Zaterdag 26 april: Melbourne
We ontwaken om 09.00 uur door de wekker. Heerlijk, dat voelt als uitslapen. De planning van vandaag is om wijn te gaan proeven en aangezien de eerste wijngaarden op een uur rijden van Melbourne ligt, kunnen we rustig aan doen. Om 10.00 uur al aan de wijn is zelfs voor ons wat vroeg.
Ditmaal kopen we wel bij het supermarktje bij het station wat broodjes. Maar als we afrekenen komen we tot de conclusie dat het eigenlijk net zo duur is als bij Gloria Jeans. Morgen gewoon daar weer een heerlijke kop koffie dus. Het weer is totaal omgeslagen. Het is fris, het waait en het miezert ook nog eens. Een mooie dag dus om lekker veel in de auto te zitten. Je moet er toch niet aan denken om vandaag een sightseeing tour te hebben door Melbourne!
Omdat de eerste stop – De Bortoli in Dixons Creek – ten Noordoosten ligt van Melbourne en ons hotel in het zuidwesten van de stad, zijn we het eerste kwartier bezig om via het centrum de stad te verlaten. Eenmaal buiten het centrum wordt het rijden alweer een stuk gemakkelijker. Na een goed uur rijden komen we aan bij De Bortoli. De parkeerplaats staat vrij vol en ook de ruimte waar je kunt proeven is goed gevuld. We vinden een plekje aan de bar en een vriendelijke mevrouw vraagt wat we willen proeven. Op de bar ligt ook een papier met hun wijnen en wat ze per fles kosten. Proeven kost hier 5 dollar per persoon, maar als je een fles koopt, vervallen deze kosten. Er zijn 19 wijnen te proeven, maar omdat we niet helemaal teut willen zijn, proeven we er maar zes. Dat wil zeggen, we proeven voor één persoon, voornamelijk ik want Martijn rijdt vandaag.
Als eerste proeven we een Pinot Noir, maar we vinden hem vrij stroef. De tweede wordt een Syrah. Deze smaakt al wat beter, maar nog steeds vrij stroef. We stappen over op de wat zoetere wijnen en beginnen met een Moscato. Deze smaakt prima! Niet heel speciaal ofzo, maar gewoon heerlijk als aperitief. Dan gaan we over naar de wat dikkere dessertwijnen. De ‘Noble One’ heeft een award gewonnen en dat willen we wel eens proeven. En inderdaad, hij smaakt echt heerlijk. Vervolgens proeven we de Black Noble. Deze is van de Noble One afgeleid, maar omdat hij langer heeft gelegen is het nu meer een port geworden. Bij het eerste slokje sla ik bijna steil achterover. Zo, die is écht heel erg lekker. Volgens de tekst op het blaadje: “decadent en uniek”. Nou, dat is hij zeker! We proeven daarna ook nog de Old Boys port (21-jaarse Barrel Tawny) en de Muscat. Beide ook erg lekker, maar halen het niet bij de Black Noble. Uiteraard kopen we hiervan een fles.
Ook kun je hier verschillende kazen proeven, maar omdat we net lekker ontbeten hebben met broodjes, slaan we deze maar over. Wel pak ik een crackertje van de toonbank en als ik daar wat kaas op wil doen, hoor ik ineens de mevrouw naast me zeggen: uh… oké? Oh, woeps… deze crackertjes staan er helemaal niet om te proeven, deze crackers met kaas heeft de mevrouw net gekocht. Ik verontschuldig me en ik voel mezelf warm worden. Wat gênant! De mevrouw zegt dat het helemaal niets geeft en begint wat te lachen. Maar ondertussen voel ik mezelf toch knap stom!
De tweede stop is vrij dichtbij, twee blokken om en we zijn bij Allinda. Uitgezocht vanwege de naam ? Maar als we de auto parkeren, zien we dat we de enige zijn. Zou het wel open zijn? Ja, op de deur staat gewoon open. We lopen naar binnen en in de hoek staat een man en roept iets wat ongeïnteresseerd hallo. We kijken wat rond, maar we worden verder niet te woord gestaan door de man.
We maken wat foto’s buiten en Martijn vertelt dat hij eigenlijk weer snel weg wil hier. Als de beste man niet zijn best doet om iets te willen verkopen, dan willen we hier eigenlijk ook niet langer zijn. Wij zijn tenslotte de klant en hoeven niets uit hem te trekken, toch? Het is eigenlijk iets wat ongemakkelijk. Als we hem gedag zeggen, zegt hij ook nog ‘ach geeft niets hoor, fijne dag verder’.
Na een kwartier rijden komen we aan bij onze derde stop: Train Trak Vineyards. De proefhal is letterlijk een hal. We gaan aan de bar staan en worden ook hier weer geholpen door een vriendelijke mevrouw. Het proeven kost hier 3 dollar en ook deze vervalt als je een fles koopt. We proeven een rosé, twee rode wijnen en dan een moscato. Vooral deze laatste blijft erg lekker hangen. We kopen dus een fles. Heerlijk voor op de hotelkamer.
Onze vierde stop is in Healesville, bij Giant Steps. Als we daar aankomen, zien we dat het eigenlijk geen vineyard is. Het gebouw staat midden op een plein in het dorpje. Tegenover zit White Rabbit Brewery en daarnaast zit een bakkerij. We lopen naar binnen en het is enorm druk. Niet om te proeven, maar bij het restaurant. We besluiten om eerst maar wat te eten, maar niet bij hun restaurant, maar bij de bakker er tegenover: Beechworth Bakery. We zien heerlijke broodjes in de vitrine liggen. Martijn neemt er eentje met prosciutto, gegrilde pompoen, tomaat en kaas en ik neem een broodje met advocado, sweet chili saus, zongedroogde tomaten, olijfjes, champignons, paprika, uien en kaas. Leest lekker he? ? Helaas al op voordat we er een foto van kunnen maken.
Na de lunch lopen we toch weer terug naar Giant Steps. We willen eigenlijk die moscato rosé die we zagen toch ook wel kopen. Kunnen we net zo goed even proeven, want ook dan hoeven we de 10 dollar die ze hier vragen niet te betalen. Als eerste proeven we een rode Sangiovese. Amai, die is lekker! De eerste rode wijn van deze tour die we echt lekker vinden. Misschien daar ook maar een fles van mee? Daarna proeven we de rosé, maar die vinden we ‘mwoah’. Uiteraard proeven we de moscato rosé ook nog en ja, die smaakt ook weer erg lekker! We kopen dus de rode Sangiovese (voor thuis) en een kleine fles van de moscato rosé om ook ergens deze vakantie op de hotelkamer op te drinken.
Inmiddels is het kwart over drie. Oorspronkelijk staat een bezoek aan Marysville ook nog gepland. Niet om wijn te proeven, maar dit dorpje is in 2009 door bosbranden getroffen en je schijnt dat nog steeds te merken en te ruiken. Maar omdat het nog steeds druilig weer is, al klaart het zo nu en dan iets op, willen we liever weer terug naar het hotel. Zijn we een keer vroeg op de kamer. Ook niet vervelend. Wel kunnen we op de terugweg nog één wijngaarden meepikken: Killara Estates in Seville. Deze staat op de planning omdat ze daar Sparkling Shiraz hebben. Een tip van onze vriendin Yvette. Dat moeten we écht eens proeven. Dus dan doen we dat maar ?
Als we aankomen bij Killara Estates, staat de parkeerplaats vrij vol. Er staan ook allemaal mensen met pakken aan. Hmz… vervolgens lopen we naar de proefhal en zien nog veel meer Sjiek-de-friemel. Mannen met pakken en vrouwen met jurken. Dan zien we ineens ook dat er tafels helemaal aangekleed zijn en een grote taart achterin. Aha, een trouwerij! Ondanks dat de proeverij gewoon geopend is, voelen wij er niets voor om tussen deze feestgangers met onze vakantiekloffie te gaan proeven. Het is mooi geweest zo. We hebben immers al vier flessen wijn gescoord en er staat nog een wijndagje op de planning, later deze vakantie… Dan komen we vast nog een vineyard tegen met Sparkling Shiraz.
Inmiddels is de wijn bij mij gezakt, dus mag ik het stuur overnemen van Martijn. Het links rijden begint al wat te wennen, maar je merkt toch dat het recht rijden er zo ingehamerd zit. Na drie kwartier rijden, komen we weer in het drukke verkeer van Melbourne. Gelukkig is het maar een keer links en rechts en dan een tijdje rechtdoor. Dat is toch het gemakkelijkst ?
Iets voor half 6 zijn we weer terug op de kamer. We relaxen een uurtje en gaan dan met de gratis City Tram richting Melbourne Central. Een treinstation, maar met voornamelijk lekkere restaurantjes. Zo ook TGI Friday’s! Jaja, een stukje Amerika hier in Australië. En wij als vaste Amerika-vakantiegangers mogen een Friday’s natuurlijk niet overslaan. Deze keten staat toch wel hoog in mijn Top 10 van Amerikaanse restaurants. Zeker hun Jack Daniels saus is echt om te kwijlen. Tijdens de rit met de city circle stappen er ineens een heleboel Football supporters in de tram. We staan voor het Etihad Stadium. Blijkbaar is er net een wedstrijd geweest, want het hele stadion loopt leeg. De supporters van twee verschillende teams stappen in de tram en zijn gewoon heel gezellig onderling met elkaar. Hoe kan dat dan toch dat dit hier wel kan, maar in Nederland niet? Even verderop zijn we bij Swanston Street. Daar moeten we eruit. Het is behoorlijk druk op straat. Het is natuurlijk ook gewoon zaterdagavond, dus iedereen is in de stad te vinden. Bij TGI Friday’s krijgen we een tafeltje achterin, bij het raam. Er zitten ook mensen buiten, maar dat vinden we nog net wat te koud. We bestellen beide hetzelfde: een steak (medium-rare mmm), ribs en garnaaltjes. Uiteraard met Jack Daniel’s saus. Daarbij voor mij een wijntje en voor Martijn een biertje. Als het eten voor onze neus staat, beseffen we ineens: ohja, dit zijn Amerikaanse porties. Maar och, wat smaakt het lekker! Hoe blij kun je worden van een ‘klein’ beetje eten? Heel blij dus! De alcohol helpt natuurlijk ook ? Maar damn, wat smaakt het weer goddelijk!
Als onze bordjes (bijna) op zijn – vooruit, het bordje van Martijn is wél helemaal leeg – bestellen we beide nog een cocktail. Hun cocktailkaart is zo uitgebreid en lekker, dat kunnen we gewoon niet weigeren. Martijn gaat voor een Ultimate Lynchburg Limonade en ik voor de Ultimate Hawaiian Vulcano. Heerlijk om een dagje drank mee af te sluiten.
Na het eten lopen we nog even door het complex. Wat jammer dat we deze nu pas ontdekken, zoveel leuke andere restaurants. Tegenover Friday’s zit een sushirestaurant met een lopende band. Alle bordjes zijn 3,80 dollar. Zo’n 2 euro dus. Ook zijn hier de rolls gewoon per 8, zoals we gewend zijn dus en niet zoals in Hong Kong per 4. Oef, jammer dat we deze niet eerder hebben gezien.
We besluiten om terug naar het hotel te lopen en gaan Swanston Street in. Overal zien we jeugd helemaal opgedoft. De dames in jurkjes en hakjes en de mannen heel stoer met broek en shirt. Swanston Street doet heel gezellig aan zo in de avond. We komen uit bij Federation Square. Een foto van Atrium Builing op dit plein staat er heel mooi op in het donker in mijn Capitool Gidsje, maar als we voor het gebouw staan, valt het tegen. Op de foto is hij mooi blauw verlicht, maar hier gewoon vies wit. Bah.
Vervolgens willen we toch weer de gratis tram pakken, maar zien dan dat deze maar tot 21.00 uur rijdt, terwijl het nu alweer half 10 is. Helaas, dat wordt toch lopen. Als we bijna bij het hotel zijn, komen wel langs een dranken handel. Hmz, het is tenslotte nog maar vroeg in de avond. Flesje wijn voor vanavond op de kamer? We hebben natuurlijk vanmiddag al wel wijn gekocht welke we op de kamer willen drinken, maar wellicht dat we die kunnen bewaren voor een keer als we iets van een balkon of iets dergelijks hebben.
Op de kamer tik ik onder het genot van een Moscato (Jacob’s Creek – hebben we in Nederland ook ? ) het verslag en kijkt Martijn ondertussen naar The Hangover. Deel 3 volgens mij, want we kennen hem nog niet. Ik kijk met een schuin oog mee, want tja… Bradly Cooper… Jamjam!
Morgen gaan we weer een stukje rijden en verlaten we Melbourne. Jammer eigenlijk, want net nu beginnen we Melbourne een beetje door te hebben waar de leuke plekjes zijn. We gaan morgen een gedeelte van de Great Ocean Road doen en overnachten dan in Apollo Bay. Het mooiste stuk van de Great Ocean Road komt daarna pas, maar een stukje kustweg vinden we altijd wel mooi. Hopelijk is het dan beter weer dan vandaag, want anders lijkt het ons niet zo spectaculair.
De aanwinsten van vandaag:
Het weer: énorm bewolkt en miezer regen. Graad of 15.
Aantal kilometers: 172