekker! Het is inmiddels iets na 1-en. Martijn bestelt de vleespastei en ik de lamsworstjes. Het smaakt prima.
Dan vragen we de man of we wat wijn mogen proeven. Uiteraard mag dat! Ook hier is het geheel gratis. Je kunt hierdoor goed merken dat het minder massaal en commercieel is als in Yarra Valley.
We proeven wat witte en rode wijnen. Ook proeven we hier de Sparkling Shiraz. Erg lekker, maar het meeste wat blijft hangen is toch de Port. Ofja, de Tawny Ze noemen het hier ‘fortified wine’, want port mag je het officieel niet noemen. Dat mag natuurlijk alleen als het ook echt uit Porto komt. Een flesje gaat mee in onze voorraad.
We bedanken de man en gaan dan op naar ons volgende adres: Big Hill Vineyard. Deze ligt iets ten zuiden van Bendigo. Na ongeveer 20 mins rijden, komen we aan bij de vineyard. We worden verwelkomt door een dame en als we aangeven dat we voor het wijnproeven komen, haalt ze nog een andere dame erbij. Ook hier weer proeven zonder kosten. We krijgen een blaadje met verschillende wijnen en we mogen daarop uitkiezen wat we willen. Omdat ik al een beetje de wijn begin te voelen, houden we het netjes. We proeven een wijn of 6, maar de allereerste was toch écht de lekkerste: Botrytis. Een soort muscat, maar we kennen de druifsoort niet, maar zó lekker! Twee flesjes gaan mee. Eén voor op de kamer en de ander voor thuis. Ondertussen kletsen we behoorlijk met de dames. Ze merken ons accent en vragen waar we vandaan komen en of wij in ons landje ook vineyards hebben. Niet echt (we hebben ze wel, maar bekend zijn ze niet). Nee, wij proeven geen wijn, maar proeven natuurlijk de cannabis, zoals één van de dames opmerkt. D’oh! Het is een enorm gezellig gesprek.
Als we weer terug zijn in de auto hebben we nog één adres op de planning, maar we zijn eigenlijk wel een beetje klaar met proeven. We hebben eigenlijk meer zin om richting het hotel te rijden. Dat is tenslotte ook nog een goed 2,5 uur rijden. We rijden weer via Bendigo, maar ditmaal door het stadscentrum. Het is een oud goudmijnstadje en dat is te zien. Overal mooie oude gebouwen.
Verder zijn het onderweg vooral weer saaie B-wegen. Pas een half uur voordat we er zijn rijden we een snelweg op. Dat is ook wel eens lekker voor de afwisseling. Dan rijden we het plaatsje Glenrowan binnen, een niet zo’n groot dorp. We slapen hier één nacht in het Kelly Country Motel.
We checken in en worden vriendelijk begroet door een mevrouw. Ze maakt ons een beetje wegwijs waar we allemaal kunnen eten, maar verder dan de twee buren komt ze niet. Aan de ene kant zit een soort van friettent met Burgers en Fish & Chips en aan de andere kant zit een bar wat ook avondeten serveert.
We krijgen kamer 9 toegewezen en als we de koffers geïnstalleerd hebben en ingelogd zijn op de wifi – heel belangrijk – lopen we als eerste naar ‘de friettent’. Op zich kunnen we daar beide iets lekkers vinden, maar zijn toch benieuwd wat de bar voor eten heeft. We lopen naar de andere kant van ons motel en lopen de bar binnen. Het ziet er best gezellig uit en als we vragen of we ook wat kunnen eten, worden we doorverwezen naar achteren. Aha, daar heb je een ruimte met tafels om te eten. Het ziet er iets wat oubollig uit, maar de menukaart belooft veel goeds. We mogen zelf een tafel uitkiezen. We gaan zitten en bekijken de kaart. Dan willen we bestellen, maar er komt maar niemand onze bestelling opnemen. Iets wat verveeld kijken we wat rond. Als één van de dames achter de toonbank dit door krijgt, loopt ze naar ons toe en vertelt ons als we gereed zijn om te bestellen, we naar voren mogen komen naar de toonbank. Aha, dat wisten we niet mevrouw. Het staat ook nergens te lezen dat we daar onze bestelling moeten plaatsen, maar ach…
Martijn bestelt de Dan’s Chicken. Dat is een kippenborst gevuld met camembert en asperges. Omhult met bacon en een mosterdsausje. Ik de Porterhouse Steak met pepersaus en groente. We willen er ook een wijntje bij, dus Martijn vraagt of ze een wijnkaart hebben en hij wordt doorverwezen naar de bar, want daar hebben ze de wijn. Toch apart dat je voor je eten bij de ene toonbank moet bestellen en voor je drank bij de ander. Maar ach, het zal wel iets dorps zijn.
Het eten zelf smaakt prima, al had mijn groente best wat langer gekookt mogen worden. We rekenen af en lopen dan weer terug naar het motel. Dat zijn tenslotte maar twee… drie stappen ?
Als we weer terug zijn op de kamer, zien we dat het internet eruit ligt en we deze ook niet meer aan de praat krijgt. Martijn loopt terug naar de receptie, maar als hij terugkomt, werkt het nog steeds niet. Hij loopt nog een paar keer op-en-neer en de wifi-kastjes worden gereset. Pas na de derde keer lijkt het internet het weer te doen. Maar helaas, het blijkt van korte duur te zijn. Dat wil zeggen, het is óntzettend traag. Wellicht dat het uploaden van het verslag bij de receptie meer succes heeft.
Moeten we ons verplicht vermaken met de gedownloaden series. Op de TV kan in ieder geval een HDMI-kabel aangesloten worden, dus we komen de avond toch wel door ?
Aanwinsten van vandaag:
Het weer: veel regen – af en toe droog, 10 graden
Aantal gereden kilometers: 460