Zaterdag 24 juni: Orlando (FL) – Frankfurt
En daar gaat die verrekte wekker weer, om 7 uur wekt hij ons. Gisteravond uiteindelijk pas om half 2 in slaap gevallen, dus dat doet wel pijn ja. Na twee keer snoozen spring ik onder de douche, terwijl Martijn alvast wat spullen in de koffer doet. We zijn blij dat we van de week alles al vrij op orde hebben gebracht in de koffer, maar toch is het de laatste ochtend weer even passen en meten.
Alle troepjes, papiertjes en souvenirs zitten erin. De koffer van Martijn blijkt twee kilo te zwaar te zijn en de mijne een kilo. Oef, wat kunnen we er nog uit halen dan? Uiteindelijk lukt het ons om verschillende zware spullen nog in de trolley of rugzak te stoppen. Beide koffers zijn nu exact gelijk op 23,3 kg. Dat is voldoende.
Vervolgens is het nog maar 08.45 uur, we hebben dus nog ruim een uur voordat we uit de villa weg moeten. Genoeg tijd om weer even verder te gaan met het verslag van gister. We hebben zelfs tijd om de blog ook nog te kunnen posten. Mooi ? Vervolgens bedenk ik me dat de kwalificatie van de Formule 1 Racing aan de gang is. Deze duurt tot 10.00 uur, dus dat komt mooi uit. Maar dan gaat om 09.57 uur de bel. Het blijkt de schoonmaak al te zijn. Jeetje zeg, die zijn wel erg punctueel op tijd. De kwalificatie kunnen we niet meer afkijken (we zagen nog net dat er een rode vlag gegeven is, waardoor de kwalificatie stil is gelegd). Snel de koffers maar in de auto en nemen vluchtig afscheid van het huisje.
Als eerste rijden we naar de Denny’s, want we hebben natuurlijk nog niet ontbeten. Maar jee zeg, wat is het druk! De rij staat tot aan buiten en binnen is er niemand die je verwelkomt om je zo op een lijst te zetten. Nee, dat gaan we niet doen. Omdat we na het ontbijt naar Fun Spot willen rijden (er is sinds gister daar een nieuwe achtbaan geopend en die willen we uiteraard nog even doen voordat we naar huis gaan), besluiten we om alvast die kant op te gaan en dan maar ergens te gaan ontbijten langs de 192.
Onderweg op de I-4 begint het weer langzaam te rijden. Tuurlijk joh, file. En dat om half 11 op zaterdags. Maar er blijkt een ongeluk te zijn gebeurd aan de andere kant (kop-staart-botsing) en op onze helft is daar een ‘kijkersfile’ door ontstaan. Dus echt veel vertraging hebben we niet. Schuin tegenover Fun Spot zit ook een Denny’s. Laten we daar dan maar heen gaan. Uiteindelijk is het daar ook druk, maar het ziet er in ieder geval beter georganiseerd uit. Een minuut of tien is de verwachte wachttijd. We kunnen binnen zitten in de airco, dus vervelend is het niet.
Na een minuut of tien wordt mijn naam omgeroepen en worden we naar ons tafeltje begeleid. We bestellen beide een kop koffie en jus d’orange en verder ga ik voor de Ultimate Omelette en Martijn bestelt een Salted Caramel & Banana Cream Pancake Breakfast. Het duurt alleen lang voordat we het krijgen. Het is gewoon erg druk, blijkbaar.
Dan zien we op de facebook van Fun Spot dat de nieuwe coaster, Mine Blower, pas vanaf 13.00 uur open gaat. We schuiven wat met onze planning, zodat we vanmiddag weer terug zijn bij Fun Spot.
Na het ontbijt rijden we eerst naar Lake Buena Vista Outlets en bezoeken daar Carter’s. Vriendin Marjol vroeg zich af als we toch langs een outlet kwamen, of we dan meteen willen kijken voor een shirt voor haar zoontje. Tuurlijk willen we dat. Tijd genoeg uiteindelijk. Je moet je dag toch ergens mee invullen. Maar helaas, bij Carter’s hebben ze niet de juiste maat. We bezoeken ook nog even snel de GAP Outlet, maar nee, ook geen paars vest hier te bekennen. We zullen toch moeten wachten op een ander seizoen dus, als paars weer ‘in’ is.
Vervolgens rijden we door naar de Walmart. Nog even een laatste ronde door deze heerlijke winkel. Uiteindelijk kopen we zelfs nog een handig tasje voor om je nek waar je paspoort en boardingpass in kan. Nadat we de Walmart volledig afgestruind hebben, is het alweer bijna 13.00 uur. Hop, door naar Fun Spot!
We parkeren de auto en zien dat de achtbaan het nog niet doet. Er zijn nog te veel mensen bezig met de afwerking van de baan. Ohjee, hij gaat dan toch wel open vandaag? Een medewerker vertelt ons dat ze bezig zijn met de laatste dingen en dat hij daarna open zal gaan. Maar hoe laat dit zal zijn, geen idee. Jahee, zet dan niets op je facebook joh! Schept verwachting hè ? We lopen naar de speelhal, want daar is de airco aan, en bekijken op een afstandje of de achtbaan al open gaat. Na een minuut of twintig zien we dat ze beginnen met testrijden. Dat betekent dat ze bijna open gaan! We kopen twee kaartjes á 9 dollar per persoon. Aan de kassa vertelt de medewerker dat het nog wel een half uurtje kan duren. Naja ach, wachten we daar gewoon op. We hebben nog tijd genoeg.
Net voor de ingang van de achtbaan staat een paar tafels met bankjes. We zijn zo te zien niet de enige die op de opening wacht. Gelukkig staan de bankjes in de schaduw, want goh hee, wat is het weer warm! Gelukkig helpt een ICEE voor wat verkoeling.
De mannetjes onder de baan zijn nog steeds druk bezig. De ene veegt wat aan, terwijl de ander wat beton van de ‘footers’ af zit te schrapen. Het lijkt wel een plantsoenendienst zo. Het enige wat mist is de bladblazer… Ohnee, daar is ‘ie al! Al gebruikt hij hem vooral om het water waarmee net gedweild is weg te blazen. Nou, schiet op, gooi dat ding open!
Dan beginnen ze weer met testritten. Dit keer met de medewerkers erin. Dat moet toch een teken zijn? Langzaamaan begint men van de bankjes af te komen en richting de ingang van de achtbaan te schuifelen. Uiteraard doen wij gezellig mee en belanden zelfs helemaal vooraan in de rij. Maar dit is wel midden in de zon. Oef… We wachten uiteindelijk nog een minuut of tien en dan, ja eindelijk, komt er een medewerker vertellen dat hij open is. Woohoo. We zijn als eerste aan de beurt, dus uiteraard gaan we hem front-seat doen.
Wat een baan zeg! Die ‘barrel-roll’ na de drop is echt te gek. Verder gaat de baan ook lekker hard. We keuren hem helemaal goed! Maar we vinden hem, voor nu, niet herhalingswaardig aangezien hij 9 dollar kost. Dan blijven we toch ‘Hollanders’ hè ? Eigenlijk willen we ook nog even naar de Florida Mall. Daar zit namelijk een vestiging van Bose en we roepen al vanaf de heenweg in het vliegtuig: ‘eigenlijk moeten we even langs een Bose winkel om onze kussentjes van de QC-15 koptelefoon te laten vervangen’. Deze zijn in de zes jaar dat we deze koptelefoon hebben aardig versleten en laat zwarte pluisjes achter op je gezicht en nek.
De Florida Mall ligt redelijk op dezelfde route als het vliegveld, dus dat is mooi. Na twintig minuten rijden, parkeren we de auto bij JCPenney en bekijken dan waar Bose ergens in het centrum ligt. Hm, dat is nog best een eindje lopen, maar we zetten de pas erin en zijn dan toch redelijk snel al bij Bose. We laten de kussentjes van beide hoofdtelefoons ook meteen vervangen. Het duurt eventjes voordat dit gebeurd is, maar we krijgen er wel weer twee mooie hoofdtelefoons er voor terug.
Op de terugweg naar JCPenney lopen we nog enkele winkels binnen, maar kopen uiteindelijk niets. Tegenover de Florida Mall besluiten we om de tank van de auto helemaal te vullen. We moeten hem immers vol inleveren.
En dan zijn we toch echt op weg naar het vliegveld. Zo jammer, ik was eigenlijk nog niet klaar met deze vakantie. Beviel ons wel, dat ‘niets moet, alles mag’. Bedoel, het mag dan wel iets te heet zijn naar onze zin, daar hadden we vast nog wel een paar dagen een oplossing voor kunnen vinden.
Om half 5 arriveren we bij de Car Return van Alamo. We parkeren de auto en een mannetje controleert de auto en geeft ons dan een bonnetje dat het helemaal prima is. We verzamelen alle koffers en daarmee nemen we ook afscheid van deze geweldige auto. Dag Chevy Traverse…
Als we het vliegveld binnenlopen is het even zoeken waar Lufthansa zit. We worden door de borden begeleid om naar links te lopen, maar dan zien we een bord dat ze verhuisd zijn naar de andere kant, naast Delta. Hop, met onze hele hebben en houwen lopen we naar de andere kant. We moeten even in de rij staan. Iets voor ons staat een ouder koppel met twee poezenmanden en een hond aan de lijn. Ze gaan immigreren naar Duitsland en nemen dus de ‘kids’ ook mee. Erg lief om te zien. In een minuut of tien zijn we aan de beurt en checken onze koffers in. Martijns koffer blijkt 22,9 kilogram te zijn en de mijne 23,1 kilogram. Nou zeg, dat is mooi uitgekiend.
Voordat we door de bagagecheck gaan, besluiten we om nog even ons water (drie flesjes) op te drinken en door de Disney en Universal winkel te lopen.
Bij de bagagecheck staat een behoorlijke rij, maar als we net twee minuten erin staan, gaat het ineens hard. Blijkbaar is er een nieuwe rij met röntgenapparaten geopend, waardoor we daar aan kunnen sluiten.
Vervolgens horen we een medewerker maar steeds blijven roepen: alles in de tas, niets eruit. Zowel de laptop en vloeibaar spul mag gewoon in de tas blijven. Jassen moeten uit en ook in de tas gestopt worden. Dit hebben we nog nooit meegemaakt. Normaal moet je de laptop uit de tas halen, schoenen uit, riem af en het plastic zakje met vloeibaar spul ook apart. Maar nu niets. Alles gewoon hop in de tas. Het gaat wel een stuk sneller zo. Grappig zeg (*edit: later thuis, via google, komen we erachter dat dit een soort Pre-Scan was. Hiervoor kun je jezelf aanmelden, maar dat hebben wij dus niet gedaan. Er stond ook niets op onze boardingpass of iets dergelijks. Gewoon geluk gehad, gok ik?)
We hebben nog zo’n anderhalf uur voordat we bij de gate moeten zijn. Geeft ons mooi de tijd om nog een hapje te gaan eten. Er blijkt een Outback Steakhouse op het vliegveld te zijn, dus lopen we daarheen. We bestellen beide een sirloin. Ook hier smaakt het weer voortreffelijk. Het enige wat anders is, is het bestek. Je krijgt hier namelijk plastic bestek. Tja, het blijft toch een vliegveld hè.
Na het eten lopen we naar de gate. Ik begin alvast aan het verslag. Wel zo handig. Dan zien we dat we een klein half uurtje vertraging hebben. De nieuwe crew staat nog bij de immigration en ook het vliegtuig zelf moet nog opgeruimd worden.
Iets na 8-en mogen we boarden en om half 9 zitten we in de lucht. Wij zitten in de rij van de middelste stoelen: 3-4-3. De twee stoelen naast ons is alleen gevuld met een dame. De directe stoel naast me is dus leeg. Heerlijk zeg, die ruimte.
Een uur nadat we opgestegen zijn, wordt het eten uitgeserveerd. We mogen kiezen tussen ‘beef or pasta’. Martijn kiest dus voor het vlees en ik de pasta. Ondanks dat het er niet uitziet (vooral Martijns bakje doet denken aan hondenvoer), smaakt het prima. Al was mijn steak van daarnet uiteraard een stuk lekkerder.
Na het eten neem ik twee ‘hulp-bij-het-slapen’ pillen van de Walmart. Martijn gaat ondertussen verder met wat films op zijn schermpje op de stoel voor hem. Het lukt me eerst niet echt om de slaap te vatten. Ik weet vooral niet hoe ik moet liggen. Zelfs als ik de armsteun van de stoel naast me omhoog zet en ik dus behoorlijk wat ruimte heb, weet ik geen goede houding aan te nemen. Telkens denk ik ‘ja hebbes’, maar na een paar minuten ligt dat dan ook weer niet lekker.
Gereden miles: 48 (77 km)
Weertype: warm
Aantal stappen: 13.115