Vrijdag 26 mei: Schiphol – Frankfurt – Orlando (FL)
Als we om kwart voor 7 wakker worden van de wekker, snoozen we twee keer en staan dan uiteindelijk op. Omdat we eigenlijk alles nog in de koffer hebben zitten, zijn we snel gereed om richting Schiphol te lopen. Al lopen we uiteindelijk tien minuten later dan gepland het hotel uit.
Op ons uitgeprinte incheckkaartje staat dat we onze koffers af moeten droppen bij rij 1a. Buiten is het al best lekker weer. We besluiten dan ook om buitenom naar vertrekhal 1 te lopen in plaats van vertrekhal 3, waar het hotel eigenlijk tegenaan ligt. Als we naar binnen lopen, zijn we uiteraard eerst nog in de aankomsthal. We lopen naar boven en zien dan dat rij 1a nog verder lopen is dan rij 1. Je loopt als het ware rij 1 voorbij en komt dan in een soort noodgebouwtje. Hier zijn we echt nog nooit geweest volgens mij. Vervolgens komen we uit in vrij grote hal met weer heel veel incheckbalies. We zoeken de balies van Lufthansa op. Het is gelukkig niet zo druk. Na nog geen vijf minuten wachten zijn we aan de beurt.
De koffers worden gelabeld en lopen dan vrijwel direct daar ook door de bagagecheck. Ook hier is het niet druk. Naast ons is een hele club meiden met het oranje NEDERLAND shirt aan. Ze zien eruit als profsporters. Maar van welke club zouden ze zijn? Voetbal? Hockey? Handbal? Aan de sporttassen te zien in ieder geval geen hockey. Of hebben ze tegenwoordig van die opvouwbare sticks? De tassen zijn toch wel wat te klein voor zo’n houten ding.
Ik ben snel klaar met de check, maar Martijn moet echt alles uit de trolley halen. Zelfs het fototoestel moet uit de tas. Ik blijf zo wat kijken naar de topsporters, maar kan gewoon niet achterhalen van welke sport ze zijn. Als Martijn eindelijk klaar is, zegt ie me: “waarom vraag je het niet gewoon?” Tja, daar ben ik dan blijkbaar toch net weer wat te schijterig voor. We lopen verder en Martijn mijmert wat van: “and we’ll never know…. ” We komen uiteindelijk uit tussen gate B en C. Aangezien we naar gate C4 moeten, lopen we alvast in die richting. Maar we hebben ondertussen ook nog niets ontbeten, dus wat winkeltjes en restaurantjes zou wel welkom zijn. Gelukkig komen we uit bij de grote hal waar je normaal gesproken uitkomt als je na reguliere bagagecheck hebt gehad. We kijken wat rond en worden dan ingehaald door een paar dames van… het sportteam! Blijkbaar is Martijn eigenlijk net zo nieuwsgierig als ik, want uiteindelijk vraagt hij het wel. Hij is gewoon net wat assertiever dan ik. Het blijkt het handbalteam te zijn en zijn op weg naar Denemarken voor twee oefenwedstrijden. We wensen ze succes en helemaal blij dat we nu toch weten van welk team ze zijn, lopen we verder. We eten een panini bij Mediterranean Sandwich. Ik wil eigenlijk een sapje, maar de kleinste is 3,80 euro. Oef. Ze weten wel wat ze vragen hier. Goed, dan maar wat fris. Maar ook deze zijn niet echt goedkoop. Tja, dan kan ik net zo goed gewoon een sapje pakken. Ja toch?
Ik pak een bekertje uit de bak met ijs, maar hey, dat is geen kleine. Dat is ‘large’. Laten we die sowieso maar niet doen, betaal je meer dan 5 euro voor hahaha… Ik kijk verder in de bak, maar geen kleine beker te bekennen. De jongen achter de balie vraagt wat ik wil hebben. En als ik hem te kennen geef dat ik een kleine jus d’orange wil, zegt hij dat deze niet in de bakken staan, maar hij deze kan maken voor me. Jaja, slimme marketing. Gewoon geen kleine erbij zetten, zodat men toch wel voor de grote, of eventueel de middelste maat gaat. Maar daar trap ik niet in. Zelfs niet op deze vroege morgen ?
Na het ontbijt lopen we naar Gate C4, maar als ik naar buiten kijk, zie ik geen Lufthansa vliegtuig, maar een andere. Van de Poolse maatschappij LOT. Hm… We kijken op de borden en daar staat een gatewijziging. We mogen naar Gate B23. Fijn, dat is weer een stuk de andere kant op. Maar gelukkig hebben we tijd genoeg. Het is tenslotte nog maar 09.00 uur en we mogen om 09.50 uur pas boarden. Als we eenmaal bij gate B23 zijn, is er nog genoeg plek. Ze zijn nog bezig met de ‘final boarding’ naar Praag. Na een goed half uur zien we ons vliegtuig van Lufthansa aankomen. Dat is mooi op tijd.
Om iets na 10-en beginnen we met boarden. We nemen plaats op rij 20. De indeling van de stoelen zijn 3-3. Ik zit naast het raam en Martijn in het midden. Naast ons blijft het leeg. Dat is toch altijd wel fijn eigenlijk. Het vliegtuig zit ook niet echt vol. De rij met stoelen naast ons, de andere kant van rij 20 dus, is zelfs in zijn geheel leeg.
Om echt exact 10.30 uur zijn we in de lucht. Het is een goed drie kwartier vliegen naar Frankfurt en zelfs voor dit kleine stukje, krijgen we wat eten en drinken uitgedeeld. Het is niet heel veel, maar toch. De boterham met kalkoen en koolsla smaakt prima.
Omdat we nu niet zo hoog vliegen, is het prima te volgen hoe we vliegen boven Nederland. Ik zie zelfs de Johan Cruijf Arena en daarna herken ik zelfs de brug bij Almere. Ofwel, we vliegen nu boven Hilversum! Ook de afslag van de A12 naar de A50 bij Arnhem herken ik. Grappig hoor.
Na exact 40 minuten landen we op het vliegveld van Frankfurt. Via de trap verlaten we het vliegtuig en moeten we met z’n alle de bus in. Het is een eindje rijden, wat aangeeft dat het vliegveld behoorlijk groot is. Als we de bus uitstappen, bekijken we op de borden waar we heen moeten, maar onze vliegtijd staat er nog niet op. Je kunt kiezen uit A-B-C-Z en D-E. Op ons papiertje staat Z, dus houden we die maar aan. We lopen nog wat winkeltjes binnen en zien dan op de schermen dat we naar gate Z20 mogen. Via de douane, geen bagagecheck, zijn we al snel bij de gate. Het vliegtuig staat er al, maar toch duurt het nog even voordat we mogen boarden.
Als we om 13.30 uur in het vliegtuig zitten, duurt het en duurt het maar voordat we gaan taxiën. Het blijkt dat ze maar één opstijgbaan hebben welke ook nog even gesloten is geweest. Geen idee met welke reden. Maar vervolgens roept de gezagvoerder om dat er iets stuk is en dat er een mannetje langskomt. Tuurlijk joh. Pas een anderhalf uur later is het gemaakt. Al die tijd hebben we gewoon in het vliegtuig, in het toch al niet zo’n groot stoeltje, gezeten. We zitten overigens op rij 42. De indeling is 3-4-3 en zitten op de twee rechtse stoelen in het midden. In de rij van 4 dus. Maar we mogen nog steeds niet weg. Nee nee, er moet weer getankt worden. Ach joh, we gaan verder toch nergens heen.
Pas twee uur later dan de oorspronkelijke vertrektijd van 13.50 uur gaan we de lucht in, om 15.50 uur dus pas. Jeetje mina zeg. Ach ja, het is vakantie. Wat maakt het uit… Inmiddels waren we overigens allebei al wel aan een film begonnen. Wat fijn dat de entertainmentsysteem het gewoon deed, terwijl we stil aan de grond stonden. Martijn is zelfs al bijna klaar met Fast & the Furious en ik ben op de helft met How to loose a Guy in 10 days. Een film die ik al ken hoor, maar zonder ondertitels is het daarom wel makkelijker te volgen voor me. Ik ken het verhaal tenslotte al. Het eten volgt al snel. We krijgen de keuze uit ‘kip of pasta met pestosaus’. Oeh! Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik nu met een hele brede lach op mijn gezicht naar de stewardess ‘pasta’ roep! Pasta Pesto, daar kun je me bijna voor wakker maken ? Het kwakje pastakussentjes drijft zo wat in de pestosaus. Het ziet er niet uit, maar het smaakt echt ongelooflijk lekker. Zonde dat het maar zo’n beetje is.
Na het eten gaan we verder met wat films kijken. Martijn heeft ondertussen xXx al ingezet en ik begin met Wall-E. Ook deze film ken ik al, maar dat is toch al zeker wel tien jaar geleden dat ik hem voor het laatst gezien heb. Ik was gewoon vergeten hoe briljant deze eigenlijk is. Top film!
Na ieder twee films pakken we de tablet erbij. Ook daar hebben we wat films op staan, maar dan wél ondertitelt. Toch wel een stuk prettiger voor mij. We beginnen met ‘Finding Dory’ en daarna ‘Moana’. Deze laatste is de nieuwste Disneyfilm. Wel zo fijn om deze nog voordat we Disney zelf bezoeken gezien te hebben natuurlijk ?
Na deze vier films is het nog een goed drie uur vliegen naar Orlando. Het toetsenbordje van de tablet wordt erbij gepakt en zo begin ik alvast aan het verslag. Scheelt weer voor straks. Martijn kijkt ondertussen een aflevering van CSI.
Als ik uitgetikt ben, hoeven we nog maar twee uur te vliegen. De stewardessen komen weer langs met eten. Normaal gesproken zijn we gewend dat het nu een broodje of iets dergelijks is. Maar nee, bij Lufthansa is het gewoon voor de tweede maal warm eten. We mogen ditmaal kiezen uit rundvlees met aardappelpuree of wederom een vegetarische pasta. Maar ditmaal niet met pesto helaas. We kiezen beide dan ook voor rundvlees. Ook prima te eten, maar de pasta pesto was toch wel lekkerder hoor ?
Na het eten dommelen we nog wat en dan wordt de landing alweer ingezet. Jammer dat we niet naar buiten kunnen kijken. Ben wel benieuwd of er iets van Disney of Universal te zien is. Iets na 7-en (dat is dus iets na 01.00 uur Nederlandse tijd) landen we op Orlando Airport. Twee uur later dan de oorspronkelijke tijd. Pfff..
Als we zijn uitgestapt, lopen we naar de immigrations. We mogen zelfstandig bij een apparaat al onze gegevens intoetsen. Maar helaas, Martijn krijgt een kruis door zijn bonnetje. Waarschijnlijk omdat hij sinds een paar weken een nieuw paspoort heeft gekregen. Dus alsnog moeten we in de rij voor de normale immigrations. Iets verder achter ons staan ook een paar Nederlands. Zij verbazen zich over het feit dat je wel een Esta kan krijgen, terwijl je paspoort nog maar 4 maanden geldig is. Want deze moet immers nog 6 maanden na terugkomst geldig zijn. Fout! Deze moet nog geldig zijn tot en met minstens de dag van vertrek uit Amerika. Maarja, om nu met een stel Nederlanders daar in discussie te gaan ? Wij weten wel beter.
Na een goed tien minuten wachten zijn we aan de beurt. Alleen Martijn moet nogmaals vingerafdrukken en een foto’tje laten maken. De man achter de balie vraagt alleen hoelang we blijven en wanneer onze laatste bezoek is geweest aan Amerika. Maar verder het standaardpraatje wat we in onze vakantie gaan doen, blijft achterwegen.
Snel door naar de bagageband. We hoeven gelukkig niet zo lang meer te wachten. Daarna door naar de douane. De rij lijkt erg lang, maar schiet redelijk op en dan… dan zijn we eindelijk in Orlando! Ofja, we moeten nog even met een zelf-rijdende metro mee, maar dan kunnen we toch echt op zoek naar Alamo. Wij zijn op verdieping 3 en de maatschappijen met huurauto’s zitten op verdieping 1. Snel met de lift mee naar beneden en bijna helemaal achteraan, zit Alamo. Hier is de rij wel wat lang. Ondertussen fröbelt Martijn wat met de zelf-incheck zuil van Alamo, maar zonder succes. Dat wil zeggen, hij vindt onze boeking wel, maar daar blijkt dat we nog zo’n 800 euro moeten betalen. En dat kan natuurlijk niet. We hebben de reservering tenslotte al helemaal betaald. Snel sluit Martijn weer aan bij mij in de rij, aangezien het nu vlotjes gaat. Binnen twee minuten lopen we naar een Alamomedewerker.
Ze laat ons haar blaadje met de voorbeeldauto’s zien en wijst ons een Kia Sorento aan. Dit valt onder de standard SUV dus wij stemmen er mee in. Ze wijst ons erop dat we laatst in New York City een grotere auto gehuurd hebben. Maarja, toen waren we ook met meerdere personen. Dit snapt ze en laat ons verder met rust. Geen verkooppraatjes of iets dergelijks. We controleren de bon en ook dit ziet er prima uit. Eindtotaal: 0 euro. Top.
We lopen naar buiten en mogen uit een behoorlijke rij auto’s kiezen, zoals de Ford Escape, Nissan Rogue, Dodge Journey en de Chevrolet Traverse. We kiezen voor deze laatste, aangezien we daar goede ervaringen mee hebben. We kunnen kiezen uit twee grijze of een zwarte. De twee grijze hebben twee aparte stoelen op de achterbank, terwijl de zwarte een gehele achterbank heeft. Wellicht is dit laatste het meest handig voor ons. Dus we kiezen voor de zwarte.
Als we alles goed en wel geïnstalleerd hebben en we richting het loket rijden om de auto te laten registeren, komen we er al wel vrij snel achter dat het stuur wel wat iellig is. En dat voor zo’n dikke SUV. Ach ja. Zal ook vast wel wennen.
Bij het loket merkt de mevrouw op dat ik op het papiertje met alleen mijn getrouwde achternaam sta, terwijl op mijn rijbewijs alleen mijn meisjesnaam staat. Wellicht niet zo handig, voor het geval dat we aangehouden worden, merkte ze op. Ze vraagt of ze dit aan moet passen. Nou ja ach, als jij zegt dat dit wellicht handiger is. Prima hoor. Het duurt alleen wel wat lang. De verontschuldigt zich dan ook dat haar computer zo’n slakkentempo heeft. Ah joh, na de twee uur vertraging, kan er dit nog prima bij hoor.
Dan zijn we toch echt op weg. Onze navigatie geeft een goed 20 mins rijden aan. Het is nog wel weer even wennen, rijden met een automaat en zo’n grote bak. Maar ervaring leert: dat went snel.
Dan rijden we de International Drive op, langs het Conferentie Center. Dit stukje International Drive komen we eigenlijk nooit. Toch leuk om het ook weer eens gezien te hebben.
We checken in bij Rosen Inn Pointe Orlando en krijgen de vraag: willen we laag zitten, of zo hoog mogelijk. Nou, doe dat laatste dan maar. We blijken helemaal in gebouw G te zitten, op de zevende verdieping. Als we de kamer inlopen, zien we dat het eigenlijk gewoon een simpel motelletje is. We hadden eigenlijk verwacht dat het net wat luxer was, omdat ze adverteren met ‘Resort’, maar ach. Voor die ene nacht maakt het ook niet uit. Het is schoon, en daar gaat het om. Slapen zal het zeker wel. Snel leggen we de spullen op bed en lopen dan naar schuin tegenover, naar Miller’s Ale House. We hebben beide wel wat trek, maar niet echt honger. We besluiten dan ook om alleen wat voorgerechtjes te bestellen om te delen. Uiteraard wel met een biertje erbij. De vakantie moet goed ingeluid worden. We bestellen de mozzarellasticks, de potsticks en een vispotje met crackers.
We laten het ons goed smaken. En we zitten er goed vol van. Een nagerecht gaat dan ook niet passen. Zelfs geen cocktail. Nee, we willen eigenlijk gewoon terug naar de kamer. We zijn erg moe van het reizen en ik wil mijn verslag natuurlijk nog aftikken!
Morgen gaan we het ook rustig aan doen. We hoeven eigenlijk alleen wat boodschapjes te gaan doen en eind van de dag in Valdosta in Georgia te zijn. Overmorgen staat er namelijk een pretpark daar in de buurt op de planning. Maar voor morgen kunnen we dus lekker rustig acclimatiseren. Wel zo lekker.
Tot morgen!
Aantal gereden mijlen: 14 (23 km)
Weertype: warm