Vrijdag 29 mei: Surfers Paradise (Gold Coast)
Na een heerlijke nachtrust staan we rond 8 uur op. Het is ongeveer 20 minuten rijden naar Warner Bros, dus doen lekker rustig aan. Buiten komt de zon zo af en toe tevoorschijn, maar het lijkt een minder zonnige dag te worden dan gisteren.
Iets na half 10 zitten we in de auto en rijden nog net voor 10 uur het parkeerterrein op. Ook Warner Bros heeft gratis parkeren. Goed geregeld! Met onze VIP passen mogen we de kassa’s skippen en meteen het park in. Maar dan zien we iets waar we niet blij van worden. De achtbaan Superman Escape is gesloten door groot onderhoud. Ja, dat risico loop je natuurlijk als je in het naseizoen gaat, maar waarom nou nét die achtbaan? Het betreft namelijk een Intamin Launch en dat zijn toch wel één van onze favorieten. Erg jammer.
We lopen naar zijn buurman, Green Lantern Coaster. Een achtbaan van het merk S&S El Loco. Zij staan er om bekend dat ze behoorlijk rare banen maken (en vooral, niet zo’n subtiele banen). En dit lijkt ook weer zo’n baan. Bij ons in de volksmond heet dat gewoon ‘een knikkerbaan’. Gelukkig is het niet zo druk. Maar we moeten toch behoorlijk lang wachten. Tjee, kan dat niet wat sneller? Het personeel is echt super traag. Eindelijk na een minuut of 20 mogen wij instappen. Alle spullen moeten uit de zakken. Als Martijn weer wil instappen, wordt hij tegen gehouden. Ook het plattegrondje van het park wat nog in zijn zakken zit, moet eruit… En ook het tasje van de kleine camera – zonder de camera overigens, want die is er al uit – moet van de riem afgehaald worden… Wat een gedoe. Maarja, “alles voor de veiligheid” he ?
En dan eigenlijk gaan we naar boven… en met een knik (iets verder dan 90 graden) weer naar beneden. Bochtje hier, bochtje daar… Op zich is hij eigenlijk best soepel. Gelukkig, dat viel mee.
Dan lopen we naar Justice League 3D, the Ride. Het blijkt een attractie te zijn waarbij je met een 3D bril op rondrijdt en ondertussen krijg je als opdracht om op de sterren te schieten waardoor je punten krijgt. Na tien minuten wachten mogen we instappen. Maar wat is dat nou, mijn pistool doet het vrijwel niet. Nee echt! Ik krijg maar 3100 punten bij elkaar geschoten, terwijl de rest van het karretje in de 40.000 punten zit… dat klopt niet. Punt.
Als we door de hoofdstraat lopen, zien we dat de 4D film over Journey 2 over een niet al te lange tijd begint. We lopen het theater binnen en wachten uiteindelijk 10 minuten. We hebben zowel deel 1 als deel 2 niet gezien van de film, maar toch is het wel vermakelijk. Het is een avonturenfilm wat zich afspeelt op een prachtig eiland. Maar uiteraard wel ongelooflijk onrealistisch.
Dan lopen we naar de achtbaan ‘Scooby-Doo Spooky Coaster’. Een achtbaan in het donker. Een behoorlijk groep Indiërs is ons net voor en als we naar binnen willen lopen, veranderd het bord van de wachttijd van 15 naar 45 minuten. Oef, laat maar even zitten dan. We lopen weer verder en komen dan uit bij Wild West Falls, de boomstammetjes dus. Het is niet zo heel druk, maar het weer nodigt ook niet echt uit om de attractie te doen. Het is nog droog, maar aan de lucht te zien kan het ieder moment gaan regenen. Ineens zien we geen bootjes meer terugkomen en iemand van het personeel verdwijnt naar achteren. Een andere medewerker zien we druk telefoneren. Och och, er is een storing…
We lopen weer terug en als we dan weer bij Scooby Doo zijn, horen we ineens een bel afgaan en daarna een alarm. Er komen allemaal mensen uit het gebouw. Het lijkt erop dat de brandalarm af is gegaan. Dus wederom lopen we hem maar voorbij en komen uit bij Arkham Asylum, een Vekoma. Oef, die gaan we niet leuk vinden… maarja, alles voor onze coastercounter he ?
De rij lijkt niet lang, maar uiteindelijk moeten we toch bijna een half uur wachten. Wat is dat toch met personeel en niet doorwerken? Hopelijk komt dit doordat het naseizoen is. Je mag toch hopen dat het in het hoogseizoen bij drukte sneller gaat. Als we instappen, merken we meteen dat het wel fijne stoelen zijn. Je hebt geen gedeelte bij de oren. Dat scheelt al veel bij een Vekoma, aangezien je door de ruwheid met je oren steeds tegen de zijkant gesmeten wordt. De baan schudt alle kanten op, wat een rammelbak… Maar pijn doet hij inderdaad niet door de stoelen. Wat een verademing. Graag deze stoelen op elke Vekoma, dank-u-wel!
Oeh, en dan voelen we een paar druppels… en deze gaan ineens over in serieuze regen. Getver… We lopen naar de hoofdstraat. Deze is gelukkig overdekt. Inmiddels is het ook alweer lunchtijd en we bekijken op plattegrond naar het aanbod van eten. We worden er alleen niet veel wijzer uit. Alleen de naam van het restaurant is er vanaf te lezen, niet wat men allemaal aanbiedt. Gelukkig zijn de meeste wel rondom de hoofdstraat, dus worden we niet nat. We lopen een rondje en besluiten dan een broodje te gaan halen bij Arthur’s Bakery. Martijn neemt een broodje schnitzel en ik het broodje ei met bacon. Als we buiten op een muurtje het broodje op willen gaan eten, begint er net een optreden van Bonnie & Clyde. Erg leuk, maar we zitten echt vooraan… Dat eet niet echt prettig. Zeker niet omdat het ook nog eens een behoorlijk groot broodje is, wat bijna niet normaal op te eten is.
Dan geeft Bonnie de tas met het net gestolen geld aan mij. Of ik hem even bij me wil houden… en ze vluchten weg, want meneer de politie-agent komt eraan. Hij vraagt naar de tas, maar ik doe net alsof mijn neus bloedt. Ja ehm, daar zit geld in… dat ga ik niet zomaar teruggeven! Ik heb hem achter een muurtje gezet, want dan kan ik gewoon rustig mijn broodje eten. Maar vervolgens wordt de agent een beetje ongeduldig en ratelt iets over ‘we moeten een show doen dames en heren, geef die tas nou gewoon terug, anders kunnen we niet verder’ en het meisje schuin achter me wijst naar de tas en ze geeft hem terug. Vervolgens mag zij met haar handen en voeten uit elkaar tegen de auto aan staan, want ze wordt ook aangehouden. Pfjoew, daar kom ik gelukkig goed van af. Ik ben helemaal niet zo van ‘in de belangstelling’ staan en zeker niet als ik de taal ook nog eens niet goed beheers.
Na de lunch en het optreden lopen we weer naar Scooby Doo. Zou hij het inmiddels al doen? Het is een achtbaan in het donker, dus het zou prima uitkomen als we hem kunnen doen tijdens de regen. Gelukkig, hij is weer open. We gaan in de rij staan, maar na tien minuten zijn we eigenlijk pas een goed drie meter verder. En dan wordt er omgeroepen dat er weer storing is. Jahee… Veel mensen lopen weg van de rij, maar wij blijven staan. Buiten regent het nog steeds, dus kunnen we net zo goed in de rij blijven wachten. Wie weet is het mankement snel verholpen. Uiteindelijk wachten we nog een 20 minuten en dan zijn we aan de beurt. Het eerste stuk van de baan is erg leuk gethematiseerd, maar vervolgens is het een gewone Wilde Muis baan in een grote hal… Dat is wat minder. Verder snappen we meteen waarom de attractie zoveel storing heeft. De baan bevat ontzettend veel technische aspecten. Een lift wat het karretje naar boven brengt ipv een helling met ketting (dezelfde als in Europapark, maar die heeft vrijwel nooit storing) en verder gaat hij ook een keer achteruit, dus zit er een draaiplateau in wat in storing kan schieten.
Als we uit de achtbaan komen, zien we dat de stuntshow ‘Hollywood Stunt Driver 2’ over een niet al te lange tijd gaat beginnen. We lopen naar binnen en zien dat het publiek overdekt zit. Mooi. Het is inmiddels al wel gestopt met regenen, maar stel dat het weer gaat beginnen… De stunts met de motoren zijn erg knap, al gaat dat na een tijdje wel vervelen, aangezien ze vrijwel steeds dezelfde sprongen doen. Het driften met de auto heb je ook wel gezien na twee keer. Daarin wordt helemaal niets in afgewisseld. Ze rijden steeds maar achtjes. Verder de standaard grap met ‘iemand uit het publiek waar alles mis mee gaat’, maar die hoort er natuurlijk gewoon bij. Al met al wel een vermakelijke show, maar niet verrassend.
Dan lopen we naar het andere gedeelte van het park, het kindergedeelte. Ook hier staat er nog een achtbaan op ons te wachten. De Road Runner Rollercoaster. Hij gaat best hoog voor een kinderbaan. Leuk! We lopen nog een rondje door het kindergedeelte en zijn dan eigenlijk wel klaar met het park. Het mag duidelijk zijn, Seaworld vonden we leuker.
Als we naar de uitgang lopen, besluiten we om nog maar een keer Justice League 3D The Ride te gaan doen. Misschien dat mijn pistool het dan wél doet. We wachten wederom een tien minuten en als ons karretje vertrekt, merk ik meteen dat mijn pistool het dit keer inderdaad wel doet! Wat een verschil met net. Als we op de helft zijn, valt de attractie ineens stil. Hmz… storing? Na een minuut of vijf rijdt hij weer verder, maar de lasers van onze pistolen zijn uitgeschakeld en we kunnen niets meer. Als we uitstappen, vraagt de medewerker of we misschien nog een keer willen als de storing verholpen is. Prima. We worden in een aparte rij gezet waar nog een gezin van drie personen wacht. Na een minuut of tien is de storing voorbij en mogen we weer als eerste instappen. Nu gaat de rit vlekkeloos. Zowel ons pistooltje werkt en ook geen storing meer onderweg.
Kwart over drie zitten we in de auto terug naar ons appartementje. Eenmaal terug op de kamer besluiten we om even te gaan liggen. Ik neem meteen een paracetamol, want blijkbaar heb ik toch wat hoofdpijn gekregen van sommige achtbanen. Na een uurtje sta ik weer op en Martijn volgt niet veel later. We internetten nog wat en gaan dan op zoek naar iets te eten. We rijden naar het gebied waar we gisteren ook waren, bij Coles. Gisteren werden we bij een restaurant aangesproken, maar omdat we net gegeten hadden, liepen we door. Wel hebben we hun menukaart meegekregen en dat zag er prima uit. We nemen dus plaats bij Chelles en Martijn bestelt een kangoeroe filet en ik de Barramundi. Tot half 7 hebben ze de tweede cocktail voor de halve prijs, dus bestellen we die er ook maar bij. Mijn vis smaakt heerlijk, maar Martijns filet had iets roder gemogen. Hij is nu net iets te ‘medium’.
Na het eten lopen we nog even naar de Starbucks. Een goede cappuccino gaat er altijd wel in. Als we teruglopen naar de auto, zien we een restaurant wat het ‘all you can eat’ concept heeft. Je hebt keuze uit een groot bord en een klein bord. Ja, erg logisch… Ik zou gewoon voor het kleine bordje gaan en dan vaker lopen… toch? ?
Om half 8 zijn we weer terug in ons appartementje. TV gaat aan, verslag wordt getikt en dat alles onder een genot van ons gekochte moscato van Train Trek Yarra Valley.
Morgen staat er – heel verrassend – weer een pretpark op de planning. Ditmaal gaan we naar Dreamworld. Hopelijk heeft Tower of Terror II geen storing of onderhoud, want daarmee kunnen we weer een recordhouder mee afstrepen. Hij staat op plaats nummer 5 met zijn snelheid (160,9 km/u), op de 4e plek wat betreft de hoogte (115 meter) en op de derde plaats wat betreft de daling (100 meter). Duimen jullie mee met ons?
Het weer: af en toe een waterig zonnetje tussen de regen door
Aantal gereden kilometers: 40