Zondag 27 april: Melbourne – Apollo Bay
Wederom staan we heerlijk relaxt op, eigenlijk iets té relaxt. Als ik op de reservering van Hotwire kijk hoe laat we moeten uitchecken zie ik 10.00 uur staan. Hmz, het is inmiddels 10.20 uur. Martijn belt naar de receptie om het na te vragen. Inderdaad, het uitchecken is voor 10.00 uur, maar als het 11.00 uur wordt is het ook geen probleem. Snel pakken we de koffers dus in en lopen naar de receptie.
We mogen eerst de auto ophalen en deze parkeren in de garage onder het hotel om zo gemakkelijk de koffers in te kunnen laden. Omdat het toch niet zo druk is, mogen we zelfs eerst nog ontbijten aan de overkant.
Bij Gloria Jean’s nemen we wederom een koffie combi met een tosti en een croissant, maar dit keer ook nog een extra croissant erbij en om iets voor twaalf zijn we onderweg naar Torquay, het beginpunt van The Great Ocean Road. Na ongeveer een uur rijden komen we aan bij het informatiecentrum van Torquay en The Great Ocean Road. We worden geholpen door een zeer vriendelijke wat oudere dame. Ze vertelt ons wat de leuke dingen onderweg zijn en maakt aantekeningen op een plattegrondje. Ook geeft ze ons een A4’tje mee met de hoogtepunten van deze prachtige weg. We bedanken haar hartelijk en gaan dan op weg. Dan rijden we langs het officiële beginbord, maar ik ben net te laat met het pakken van de camera. Tja, dat kan niet he… dus we keren een eindje verderop om.
Onze eerste stop is bij Bells Beach, één van Australisch meest beroemde strand voor surfers. Een week geleden zijn hier zelfs surfwedstrijden gehouden. We parkeren de auto en lopen over een pad wat ons naar een uitkijkpunt begeleid. Je kunt nog veel verder naar beneden lopen, naar het strand toe. Maar alles wat je naar beneden klimt, zul je natuurlijk ook weer naar boven moeten lopen. We houden het dus bij het bekijken van bovenaf. In de verte zien we een paar jongens surfen en verder is het uitzicht op het strand en de rotsen prachtig. Het weer is ook nog eens een stuk beter als gisteren, gelukkig! Het zonnetje schijnt en er zijn maar een paar wolken in de lucht. Wel is het koud, zo’n 13 graden.
Na een stop van een goed tien minuten rijden we weer verder. Op het lijstje staat Point Addis, ook weer een strand, maar dan met veel wildlife. De afslag is vrij dichtbij, maar we moeten nog wel een heel stuk rijden om weer naar de kust te komen. Eenmaal bij de stop, zien we helaas geen dieren. Wel weer een uitkijkpunt en uiteraard maak ik vanuit daar ook wat foto’s.
De volgende stop wordt de Anglesea Golf Course. Op het lijstje staat dat er rondom het clubhuis honderden kangoeroes leven. Het is even zoeken naar de golfclub. We lopen het clubhuis binnen en zien dat we daar onszelf moeten registeren. Als we naar buiten kijken zien we helaas geen kangoeroes. Op de baan mogen wij helaas als niet-leden ook niet lopen. Het clubhuis zelf doet een beetje aan als een bejaardensoos. Erg ongezellig. We lopen naar buiten en zien dan ineens om de hoek van het clubhuis één kangoeroe staan. Voorzichtig lopen we er naar toe en ineens zien we er nog één, en nog één! Jee, een heleboel kangoeroes en walibi’s staan hier. Ze eten rustig van het gras. Wat leuk om te zien! Zo schattig! Ik kan er uren naar kijken, maar helaas hebben we daar de tijd niet voor.
We rijden weer verder en stoppen vervolgens bij Aireys Inlet Lighthouse. In eerste instantie lijkt het alsof we met de auto niet verder mogen en het gehele stuk naar de vuurtoren moeten lopen, maar als we dan een auto naar beneden zien rijden, haalt Martijn de auto op. Als we bijna boven zijn, zien we de parkeerplaats te laat en rijden een weg in waar alleen de bestemmingsverkeer in mag. Ach, we moeten er tenslotte toch ook heen, dus dat is onze bestemming. Bij een restaurantje parkeren we de auto en we hoeven dan nog maar een klein stukje te lopen naar de vuurtoren.
Als we na een minuut of tien weer terug bij de auto zijn en ik in wil stappen, hoor ik ‘schrrrr’. Uh, wat was dat? Mijn broek! Nee, niet deze hele fijne afritsbroek! Er zit een scheur van boven naar onder achter op mijn kont. Wat zonde! Ik pak mijn spijkerbroek uit de koffer en kleed me – iets wat onhandig – om in de auto. Had ik vanochtend tóch maar gewoon mijn spijkerbroek aangedaan… Helaas, niets meer aan te doen…
Iets verderop ligt het Great Ocean Road Memorial Arch, een eerbetoon aan degene wie deze weg gebouwd hebben.
Dan gaan we op weg naar Lorne. We willen daar de Erskine waterval en Teddy’s Lookout bekijken. Inmiddels is het al vier uur geweest en aangezien de zon om kwart voor 6 onder gaat, hopen we deze twee dingen nog in het licht te kunnen bezoeken. Gelukkig is het niet heel ver rijden. Als eerste bekijken we Teddy’s Lookout. Van een vrij hoog punt zie je hoe de weg langs de oceaan gaat. Helaas is de zon al iets te ver gezakt om de weg zelf in het licht te krijgen.
Dan rijden we naar de waterval. Deze is nog een goed 9 kilometer rijden land inwaarts. Als we net Teddy’s Lookout verlaten hebben, zien we langs de weg een heleboel rotzooi liggen. Deze troep is veroorzaakt door de vele papegaaien welke op de prullenbakken zitten. Hahaha, wat een grappig gezicht. Weet niet helemaal zeker of dit wel wildlife is, maar leuk zijn ze zeker.
De Upperfalls zijn niet zo ver naar beneden, maar om aan de onderkant van de waterval te komen, moeten we nog een 150 meter naar beneden lopen. Ik probeer wat standen uit op de camera en de tijd tikt vrij snel voorbij.
Als het half 6 is, lopen we weer terug naar de auto. Hijg hijg, puf puf. Naar boven is toch een behoorlijke klim. Eenmaal terug in de auto stellen we de Tom Tom in op het adres van ons hotel in Apollo Bay. Uhm, wat? Ruim een uur?! Oef, daar hadden we niet op gerekend. Eerder een minuut of 20 rijden. Niet zo slim van ons om dit niet van te voren te checken.
Rond 18.00 uur begint het te schemeren en al snel wordt het steeds donkerder. Niet echt heel prettig om in het donker over zo’n enorm bochtige weg te rijden. De laatste 20 minuten zijn het ergst. Dit doet ons erg denken aan onze ervaring in Amerika: de kustweg van San Francisco naar Los Angeles. We hadden toen een overnachting in San Simeon, maar vanaf Big Sur reden we ook in het donker. Het was toen alleen nog iets verder rijden en als je dan in het donker rijdt, rijdt je ook niet zo snel meer. Bijna vier uur lang hebben we toen in het donker over zo’n enge weg gereden. Gelukkig is het nu nog maar een goed 20 minuten.
Als we aankomen bij YHA Hostel, checken we in. De dame achter de balie zegt: It’s cold – pauzeert even en zegt dan: koud he? Ze hoorde blijkbaar dat we Nederlanders zijn en heel toevallig komt zij ook uit Nederland! Vervolgens vraagt ze een paspoort of rijbewijs van ons en ziet dan ‘Den Bosch’ staan. Nu is ze helemaal enthousiast, daar heeft zij ook in haar jongere jaren gewoond! Eerst op de Herven en later op de Maaspoort. Wat grappig! It’s a small world after all!
We krijgen kamer 5 toegewezen. Omdat het een hostel is, hebben we geen eigen badkamer en toilet op de kamer. Als we de deur open doen, zien we een hele saaie kale bedoeling. Eigenlijk is het een betonnen hok van 4 bij 4. Op zich groot genoeg voor een nachtje, maar het is wel saai. Geen TV of iets dergelijks in de kamer. De bedoeling is dat je TV kijkt in de gezamenlijke ruimte. Ze hebben hier ook een gezamenlijke woonkamer en keuken. Wel heel gezellig natuurlijk als je met andere backpackers wilt kletsen ?
We vragen aan onze Nederlandse dame bij de receptie of ze wellicht aanbeveling heeft wat betreft eten. Ze noemt een Australische Fish & Chips, een Italiaan, een Thai en een Tapasrestaurant. Deze twee laatste liggen aan de overkant. Dat lijkt ons het gemakkelijkst. We bekijken van beide de menukaarten en besluiten om bij het tapasrestaurant wat te gaan eten.
We bestellen garnalen met een champagne/honing korstje, lamsstoofschotel en gerookte paprika met zout & peper inktvis en aioli. Uiteraard bestellen we er een glas sangria bij. Het smaakt echt heerlijk! Een klein toetje pas er ook nog bij. Voor Martijn gefrituurde banaan met vanille ijs en butterscotch saus en voor mij churros met chocoladesaus.
Iets na half 9 lopen we weer terug naar onze hostel. We vragen bij de receptie een code voor de wifi. Deze kost 5 dollar per 24 uur. We gaan in de huiskamer zitten. Tegenover ons zit nog een wat ouder Duits stel en in de keuken zitten een paar typische backpackers biertjes weg te tikken.
Morgen is het uitchecken tussen 08.00 en 10.00 uur, dus zijn we mooi op tijd weer onderweg om de rest van The Great Ocean Road te bekijken.
Het weer: koud, maar wel zonnig. Hier-en-daar een wolkje
Aantal kilometers gereden: 241