Maandag 28 april: Apollo Bay – Warrnambool
Na een onrustige nacht (om 02.00 uur wakker worden om te plassen. Dat is natuurlijk met alleen een toilet op de gang – niet op de kamer – een onderneming en vervolgens om half 3 wakker liggen door één of andere dame die op de gang haar ongenoegen uit door haar mobiel. We gokken erop dat ze aan het bellen is met haar vriend (of ex inmiddels?) Net op het moment dat wij het eigenlijk zat zijn en er iets van willen zeggen, horen we dat iemand anders dat ook al doet. Ze reageert verschrikt en dan is het ineens stil), worden we door de wekker om 08.00 uur wakker. We zijn nog veel te moe en snoozen een paar keer.
Als we eenmaal opgestaan zijn, lopen we naar de openbare sanitaire ruimte met onze toilettas om daar onze tandjes te poetsen en de haartjes goed te doen. Het is alsof ik terug ga in de tijd. Met school sliepen we ook altijd in zo’n hostel. Het is nog vrij rustig, of zijn we gewoon laat en is het ‘alweer’ rustig?
De koffers zijn snel gepakt en checken dan uit. We zeggen ‘houdoe’ tegen de dame achter de balie en zijn dan weer op weg over The Great Ocean Road. We stoppen bij een klein supermarktje en halen daar wat broodjes, pindakaas en yoghurt. We hebben tenslotte eigen bestek mee, dus ons eigen brood smeren is geen probleem. Opeten doen we nog niet, wellicht dat dit kan bij onze eerste stop.
Onze eerste stop is Kennett River, een half uur terugrijden. Eigenlijk stond Kennett River gisteren ook nog op de planning, maar het begon al schemerig te worden toen we er langsreden. Uiteindelijk maar goed dat we daar niet meer gestopt zijn, want dan hadden we nóg langer in het donker naar het hotel moeten rijden.
Het stuk wat we gisteren in het donker gereden hebben, ziet er prachtig uit! We rijden lang echt letterlijk langs de kust met veel haarspeldbochten. Als we bij Kennett River aankomen, hoeven we alleen nog maar de Grey River Road in te rijden, maar we worden even afgeleid door een gezin wat omringt is door enorm veel eenden en papegaaien. We stappen uit en lopen er voorzichtig op af. Ze hebben een zak met zaadjes bij en de man vraagt of wij ook wat zaad willen hebben. Uiteraard willen we dat! En nog geen twee seconden later zitten er al twee papegaaien op mijn hand en hoofd. Super schattig! Ze blijven maar eten uit je hand.
Na een minuut of tien houdt Martijn het voor gezien en loopt alvast naar de auto. Ik kan maar moeilijk afscheid nemen van de papegaaien, maar uiteindelijk loop ik ook terug naar de auto. Dan vraagt de man of ik de koala welke daar in de boom zit ook al heb gezien. Oeh, Koala! Nee, nog niet… en daar komen we juist voor! Want Kennett River staat erom bekend dat ze een heleboel koala’s hebben. Hij is moeilijk te zien, maar mijn eerste Koala is een feit!
Als ik terugloop naar de auto, zijn er ineens een paar auto’s meer gestopt en hebben ook wat zaad bij zich. Veel eenden en papegaaien lopen nu midden op de weg. Niet handig, want daar willen wij langs. Ik stap weer uit en maak de weg vrij voor Martijn. Dan rijden we de Grey River Road op. Iets verderop staat een auto geparkeerd langs de kant. Ook wij stoppen en zien dan inderdaad ook weer een koala. Hij ligt heerlijk op een tak wat rond te kijken. Wat een schatje zeg.
Even verderop is het weer raak. Helemaal hoog in de boom boven de weg. Moeilijk te fotograferen, maar te zien is hij zeker. We rijden weer verder en dan is het raak aan de linkerkant. Hij zit vrij dichtbij tussen de takken. Hij kijkt me niets begrijpend aan. Alsof hij wil zeggen: “Ja, wat kijk je nou? Ik zit hier lekker hoor”. Ik zou hier uren kunnen rondkijken om nog meer Koala’s te spotten, maar we hebben nog meer op de planning. Dus we draaien de auto om en rijden weer terug. Weer terug bij de begin van de weg staan er nog steeds een heleboel mensen de papegaaien te voeren. Ik stap maar weer uit en begeleid Martijn veilig naar de andere kant.
Volgende stop is Cape Otway Light Station. Dit ligt op zo’n anderhalf uur van Kennett River vandaan. Onderweg stoppen we even bij een Scenic Overlook. We hebben nog helemaal geen tijd gehad om ons broodje te nuttigen. Als we na een uur bij de afslag zijn, geeft Tom Tom aan dat hij nog een half uur doet over 4,4 kilometer rijden. Nou, dat geloven we niet hoor… En al snel gelooft Tom Tom dat zelf ook niet. De eindtijd wordt korter en korter, maar als Tom Tom zegt dat we op plaats van bestemming zijn, zien we nog geen vuurtoren. We moeten dus toch nog een stukje door, maar gelukkig geen half uur, zoals de Tom Tom het oorspronkelijk aangaf.
We parkeren de auto, maar zien nog steeds geen vuurtoren. Wel een huisje waar blijkbaar de ingang is. Als we naar binnen lopen, zien we dat het 19,50 dollar kost om naar de vuurtoren te mogen. Oef, dat is niet heel goedkoop. Maarja, om dit hele eind er naar toe te rijden, om vervolgens zonder bezoek weer terug te rijden… En ach, we betalen tenslotte ook 10,50 dollar voor een lullig achtbaantje ? We krijgen een plattegrondje mee en zien dat er in het gebied nog meer dingen te zien zijn, zoals een museum, een telegramhuisje en een cafeetje. Het is een minuut of 5 lopen naar de vuurtoren. Hij is vrij klein, maar je mag ook naar binnen om naar de top te lopen. Het uitzicht is prachtig! Daarna lopen we nog naar het cafeetje en drinken een cappuccino.
Inmiddels is het twee uur en zijn we op weg naar dé hoofdattractie langs The Great Ocean Road: The Twelve Apostles. Al zijn het helemaal geen twaalf apostels. Sterker nog, het zijn er ook nooit twaalf geweest! Het zijn er maar negen geweest en inmiddels is er eentje kapot, dus nu staan er nog maar acht van die apostelen. In eerste instantie geeft Tom Tom weer een reistijd van 2 uur rijden aan, maar al snel wordt dit maar één uur.
Iets na drieën komen we aan bij The Twelve Apostles. Het is vrij druk en parkeren de auto iets wat achteraan. Via het winkeltje lopen we naar de de kust. Je moet bijna vechten voor een plekje om een foto te kunnen maken. Gelukkig heb je veel uitkijkpunten, maar vanuit elke hoek zie je de apostels natuurlijk weer anders.
Uit één van de reacties op onze blog lazen we de tip om ook naar beneden te lopen, naar het strand. Maar we zien nergens een trap naar beneden. We zien wel wat mensen lopen op het strand. Iets verder terug zag ik wel een uitkijkpunt. Wellicht dat je vanuit daar naar beneden kan. Snel lopen we weer terug naar de parkeerplaats. Ook kun je vanuit hier een helikoptervlucht maken. Voor de gein kijken we wat het kost, maar de prijzen zijn niet mis. Voor een tocht van 15 minuten kost het 145 dollar per persoon. Je kunt ook wat langer en verder vliegen – langs wat andere bezienswaardigheden – en dan kan de prijs oplopen tot 570 dollar per persoon. Toch zijn er genoeg mensen die het betalen. Er staan een man of 50 in een rij en deze loopt alleen maar op. Ze vliegen met drie helikopters en als de één weg is, komt de ander alweer aan. Booming Business hoor!
We rijden een stukje terug en parkeren de auto bij Gibsons Steps. Vanuit hier kun je inderdaad naar beneden het strand op. Je ziet dan alleen wel maar één kant van de Apostels, niet het bekendste stuk, maar toch is het enorm indrukwekkend. Het is hier ook niet zo massaal als bij het officiële stuk. We lopen met maximaal 20 man op het strand. Ook zijn er vier surfers in het water. Zo af en toe pakt er één een golf mee.
Iets na half 5 lopen we weer terug naar boven. Deze keer hebben we niet de fout gemaakt om niet van te voren te kijken hoelang het rijden is het naar het hotel. Vanuit hier is het een goed uurtje rijden en aangezien we rond 18.00 uur in het hotel willen zijn, zijn we mooi op tijd weg.
Onderweg stoppen we nog drie keer: bij Loch Ard Gorge, The Arch en The London Bridge. Deze laatste was oorspronkelijk verbonden met het vaste land maar het beginstuk is in 1990 ingestort. Er waren toen twee personen op de rots die er met een helikopter vanaf gehaald moesten worden.
Net voordat het echte donker begint, rijden we Warrnambool binnen. Hier hebben we wederom een backpackers hotel gereserveerd, maar dit keer met wél een eigen toilet en douche. We blijven ook twee nachten en hebben morgen eigenlijk niets op de planning staan. Dat wil zeggen, waarschijnlijk gaan we Warrnambool wat bekijken en wellicht naar de supermarkt, wat inkopen doen.
Rond half 7 checken we in. We krijgen een kamernummer 8 toegewezen, helemaal achterin. Qua kamer ziet het er beter uit als in Apollo Bay. Er staat een tweepersoonsbed en 2x een stapelbed. Genoeg ruimte dus. Er ontbreekt nog wel een TV, maar ook hier is het natuurlijk de bedoeling dat je gezellig in de openbare ruimte gaat zitten, maar die was in Apollo Bay wel een stuk gezelliger. Hier heb je een vrij grote ruimte met een paar hoeken gecreëerd met banken en een paar tafels en saai TL-verlichting.
We vragen het meisje achter de balie of zij wellicht tips heeft om ergens wat te eten. Ze adviseert ons om een paar rotondes terug te rijden. Daar heb je een straat vol met winkels en restaurants.
Het is moeilijk om een parkeerplek te vinden, maar gelukkig zijn er genoeg rotondes, dus telkens omdraaien is geen probleem. Na drie rondjes is vinden we eindelijk een plek. We lopen wat door de straat, maar nergens is het echt gezellig. Totdat we langs Fishtales Cafe lopen. Het ziet er gezellig uit en het is enorm druk. Dat moet een goed teken zijn. We bekijken de menukaart en zien dat je daar eigenlijk álles kan eten. Van Indiaanse curry tot burgers, van Italiaans tot simpele fish & chips.
We lopen naar binnen, maar omdat het zo enorm druk is, worden we in een hoekje achterin neergezet. Beetje irritant is het wel, maar we hebben honger. Er zijn vooral veel groepen binnen, waar we precies tussenin zitten. Er blijkt een speciale Srilankese Curryavond te zijn. Elke maandagavond van februari t/m oktober kun je hier een drie-gangen curry menu eten voor 27 dollar. Maar Martijn heeft een andere curry gezien die hij graag wil eten. Hij bestelt dus de beef vindaloo curry en ik hou het bij risotto met kip, pesto en champignons.
Ondanks de drukte arriveert het eten toch best snel en het smaakt echt erg lekker! Wellicht morgen hier ook gewoon maar eten? Het is tenslotte ook nog eens niet echt duur.
Terug op de kamer pakken we de twee laptops en gaan in de gemeenschappelijke ruimte zitten. Internet is helaas niet gratis en ook niet toegankelijk in de kamer. Maar gelukkig is het niet zo duur zoals in Melbourne. We betalen hier 15 dollar voor twee dagen. De afgelopen paar dagen hebben we wel wat series kunnen downloaden. Als we ons morgen écht vervelen, kunnen we altijd nog Celblok H, Divorce, Smeris of GTST kijken ?
Het weer: iets wat bewolkt, af en toe een kleine regenbui en een graad of 16 á 17
Aantal gereden kilometers: 255