Woensdag 30 april: Warrnambool – Halls Gap
Na een zéér onrustige nacht, worden we iets voor 8 wakker. Vannacht vonden een stel jongeren het blijkbaar nodig om net voor onze deur het gezellig te hebben. Na een kwartier hadden we er genoeg van en is Martijn er iets van gaan zeggen. Ze rookten hun sigaret nog even op en dan gingen ze weer. Het was namelijk nog steeds regenachtig en de enige plek waar ze droog konden staan roken, was op de veranda voor onze deur. Heel prettig,.. not! Doordat ze rookten, kwam de geur ook nog eens onze kamer binnen. Dat was al helemaal niet prettig.
Maar goed, na een kwartier werd het rustig… dachten we. Uiteindelijk heeft men er tot half 3 gestaan. Ze waren gelukkig niet zo luidruchtig meer, maar in slaap kwamen we maar niet. Kort nachtje dus voor ons…
Met slaperige oogjes pakken we de koffers weer in. Tot 10.00 uur hebben we de tijd om uit te checken, dus we lopen nog even naar de gezamenlijke ruimte om daar ons ontbijtje te nuttigen. Ondertussen lezen we ook weer de reacties op onze blog bij. Erg leuk om telkens te lezen. Dank je wel voor iedereen die reageert ?
Daarna pakken we de koffers en rijden we richting Halls Gap. De Tom Tom geeft een reistijd van 2 uur aan. Mooi, dan hebben we nog de hele middag voor het Nationale Park. Als we een half uur onderweg zijn, merken we ineens op dat het streepje voor de benzine bijna in het rood staat. Dat wordt dus tanken… maar waar? Volgens de display van de auto kunnen we nog 90 km rijden. Wellicht dat er in het volgende dorp een tankgelegenheid is. Maar als we twee dorpen verder zijn, heeft onze auto nog steeds niet gedronken. Het lijkt erop dat we door alleen maar kleine dorpjes komen. Dan ineens zegt de auto ‘pling’ en het lampje voor het tanken licht op. Nog maar 70 kilometer, geeft hij aan.
Via de Tom Tom worden we niet echt wijzer. Er ligt er geeneen op de route! Dan maar even van de route afwijken? Als we via Dunkeld gaan, kunnen we wellicht via de Zuidkant van The Grampians NP naar Halls Gap. Maar dat is een goed 50 kilometer rijden. Beetje ‘tricky’. Via Mortlake dan maar, dat is een goed 30 kilometer naar het oosten. Als we nog geen minuut aan het rijden zijn, geeft het displaytje aan dat we nog maar 40 km kunnen rijden. Oeh, dát gaat hard omlaag! Met zweet in onze handen rijden we naar Mortlake. En als we dan eindelijk na een half uurtje Mortlake inrijden en bij een benzinepomp zijn, staat erop het displaytje: 5 km. Jee, dat was krapjes zeg. Maar we hebben het gehaald en tanken hem helemaal vol!
Dan zijn we weer op weg naar Halls Gap. Als we er bijna zijn, zien we in de verte wat bergen opdoemen. Eindelijk zeg, want vanaf de kust tot aan Halls Gap was ons uitzicht eigenlijk wat vlak. Erg saai dus. Iets voor één zijn we bij het hotel. Officieel mogen we vanaf 14.00 uur pas inchecken, maar het is vrij rustig, dus geen probleem. We krijgen kamer 9 toegewezen. Het hotel bestaat uit twee gedeeltes: het motel gedeelte – waar wij zitten – en iets verderop zijn huisjes. Ook leuk, maar die waren erg aan de prijs.
Het is enorm koud in de kamer en zoeken snel de verwarming. Maar waar is die? We friemelen wat aan de airco, maar die gaat niet aan. Martijn gaat het vragen aan de receptie: hoe werkt het?! Het zou toch de airco moeten zijn, die ook op de verwarming-stand kan. Maar we krijgen hem gewoon niet aan de praat. Vervolgens gaat Martijn het maar weer vragen en komt terug met de dame van de receptie. Zij pakt de thermostaat van de muur en klikt de nieuwe airco aan. Ohhhh, daar zit de airco? Wij zaten wat te klooien met de oude en hadden deze nieuwere nog geeneens gezien, hahaha… Hij is fijn.
Snel aan op verwarmen! We eten nog een broodje en gaan dan op weg naar The Grampians. Althans, laten we eerst maar wat nieuwe broodjes kopen, anders hebben we morgen niets meer te ontbijten. Maar de Tom Tom brengt ons overal, maar niet naar de supermarkt wat we ingesteld hebben. Ook op het adres wat Tom Tom aangeeft als ‘bakkerij’, is niets te vinden. We rijden weer terug naar de hoofdstraat van Halls Gap en parkeren daar de auto. Er zijn een paar winkels op rij, wellicht dat we daar iets tussen vinden. En ja, daar vinden we een soort van supermarktje én een bakkerij. We kopen meteen een fles rode wijn voor vanavond en rijden dan naar het Visitor Center van het Nationale Park.
Vorige week is er een brand geweest in het park, waardoor het Noord-gedeelte niet open is. Zo ook de Mackenzie Watervallen. Deze staan wel op mijn lijstje om ze te bezoeken, maar helaas… dat gaat hem niet worden. We rijden het park in en komen dan langs Silverband Falls. Dan deze waterval maar ? Het is een goed 700 meter lopen door de bossen. Onderweg ruiken we een enorme sterke eucalyptus geur. Heerlijk fris! Al snel zijn we bij de waterval.
Hij is niet heel groot, maar ziet er wel mooi uit zo op die stenen. We maken wat foto’s en als we terug willen lopen horen we wat geritsel en staan we oog-in-oog met een hert. Hij blijft stokstijf staan en kijkt ons aan. Vervolgens kijkt hij achterom en dan weer naar ons en vlucht dan wat bossen in. Dan zien we nóg een hert. Waarschijnlijk zijn vrouwtje? Ook zij kijkt ons aan, maar vlucht niet weg. Langzaam lopen we door. Het hertje blijft ons aankijken. Grappig ?
Volgende stop wordt Mt. William. Vanuit de parkeerplaats is het nog een goed 1,7 kilometer lopen naar boven. Oef, dat wordt zwaar. Gaan we dat doen? Uiteraard! Als we nog maar net onderweg zijn, komen we een man en twee vrouwen tegen. Het zal ongeveer een uur lopen zijn en soms heel erg steil, “maar het uitzicht is het waard”, zegt de man. Met die gedachten zetten we door. Het is inderdaad soms erg zwaar. Na elke 5 minuten hijgen we het uit. Kom op, nog maar een stukje… denken we. Maar er komt geen eind aan. Er staat ook helemaal geen informatie langs de weg over het aantal kilometers wat je nog moet. Maar dan eindelijk, na drie kwartier, komen we helemaal uitgeput boven aan, bij een zendmast. We lopen erom heen en aan een steen is een plakkaat bevestigd met de tekst: Major Mitchell heeft deze berg beklommen in juli 1836 en heeft hem Mt. William genoemd. Wat is dat nou weer voor logica? Eerst de hele berg omhoog klimmen en dan hem niet eens naar jezelf vernoemen? Maar het uitzicht is inderdaad prachtig!
Na een minuut of tien boven, lopen we weer terug naar beneden. Dat gaat een stuk sneller. Na een minuut of 25 zien we de parkeerplaats alweer verschijnen. Ondertussen is de zon ook alweer bijna onder en dat geeft een prachtig uitzicht zo op de bergen.
We rijden met de auto weer naar beneden en ineens zien we iets zwarts de bossen inschieten. Wat zou dat geweest zijn? Even verderop zien we wederom een zwart beest, maar nu huppelt hij iets wat langer over de weg. Het is een zwarte kangoeroe! Helaas lukt het me niet om foto’s te maken, want het is al te donker. Om de vijf minuten zien we wel een kangoeroe snel verdwijnen in de bossen en we zien er zelfs eentje dood langs de weg liggen. Ach goss… We moeten dus goed opletten, want dat is wel het laatste wat ik wil, er eentje scheppen.
Veilig en zonder brokstukken zijn we weer in Halls Gap. Omdat het maar een klein gehucht is, hebben we niet zoveel keuze in restaurants en zijn we verplicht om een pizza te nemen. We bestellen een familie-pizza. De ene helft met geitenkaas en pompoen en de andere helft met Kangoeroevlees. Dat dan weer wel…
Het smaakt echt enorm lekker! Al snel is de pizza verorbert. We rijden weer terug naar het hotel en stappen een heerlijk opgewarmde kamer binnen.
Het internet is wel gratis, maar helaas niet bereikbaar in de kamer. Daarvoor zullen we naar de lobby-in-buitenlucht moeten. Brrrr…
Het weer: wat bewolkt, maar droog. 13 tot 14 graden
Aantal gereden kilometers: 282