Zaterdag 3 mei: Glenrowan – Lakes Entrance
Bzzzzz…. Bzz Bzzzz…. Wie het geluid herkent, mag meteen door voor de koelkast of magnetron! We hebben nog maar net de ogen dicht of ik hoor dit afgrijselijke geluid vlak bij m’n oor. Argh! Licht aan en zoeken maar! Gelukkig heb ik hem snel gevonden en bam,.. die leeft niet meer. Maar wat is dat nou? Nog één? Bam en ook hij legt het loodje. Snel nog even een plasje doen en dan weer snel slapen. Ohnee toch, in de badkamer zie ik nog drie van deze irritante rot muggen!
Martijn geeft me een spuitbus muggenverdelger welke in de kamer staat. Zo, ook deze drie zijn hemelen. Excuses, maar muggen zijn de enige beesten die ik met liefde vermoord… sorry.
Verder verloopt de nacht prima. Iets na half 9 staan we op, ontbijten en gaan er dan vandoor. Wederom een lange reisdag voor de boeg. Op zich is Lakes Entrance maar een goed 4 uur rijden, maar aangezien we over de Great Alpine Road gaan – wat betekent veel bochten – kan het wat langer duren.
Als we nog maar net op de Great Alpine Road zijn, gaan we er alweer af. Onze eerste stop is in het plaatsje Beechworth, een historisch goudmijn dorpje. Het centrum is echt maar erg klein twee straten van een paar honderd meter bij elkaar. We parkeren de auto en als eerste lopen we naar de kerk waar ze buiten kraampjes hebben staan. Het blijkt een fruitmarkt te zijn met tussendoor wat ander grut.
Dan lopen we door de straat en komen uit bij Beechworth Bakery. Daar hebben we in Yarra Valley ook geluncht, al is het nu voor de lunch nog erg vroeg. Het is net iets na 10-en. We houden het bij een cappuccino en een gebakje. Het is vrij druk. Net voor ons is een buslading uitgestapt.
Na een pauze van een half uur lopen we weer terug naar de auto. De gevels van de winkels doen me erg denken aan de sfeer van de Mainstreet in Disneyworld.
We rijden weer terug naar de Great Alpine Road en komen dan uit in het plaatsje Myrtleford. We stoppen bij een informatiecentrum en de man achter de balie vraagt wat onze plannen zijn. We geven aan dat we de Alpine Road rijden naar Lakes Entrance en Mount Buffalo NP nog willen bezoeken. Hij geeft ons een paar plattegronden mee en met een gele marker laat hij zien waar we precies moeten rijden. Al is dat niet zo heel moeilijk, aangezien er maar één weg door het gebied naar het zuiden rijdt en dat is deze Great Alpine Road.
Dan lopen we ook nog even naar Coles, de supermarkt er tegenover. Onze broodjes zijn op en aangezien we morgen ook weer willen ontbijten… We halen meteen nog wat Tim Tams (zijn inderdaad erg lekkere koeken), yoghurt en wat Nesquik en rijden dan weer verder over The Great Alpine Road. Nu zijn we wel zo slim om te kijken hoe lang het rijden is naar ons hotel in Lakes Entrance. Dat is nog 4 uur vanaf hier. Aangezien het net twaalf uur is geweest en we tussen 6 en 7 ongeveer in het hotel willen zijn, hebben we dus een goed twee uur voor Mount Buffalo.
Het valt me onderweg op hoe mooi de bomen zijn verkleurd doordat het herfst is. Prachtige groene, rode en gele blaadjes aan de bomen. Dan zijn we bij de ingang van Mount Buffalo NP. Dit Nationale Park is één van de vele andere parken welke deel uit maken van De Alpen van Australië.
We rijden de kronkelweg naar boven en maken bij Grossmans Mill een tussenstop om een yoghurtje te nuttigen. We kijken mooi uit op een meertje. Maar brrr, wat is het koud! Inmiddels is het 5 graden.
Snel weer terug in de auto en verder omhoog. Onderweg maken we nog een paar stops, maar deze zijn steeds van korte duur. Het wordt steeds kouder en kouder. Om de vijf minuten halen we wat fietsers in. Respect! Bij het informatiecentrum Dingo Dell maken we een iets langere tussenstop, als zijn er niet veel meer dan een koffiecorner en wat foto’s te zien.
We rijden weer verder omhoog en het begint wat te regenen. Vervolgens rijden we ook de mist in en dan zijn we helemaal bovenaan. Dat wil zeggen, vanaf hier kun je nog 1,5 kilometer naar boven lopen, maar als we naar het uitzicht kijken, lijkt ons dat geen toevoeging te geven. We zien alleen maar mist. Niets mooi uitzicht, maar één groot wit vlak voor ons. Het heeft wel iets mysterieus zo, dat dan weer wel. Inmiddels is de temperatuur gedaald naar 3 graden.
We rijden weer terug en als we weer eenmaal beneden zijn bij het plaatsje Porepunkah, zijn we toch weer een goed 2,5 uur verder. Snel dus door naar Lakes Entrance. Maar vanaf Harrietville rijden we weer de bergen in. En we gaan volgens mij hoger dan in Mount Buffalo. Wederom rijden we de mist in, maar naast regen, begint het ook zachtjes te sneeuwen. Dan rijden we het resort Hotham Heights in. Nu is er nog niet veel te doen, maar als er sneeuw ligt – over een paar weken – dan lijkt het ons hier best gezellig. We stoppen even voor een plaspauze en zien dan op de thermometer dat het exact 0 graden is. Brrr…
Snel weer verder, want hier willen we niet in het donker rijden en aangezien het alweer vier uur is, willen we snel de berg af. Door dit weer zal het natuurlijk ook sneller donkerder worden, dan met prachtig zonnig weer.
We rijden het plaatsje Omeo in. Vanaf daar zijn het niet zulke bochtige wegen meer, maar ondertussen is het toch wel wat donker geworden. En we hebben nog anderhalf uur voor de boeg!
Zo af en toe komt er toch nog best wat bochtwegen langs. Gelukkig hebben we groot licht, anders zie je echt geen hand voor ogen. De reistijd tikt langzaam weg en de aankomsttijd wordt langzaam later en later. Van iets over zeven wordt het uiteindelijk half 8 als we bij ons hotel aankomen. Gelukkig, zonder iets of iemand geraakt te hebben.
We checken in en als we vragen naar goede restaurants om te eten, vertelt de dame achter de balie dat er een goede Chinees is en dat je goed kunt eten bij de Bowlingclub. Maar we moeten wel snel zijn, want na 8 uur gaan alle bistro’s dicht in Lakes Entrance. We willen snel de koffers in de kamer zetten, maar nog geen seconden nadat we de auto voor onze kamer hebben geparkeerd, komt het met bakken uit de lucht. Hmz, toch maar eerst even eten dan. We rijden naar de Bowlingclub. Omdat we geen lid zijn, moeten we ons eerst even inschrijven, wat niet meer betekent dan op een blaadje je naam te zetten en ten alle tijden bij je te hebben als je ‘in een omgeving van 10 kilometer van de club’ bent. Het restaurant van de club heet Zypher. Naast het restaurant staan tientallen gokautomaten. Leuk, zo’n club ? Martijn bestelt Pork Belly. Omdat hij dit zo vaak bij Masterchef Australia langs heeft zien komen, is hij erg benieuwd naar de smaak. Ikzelf ga voor de kiprisotto met spinazie en pijnboompitten. De serveerster vraagt of we wellicht ook knoflookbrood erbij willen (oeh ja, lekker!) en of we meteen willen betalen. Waarschijnlijk omdat men bang is dat je al het geld eerst hebt vergokt bij de automaten en dus het eten niet meer kunt betalen? Het drinken moeten we zelf bij de bar halen. Dit keer hou ik het maar bij een simpele cola light, al gaat Martijn wel voor een lekker biertje.
Het knoflookbrood smaakt het heerlijk en al snel komt ook het hoofdgerecht eraan. Mijn risotto smaakt overheerlijk, maar het is wel erg veel! De korstje en het vlees van Martijns gerecht smaakt ook lekker, al zegt ie zelf. Alleen het vet ertussen laat hij liggen.
Om kwart voor 9 zijn we op de kamer. Het ziet er vrij groot en schoon uit. Al mag het in de sanitaire ruimte toch wel net wat schoner. De afzuiger boven de douche zit nog vol stof. Bah… Martijn haalt het met een nat doekje eraf (hij kan er tenslotte gewoon zo bij – denk dus ook dat de schoonmakers niet zo groot is), zo gebeurd. Als ik de luxaflex bij de toilet dicht maak, zie ik daar ook behoorlijk wat stof op liggen en er missen zelfs twee lagen. Handig.. not! Ach, het is maar voor één nacht. Het is tenslotte een motel en daar is het vaak net even wat minder luxe. De wifi doet het hier juist wél. weer goed.
Het weer: van af en toe een zonnetje tot dichte mist en van droog weer tot sneeuw. Van 14 graden in de dorpjes tot aan 0 graden op de hoogste top.
Aantal gereden kilometers: 435