Woensdag 23 april: Hong Kong – Melbourne
Het is wat behelpen in de krappe vliegtuigstoeltjes, maar ik kan toch zeker wel 3.5 uur goed wegdommelen. Martijn heeft er uiteraard wat meer moeite mee en geeft het slapen op. Hij besluit om nog maar een film te gaan kijken.
Vervolgens word ik twee uur voor landen weer wakker. Inmiddels is het licht in de cabine ook weer aangegaan en is de bemanning het ontbijt aan het voorbereiden. We kunnen kiezen uit een omelet met ham en zongedroogde tomaten met een worstje, bacon en champignons of kip/champignon rijstepap. We kiezen beide maar voor het eerste.
Vervolgens luister ik nog wat muziek terwijl Martijn zijn film afkijkt en dan is het alweer tijd om te landen. Iets na 1-en zijn we dan eindelijk op Australisch gebied. We lopen naar de paspoortcontrole en krijgen een stempeltje in ons boekje. Meteen door naar de afhaalband van de koffers. Daar zitten namelijk wat blaarpleisters in waar ik echt enorm naar snak. Heb ik toch nog een souvenir uit Hong Kong meegenomen dus. Helemaal gratis en voor niets! We wachten een tien minuten en dan komen onze koffers voorbij.
Nadat ik wat pleisters op mijn voeten heb geplakt gaan we op zoek naar de autoverhuur. We hebben een fullsize gehuurd bij Sunnycars (Europcar) en zijn benieuwd wat voor auto we meekrijgen, maar vooral: passen de koffers er allemaal in? Wij zijn natuurlijk gewend om grote SUV’s te huren in Amerika, maar deze zijn hier in Australië onbetaalbaar. Het is alleen wel even zoeken. Het bordje wijst ons naar de linker uitgang, maar als we buiten staan, zien we ineens geen bordje meer met ‘Rental Cars’. We lopen weer naar binnen en gaan dan via de rechterkant naar buiten en dan zien we ineens dat tegenover verschillende verhuurbedrijven zitten. Maar hoe komen we daar? We lopen weer naar de linker uitgang en vanuit daar kun je oversteken naar de overkant. Maar er staat nog steeds geen bordje dat daar de autoverhuur zit. Beetje onduidelijk allemaal. Uiteindelijk komen we er wel, maar het had best iets handiger aangeven mogen worden.
Als we het kantoortje van Europcar binnenlopen, zijn we meteen aan de beurt. De mevrouw aan de balie geeft ons de sleutel van de auto en als alle handelingen afgehandeld zijn, lopen we naar het parkeervak G20. Daar staat onze auto voor de komende weken op ons te wachten, een witte Volkswagen Jetta. Ben je zo ver van huis, krijg je alsnóg een Duitser mee! Meteen worden de koffers achterin gelegd. Ja, alles past! Met gemak zelfs. En dan gaan we de binnenkant onderzoeken. Waar alle knopjes zitten enzo. Het stuur zit in ieder geval aan de… rechterkant! Oh, dat gaat wennen worden. Vooral dat de Tom Tom en de binnenspiegel nu ook aan je linkerkant zit, vanuit de bestuurder gezien. Gelukkig is het een automaat. Je zou er nu toch niet aan moeten denken om steeds maar – aan de verkeerde kant – te moeten schakelen?!
Na drie kwartier zijn we eindelijk onderweg naar het hotel. Martijn begint als chauffeur, maar het is behoorlijk wennen voor hem om links te rijden. Je bent zo gewend als bestuurder om links van de baan te rijden. Zelfs nu het stuur ook aan de rechterkant zit. We hebben een paar keer een bijna-botsing met de muur aan de linkerkant, maar we zijn voorzichtig, dus alles gaat prima. Eenmaal uit de garage van Europcar, wachten we even totdat de Tom Tom satellieten heeft. We weten immers totaal niet welke kant we op moeten. Na een minuut of 5 wachten krijgen we ‘groen licht’ en zien we dat het een minuut of 20 rijden is naar het hotel. Martijn krijgt het linksrijden al aardig onder de knie, maar het blijft lastig. Op de snelweg is het vrij gemakkelijk. Gewoon linkerbaan blijven rijden (hier mag dat dus wél) en dan komt het wel goed.
Dan rijden we Melbourne zelf binnen en rijden we langs het hotel. Er blijkt helemaal geen parkeergelegenheid te zijn, dus we rijden er in eerste instantie voorbij. Ach, gewoon vier keer links en je bent weer op plaats van bestemming. Maar dat loopt toch niet zo gemakkelijk als je zou verwachten. We rijden zelfs de straat voorbij en dus rijden we wederom een blokje om. Ineens zien we waar je als hotelgast je auto moet parkeren en na nogmaals een blokje om zijn we er eindelijk. Maar de garagedeuren gaan niet open… Dan zien we een bordje dat je de deuren open krijgt door middel van je hotelsleutel. Ja, die hebben we natuurlijk nog niet. We parkeren de auto iets te lomp aan de zijkant van de parkeergarage – achteruit rijden is geen optie doordat er veel voetgangers lopen. Dan maar even asociaal parkeren, inchecken en dan goed parkeren.
We lopen naar de lobby van het hotel en checken in. Het parkeren kost 22 dollar per nacht, maar de medewerker vertelt ons dat er ook een goedkopere optie is door te parkeren in een openbare parkeerplaats. Hij kan ons daarvoor een prijs van 11 dollar per nacht aanbieden. Nou, laten we dat maar doen dan. De locatie daarvan zit in een straat achter het hotel. We mogen de auto nu wel even op een parkeervak van de hotelgarage parkeren en dan onze koffers naar de kamer brengen.
We krijgen kamer op de vijfde (de hoogste) etage toegewezen. Helemaal aan het eind van de gang. Als we de deur open doen zien we… ruimte!! En wat voor een ruimte. De kamer heeft zelfs een eigen keukentje. Relaxt zeg. Het afstapje naar beneden is alleen wel wat wennen. Ik stoot mezelf er gewoon twee keer aan (iets met ‘ezel en steen’).
Nadat we de koffers geïnstalleerd hebben, parkeren we de auto in de openbare parkeergarage. Het is nog geen vijf minuten van het hotel vandaan.
Eenmaal terug op de kamer bekijken we hoe het internet werkt. Op onze Hotwire reservering staat dat dit gratis is, maar bij de receptie vertelde ze ons dat alleen het eerste uur gratis is en je daarna per dag 15 dollar (of 30 dollar voor drie dagen) moet betalen. We vinden dit eigenlijk misleiding, aangezien we bij Hotwire speciaal voor dit hotel gekozen hebben omdat het internet gratis is. Uiteraard gaan we hiermee terug naar de receptie, al besluiten we om eerst maar even de ogen dicht te doen. Zo’n nachtvlucht hakt er toch wel in. De wekker gaat op 18.00 uur.
Na twee-en-een-half uur slapen worden we weer wakker door de wekker. Voordat we op zoek gaan naar eten, lopen we nog even langs de receptie en leggen we uit dat we ‘1-uur gratis internet’ niet als ‘Free internet’ zien. De medewerker begrijpt wat wij bedoelen, maar kan ons geen gratis internet aanbieden. Blijkbaar is er een miscommunicatie geweest tussen het hotel en Hotwire. Hij stelt voor dat hij met Hotwire gaat mailen om te vragen hoe en wat. Wellicht dat Hotwire ons gratis internet kan aanbieden, maar het hotel kan dit in ieder geval niet. Wel geeft hij ons voor de eerste 12 uur gratis internet voor het ongemak.
En dan gaan we op zoek naar wat eten. We lopen rechtsom, de Collins Street in, maar komen eigenlijk niets van een restaurant tegen. Als we besluiten om weer terug te lopen naar het hotel om zo schuin tegenover op het station wat te kijken, zien we ineens een paar fastfood ketens aan de linkerkant (Domino’s Pizza en Nando’s). Vooral deze laatste lijkt ons wel lekker. De gerechten staan in teken van kip piri piri. We kiezen voor een gemixte maaltijd van ribbetjes. kippendijen en halve kip en dit alles gegrilt in een marinade van mango-limoen. Erg lekker!!
Snel weer terug naar het hotel. Uiteraard internetten we nog wat, tik ik dit verslag en bekijken we het plan van aanpak voor morgen. Ergens in de middag is het plan om naar Philip Island te gaan. Daar heb je ’s avonds de pinguïn parade (tientallen pinguïns komen dan vanuit het water op het land). Het zal waarschijnlijk erg toeristisch zijn, maar daarom staat hij ook bij ons op het lijstje natuurlijk ?
Het weer: 19 graden
Afstand gereden: 27 km