Dinsdag 6 mei: Katoomba
Om half 10 zitten we in de auto richting Coles. We hebben net ons laatste ontbijt opgemaakt, dus hebben weer nieuw voorraad nodig. We parkeren de auto onder de supermarkt en gaan dan heel gericht op zoek naar onze artikelen: broodjes, wat fris, melk, wat nieuwe smaken van de Tim Tams en zo nog wat spulletjes. Na een half uurtje shoppen rekenen we af en lopen we weer terug naar de auto.
Dan rijden we naar het bekendste punt van The Blue Mountains: Echo Point. Ofwel: The Three Sisters. We parkeren de auto en moeten hier voor het eerst betalen voor het parkeren. Minimale bedrag is 3,80 dollar voor het eerste uur en daarna wordt het 4,20 dollar per uur. We hebben het helaas niet gepast en het apparaat geeft geen geld terug. Naja ach, dan betalen we maar 20 dollarcent te veel. Er staan op dat moment ook vijf grote bussen geparkeerd langs de weg. Tja, dat weet je van te voren dat het hier druk is. We lopen naar de uitkijkpunt en staan dan oog-in-oog met de drie zusjes. Wat er zo mooi aan is, dat weet ik niet, maar de drie stenen schijnen erg belangrijk te zijn voor The Aboriginals.
Het gehele platform van het uitkijkpunt is gevuld met Chinezen (of zijn het Koreanen?) Uiteraard moet iedereen een selfie maken. Wat een drukte. We lopen naar een platform daaronder, maar daar is het natuurlijk net zo druk, maar na een minuut of 10 is het wat rustiger.
We lopen naar het informatiecentrum, halen daar nog wat foldertjes en gaan dan een stukje van de Prince Henry Cliff Walk lopen naar The Giant Steps. Vanuit daar kun je met een heleboel steile trappetjes naar beneden, naar het ‘eerste zusje’. Naar beneden is geen probleem, maar weer terug naar boven. Pfoe..
We zijn een minuut of 7 te laat bij de auto, maar gelukkig geen bon of iets dergelijks gekregen. Vervolgens rijden we naar Scenic World. Je kunt daar met een kabelbaan of een treintje naar beneden of via een kort stukje naar de andere kant. We betalen 35 dollar entree en mogen dan zoveel als we willen met alle kabelbanen en dergelijke mee.
Aangezien het lunchtijd is, gaan we eerst wat eten bij Eats270. We bestellen een pizza kip, advocado en brie. Hij smaakt prima, maar de brie is ver te zoeken.
Dan gaan we op weg naar één van de ‘Discovery Options’. Als eerste gaan we met de Scenic Railway mee, met een helling van 52 graden is deze railway de steilste passagierstrein ter wereld. En steil is hij zeker. Super gaaf! Je staat bijna in het karretje.
Eenmaal beneden kun je er voor kiezen om weer terug naar boven te gaan met de Scenic Railway, of naar de Scenic Cableway te lopen. Dat laatste gaan we doen. Dan heb je nog de keuze om er rechtstreeks naar door te lopen, dat is 10 minuten. Of via twee omwegen van 30 of 50 minuten. We houden het lekker in de middenmoot en gaan voor de 30 minuten. Onderweg komen we verschillende sculpturen tegen van kunstenaars. De één is wat mooier dan de ander. Van sommige begrijpen we echt niet waarom het mooi zou moeten zijn. Martijn raadt die kunstenaars dan ook aan om vooral er nog ander werk naast te zoeken, want als je het hiervan moeten hebben… Nee, dan kom je er niet hoor! Het is wel mooi wandelen zo tussen het regenwoud.
Geen idee hoe lang we er over doen, maar uiteindelijk komen we aan bij Scenic Cableway Bottom Station. We hoeven niet zo lang te wachten voordat we met de Cableway naar boven mogen. Het is Australisch grootste kabelbaan en gaat 545 meter naar beneden de Jamison Valley in, of – zoals wij doen – de 545 meter weer terug naar boven. Ondertussen krijgen we ook wat uitleg wat er zo links en rechts te zien is van degene die de knoppen bediend. Hij ratelt wel wat snel, want de rit naar boven gaat ook behoorlijk snel. Ook vertelt hij wat de stalen track is wat door de bossen loopt. Het blijkt een achtbaan te zijn! Wat?! Ja, een achtbaan welke nooit officieel geopend is. Hij was al helemaal klaar en af en voldeed aan de eisen. Totdat hij eigenlijk open zou gaan, toen bleken er nog meer eisen te zijn, waar de achtbaan niet aan voldeed. De achtbaan is uiteindelijk dus nooit geopend. En dat met een investering van 13 miljoen. Zonde…
Vervolgens gaan we naar de laatste optie: Scenic Skyway. Met zijn 270 meter hoogte boven de Jamison Valley de hoogste kabelbaan van Australië. Ook heeft de Skyway in het midden een gedeelte met glas in de vloer. Ieek, je kijkt zo naar beneden de afgrond in. Verder kom je ook langs de Katoomba Falls. Een enorm lange waterval!
Als we aan de overkant zijn, lopen we daar nog even naar de Cliff View Lookout. Vanuit hier heb je weer een andere kijk op The Three Sisters. Na een minuut of 5 zijn we alweer klaar en lopen we naar de rij voor de terugweg met de Scenic Skyway. Hij is behoorlijk lang, maar als de Skyway weer terug is, kunnen we gewoon erbij instappen. De Skyway kan een man of 84 dragen, dus dat is behoorlijk. Als we weer terug zijn bij het verzamelstation van Scenic World, gaan we nogmaals met de Railway naar beneden, maar nu willen we graag voorin zitten, zodat je de diepte in kijkt. Voor ons zijn nog een paar Chinezen. Ach, dan wachten we toch een beurt. Maar als de railway eraan komt, verzoekt de man dat wij eerst gaan, want zij willen graag aan de linkerkant zitten, omdat ze dan een foto kunnen maken van hunzelf en de familieleden achter hun. Ik had al gezien dat je maar met zijn drieën op één bankje kunt zitten, dus wij vertellen hun dat we wel wachten, maar hij begrijpt het niet. Wij vragen aan het personeel of je ook met zijn vieren kunt zitten en nadat zij dit positief bevestigen, stappen wij in. Maar helaas, het blijkt toch met zijn drieën te zijn, dus de man wordt van zijn vrouw gescheiden en zij gaat achter ons zitten, bij de andere familieleden. Ze doen helemaal niet moeilijk, maar dit hadden we natuurlijk al aan zien komen. Ach ja, wij zitten gewoon voorin, niet miepen ?
De rit is geweldig. Heerlijk steil. Eenmaal beneden, lopen we naar de Katoomba Falls Overlook. Vanuit hier heb je een stukje zicht op de grote waterval. Het is een minuut of 10 lopen en gelukkig niet zo snel omlaag. Daarna gaan we weer met de Railway omhoog. Lang niet zo leuk als naar beneden, maar nog wel steeds vermakelijk.
We bekijken het souvenirswinkeltje en kopen beide een T-shirt. Inmiddels is het alweer 15.00 uur. De planning is om nog wat verschillende overlooks te bekijken langs de Cliff drive. Als eerste stoppen we bij Silvermist Lookout. We lopen een klein stukje naar beneden en kijken dan de Blue Mountains weer in. De reden waarom deze ‘blauw’ worden genoemd is omdat het – vooral na extreem heet weer – er een blauwe gloed overheerst. Nu zijn de bomen echt groen (want er is natuurlijk wat regen geweest en vrij koud geweest de afgelopen dagen), maar als het echt heet is geweest, ziet het er blauw uit.
We rijden weer verder en komen vervolgens uit bij Honeymoon Lookout. Deze uitkijk ligt rechtstreeks aan de weg, maar door de vele takken heb je eigenlijk niet zo’n mooi uitzicht op de bergen. Daarna rijden we door naar Leura Cascades. We moeten een stuk naar beneden lopen en ongeveer op de helft – zo blijkt later – komen we tot de conclusie dat we het opzetstukje van het statief vergeten zijn uit de auto. Martijn loopt weer terug en na ruim 5 mins is hij alweer terug. We lopen weer verder naar beneden en dan zien we de Cascades. Prachtig! We blijven een minuut of 10 beneden en gaan dan weer naar boven. Pfoe… dat valt nog niet mee.
De volgende stop is Gordon Falls. In eerste instantie lopen we verkeerd, maar via de andere kant, een paar trappen naar beneden, zien we de Gordon waterval. Maar eigenlijk is hij helemaal niet zo mooi. Hij is erg klein, kort en vooral erg ver weg. Snel maar weer terug naar de auto.
Inmiddels is het iets na 5. Etenstijd dus! We zagen in één van de folders een sushi restraurant en daar hebben we wel zin in. Ja, wanneer niet eigenlijk? We stellen de Tom Tom in en het is maar een minuut of 5 rijden. Wat dat betreft zijn Katoomba en Leura geweldige dorpen. Ze liggen tegen elkaar aan en alles is perfect op afstand. Ook alle uitkijkpunten en attracties liggen op een paar minuten afstand. Heerlijk klein rustig dorp!
We parkeren de auto bij het restaurant en zien dan dat het nog niet open is. Pas om half 6. We bekijken de kaart, maar zien er eigenlijk niet hele speciale rollen op staan. We besluiten om de straat met winkels nog even door te lopen. Wellicht komen we nog andere restaurants tegen. Maar dat valt behoorlijk tegen. Vrijwel alles is dicht. De winkels zijn net gesloten en de restaurants gaan pas na half 6 open. Uiteindelijk belanden we bij een Indiaans Tandoori Restaurant. Daar hebben we eigenlijk ook wel zin in. Martijn bestelt de Lam Vindaloo en ik de garnalen tandoori. De rijst moet apart besteld worden, dus doen we dat maar. Als het na een minuut of 10 voor onze neus staat, zijn we even van onze apropos. Bij mijn garnalen zit helemaal geen saus of iets dergelijks. Dat hadden we eigenlijk wel gedacht bij een tandoori (saus van yoghurt). Maar het blijkt dat de garnalen in deze saus zijn gedoopt en dat was het. Gelukkig dat Martijn met zijn gerecht saus heeft. Het is wel een dure tent zo. Mijn droge garnalen – 6 stuks – kosten 17 dollar! Zonder rijst of saus dus. Gelukkig smaken ze wel erg lekker. Het eten van Martijn smaakt ook erg lekker, maar wel erg erg… ERG scherp. Onze lippen en tong staan helemaal in brand en tintelen minuten lang door.
Na een goed uur lopen we weer terug naar de auto. De planning was om terug naar het hotel te gaan, maar Martijn oppert dat we wellicht nog even naar de Coles moeten. Ik heb tenslotte geen voorraad sokken meer (alleen pantykousjes en dat loopt niet zo lekker met hiken). Dus na een minuut of 5 zijn we weer bij de Coles, waar we vanochtend de dag begonnen. Maar als we voor de sokkenrek staan, weten we niet meer welke maat ik eigenlijk heb. Uiteraard weet ik mijn Europeese maat wel, maar wat is dat eigenlijk hier in Australië. De maten lopen van 2 tot 8 en van 8 tot 11. Ik gok dat ik maat 8 heb (of was het nou 5?), maar omdat we het niet zeker weten, laten we het maar zitten.
Als we weer uit de Coles lopen, zien we tegenover een drankenhandel. Hmz, we zijn erg vroeg vandaag op de kamer. Wellicht een wijntje bij de TV vanavond? We bekijken het aanbod en zien dan een rode muscat aka port staan. Oef, dat lijkt ons wel lekker. Maarja, daar hoort eigenlijk wel wat oude kaas bij. Hop, weer terug naar Coles om te kijken wat hun aanbod aan kaas is. We vinden een pak Cracker Barrel Vintage Cheddar Special Reserve van 36 maanden. En gaan daarmee weer terug naar de drankenhandel. Een fles Mc William’s Hanwood Estate Muscat graag!
Eenmaal weer terug op de kamer gaat de TV meteen weer aan. Ook vandaag is er weer Masterchef Australia (en ook morgen nog). We hakken de kaas in wat stukken en schenken de muscat in gewone drinkglazen (we hebben even niets anders om handen) en ik begin ondertussen aan dit verslag. Maar het schiet niet echt op. Ik blijf steeds hangen bij Masterchef en ondertussen hakt die Muscat er ook behoorlijk in. Tikt best moeilijk zo ?
Morgen is de planning om nog wat uitkijkpunten over The Blue Mountains te bekijken en dan rijden we door naar Sydney, alwaar we 5 nachten slapen.
Het weer: zonnig en soms wat bewolkt. Graad of 13.
Het aantal gereden kilometers: 20