Maandag 12 mei: Haberfield – Port Macquarie
We slapen iets langer uit dan andere dagen, maar staan toch redelijk op tijd op. We moeten tenslotte voor 10 uur uitgecheckt zijn. Snel ontbijten we en pakken we de koffers in. Als we uitgecheckt zijn, bekijk ik op de bank op de binnenplaats wat we precies onderweg kunnen bezoeken. Maar dat is eigenlijk maar bar weinig. Er zijn genoeg dingen te doen onderweg, maar kosten eigenlijk net wat te lang tijd. We besluiten om alleen Lake Macquarie in onze planning op te nemen.
Als eerste lopen we naar de winkel schuin tegenover het hotel. Onze SD-kaartjes zijn bijna vol (2x 16GB – jaja) en ondanks dat we een back-up op twee laptops hebben, willen we geen foto’s wissen van de kaartjes. Beter te veel back-up als uiteindelijk te weinig. De winkel schuin tegenover verkoopt eigenlijk allerlei soorten witgoed en andere elektrische apparaten. Een soort BCC dus. We kunnen niet rechtstreeks oversteken, want in het midden zit een weg-afscheiding en dat zou te gevaarlijk zijn om zo’n drukke weg over te steken. Via de brug bij Lightrail komen we aan de andere kant. We kopen wederom een SD-kaartje van 16 GB. Daar zullen we zeker wel genoeg aan hebben de nog komende twee weken vakantie. We lopen weer terug naar het hotel en rijden dan richting Lake Macquarie. Martijn begint met rijden, zodat ik aan het verslag van gisteren kan beginnen. Het eerste half uur is vrij druk en gaan richting de stad. En dan rijden we ineens over The Harbour Bridge. Toch leuk om er eerst overheen gewandeld te zijn en nu rijden we er gewoon overheen met de auto.
Dan wordt het qua verkeer een stuk rustiger. De cruise-controle gaat aan en na een uur komen we aan bij Lake Macquarie. Althans, bij één van de plaatsen waar je kunt stoppen om over het meer uit te kijken. Dit meer is namelijk het grootste zoutwatermeer van Australië. We eten een yoghurtje op een picknickplaats. Bij het water ligt een pier waarop een pelikaan de wacht houdt. Alhoewel,.. na een paar minuten gaat hij erbij zitten, dus echt de wacht houdt hij niet. Lekker relaxt tussen alle meeuwen.
We stellen de Tom Tom in op het adres van ons nieuwe hotel. Drie uur rijden geeft hij aan. We wisselen van plek en dan mag ik rijden de komende twee uurtjes. Het gezegde is ‘na regen komt zonneschijn’, maar hier is het precies andersom. Na een paar uur volle zon en 23 graden, belanden we ineens in een enorme hoosbui. Uiteraard gaat de temperatuur ook wat naar beneden, maar lager dan de 19 graden komt hij niet.
Vervolgens is het weer droog en wisselen Martijn en ik weer van plek. Martijn heeft even de ogen dicht gehad en dat wil ik eigenlijk ook wel even. Na drie weken vakantie merken we dat de puf er toch wel echt uit begint te raken. Gelukkig hebben we over twee dagen een ‘rustdag’ gepland, zodat we daarna een volle week pretparken kunnen bezoeken. Juist dat kost voor de meeste veel energie, wij krijgen daar juist energie van. Komt goed uit dus ?
Rond half 5 komen we aan bij ons hotel ‘Aston Hill Motor Lodge’. We checken in en krijgen kamer 232 toegewezen, op de eerste verdieping dus. Het betreft een motel, dus helaas is er geen lift aanwezig. De kamer wordt goed gekeurd en we installeren onze koffers.
Bij dit hotel heb je gratis wifi, maar je hebt ook de keuze voor een kabeltje. Dus gebruiken we onze eigen Wifi hotspot. Heerlijk stabiel internet. Ik heb wat foldertjes bij de receptie meegenomen waar je allemaal kunt eten. Het lijkt allemaal bij elkaar te zitten bij de haven, maar wel pas na 6 uur. Aangezien het nog geen half 6 is, internetten we nog wat en iets na 6-en gaan we met de auto richting het centrum. We parkeren de auto in een zijstraat en lopen dan wat rond. Jeemig, het lijkt wel uitgestorven. Alle winkels zijn natuurlijk al dicht, maar ook het aantal restaurants is wat summier. We lopen langs Hog’s Breath Café en The Grill. Beide steakrestaurants, maar Hog’s lijkt gezelliger. The Grill staat erg bekend voor zijn locatie en adverteert met ‘kom genieten van de zonsondergang en kijk uit op de haven’. Maar het is al hartstikke donker. Dus dat lokkertje gaat niet op. We lopen weer terug naar de auto en ik herinner me dat er ergens ook een sushirestaurant moet zitten. Op goed geluk rijden we een straat in en het restaurant is al snel gevonden. Het is een zogenaamde ‘lopende band’ restaurant. Op een lopende band komen verschillende sushi’s met verschillende kleuren bordjes voorbij. Elk kleur bordje heeft zijn eigen prijs. De prijzen variëren van 3,80 tot 8,50 dollar per bordje. Dat is wel erg duur zeg! Snel rijden we weer terug naar Hog’s en The Grill. Eénmaal, andermaal… het wordt Hog’s! Inmiddels is het iets wat drukker geworden en dus nog gezelliger. De entourage kijkt wat simpel en saloon-achtig. Maar de steaks op het menu zien er prima uit. Ze adverteren ook met ‘the best steaks in town’, dus zijn erg benieuwd. We bestellen beide een Prime Rib (vlees wat minstens 18 uur in de slowcooker is geweest), alleen Martijn met pittige saus en ik met avocado en béarnaise saus. Uiteraard bestellen we er een wijntje en biertje bij. Dat is toch het lekkerst bij een goed stuk vlees. Het smaakt echt heerlijk! Echt super mals. Na het eten willen we eigenlijk een cocktail als toetje, maar op het menu zien we ook nog iets anders lekkers staan: chocolade-fondue. Maar een cocktail én een dessert maakt het allemaal wel weer duurder. Naja ach, we hebben vandaag tenslotte geen lunch en ontbijt betaald. Gemiddeld komen we daarmee dus alsnog uit onder de 100 euro ?
Na het eten rijden we nog naar Coles om weer wat voorraad in te slaan en zijn dan rond 21.00 uur weer terug op de kamer. Verslag wordt getikt, TV’tje gaat aan en genieten dan nog even van de avond om vervolgens morgen weer fris en fruitig op weg te gaan naar onze volgende bestemming: Byron Bay.
Het weer: warm, zonnig en een korte maar flinke bui.
Aantal gereden kilometers: 427