Vrijdag 23 mei: Brisbane – Hong Kong – Londen – Düsseldorf – Den Bosch
Helaas hebben we de drie stoelen niet voor onszelf. Er zit nog een jongeman naast me. Hopelijk lukt het slapen me een beetje. Dan gaan we taxiën en iets voor de geplande tijd van 00.55 uur zitten we in de lucht. Dag Australië, tot de volgende keer… want terugkomen zullen we zeker… ooit – als de spaarpot weer wat aangevuld is.
Als eerste komen de stewardessen met wat drinken langs en niet veel later beginnen ze ook het eten uit te serveren. Het is midden in de nacht en wij eten beef met rijst. En dat na een bezoekje aan Outback Steakhouse…
Het gaat er uiteindelijk prima in. Inmiddels hebben we ook wat melatonine pillen genomen. Niet dat ze echt helpen met in slaap vallen (het zijn tenslotte geen zware slaappillen), maar ze helpen zeker wel om wat in te kunnen dommelen.
Al wil het bij Martijn niet echt lukken om rustig te kunnen dommelen. Hij bekijkt wat series, documentaires en wat films. Bij mij lukt het aardig om mijn ogen dicht te kunnen houden, maar ik word steeds wakker van de spierpijn in mijn nek of zij. Het ligt gewoon niet lekker als er nog iemand naast je zit, dan kun je niet goed draaien of met de benen omhoog. Helaas…
Vervolgens stoot Martijn me weer wakker. Ze zijn bezig om het ontbijt uit te serveren. Dat betekent ook dat we nog maar een goed twee uur hoeven te vliegen.
Na het ontbijt kijk ik nog wat series op het schermpje voor me in de stoel en Martijn kijkt ondertussen zijn documentaire af.
We landen iets voor half 8 in de ochtend, de nieuwe Hong Kong tijd. We hebben anderhalf uur om over te stappen. We volgen de borden ‘transfer connections’ en dan mogen we weer door de security met onze handbagage.
Helaas mag het flesje drinken wat we in Australië na de douane hebben gekocht niet mee en wordt weggegooid. Gelukkig was hij al bijna leeg, maar wat een onzin eigenlijk. Hij is toch gekocht ná de douane? Op de monitoren zien we dat onze volgende vlucht vanaf gate 23 vertrekt. Het is een hele wandeling en eenmaal bij de gate, zoeken we een plekje op en internetten we nog even wat. We mogen al snel boarden. Wederom zitten we vrijwel achteraan. Wederom in het midden en wederom iemand naast ons. Alleen is dat voor deze vlucht niet zo erg. De bedoeling is toch om nu niet echt meer te slapen, want inmiddels is het overdag en als we nu weer de vlucht gaan slapen, komen we eenmaal thuis niet meer in slaap… denk ik… Het meisje naast ons is alleen niet zo stoel-gevuld als de jongen van onze vorige vlucht. Dat scheelt wel weer iets.
We zitten een half uur later in de lucht dan gepland. Het is noodweer boven Hong Kong en dat voelen we. Het duurt bijna een uur voordat de lampjes ‘riemen los’ verdwijnen. En dat terwijl ik eigenlijk best behoorlijk naar het toilet moet. Nadat ze eindelijk los mogen, beginnen de stewardessen ook al snel met het eten uit te serveren. Maar de turbulentie neemt weer toe. Steeds heftiger. De stewardessen hebben het er moeilijk mee. Al blijft het drinken gewoon in de bekers en morsen ze niets. Respect… Als wij bijna aan de beurt zijn, roept de piloot om dat de stewardessen ook weer plaats moeten nemen met de riemen dicht. Er komt hevige turbulentie aan en dat klopt. We gaan van links naar rechts en het schudt behoorlijk op-en-neer. Normaal gesproken vind ik dat best een lekker gevoel, in de maag, maar dit slaat wel alles. Na een kwartier mogen de stewardessen weer verder met het uitserveren van het eten. Maar dan begint de turbulentie weer. Uiteindelijk krijg ik nog net wat eten voor mijn neus, maar Martijn niet. Ze moeten weer plaatsnemen op de stoelen. Ik wacht even met eten, want met die turbulentie gaat het toch niet. Als het iets rustiger begint te worden, begin ik toch alvast aan mijn pasta. Want anders wordt het koud – al is het al behoorlijk lauw geworden.
Pas na een half uur – ja echt zo lang – beginnen de stewardessen met poging 3 van het uitserveren van het eten. Martijn krijgt zijn – inmiddels enorm lauwe pasta – nu wel voor zijn neus. Het wordt al wat rustiger en na het eten doen we toch nog even de ogen dicht. Althans, ik… Het lukt Martijn gewoon niet om goed te kunnen dommelen, dus hij begint weer aan een film op zijn persoonlijke schermpje.
Na twee uurtjes dommelen begin ik alvast aan het verslag. Maar echt vlotten wil het niet. Ben nog behoorlijk duf. Wellicht dat een filmpje me goed doet. Omdat de films van de maatschappij geen ondertitels heeft, starten we een film via de laptop. Altijd handig. Als eerste bekijken we de film Last Vegas. Erg leuke comedy met vier ouwe rotten in het vak. En daarna gaan we verder met Escape Plan, een spannende film met Schwarzenegger en Stallone.
Na deze twee films hebben we nóg 5 uur vliegen voor de boeg. Oef, dat schiet niet op zo. De ogen beginnen weer wat moe te worden, maar omdat het dommelen niet echt op schiet, bekijken we de film Bro’s before Ho’s. Een Nederlandse film die we al een paar keer gezien hebben. Hoeven we niet zo op te letten ?
Nog maar 3.5 uur… pff, toch nog maar even de ogen dicht dan, voor zo ver dat lukt. Een goed anderhalf uur later wordt er weer wat eten geserveerd. Gelukkig, dat betekent dat we er bijna zijn. Ik ben eigenlijk wel klaar met deze vlucht. Maar als we eenmaal boven Londen zijn, vliegen we nog twee rondjes om. Ook boven Londen is het noodweer en de turbulentie neemt weer toe. Nee, niet nog meer. Ik wil niet meer!
Drie kwartier later dan de oorspronkelijke tijd staan we aan de grond in Londen. We hebben een overstap van drie uur, dus dat betekent dat we nu even de tijd hebben om uitgebreid te eten. Van het vliegtuigvoer raken onze magen niet echt verzadigd en aangezien het bijna half 4 is (dus half 5 in Nederland), is het eigenlijk gewoon etenstijd.
Nadat we weer door de security zijn gewandeld, zijn we in terminal 5. We bekijken de restaurants en komen uiteindelijk uit waar we de vorige vakantie ook zijn beland: Giraffe. Martijn bestelt de Thai Duck Stir Fry en ik de sirloin steak met pepersaus. Het smaakt prima, al is het wel wat moeilijk snijden zonder steakmessen. Maarja, die mogen niet op het vliegveld.
Na het eten lopen we nog een rondje langs de winkels en gaan dan zitten bij de monitoren waarop de gatenummers worden vermeld. Onze gate is nog bekend, maar dat zou ieder moment kunnen gebeuren. Je kunt voor 3 kwartier gratis internetten op het vliegveld, maar door een foefje van Martijn (heeft een programma geïnstalleerd op de laptop), kun je dat heel gemakkelijk verlengen. Wel zo handig met zo’n lange overstap. En dan zien we ineens dat de vertrektijd is veranderd. In plaats van 19.10 uur wordt de verwachte vertrektijd 20.00 uur. Pff, bijna een uur vertraging. En we zijn al zo lang onderweg. Ach, dat kan er dan ook nog wel bij. Uiteindelijk zien we half 9 pas een gatenummer verschijnen: A12. Hey, dat is hier om de hoek. Mooi! We verhuizen de spullen een paar meter verderop en gaan daar weer verder met internetten.
Een kwartier later kunnen we instappen. In eerste instantie zitten Martijn en ik niet naast elkaar. Martijn heeft stoelnummer 13A en ik 14A gekregen. Het jongetje naast me is alleen, dus Martijn vraagt aan hem of hij op stoel 13A wil zitten en dat vindt hij geen probleem. Niet dat Martijn en ik geen uur zonder elkaar kunnen hoor ? Maar het is gewoon gezelliger. Als de deuren van het vliegtuig eenmaal dicht zijn, horen we de piloot door de speakers. Er blijkt nog iets mis te zijn met het één en ander. De monteur moet nog wat reserve onderdelen monteren, maar als dat gebeurd is, kunnen we vertrekken. Na 20 minuten wachten horen we de piloot weer. Het reserve onderdeel is gemonteerd, maar we kunnen alsnog niet vertrekken. Doordat het noodweer is geweest in Londen (nu is het overigens prachtig helder weer), zijn er wat vluchten vertraagd en deze zijn nu eerst aan de beurt om te vertrekken. We moeten dus alsnog een kwartier wachten. Ach ja joh, gooi er nog wat tijd bij. Officieel zouden we al geland moeten zijn in Düsseldorf en op weg naar huis zijn, maar nee… we zijn nog in Londen…
Gelukkig is het niet lang vliegen naar Düsseldorf. Om precies te zijn 50 minuten later zijn we geland. Snel door naar de douane en kofferband. We hoeven gelukkig niet zo lang te wachten op onze koffers. En dan lopen we de ‘iets aan te geven’ borden voorbij, door de schuifdeur en ja hoor, daar staan mijn ouders ons al op te wachten. Oh, wat heerlijk om hun weer in mijn armen te kunnen sluiten. Ik ben zo op van de reis dat ik mijn tranen niet kan inhouden. Ach wat geeft het, we zijn er eindelijk!
Vanuit Düsseldorf is het nog een goed anderhalf uur rijden naar Den Bosch. Eigenlijk willen we slapen, maar dat is niet zo verstandig in de auto. Dan moeten we tenslotte na anderhalf uur weer wakker worden. Gelukkig houdt mijn moeder ons wel wakker ?
Iets voor 1 zijn we thuis en om 2 uur liggen we dan eindelijk op bed. Héérlijk! Zoals vanouds met de katjes naast ons 
