Dinsdag 22 april: Hong Kong
Vandaag ons laatste dagje Hong Kong. Dat betekent uitchecken uit dit – overigens klein maar schoon – hotel en dat betekent dus ‘koffers weer inpakken’. Nu zijn de koffers niet echt uitgepakt geweest. Daar was de kamer natuurlijk veel te klein voor, dus dat scheelt. Maar uiteindelijk zijn we toch nog een tijdje bezig om alles weer goed georganiseerd in de koffer te krijgen. Waar we het meeste last van hebben is de benauwdheid op de kamer en ook de twee koffers die vrijwel de gehele kamer blokkeren. Het zweet gutst echt letterlijk van ons af…
Nog voor 9 uur checken we uit. We laten onze koffers wel nog in het hotel, aangezien we pas vannacht om 00.10 uur gaan vliegen. We hebben dus nog een hele dag Hong Kong voor de boeg!
Als eerste beginnen we met ons ideetje. Doordat we vandaag ook de ‘langste roltrap van de wereld’ op de planning hebben staan – welke gebruikt is bij het programma ‘Wie is de Mol’, leek het ons leuk om nóg een herkenbare plek uit dit programma te bezoeken. Dingen die ons het meest bijgebleven zijn uit het programma in Hong Kong waren de roltrappen, de laseropdracht en… de opdracht waarbij men naar de juiste boeddha op zoek moest (door middel van een beschrijving van een foto)!! Tien duizend Boeddha’s op een rij naar boven… Ga dan de juiste boeddha maar zoeken… Toevallig dachten we daar gisteren aan en na wat googlen bleek dit helemaal niet zo ver weg te zijn. Dus hop, op onze planningslijst!
Via twee overstappen met de metro komen we aan bij station Sha Tin. Vanuit hier is het nog een paar minuten lopen. Van mijn collega Madelon heb ik een mooie beschrijving via de app gekregen hoe we daar naar toe moeten lopen, want dit schijnt nog wel eens verkeerd te gaan. En we merken meteen ook waarom, want wij lopen ook net wat te ver. Je komt dan uit bij een poort en daarboven een tempel. Dan lijkt het dat het daar dus is, maar dat is het niet. Je moet een straat terug, die doorlopen en dan de trap op. Aan het eind van de weg lijkt het alsof het doodloopt, maar een groot bord met ‘Ten Thousand Buddha’s Monastery’ zegt dat je gewoon door kunt lopen… en dan ineens staan we oog-in-oog met dé trap en dé vele boeddha’s uit het programma Wie is de Mol? We hebben drie boeddha’s onthouden (dit kan voor de niet-kijkers van het programma iets wat saai worden – sorry: degene met een soort van sinaasappel in de hand, die met een punt naar voren steekt, een boeddha met een ketting om én uiteraard de boeddha van Susan… De Mol! Haar boeddha heeft twee vingers aan elkaar en steekt deze naar voren. Als een soort pistool zeg maar, maar dan zonder de duim naar boven). Dat wordt onze missie, zoek de boeddha van De Mol!
We lopen langzaam de trap op. We bekijken de boeddha’s stuk voor stuk goed, maar we merken meteen hoe moeilijk het is. Al drie boeddha’s met een ketting gezien… Ook die sinaasappelboeddha zijn we tegengekomen – toch? De tocht naar boven is best zwaar. Het is een vrij steile klim. Af en toe komen we tot rust en dan… dan zien we ineens dé boeddha. Ja, dat is hij… toch? Ja, echt wel! Ik ga er bij staan zoals Susan dat ook – ongeveer – deed. Heel nonchalant er langslopen, de boeddha wel zien, maar gewoon doorlopen. Ik word hier echt enorm blij van. Jee, hier hebben ze dus gewoon gelopen.
We lopen verder naar boven en komen dan uit bij een pleintje met een tempel en een pagode. We lopen de tempel in, maar er mag niet gefotografeerd worden. Dat is echt ontzettend jammer, want hij is echt prachtig! Heel veel kleine boeddha’s op een rij. Zowel in de breedte als in de hoogte, met een lampje eronder. En die lampen… prachtig! Iets verderop kun je weer verder naar boven langs wat boeddha’s. Helemaal bovenaan staan ook nog wat tempels, maar lang niet zo mooi als degene bij de pagode.
Dan lopen we weer terug naar beneden. Dat is zowaar net zo vermoeiend als naar boven. Niet dat het zwaar is om te lopen, maar je bent zo gefocust op de traptreden dat je niet valt, wat energie kost. Als we bijna beneden zijn, komt er een monnik naar ons toe. Ik dacht te horen dat hij zei ‘good morning’ en pakt mijn hand vast en wrijft wat met z’n hand over mijn voorhoofd. Ik zeg good morning terug, maar Martijn duwt me van hem af en zegt ‘no money’. Oh, zei hij dat… Money – Morning… het lijkt ook wel wat op elkaar he. En zeker als hij dat met een zwaar Chinees accent uitspreekt 🙂 Overal staan borden dat monniken niet bedelen, dus als je er een tegenkomt die wél bedelt: die zijn dus nep. Oké, dat was dus een nepmonnik. Vervolgens komen we helemaal onderaan weer een andere monnik tegen… Nee bedankt meneer, tot ziens!
Als we teruglopen richting de metro, zien we een gebouw met ‘Home Square’ en een grote poster van Ikea. Oh, die zal toch niet hier gevestigd zijn? We lopen even naar binnen om te kijken en jawel hoor.. Boven op de 6e en de 7e etage zit de Ikea. Tja… we kunnen het niet laten om toch even naar binnen te gaan. Op het bordje staat dat hij open gaat om 10.30 uur. Als ik op mijn horloge kijk, zie ik dat het 10.29 uur is. Oh echt he, wát een planning! Als we op de 7e etage aankomen, zien we dat hij nog niet open is. We zijn niet de enige die wacht. Er staat nog een man of tien te wachten. En dan geeft de man van Ikea het teken dat het open is! Uiteraard zien we hier ook exact dezelfde spullen als in Nederland. En ook alles is hetzelfde ingericht. Alleen iets wat kleiner allemaal. In Nederland zijn de hallen ook wat hoger. Aan het eind komen we uit bij het restaurant. Het is dat we net al ontbeten hebben (bij een bakkertje op het metrostation gekocht en onderweg opgepeuzeld), anders hadden we hier zeker willen ontbijten. Het eten is ook niet duur hier. Voor een normale portie balletjes betaal je 19 HKD, ofwel iets minder dan 1,90 euro. Lijkt mij niet duur in ieder geval 🙂
Daarna lopen we naar de eerste verdieping. We zien daar een vestiging van Pacific Coast Coffee, te vergelijken met de Starbucks. We bestellen een cappuccino en gaan dan even rustig zitten. Niet te lang, want we hebben nog veel op het programma staan. We lopen weer terug naar de metro en stappen dan uit bij Prince Edward. Vanuit hier lopen we over de Fa Yuen Street, welke ook weer ingericht is als een soort rommelmarkt. Maar dan wat breder, niet zo rommelig. Dan komen we uit bij een dierenmarkt.
Op de begane grond alles wat in de zee leeft en boven de kippen en dergelijke. We lopen een rondje langs de vissen. Sommige zijn nog levend en andere liggen al dood boven te drijven. Dan zien we een kraampje waarvan de vis al half gefileerd is… Maar wat zie ik daar, daar klopt nog iets! Och jee toch, de vis is doormidden gesneden, maar hij leeft nog! Dat ziet er echt raar uit, een kloppend hart terwijl de vis al gefileerd is. Dan lopen we naar boven en zien we vooral fruit. Als we weer naar beneden willen lopen, zien we een paar kippen in een hok. Tok tok tok.. Ik loop door, maar Martijn kijkt nog even om het hoekje. “Oh”, zegt hij… “ja, ik denk het wel… hij pakt een kip vast om te slachten”. En we horen een kabaal van gekakel. Op het moment dat we beneden zijn met de roltrap, zal de kip van zojuist niet meer leven, gokken we.. Ach goss. Toch raar dat ik niet zoveel moeite heb met vissen die geslacht worden, dan kippen. Terwijl we er toch gewoon van eten. Maarja, ik hoef niet te zien hoe ze dood gaan natuurlijk. Beetje hypocriet is het wel.
Iets verderop komen we uit bij verschillende computerwinkeltjes en lopen Mong Kok Computer Center binnen. Een vrij groot complex. Vooral voor Martijn is dit een walhalla. We kopen uiteindelijk ook nog een paar spullen en lopen dan naar metrohalte Mong Kok. Het is inmiddels 13.00 uur en we hebben om 14.00 uur afgesproken bij een restaurant op Hong Kong Island met mijn collega. We stappen uit bij Causeway Bay Metrostation en bekijken welke uitgang we moeten hebben voor de juiste straat. Deze is al snel gevonden en als we weer op straatniveau zijn, zien we veel winkels en restaurants. Ohjee, zoek hier maar eens het restaurant Din Tai Fung. Het huisnummer is 68 en zo te zien zijn we nu bij nummer 1. Oké, nog een stukje doorlopen en het zit dus aan de overkant. Vervolgens zien we nummer 40-42 en dan staan we ineens bij het restaurant. Het is nog maar 13.40 uur, maar binnen lijkt het al behoorlijk druk. Er lijkt een wachtrij te ontstaan, dus wij besluiten ook maar alvast in de rij te gaan staan, zodat we niet om 14.00 uur nog eens een poos hoeven te wachten. Uiteindelijk verloopt dit sneller als verwacht en krijgen we om 13.45 uur al een tafel toegewezen. Ik sms Madelon dat we er al zijn. Iets voor 2 arriveert ze, samen met haar moeder.
Meteen wordt er bijgekletst wat we al bezocht hebben en hoe Hong Kong tot nu toe bevalt (goed overigens). We bekijken de kaart en zien dat de meeste dingen per 6 komen. Mooi, zo kunnen we gewoon wat dingen van de kaart bestellen en verschillende dingen proeven. Al snel komen de gerechten op tafel. Het ziet er leuk uit zo en de nodige eetfoto’s worden gemaakt. Het smaakt heerlijk.
Uiteraard nemen we ook nog een toetje en dan is het alweer half 4. Wat gaat de tijd snel zeg. Zo’n drukke planning, maar toch fijn om even relaxt de tijd genomen te hebben. Even onthaasten. Na het eten lopen we met zijn vieren terug naar het metrostation. Wij gaan verder met de metro en zij te voet door de wijk. We nemen afscheid, eigenlijk al definitief, want na mijn vakantie werkt ze gewoon niet meer bij ons – maar gelukkig hebben we Facebook nog 🙂
Het volgende op ons programma staat weer in het teken van ‘Wie is de Mol’: de roltrap-opdracht. Hong Kong heeft tussen Queen’s Road Central en Conduit Road een roltrap van meer dan 800 meter lang. Van 6 uur tot 10 uur ’s ochtends gaat hij van boven naar beneden. En vanaf 10 uur tot middernacht gaat hij van beneden naar boven. Bij metrohalte Central Station stappen we uit en dan is het even zoeken welke kant we op moeten. We lopen een winkelcentrum binnen. Dat komt mooi uit, want we moeten beide eigenlijk plassen. Op de eerste verdieping zien we een toilet, maar de deur zit beveiligd met een code. Uh? Dan zien we staan dat het voor alleen huurder van de stands zijn. Hmz, verdieping hoger maar proberen dan. Maar ook daar alleen voor huurders en ook de derde – de hoogste – verdieping. We vragen een bewaker waar we dan een toilet kunnen vinden, maar hij vertelt ons dat er hier geen openbare toiletten zijn. Wel kunnen we proberen te wachten bij de toilet en als er dan een huurder naar binnen gaat, gewoon erachter aan hobbelen. Nou, laten we dat maar doen dan. En dat lukt zelfs sneller dan verwacht 🙂 Dat lucht op zeg.
Vervolgens lopen we weer naar buiten en via de mid-levels (speciale looppaden boven de autoweg) komen we uit bij de roltrappen. Daar gaan we… We besluiten niet helemaal naar boven te gaan, want dat gaat teveel tijd kosten. Ineens staan we – na een roltrap of zes – bij de plek waar Tygo aan de opdracht begon. Vanaf daar zijn de kandidaten dus naar boven gerold 🙂
Na een roltrap of 10 komen we aan de rechterkant wat restaurants tegen. En als ik dan op de kaart kijk waar we zijn, zie ik dat we eigenlijk al bijna boven zijn. Nou vooruit, dan doen we ook gewoon alle roltrappen. Realiserend dat we daarna ook weer helemaal met de gewone trap naar beneden moeten.
Eenmaal boven beseffen we dat hier Jan Willem heeft gestaan om de opdracht af te sluiten. We lopen weer een aantal trappen naar beneden en zie dan op het kaartje dat het wellicht verstandiger is om eerder naar rechts af te slaan dan weer helemaal naar beneden. De volgende ‘halte’ is namelijk The Peak. Via wat kronkelwegen komen we uit bij de opstapplek van The Peak. Je gaat hier met een trammetje de berg op. Uiteraard moet je dan eerst een lange rij in, ook voor het kopen van een kaartje. Als we voor de ticketbalie staan, blijkt dat je hier alleen cash kan betalen. Wat is dat nou weer voor onzin? Zo’n grote trekpleister en dan niet eens met de creditcard kunnen betalen. We hebben vrijwel geen cash meer bij ons, dus we verlaten de rij. En nu? Ergens pinnen dan maar. We vragen waar we ergens kunnen pinnen en de mevrouw wijst wat naar beneden. Goed, daar ergens een bank dus? Vervolgens staan we bij Citibank. Als ze daar geen pinautomaten hebben, dan weten we het ook niet meer. Ja hoor, en wel drie stuks! Omdat dit onze laatste dag is, tellen we precies uit wat we nog nodig hebben. Het treinkaartje met de Airport Express is 90 dollar voor twee en entree naar The Peak met uitkijktoren is 160 dollar voor twee. Goed, 250 dollar dus. Maar het apparaat geeft aan dat je maar met 100 en 500 tallen kunt pinnen. Goed, 300 dollar dus. Als we dat willen intoetsen, staat er dat het minimum pinbedrag in deze automaat 500 dollar is. Ja, dat vinden we echt te veel, het is tenslotte al bijna avond. We proberen de automaat er naast, wellicht geeft deze wel andere biljetten. Maar helaas… ook hier alleen maar 500 dollar als minimum. Goed, dat moet dan maar. Als we de 500 aanklikken, zegt de automaat dat hij de pas weigert. Ja, wat is dat nou weer… Ook de automaat daarnaast pakt ons pasje niet.
Zucht, wil je zo’n leuke dag goed afsluiten… lijkt het alsof we The Peak niet op mogen. Zonder pinautomaat, geen cash. En zonder cash, geen ticket voor The Peak. Als we weer buiten staan, proberen we via de telefoon te zoeken waar er nog meer een pinautomaat in de buurt is. Maar de GPS weigert. We zitten hier natuurlijk tussen allerlei hoge gebouwen. Dat zal de GPS inderdaad niet pikken nee. Dan zien we ineens nog een bank tegenover: The Bank of China. Daar zullen ze toch ook wel een pinautomaat hebben? We steken de weg over en zien dan dat het een heel sjiek kantoor is. We lopen naar binnen en zien een meute aan jasjes, dasjes en strakke pakken rondlopen. Een verdieping lager blijkt de pinautomaat te zitten en ja hoor, hier hebben we meer geluk. We kunnen zelfs gewoon 300 dollar pinnen. Hop, weer terug naar The Peak. De rij is ondertussen niet korter geworden en er staat dat er ongeveer een half uur wachttijd is. Dan komen we nét voor zonsondergang boven. Dat is natuurlijk wel leuk.
Uiteindelijk zitten we inderdaad na een half uur in het trammetje. De rit is erg leuk. En dan zijn we ineens bij de top. Omdat we ook een kaartje naar de Skydeck hebben gekocht, kunnen we helemaal bovenaan het gebouw over de stad heen kijken. Het is nog wel wat heiig, maar het lijkt al minder dan van de week. We blijven even kijken en dan begint het te schemeren. Ja, nu wachten we natuurlijk ook gewoon totdat het helemaal donker wordt. En na een kwartier gaan er allemaal lampjes aan. Wat is dat een mooi gezicht zeg. In de verte zien we het bekende gebouw met vakken en dit blijkt The Bank of China te zijn! Daar waren we net gewoon binnen, wat leuk!
Het fototoestel maakt overuren. Helaas hebben we geen statief bij ons, maar het lijkt redelijk te lukken zonder. Daarna nog even genieten en dan is het toch echt tijd om afscheid te nemen van Hong Kong. Het is inmiddels al kwart over 7 en we willen toch tussen 9 en half 10 op het vliegveld zijn. We zijn immers al ingecheckt (gister in de middag snel even gedaan), dus hoeven er niet per sé 3 uur van te voren te zijn. Eenmaal beneden zien we in immens grote rij staan om weer naar beneden te gaan. Ohnee, daar hebben we geen rekening mee gehouden. Het lijkt alsof het een uur wachtrij is. Halen we dan ons vliegtuig nog wel? Ook hier gaat het gelukkig sneller dan we verwachten en zijn we om kwart over 8 weer beneden. Snel door naar de metro. De oorspronkelijke planning was om met de StarFerry terug naar de andere kant te gaan, maar daar hebben we nu echt geen tijd meer voor. We haasten ons naar het hotel om daar onze koffers op te halen.
Iets na 9-en zijn we onderweg met de koffers naar de Airport Express. Het lijkt allemaal erg voorspoedig te gaan en komen dan rond kwart voor 10 aan op station Tsing Yi Hier kopen we een kaartje voor de trein – wat nu 120 dollar voor twee kaarten blijkt te zijn – en kunnen vrijwel direct instappen. Om exact tien over tien staan we op het vliegveld. Twee uur voor vertrek dus. Ruim op tijd zelfs dus. We zoeken op welke balie we de koffers kunnen afgeven en sluiten aan in de rij welke ook vrij snel blijkt te gaan. Zo de koffers zijn kwijt. Wellicht nog wat inkopen doen van onze laatste Hong Kong Dollars? Wellicht nog een hapje eten? We lopen wat rond en komen uit bij Tsui Wah het bordje saté op hun menu staat, ziet er wel heel erg lekker uit. Aangezien we toch nog wel wat tijd hebben – we hoeven immers om 23.45 uur bij de gate te zijn – nemen we beide dit menu. Het duurt even voordat het voor onze neus staat, maar het smaakt prima! Wel iets anders dan de satésaus hoe wij het gewend zijn (iets minder stevig), maar zeker niet minder lekker.
We checken nog het internet en gaan dan iets voor half 12 door de security check. Daarna ook nog door de douane (kaartje welke we bij binnenkomst hebben gekregen, wordt uit het paspoort gehaald) en lopen dan door naar Gate 71. Maar deze blijkt erg ver weg te zijn. Oh nee toch, het zal toch niet dat we nu het vliegtuig gewoon niet gaan halen? We hebben nog maar tien minuten… We moeten verschillende roltrappen naar beneden, dan nog een treintje in en daar vervolgens een hele lange rij af. De gate begint bij 60 tot 80. We moeten dus bijna helemaal achterin zijn. We lopen met een stevige pas door en zien dan bij Gate 71 een enorme rij. Ze zijn nog niet begonnen met boarden. Mooi. Als we nog geen twee minuten in de rij staan, begint men met boarden. Vervolgens krijgen we net voordat we het vliegtuig instappen ook nog een check of je geen flesjes drinken bij je hebt. Gelukkig hebben we geen tijd gehad om wat te kopen en kunnen we dus snel door naar het vliegtuig.
We zitten vrijwel achterin. Achter ons blijkt het gereserveerd te zijn voor de crew. Zij zullen wellicht deze vlucht achter ons gaan zitten om uit te rusten 🙂 Als iedereen in het vliegtuig zit, blijkt dat we toch nog niet helemaal compleet zijn. We wachten nog op een paar passagiers welke uit een vertraagde vlucht komen. Het wachten duurt vrij lang. Pas 50 minuten later als de bedoeling zitten we in de lucht.
Eindelijk gaat ons grote Aussie Avontuur beginnen. Alleen nog even 9 uur uitzitten in het vliegtuig en dan zijn we Down Under! Al snel komen ze weer langs met het eten en begin daarna alvast aan het verslag. Martijn kijkt ondertussen een film (Thor: The Dark World). Inmiddels zijn de lichten uit en dat lijkt ons ook een goed plan. Even de oogjes toe…
Technisch gezien zijn we nu ook een nieuwe dag begonnen, dus ik zeg ‘welterusten en tot morgen!’
Het weer: warm benauwd en bewolkt.