Vrijdag 2 juni: New Orleans (LA) – Natchez (MS)
Om half 8 worden we wakker van de wekker. Ik ben erg benieuwd hoe mijn oog aanvoelt als ik mijn lapje verwijder. Maar helaas, dat voelt nog steeds niet goed. Wat nu? Ik prop mijn contactlens weer in mijn oog en dan is de pijn weer verdwenen. Wellicht tot Memphis dit proberen vol te houden. Wie weet slinkt de pijn weg als ik een paar dagen dat zalfje in mijn oog doe ‘s nachts, maar vooral… in Memphis hoeven we niet zo veel te rijden. Mochten we langs de dokter gaan en ik zo’n lapje overdag ook al op moet, dan kan ik natuurlijk niet autorijden. Aangezien we dus in Memphis niet zoveel hoeven te rijden, is dat wel zo handig voor Martijn, als ‘alleen-rijder op dat moment’.
Na het ontbijt pakken we de spullen weer in en om 10.00 uur zijn we weer onderweg naar Old New Orleans Rum. Nu we met de auto zijn, kunnen we een paar flessen kopen. Dat wilden we gisteren al wel doen, maar als je met die zware flessen nog op de bus moet wachten (en uiteindelijk ook nog eens in een behoorlijke regenbui), schiet dat niet op.
We kopen twee flessen van de Gingeroo en één fles van de Spicy Rum. Deze laatste en een fles Gingeroo laten we meteen inpakken met bubbeltjesplastic. De andere fles Gingeroo zullen we deze vakantie ergens nog wel nuttigen ?
Dan gaat de navigatie op het adres van Whitney Plantation, een voormalige suikerriet plantage waar slaven werden gehouden. We rijden er in drie kwartier heen. Onderweg zien we een ongeluk wat net gebeurd is. Twee auto’s staan ver van de weg af, tegen de bomen ‘geparkeerd’. De politie is er al en een brandweerauto rijdt achter ons.
Vervolgens rijden we de Mississippi over, via een prachtige brug.
Iets na 11-en parkeren we de auto bij Whitney Plantation. De tour is vanaf 10.00 uur elk uur. Dat wil dus zeggen dat die van 11 uur nét begonnen is. De jongeman achter de kassa vertelt ons dat we of kunnen wachten tot de tour van 12 uur, of alsnog aansluiten bij de tour van 11 uur. Ze zijn tenslotte nog maar net 10 minuten bezig. De tour zelf duurt 1,5 uur. Laten we dat dan maar doen. Om nu 50 minuten te wachten om vervolgens de 1,5 uur tour te doen, wordt wel veel tijd.
We betalen 22 dollar per persoon, krijgen een hangertje om onze nek en mogen nog snel een plasje plegen voordat we begeleid worden naar de rest van de groep. Ze blijken in een soort van kerkje te zijn, maar nog geen 30 seconden later gaat de groep alweer naar buiten. Vervolgens lopen we langs verschillende monumenten. De één is nog mooier dan de ander. Vooral de hoofden zijn erg indrukwekkend. Deze staan voor de slaven welke probeerden te ontsnappen. Daarvan werd het hoofd eraf gehakt en daarna op staken tentoongesteld als voorbeeld. Getverderrie…
Dan lopen we nog naar de verschillende huisjes voor de slaven. Ze zijn vrij klein. Het weer is inmiddels weer helemaal bijgedraaid. De tour is vrijwel alleen buiten, dus elk schaduwtje wat je tegenkomt, wordt benut. Dan lopen we langs een huisje waarbij een deel van de film ‘Django Unchained’ hier is opgenomen. Maar het merendeel is bij de Evergreen Plantation opgenomen. Hm, die hebben we niet op de planning staan.
Uiteindelijk eindigen we bij ‘The Master House’, daar waar de blanken dus woonden.
Na een rondje vragen, nemen we afscheid van onze gids. We kopen een blikje heerlijk koude cola (dit blikje geeft ons meteen korting voor het pretpark waar we later vandaag heen gaan. Blikje kost zo’n 2 dollar en de korting is 5 dollar. Snel verdiend, dachten we zo ? )
In de auto zetten we de airco weer aan en doen we even een hazen-slaapje. Het is één dag weer mooi weer en bam… dat slaat dan weer gelijk op onze lichaam. Ach ja, het is vakantie. Toch? Daarna stellen we de Tom Tom in op Oak Alley Plantations. Ons doel is niet om wederom een tour te doen daar, maar alleen de ‘oprijlaan’ op de foto te zetten. Na een kwartier rijden parkeren we de auto en zien we dat we ook hier de entree 22 dollar kost. Maar met onze ANWB krijgen we AAA korting. Om naar de oprijlaan te lopen, zullen we de entree ook gewoon moeten betalen. Wel krijg je daarvoor een informatief foldertje en kun je zelfstandig over het landschap lopen. Zonder gids dus. Laten we dat dan ook maar doen. Om alleen voor de oprijlaan 39 dollar voor twee te betalen is ook wat overdreven.
Het ziet er toch weer anders uit dan bij Whitney Plantation, maar de strekking is natuurlijk hetzelfde. Dan lopen ook hier naar het mooie grote witte huis. Binnenin kun je een tour doen, maar we besluiten deze over te slaan. Aan de andere kant is de mooie ‘oprijlaan’, al wordt deze nu niet meer gebruikt natuurlijk. Ik loop zo ver mogelijk naar achteren, terwijl Martijn bij het huis op een bankje gaat zitten. Uiteraard blijven er steeds mensen heen-en-weer lopen over het laantje, zodat je geen vrij uitzicht hebt op het pad en het huis. De bomen er omheen zijn echt werkelijk prachtig!
Na een minuut of tien ben ik het beu. Wachten op een leeg laantje heeft geen nut. Ik loop weer terug en vervolgens lopen we weer samen richting de auto. De navigatie wordt ingesteld op Blue Bayou Dixie Landin’, een pretpark wat voor ons 4 achtbanen op het programma heeft. Volgens de Tom Tom is het een klein uurtje rijden. Als we een half uur onderweg zijn, begint het weer wat te regenen. Nou zeg.
Kwart over drie rijden we de parkeerplaats van het water- en pretpark op. We betalen 5 dollar hiervoor. De parkeerplaats is zo goed als uitgestorven, maar gelukkig zijn er nog wel genoeg auto’s om iets van sfeer te hebben. We nemen onze twee blikjes cola mee, maar als we ze laten zien zegt de jongen achter de kassa dat we nu geen korting meer krijgen, omdat het al na 3-en is en je dan sowieso nog maar de helft betaald. Oh, dat is natuurlijk nóg beter ? Normaal kost een kaartje 38 en zou het dus met de korting van de blikjes 33 dollar kosten. Maar we betalen nu maar 19 dollar.
Via een bruggetje over de weg, lopen we naar het park. Inmiddels is de regen weer opgehouden. Fijn. Als eerste doen we de Xtreme, een spinnende muis van Maurer. De personeelsleden zitten zelf in het karretje wat met hun telefoon te spelen. Sorry jongens dat we storen, maar we willen graag een achtbaantje doen. De baan is alles behalve soepel. We hebben betere van deze soort gehad.
Dan lopen we naar Ragin’ Cajun, een Vekoma Boomerang. Hier is het iets drukker, alhoewel… We zijn met een man of 8 in het karretje? De baan is verrassend soepel. Als we terug achteruit gaan, worden we beide wel wat duizelig. Het weer is gewoon wat warm, dan helpt een achtbaan achteruit ook niet echt.
We lopen wat rond en komen tot de conclusie dat het park niet zo ‘ghetto’ is zoals het er aan de buitenkant doet vermoeden. Het is geen Efteling kwaliteit uiteraard, maar zeker na ons bezoekje aan Wild Adventures, is dit natuurlijk -tig keer beter.
De volgende baan is Loco Loco, een E&F Miller Harvest Express. We zijn maar met z’n tweetjes en gaan ieder apart zitten, aangezien deze baan voor de kleinere personen zijn bedoeld en we dus niet met z’n tweetjes naast elkaar passen. Ik ga voorin zitten, in het locomotiefje, en Martijn zit meteen achter me. Leuke baan zeg!
De laatste achtbaan voor vandaag is de Gilbeau’s Galaxi. Erg originele naam voor een S.D.C. Galaxy. Het is een echt typische kermisbaan. Maar ook deze is verrassend leuk. Alleen de laatste bocht is wat aan de ruwe kant.
Daarna lopen we nog wat door het park. Ook het waterpark ziet er leuk uit. Beetje spijt dat we onze badkleding niet aan hebben gedaan, hebben we wel. Maar aan de andere kant. Als we nu richting Natchez rijden, zijn we mooi op tijd bij ons hotel.
Martijn zoekt op welke restaurants er in de buurt zijn. Een Applebees? Oeh, daar hebben we eigenlijk wel zin in ja. Terug bij de auto, stellen we de navigatie in op de Applebees in Natchez. Bijna 2 uur rijden. Drie kwartier voor aankomst, rijden we de staat Mississippi weer in.
Inmiddels zijn we dus door Alabama, Mississippi en Louisiana gereden. De drie staten welke we nog moesten bezoeken. Na onze vakantie kunnen er dus weer drie magneetjes op ons bord bijgeplakt worden. De rest van de staten welke we deze vakantie bezoeken, hebben we al eens eerder bezocht. De statistieken zijn dus: 45 staten bezocht, nog 5 te gaan (Hawaii, Alaska, New Mexico, North Dakota en Michigan).
Dan rijden we Natchez binnen. Vervolgens roept Tom Tom ‘bestemming bereikt’, maar we zien geen Applebees. Ohja wacht, de navigatie kende het huisnummer niet. Wellicht een stukje doorrijden? Of anders even stoppen om via de navigatie Applebees op te zoeken. Dat kan natuurlijk ook via ‘Points of Interest’. Alleen, daar vindt hij een Applebees op een geheel ander adres. Naja, het zal wel. Binnen twee minuten zijn we bij dat adres, maar ook daar… geen Applebees. We zetten onze mifi aan en zien dan dat het inderdaad een stukje verder doorrijden was als ons eerste adres. Goed, we draaien weer om en komen om 7-over-7 aan bij Applebees.
Het is behoorlijk druk, maar voor twee personen is gelukkig nog plek. We krijgen de menukaart uitgereikt en onze serveerster vraagt wat we willen drinken. Martijn bestelt wat fris en ik houd het bij wat water met een citroentje. Lekker gezond! Laat ik dan verder ook maar meteen gezond doen en kies uit het ‘Lighter Fare’ menu de Pepper-Crusted Sirloin met whole grains. Ofwel, biefstuk met spinazie, uien, zontomaatjes en champignons op een bedje van volkoren rijst á 380 calorieën. Martijn gaat voor de Shrimp Wonton Stir-Fry. Ofwel, geroerbakte garnaaltjes, groente en wontonreepjes in een dumplingsausje. Geserveerd met witte rijst.
Het duurt alleen behoorlijk lang voordat we mogen bestellen. Onze serveerster is erg druk met alle tafeltjes. Het lijkt wel alsof ze niet genoeg personeel hebben. Ze verontschuldigt zich dan ook als ze dan eindelijk na een minuut of tien onze bestelling op komt nemen. Het eten komt wel redelijk snel en het smaakt heerlijk. Niet zo’n grote portie, wat eigenlijk ook wel fijn is. Anders bestel je een gezonde maaltijd, prop je jezelf nog helemaal vol.
Na het eten rijden we door naar ons hotel: Magnolia Bluffs Casino & Hotel. We checken in en krijgen kamer 408 toegewezen. Martijn vraagt of ze ook een wasruimte hebben. Ons ondergoed en sokken raken op, dus een wasbeurt is welkom. De dame komt achter haar balie vandaan en verzoekt ons om mee te lopen, zodat ze kan laten zien waar deze wasruimte is. Ze opent een deur waarop staat ‘only for employees’ en om het hoekje staat een wasmachine en een droger. Deze mogen gasten blijkbaar ook gebruiken. Niets van het bordje ‘alleen voor werknemers’ aantrekken dus ?
We parkeren de auto om de hoek en met een bagagetrolley lopen we naar onze kamer. Als we de deur openen, zien we een prachtige ruime kamer. En zónder vloerbedekking, maar met laminaat. Voelt toch wel wat ‘schoner’ aan. Alleen het dressoir is wat aan de ouderwetse kant. Ofja, onlogisch ingedeeld. Het betreft een behoorlijk grote kast, waar de TV eigenlijk in moet. Maar deze staat bovenop en waar de TV hoort te staan, daar staat een magnetron en een koelkast. Blijkbaar is na de upgrade van de koelkast, het kastje waar deze oorspronkelijk in zat, te klein geworden (ofja, ze hebben gewoon een grotere koelkast gekocht). Dus hebben ze voor deze oplossing gekozen.
We installeren de spullen en zoeken meteen ook de was bij elkaar.
Gereden miles: 210 (338 kilometer)
Weertype: zon, afgewisseld met regen.
Aantal stappen: 12.769