Zondag 25 juni: Frankfurt – Schiphol – Den Bosch
Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen, want als ik wakker word, hoeven we nog maar een goed twee uur te vliegen. Ondertussen zijn de stewardessen alweer bezig met het uitserveren van het ontbijt. Ditmaal krijgen we een omelet met wat fruit en een broodje.
Als we zijn geland op Frankfurt Airport lopen we vrijwel meteen door naar de gate. Al moeten we eerst nog door de marechaussee. Er staat een hele rij met mensen, maar daar naast staan wat kiosken om zelf met je paspoort door de poortjes heen te gaan. Daar staat totaal geen rij. Hoezo dan niet? Zijn de kiosken kapot of gesloten dan? Maar nee, ze doen het gewoon. Wij laten onze paspoort scannen en dan staan we ineens aan de andere kant. We snappen er niets van, waarom gaan al die mensen gewoon in de rij staan dan? Kudde gedrag waarschijnlijk? Naja ach, wij doen daar dus niet aan mee ?
Vervolgens moeten we nu wel door de bagagecheck waar de laptop uit de rugzak moet en de riem af moet. Martijn moet zelfs na de check de trolley vrijwel helemaal leegmaken. Ja, we hebben dan ook zoveel opladers bij ons. Een wirwar van kabels, dat ziet er op een röntgenapparaat natuurlijk niet uit.
Bij de gate internetten we nog wat. Toch handig dat nu ons tegoed van de provider ook gewoon in het buitenland (in Europa althans) erbij zit.
Rond half 1 beginnen we met boarden en één over één gaan we de lucht in. Op weg naar Nederland. Ondanks dat het maar zo’n klein stukje is, weet de bemanning nog een rondje met lunch eruit te persen.
Een goed vijftig minuten later landen we weer Schiphol. Nu is de vakantie dan toch echt over.
Als we het vliegtuig uitgestapt zijn, lopen we naar de bagageband. In eerste instantie verbazen we onszelf dat we niet langs de marechaussee hoeven, maar het is natuurlijk het Schengen-gebied, dus open grenzen. We moeten even wachten voordat onze koffers op de band liggen.
Daarna langs de douane. Ofja, via een andere uitgang waar ook ‘niets aan te geven’ staat, zien we geen mannetjes staan. Wel bij de ander. Aangezien we toch wel wat spullen hebben gekocht, nemen we geen risico en lopen we gewoon door de deuren zonder mannetjes. Dan staan we ineens bij aankomsthal 1. Mijn ouders komen ons ophalen, maar ze zijn er nog niet. Als we nog geen minuut later een plekje hebben gevonden om rustig te staan, belt mijn vader. Ze hebben de auto net geparkeerd en komen nu onze kant op gelopen. Dat is mooi.
Een goed vijf minuten later zijn we herenigd met mijn ouders. Veel verhalen van onze avonturen hoeven we ze niet te vertellen. Toch handig, zo’n blog ?
|
