Zondag 11 juni: Cherokee (NC) – Charlotte (NC)
Rond 04.00 uur vannacht worden we wakker van enorm lawaai. Iemand heeft blijkbaar buiten de vogels aangezet. Jeetje, wat een geluid zeg. Alsof ze gewoon naast je zitten te tjilpen. Uiteindelijk vallen we wel weer in slaap, maar echt uitgerust voelen we ons niet als we om 07.00 uur van de wekker wakker worden.
Het ontbijt bij Quality Inn is, zoals altijd, gewoon prima. We rapen de spullen bij elkaar, checken om 9 uur uit en gaan dan op weg richting de Blue Ridge Parkway. Een weg welke van Cherokee helemaal naar Waynesboro loopt door de bergen. Maar wij zullen de weg al eerder verlaten. De ingang hiervan ligt net in de Great Smoky Mountains NP.
We besluiten dan ook om eerst een bezoekje te brengen aan Oconaluftee Visitor Center. Wellicht hebben ze daar ook wat informatie over de Blue Ridge Parkway.
Als we de auto om rond half 10 parkeren bij het Visitor Center en binnen vragen naar wat informatie over de weg, krijgen we op een verbaasde toon te horen dat dit de Great Smoky Mountains is. Ja, dat snappen we meneer, maar heeft u ook informatie over de Blue Ridge. Hij geeft ons een foldertje mee van de wegverloop. Het foldertje waar we eigenlijk gewoon naar op zoek waren. Dank u meneer! We hebben de weg op zich wel uitgeprint meegenomen, maar doordat de kwaliteit van de PDF niet zo goed was, kregen we hem niet duidelijk uitgeprint. Zo’n officieel foldertje ziet er dan toch altijd wel weer beter uit.
Op weg met ons foldertje rijden we de Blue Ridge Parkway op. Je merkt meteen dat het hier ook weer veel bochtige wegen heeft. Gelukkig is het prachtig weer en niet, zoals bij de Natchez Trace Parkway, veel regen. Dit rijdt dan toch wel een stuk prettiger. Onze eerste stop is bij Bunches Bald Overlook en zien al meteen dat het uitzicht wederom erg prachtig is.
Dan rijden we door naar Waterrock Knob Visitor Center. Eén van de officiële Visitor Centers van de Blue Ridge Parkway. Ook hier is het uitzicht echt adembenemend. Wat een prachtige vergezichten! Het Visitor Center is niet groot, maar nemen hier ook wat foldertjes mee. Altijd leuk, wat leesvoer in de auto.
Dan rijden we door naar Richland Balsam Overlook en zijn hiermee op het hoogste punt van deze weg, namelijk op 1844 meter. We installeren meteen onze GoPro op het raam. Wellicht leuk om een timelapse van deze weg te maken.
Onze volgende stop is bij Devils Courthouse. Vanaf hier kun je in een minuut of 20 wandelen naar een prachtige overlook lopen.
Vol goede zin beginnen we aan deze toch. Na een minuut of 5 gaat het wandelpad ineens steil naar boven. Dit houden we nog eens vijf minuten vol. Vervolgens worden we ingehaald door twee dames en zij vertellen ons dat dit de gehele weg zo zal zijn. Nog eens tien minuten dus heel steil naar boven. Oef, hebben we daar eigenlijk wel zin in? Onze volgende stop heeft ook een wandeling, maar dan naar een waterval. Wellicht dat we daar beter onze tijd en energie in kunnen steken? We draaien om en als we op de parkeerplaats terug zijn, zien we hoog en ver in de bergen het uitzichtpunt.
Dat hadden we écht niet gered hoor. Snel door naar onze volgende stop: Graveyard Fields. Vanuit hier kun je naar verschillende watervallen lopen. Wij besluiten om alleen naar de Second Falls te gaan. Dit is tenslotte maar 0.3 mijl (482 meter) lopen. Het is een leuke loop. Wel met wat trappen naar beneden. Martijn maakt meteen de opmerking dat dit een stuk beter loopt dan naar boven. Maarja, iets wat naar beneden gaat, moet ook weer naar boven. Dus onze ‘pech’ komt straks nog wel.
Bij de waterval is het wat drukjes. Sommige liggen gewoon heerlijk te zonnen op een steen en de ander heeft een hond bij zich en rust heerlijk uit. Ja, ik kan het me helemaal voorstellen. Wat een relaxtheid zo.
Na drie kwartier zijn we weer terug bij de auto en rijden we verder naar Looking Glass Rock Overlook. Vanaf hier heb je een uitzicht op de Looking Glass Rock. Het water wat op deze rots blijft liggen weerkaatst het licht. Vooral in de winter ziet dat er mooi uit als het bevroren is.
Daarna stoppen we nog bij verschillende overlooks zoals Pounding Mill, Lane Pinnacle en Glassmine Falls.
Dan staat er op onze planning ‘Green Knob’ waar een uitkijktoren zou moeten zijn, maar als we bij de overlook stoppen, zien we geen uitkijktoren. Ik zag iets verder terug wel vanuit de auto hoog in de bergen een witte toren, maar die kun je vanaf hier niet bezoeken. Dan kijk ik op de plattegrond van Blue Ridge en zie dat je een stukje terug naar de Mount Mitchell State Park had kunnen gaan, waar wél een uitkijktoren is. Aha. Helaas, de uitkijktoren wordt dus geskipt. Door naar het volgende. Bij Crabtree Falls houden we een toiletstop en willen dan naar de watervallen toe. Maar als we op het bordje zien dat dit 1,5 mijl (ofwel 2,4 kilometer) lopen is, dan vergaat onze zin. Nah, daar hebben we vandaag niet zo veel zin meer in.
Onze volgende stop is bij Linville Falls. Ook hier is een waterval te bekijken. Verschillende zelfs. Je hebt drie verschillende routes: de groene Erwin’s View Trail, een gemiddelde wandeling waarbij je naar drie watervallen kunt lopen (Upper Falls: 0,5 miles, Chimney View: 0,7 miles en Erwin’s View: 0,8). Verder ook nog de rode Plunge Basin Trail. Een vrij moeilijke wandeling waarbij je naar de rivier kunt wandelen (0,5 miles) en de waterval Linville Gorge (0,7 miles). En naar de gele Dugger’s Creek Loop Trail. De simpelste van de drie waarbij je naar Dugger’s Creek loopt en iets van een waterval kunt zien.
Wij besluiten de gemakkelijkste route te pakken en na een korte wandeling zien we een kleine waterval.
De andere zullen ongetwijfeld mooier zijn, maar het is al half 5 en beseffen dat we nog wel een eindje door moeten, als we een beetje op tijd in Hickory willen zijn. We hebben nog geen hotel geboekt, dus zullen echt op de bonnefooi moeten vandaag. En dat willen we natuurlijk niet al te laat doen. Het plan ontstaat zelfs om wellicht door te rijden naar Charlotte, zodat we morgen niet ver hoeven te rijden naar Carowinds.
Onze laatste stop is bij Grandfather Mountain State Park. Hier hebben ze een mooie hangbrug waarover je kunt lopen. Dus dat lijkt ons wel een leuke afsluiting van de Blue Ridge Parkway. Maar als we aankomen bij het State Park, zien we dat we maar liefst 20 dollar per persoon (dus niet eens per auto) moeten betalen. Hm, dat is wel erg duur voor één hangbrug. We parkeren de auto net voor de toegangspoortjes en lopen het winkeltje binnen. Op het foldertje zien we dat het park nog veel meer te bieden heeft. Toevallig vraagt een ander gezin naar wat informatie. De dame achter de balie vertelt ze dat het minstens 2 uur kost om het park te bezoeken en aangezien het park om 19.00 uur sluit, zijn ze al wat aan de late kant. Tja, dat geldt dan natuurlijk ook voor ons. Je kunt natuurlijk in één ruk doorrijden naar de hangbrug, maar dan is 40 dollar echt wel te veel. Als je meer dan 2 uur door kunt brengen, is dat wellicht nog wel te doen. Maar nee, dit gaan we echt niet doen.
We stellen de Tom Tom in op Charlotte wat nog twee-en-half uur rijden is. Aankomsttijd rond kwart over 7. Dat is redelijk op tijd om nog een hotel te zoeken. Bij Blowing Rock verlaten we de Blue Ridge Parkway en rijden dan de Highway 221 op. Het eerste gedeelte is nog wel wat bochtig, waardoor het voor mij lastig tikken op de laptop is. Uiteindelijk wordt het gewoon een normale weg en kan ik helemaal los op mijn verslag. Alhoewel we vandaag niet zoveel gedaan hebben natuurlijk. Veel in de auto gezeten. Ben ook erg benieuwd of ik 10.000 stappen vandaag wel ga halen.
Iets na Hickory bedenken we dat het wellicht handig is om gericht naar een hotel te rijden. Charlotte is natuurlijk niet de allerkleinste stad en onze navigatie staat nu op het centrum ingesteld. Via onze mifi heb ik even internet en bekijk de recensies van een paar hotels welke we in het couponnenboekje vinden. Maar al snel verdwijnt de 4g en valt hij terug naar 2g. We besluiten om naar een Mac Donalds te navigeren. Daar heb je altijd succes met internet. In vijf minuten, bij Lincolnton, staan we op de parkeerplaats van de Mac Donalds. Maar de wifi is buiten erg zwak. Toch maar naar binnen dan? Maar we hebben geen zin in Fast Food. Ach, een bakje koffie gaat er altijd wel in. Tablet en couponnenboekje mee en zo genieten we van een kop koffie en internet. Na een paar opties besluiten we om naar de Quality Inn langs de I-85 te rijden. Kosten via Choice is rond de 70 dollar. Met Triple A (ANWB dus) is 61 dollar. Met ons bonnetje 59 dollar. Scheelt niet veel, maarja… wie het kleine niet eerst eert, is het grote niet weerd. We lezen wel in de recensies dat ze aan het verbouwen zijn, al betreft de laatste recensie van januari. Dan zouden ze nu toch wel klaar moeten zijn met renoveren? Op het bonnetje zien we ook staan dat het ‘pas gerenoveerd’ is.
De Tom Tom geeft aan dat het nog een half uur rijden is. Onderweg, bij afslag 20 zien we een Outback Steakhouse. Oeh, daar hebben we wel zin in. In een steak! Martijn gaat voor de Roasted Garlic Filet Medallions en ik voor de Outback Center-Cut Sirloin. Het smaakt eigenlijk, zoals verwacht, allemaal weer erg lekker. Al vinden we de steaks bij Texas Roadhouse vaak nog wat malser.
Vervolgens loop ik naar het toilet en voel ik ineens mijn Fitbit trillen: de 10.000 stappen gehaald. Woohoo. Het voelt niet echt als een overwinning vandaag. Zeker niet na de ruim 20.000 stappen van gisteren. Maar beweging is beweging.
Ruby, onze serveerster, vraagt of we hier op vakantie zijn en waar we vandaan komen. Vervolgens vertellen we haar dat we naar Carowinds gaan morgen en ze begint erg enthousiast te vertellen dat ze in één van de hoogste achtbanen van de wereld heeft gezeten. Helemaal vooraan en ze trilde er helemaal van. Ik reageert met ‘Cool!’ en ze begint te lachen: “Ja, jij zegt cool… maar ik vond het doodeng”, zegt ze. Gna-gna! 
Na exact drie kwartier zitten we alweer in de auto. Altijd fijn, die snelle service van Amerika! Zo op vakantie wil je niet ‘elke dag écht uit eten’, nee… gewoon even snel wat eten en doorrrr! Iets voor 9 arriveren we bij Quality Inn Hotel. Als we voor de receptie staan, zien we inderdaad dat er nog wel wat verbouwd wordt. Ohjee, als de kamers dan toch maar wel goed zijn? We vragen eerst altijd of er kamers beschikbaar zijn en wat de kosten hiervan zijn. Ze hebben nog een king voor 68 dollar. Als we vragen wat de Triple A rate is, zegt hij dat deze 61 is. Prima. Martijn laat het bonnetje van 59 dollar zien en vraagt of hij deze ook accepteert. “Jazeker”, roept de man, “dat is natuurlijk nóg beter. Ik zou dat bonnetje gewoon gebruiken”. Ja, dat hadden we zelf ook al wel uitgevogeld. Wel vragen we of het een gerenoveerde kamer is. Hij gaat kijken in zijn systeem en heeft twee kamers voor ons. Eentje op de begane grond en eentje op de tweede verdieping. Doe die op de begane grond maar dan. Wel zo makkelijk met de koffers. We vragen nog wel even of we de kamer mogen zien. Je weet tenslotte nooit wat zij onder ‘gerenoveerd’ verstaan. Maar de kamer, nummer 109, ziet er prima uit!
We vragen nog even hoe lang ze al aan het renoveren zijn, want volgens de recensies is dit toch al een tijdje. De foyer, waar het ontbijt geserveerd wordt, is inderdaad al een tijdje in de verbouwing. Deze had al een tijdje geleden klaar moeten zijn maar omdat ze ook de verlichting aan wilden passen moesten ze eerst een plan indienen. Dat hadden ze twee maanden geleden gedaan en het was pas deze week goedgekeurd. Volgende keer toch maar eerst de ruimte zelf verbouwen en dan wat leuke lampjes toevoegen ?
We halen de koffers uit de auto en genieten dan van een heerlijk rustig avondje.
Overigens zien we nét op nu.nl dat Max Verstappen al vroeg uit de race was door technische problemen aan de auto. Erg jammer weer! 
Gereden miles: 282 (454 km)
Weertype: zonnig met wat wolken
Aantal stappen: 10.978