Zaterdag 10 juni: Gatlinburg (TN) – Cherokee (NC)
En we zijn op de helft van onze vakantie! Omdat we voor vanavond nog geen hotel hebben geboekt, zijn we gisteravond maar eens gaan kijken op internet. De planning was om via een bonnenboekje iets te scoren in Cherokee, maar in het couponnenboekje van The Carolina’s staat geen Cherokee in. Daarom dus maar eens op Choicehotels, Booking.com en Hotwire gekeken. Maar ook daar vinden we niets naar onze zin. Goedkoopste optie is zelfs nog over de 100 dollar per nacht! Dan bekijken we op choicehotels via onze punten. Doordat wij in motels als Comfort Inn, Quality Inn, Econo Lodge en dergelijke slapen (ofwel, hotels welke bij Choice Hotels horen), sparen we punten. En dat gaat best wel hard. We zien in Cherokee een Comfort Suites voor 10.000 punten en een Quality Inn voor 8.000. Aangezien we over de 30.000 punten heen zijn bij Choice, kan er dat gemakkelijk vanaf. Sterker nog. We vinden 8.000 punten zelfs aan de goedkope kant. We zijn eerder gewend dat dit een punt of 16 duizend kost. Aan de hand van de recensies op booking en tripadvisor gaan we voor de Quality Inn. Leuk feitje: in 2010 sliepen we ook al eens in dit motel. We herinneren ons nog de eendjes die ‘s ochtends voor de deur stonden te zeuren om brood.
We pakken onze spullen, shaken ons ontbijtje en checken rond half 11 uit. Voordat we weer naar de Grote Rokerige Bergen gaan, hebben we nog twee rodelbanen op het programma staan: Gatlinburg Mountain Coaster en Rowdy Bear Mountain.
Als eerste rijden we naar Gatlinburg Mountain Coaster. We betalen 16 dollar per persoon en mogen dan weer in een karretje plaatsnemen. We krijgen enorm veel uitleg hoe en wat. Jaja, dat weten we. Nooit stoppen, altijd je hendel naar beneden. Maar de man blijft het maar steeds herhalen. Jeetje, wat een strenge man zeg. Hij zegt het ook op een autoritaire toon, terwijl hij nog jonger is dan ons! Met een automatische kabellift gaan we weer naar boven en dan… roesj! Maar wat is dat nou? Zijn we er al weer? Die baan van gisteravond, in Pigeon Forge is echt wel een stuk langer. Een beetje teleurgesteld rijden we naar de andere rodelbaan. Deze ligt een goed 200 meter verder. Het ziet er allemaal nog erg nieuw uit. Ik meen me ook te herinneren dat deze dit jaar pas geopend is.
Voor deze baan hebben we weer een kortingsbonnetje van 2 dollar en betalen dus 14 dollar per persoon. We mogen plaatsnemen in het karretje en de man vertelt ons dat ze sinds gisteren open zijn. Zo, dat is wel erg recent! Als hij vraagt of we weten hoe het werk, beantwoorden we dit met ‘ja’ en wenst hij ons veel plezier. Kijk, dat is tenminste een stuk minder streng. Dat scoort in ieder geval al betere punten dan bij Gatlinburg Mountain Coaster.
Maar de teleurstelling is eigenlijk net zo groot. Ook deze baan is helemaal niet lang. Je bent volgens mij binnen een minuut al beneden. Dat was bij Smoky Mountain Alphine Coaster echt een stuk langer. Dus, mócht je een Alphine Coaster willen doen in de omgeving: hou het gewoon bij alleen die in Pigeon Forge! Die is gewoon de leukste!
Vervolgens willen we de Tom Tom op Roaring Fork Motor Nature Trail instellen. Een leuk klein rondje aan de Noordkant van het park. Maar helaas, dat vindt hij niet. Dan bekijken we de tekst welke ik opgezocht heb van de site van Hans & Henriëtte (ontdek-amerika.nl) en zie dat ze het hebben over “bij verkeerslicht nr 8 sla je de Airport Road in en vanaf daar wordt het uiteindelijk vanzelf Roaring Fork”. Top. De verkeerslichten in Gatlinburg zijn allemaal genummerd. Wel zo handig.
Als we Roaring Fork in rijden zien we al meteen dat het een prachtige bochtige weg is. Het is éénrichtingsverkeer, dus hoef je niet zo op tegenliggers te letten. Dan zien we de parkeerplaats voor Rainbow Falls liggen. Staat eigenlijk niet op onze planning, maar aan de aantal auto’s te zien, moet dit wel een prachtige waterval zijn. De parkeerplaats staat helemaal vol. Zelfs naast de weg staan allemaal auto’s. Gelukkig vinden we nog een plekje op het tweede parkeerterrein en lezen het bordje van Rainbow Falls. Oeh, staat er nu dat het 6 mijl lopen is? Dat is ruim 9 kilometer. Geen idee of we dit nu goed gelezen hebben, maar we besluiten om weer terug te lopen naar de auto. We hebben namelijk wel een andere wandeling op de planning staan.
Dan komen we uit bij Grotto Falls Trail. Gelukkig vinden we hier ook nog maar net een plaatsje. Deze wandeling is 1.4 mijl. Ofwel 2 kilometer. Dat moet zeker wel te doen zijn, toch? We spuiten ons in met anti-muggen spray en beginnen dan iets voor 12 aan de tocht. Het is wel iets inspannender lopen dan de wandeling van gisteren. Dit omdat er geen verharde weg ligt, maar veel boomwortels waar je overheen moet klauteren.
Alhoewel, zó inspannend is dat nou ook weer niet. Dan staan er twee meiden naar de bossen te kijken. Oh, het zal toch niet weer een slang zijn? Maar nee, het is een lief klein zwart muisje wat snel over het pad naar de andere kant raast. Te snel voor een foto, helaas.
Iets verderop horen we twee kinderen zeggen: een slang, een slang! Oeh ja! Maar de vader van de kinderen heeft blijkbaar de slang opgepakt om hem tentoon te stellen aan de voorbijgangers. Dat vinden wij dan weer onnodig. Laat die beesten toch gewoon rustig in de natuur joh. Hij ziet er niet giftig uit, en ook niet gestrest, maar toch. Laat die beesten gewoon joh. Na een paar minuten laat hij de slang weer los in de bossen.
Na ongeveer drie kwartier lopen, komen we uit bij de Grotto waterval. Je kunt er onder door lopen en via de voorkant over wat stenen. Het is behoorlijk druk en het is dan ook eventjes wachten voordat we de waterval zónder mensen kunnen fotograferen. Ach ja, was toch al niet van plan om meteen weer naar beneden te lopen. Eerst wat uitrusten.
Na een kwartier á 20 minuten lopen we weer terug naar beneden. Dit is toch iets gemakkelijker dan naar boven. Als we terug in de auto zijn, eten we nog een reep als lunch en rijden dan weer verder. Maar jeetje zeg, wat is het druk opeens! Tot ver na de parking staan de auto’s langs de kant. Sommige denken dat ze een te grote auto hebben ofzo en durven de auto niet verder langs de kant te zetten. Ofnee, ze dénken dat ze geen ruimte meer hebben langs de kant. Waardoor het af en toe wat slingeren is op de weg om door de baan met auto’s te komen.
Bij The Place of a Thousand Drips stoppen we ook nog even, maar de naam doet anders vermoeden dan de waterval is. Vind hem helemaal geen ‘duizend druppels’ waard. Snel maar weer verder. Dan zijn we aan het eind van Roaring Fork en rijden via Gatlinburg weer het Nationale Park in. Ditmaal rijden we richting het zuiden in plaats van naar het Westen, via de Newfound Gap Road. We stoppen bij wat uitzichtpunten, zoals bij Carlos C. Campbell Overlook en bij Newfound Gap Overlook. Bij deze laatste is het ook behoorlijk druk en sta je zo ineens op de statengrens van Tennessee en North Carolina. Erg grappig. Verder is het uitzicht echt prachtig!
Op zo’n 100 meter van Newfound Gap Overlook rijden we de weg naar Clingmans Dome in. Het is een kwartier naar de parkeerplaats van Clingman Dome rijden. Ook hier staan weer behoorlijk wat auto’s geparkeerd. Als we een plaatsje hebben gevonden, lopen we naar het beginpunt van de trail naar de uitkijktoren. Je moet een behoorlijk steile weg van 800 meter lopen. Maar als we zien dat kinderen, ouderen, dunne en de wat gezette mens dit loopje aangaat, dan moeten wij dat toch ook zeker wel kunnen? Het is behoorlijk puffen geblazen, maar na een half uur staan we voor de uitkijktoren. Via een rondje loop je geleidelijk naar boven. Vanuit daar heb je een prachtig uitzicht naar het noorden, zuiden, oosten en het westen van het park.
Naar beneden is eigenlijk ook nog best inspannend. Het is op zich niet zo zwaar, maar doordat je vrij steil loopt, krijgen je benen het te voortduren. Je vangt telkens een klap op bij je knieën. Maar ik loop liever naar beneden dan naar boven hoor ?
Als we weer bij de auto zijn, stellen we de navigatie in op ons hotel in Cherokee. Een goed drie kwartier rijden geeft hij aan. Mooi. Als we bijna het park verlaten, zien we weer behoorlijk wat auto’s langs de kant geparkeerd staan. We kijken over het gras en zien een Elk heerlijk van het gras snoepen. De parkwachters staan er ook bij om al het verkeer goed te begeleiden. Je mag gewoon stoppen langs de kant, maar niet op de weg.
Rond 18.00 uur rijden we de parkeerplaats op bij Quality Inn in Cherokee. Ik herinner me dit hotel nog erg goed. We krijgen kamer 271 toegewezen. Maar als we de kamer binnen lopen, ruikt hij wat muf. Hm, toch maar even een andere kamer vragen? Dan krijgen we kamer 272 toegewezen. De kamer er naast dus. Ook deze ruikt wat muffig, maar een stuk minder dan kamer 271. De airco gaat aan en meteen ruiken we dat dit betere lucht geeft. De kamer zelf ziet er overigens prima uit.
We kijken uit over het riviertje. Erg mooi. Dan bekijken we het aanbod aan restaurants hier in de stad. Maar dit blijkt moeilijker dan gezegd. Zoveel zit er niet. Dan zien we een Brio Tuscan Grille erbij staan. Daar zijn we nog nooit geweest en staat nog op ons lijstje om te bezoeken. Nou, gaan we dat toch doen? We willen alleen niet al te zwaar eten. Komt op zich mooi uit, want we willen graag naar dit restaurant voor hun carpaccio. Via de foodblog van (de inmiddels overleden) Anita zagen we dat deze mega groot is. En wij, als carpacciolovers, moeten dit natuurlijk ook eens geprobeerd hebben.
Brio zit in het Harrah’s Casino gevestigd. We parkeren de auto in de garage en gaan dan met de lift naar de tweede verdieping. Via deze tweede verdieping kijk je uit over de eerste verdieping, waar heel veel gokkasten staan. Ting-ting-ting, het lijkt Las Vegas wel joh. Het is een stukje lopen naar Brio en daar blijkt een wachttijd van ongeveer een half uur tot 40 minuten te zijn. We krijgen een kastje mee welke gaat knipperen en trillen als we aan de beurt zijn. We gaan op een bankje zitten en na een goed 25 minuten is het zo ver. We krijgen een leuk plekje en bestellen dan de carpaccio. Na een vijf minuten wachten komt de ober met één groot bord aan. En waar is het bord van mijn vrouw? ‘Oh, jullie willen er allebei één, dat had ik zo niet goed begrepen’. Ja d’oh. Overigens staat dit bord tussen de ‘small plates’. En dat voor 13,50 dollar. Geen geld voor zo’n prachtige carpaccio. En hij smaakt ook nog eens verrukkelijk! De carpaccio alleen vult net niet genoeg, dus bestellen we beide nog een salade erbij. Martijn gaat voor de boerenkool Caesar salade en ik voor de salade met gorgonzola. Ook dit smaakt prima!
Via het casino op de eerste verdieping lopen we terug naar de liften en rijden we weer terug naar ons hotel. Martijn wisselt wat dollars voor kwartjes bij de receptie, zodat we de was en droger kunnen aanzetten. Is dat ook weer gebeurd ?
Via nu.nl zien we overigens dat Max Verstappen als vijfde start morgen bij de race van Canada. Tja, dat krijg je als je een dagje door de natuur rijdt. Dan heb je geen televisie tot je beschikking om de kwalificatie te volgen hè. Ook de race zelf morgen zullen we helaas missen. De Blue Ridge Parkway staat op het programma en aangezien de race morgenmiddag om 14.00 uur is… Ach ja, we lezen het morgenavond vanzelf wel weer ?
Gereden miles: 68 (109 km
Weertype: zon met af en toe een wolkje
Aantal stappen: 21.609