Woensdag 7 juni: Nashville (TN) – Gatlinburg (TN)
Wederom is het vroeg deze ochtend. Als ik de gordijnen open sla, zien we daar eindelijk het weer wat we de afgelopen dagen gemist hebben: heldere blauwe hemel en zon! Bij het ontbijt is het deze ochtend wel wat drukjes, maar we vinden gelukkig wel nog een plekje. Nadat we ons buikje rond hebben gegeten, gaan we met de bagagetrolley in de hand naar de kamer. De koffers worden erop gezet en dan checken we uit.
Om de hoek van het hotel tanken we de auto weer vol. Het lijkt wel of het steeds goedkoper wordt. Hier betalen we 2,09 doller per gallon. Dan gaat de navigatie op Ruby Falls in Chattanooga, twee uur rijden richting het zuiden. Zeven jaar geleden reden we deze weg ook al, maar toen zijn we ook even langs de Jack Daniels Distillery geweest. Deze slaan we dit keer over.
Als we een uur onderweg zijn, veranderd het uitzicht enorm. In plaats van saaie platte wegen, rijden we ineens door prachtig groen berggebied. Circa een half uur voor aankomst rijden we een andere tijdzone in. We verliezen dus een uurtje. Ineens is het half 1 in plaats van half 12… Niet veel later, nog geen tien seconden, rijden we Georgia binnen. Maar niet voor erg lang. Een minuut of vijf later zijn we alweer in Tennessee.
Tien voor 1 rijden we de parkeerplaats bij Ruby Falls op. We lopen naar binnen en we geven aan de combi van Ruby Falls, Rock City en de Inclined Railway te willen. De dame achter de kassa vertelt ons dat dit bij elkaar zo’n 5 uur in beslag neemt. Oeh, dan wordt het wel erg laat vandaag. Zeker omdat we ook nog naar een pretparkje, hier een half uur vandaan, willen. Dat zal sowieso een bliksembezoekje worden, maar de kosten van dit pretpark is (inclusief kortingsbon welke we nog moeten scoren bij een Mac Donalds hier in de buurt) 30 dollar per persoon. Dan wil je niet binnen een uur alweer het park hoeven te verlaten. Het park is overigens wel tot 20.00 uur open, maar het is vanaf daar ook nog drie uur rijden naar ons hotel in Gatlinburg. Dan wordt het wel erg laat allemaal. We besluiten de Railway dus maar te skippen en kopen een combinatieticket voor de waterval en uitkijkrots. Hiermee bespaar je uiteindelijk toch ook nog een dollar of drie per persoon.
We sluiten aan in de rij bij de lift en daar staat dat de tour naar Ruby Falls meer als een uur in beslag zal nemen en er onderweg geen toiletten zijn. Ofwel: ga nu maar even! Na mijn toiletbezoekje moeten we nog een minuut of tien wachten in de rij. Dan mogen we met de lift mee naar beneden. Eenmaal beneden moeten we wederom wachten. De groep zal bestaan uit een man of 20, maar deze kunnen niet allemaal mee in de lift. Dus wordt in drieën gesplitst, waardoor we (omdat wij bij de eerste club van drie horen) even op de andere twee groepen moeten wachten beneden. Maar wat fijn, er is wifi beneden! Wat een luxe ?
Kwart over 1 vertrekken we met onze gids, Raven, door de smalle gangen van de grot. Beetje jammer alleen dat Raven echt op een énorm saaie toon praat. Er zit ook geen intonatie of wat in. Eén grote ‘ieeeeeeeeee’. Alsof ze helemaal ook geen zin heeft in dit werk te doen. Nou, doe dat dan ook niet! Tijdens de route komen we allerlei leuke grotformaties tegen. Ook zijn sommige stalagmieten en dergelijke prachtig verlicht. Vervolgens komen ook steeds weer groepen mensen terug van de tour. We worden steeds verzocht om dan zo dicht mogelijk aan de kant te wachten, zodat de andere groep langs ons heen kan. De verschillende tourguides welke de revue passeren zijn echt 100 keer leuker als de onze. Beetje jammer.
Na drie kwartier wandelen komen we eindelijk waar we eigenlijk voor gekomen zijn: Ruby Falls. In eerste instantie is de waterval nog donker, maar als iedereen binnen in de ruimte staat, gaat de muziek en licht aan. Echt, prachtig! We krijgen tien minuten de tijd om te fotograferen. In eerste instantie staan we helemaal vooraan, maar daardoor past de waterval er niet helemaal op. Iets meer naar achteren heb je ook een veel beter beeld van de waterval. De tien minuten zijn erg snel voorbij en dan gaat de tocht door de grot weer terug.
Kwart voor drie staan we weer buiten. We lopen nog wat souvenirwinkeltjes door, maar kopen er niets. Snel door naar Rock City. Dit ligt op een goed 10 minuten rijden van Ruby Falls. Als we de auto geparkeerd hebben, lopen we naar de ingang. We slaan de kassa over, aangezien we natuurlijk al een tickets voor Rock City bij Ruby Falls hebben gekocht. Er zijn drie verschillende looproutes om naar het uiteindelijke uitkijkpunt te komen. De rode en gele zijn wat uitgebreider en de groene gaat vrijwel rechtstreeks erin. Deze route is ook bedoeld voor de rolstoelen. De andere twee zijn met af en toe wat trapjes ertussen. We besluiten de rode route te nemen. We passeren een kabouterdorp, Needles Eye en een swingbrug. Vooral deze laatste is erg leuk.
Dan zijn we bij de uitkijk. Jeetje zeg, wat een uitzicht. Volgens het bordje kun je over 7 verschillende staten kijken, maarja… zonder statenlijn zie je natuurlijk niet waar de grens ligt. Ik heb de gehele omgeving met mijn ogen bekeken, dus ik ga er maar vanuit dat ik nu zeven staten ineens gezien heb ?
Vervolgens lopen we via de gele route terug. Hiermee kom je ook langs de uitkijk voor een watervalletje. Ook lopen we langs de Rainbow Hall. In de muur zijn de gaten afgeschermd met gekleurd glas, waardoor het lijkt alsof je door een grot met regenboogkleuren loopt. Vervolgens komen we langs Fatman Squeeze. Deze doorgang is zowaar nóg krapper dan Needles Eye.
Daarna lopen we de grot Fairyland Caverns in. Echt, fouter-dan-fout. Ach ja ?
Om kwart over vier zijn we weer bij het begin. In de auto bekijken we waar de dichtstbijzijnde Mac Donalds is. De 5 dollar korting per persoon vinden we zeker wel de moeite waard om even langs een Mac Donalds te gaan. Voor zowel de Mac als het pretparkje is de reistijd een half uur. Dat betekent dus dat we er rond vijf uur zullen zijn. Ai, en daarna nog zo’n drie uur rijden naar Gatlinburg? We twijfelen of we dit wel moeten doen. Lake Winnepesaukah heeft drie achtbanen voor ons in petto, waarvan één eigenlijk de moeite waard is. Een houten achtbaan van PTC. De overige twee zijn een Wacky Worm (een kiddie dus) en een muis. Nee, niet álles voor een achtbaancredit hè. Dus we besluiten het parkje over te slaan en rechtstreeks naar Gatlinburg te rijden. Dat plaatsje is overigens ook één-en-al pretpark hahaha…
De Tom Tom gaat op het adres van ons hotel. Rond half 8 belooft hij als aankomsttijd. Prima! Martijn neemt het stuur van mij over, zodat ik weer aan het verslag kan werken. Iets voor Knoxville belanden we in een file. Uiteindelijk lopen we een vertraging van bijna 20 minuten op. We besluiten om niet in Gatlinburg zelf, maar ergens onderweg te gaan eten. Eigenlijk hebben we wel zin in een Denny’s. Maar op de ‘food-borden’ bij de afslagen, zien we maar geen Denny’s. Wellicht dat er in Pigeon Force een vestiging zit. Daar komen we tenslotte ook doorheen. Martijn zoekt even op het internet op of daar wellicht een vestiging zit. Jazekers! Maar, ook in Gatlinburg. Volgens Google. Nou ja ach, laten we dan eerst maar naar Denny’s in Gatlinburg gaan. Dan zijn we daarna ook snel bij het hotel. De navigatie wordt ingesteld op het adres in Gatlinburg.
Maar als we iets voor 8 aankomen bij het adres van Denny’s in Gatlinburg, zien we geen Denny’s. Nou zeg. Dan maar meteen door naar het hotel. Gaan we wel lopend het dorpje in. Ondertussen heeft Martijn op internet inderdaad ook gevonden dat de vestiging van Denny’s in Gatlinburg gesloten is.
We parkeren de auto bij Econo Lodge, maar wel op een vrij klein plaatsje. De achterkant van de auto blokkeert de gehele stoep. Naja ach, wellicht dat we hem zo ergens anders kunnen parkeren. We lopen naar binnen en de man achter de balie is aan de telefoon met een waarschijnlijk aankomende gast. Hij neemt erg de tijd om met de persoon aan de andere kant van de lijn te praten. Voor ons wat irritant, maar voor de persoon aan de telefoon natuurlijk juist wel klantvriendelijk. De man achter de balie laat zich niet opjagen door ons en blijft uiterst vriendelijk en servicegericht aan de telefoon. Het enige jammere is dat wij honger hebben en dus snel willen inchecken hahaha…
We krijgen de sleutel voor kamernr 204. We openen de deur en… wat is dit voor balzaal? Wat een ruimte! Twee bedden, een king én een queen. Een TV-hoekje… én een groot bubbelbad. Open haard erbij. Jeetje zeg. Met grote ogen en een open mond aanschouwen we de kamer. Wel een beetje jammer dat de inrichting erg oubollig is en het tapijt op de grond maakt het er ook niet mooier op. Het enige jammere is dat er iets wat weinig lampen zijn. Vooral bij het TV-hoekje en tafeltje zijn geen lampen aanwezig.
Snel droppen we de spullen af en dan lopen we naar de hoofdstraat. Nu de planning voor Denny’s in het water is gevallen, besluiten we om maar weer naar TGI Fridays te gaan. Daar hebben we nog een kortingsbon van. Gekregen in de mailbox na ons vorig bezoekje. Handig als je punten spaart bij Fridays, dan krijg je ook kortingsbonnen toegestuurd.
Meteen valt op dat de hoofdstraat vooral veel ‘foute zut’ heeft. Om de hoek van ons hotel is bijvoorbeeld Ripley’s Believe it or not. Morgenavond maar eens beter bekijken. Bij Fridays besluiten we om een keer voor de kip te gaan in plaats van steak. Beide nemen we wel de kip met garnaaltjes én Jack Daniel Saus. Omdat we Fridays-members zijn, krijgen we de tortillachips met dipsaus gratis. Ditmaal hebben we overigens geen bier of ander alcohol erbij genomen. Nee, ik zit heerlijk aan een watertje met citroentjes erin.
Na het eten lopen we via de andere kant van de weg terug naar het hotel. Bij Ole Smoky Moonshine Holler stoppen we even. Er treedt een band op met een énorm Hillbilly gehalte. Zowel het accent als de liederen. Klinkt erg leuk.
Om kwart over 10 zijn we weer terug op de kamer. Het laatste stukje verslag wordt getikt, terwijl de TV op CMT Music Awards staat. Toch grappig, er komen allerlei beelden voorbij in Nashville. Veel van de beelden zijn gisteren opgenomen ?
Morgen staat er een dagje pretpark op de planning. Wat ons betreft één van de mooiste pretparken van Amerika: Dollywood! Beetje jammer alleen dat het weerbericht weer wat drupjes beloofd aan ons.
Gereden miles: 292 (470 km)
Weertype: zon!
Aantal stappen: 12.470