Maandag 5 juni: Memphis (TN) – Nashville (TN)
Na ons ontbijtje van Cambridge, pakken we de koffers in. De planning is om rond kwart voor 10 beneden te staan met de koffers, onze bagage inladen in de auto en dan naar het hotel tegenover te lopen: The Peabody Hotel. Elke dag om 11.00 uur en om 17.00 uur is daar de eendenparade. Ofwel, de eendjes worden opgehaald en naar de fontein begeleid. Dat willen we natuurlijk wel meemaken.
Maar als we onze koffers ingepakt hebben, is het nog vroeg. Nog voor half 10 zelfs. Geeft ons genoeg tijd om nog even een rondje op het internet te surfen en de reacties te lezen op onze blog (wat overigens súper leuk is om te lezen ? Zowel op facebook als op de site van WordPress zelf).
Om kwart voor 10 gaan we naar beneden en vragen het mannetje van de Valet Parking om onze auto te halen. We laden onze spullen in, geven de sleutel weer af en lopen dan naar The Peabody Hotel. We gaan ergens in het midden zitten en Martijn haalt wat koffie voor ons. Inmiddels begint het al vol te lopen. Het personeel zet de gangen af met wat lint. Geen idee waar de eenden allemaal precies komen.
Een half uur voor tijd geeft de ‘spreekstalmeester’ uitleg. De eenden blijken rechtstreeks vanuit de lift door te lopen naar de fontein. Goed, dat betekent dus even snel nog een plekje bij de liften zoeken. Gelukkig vinden we een mooi plekje. De kinderen mogen al zittend aan de rode loper plaatsnemen. Beetje jammer dat de twee van circa 16 jaar daar ook gewoon gaan zitten. Ja, het zijn technisch gezien nog kinderen, maar jeetje zeg… Ze zijn wel lang hoor.
Kwart voor 11 is het al behoorlijk druk. En om 11 uur exact gaat de ‘spreekstalmeester’ de eenden ophalen. De deur van de lift gaat open en… waggel-waggel, vijf eenden over de rode loper en hop de fontein in. Jeetje, dat ging snel. Daarna mag iedereen om de fontein heen staan om foto’s te maken. Om 17.00 uur gaan de eenden dus weer terug naar boven door middel van hetzelfde ritueel. Grappig hoor.
We lopen weer terug naar ons hotel en halen onze auto op. Next stop: Sun Studios. Deze ligt in dezelfde straat als het hotel, maar niet echt op loopafstand. Hopelijk halen we de tour van half 12 nog, aangezien ze steeds maar om het uur een tour geven. We moeten alleen wel even goed zoeken waar het precies is. Ik heb blijkbaar een verkeerde huisnummer genoteerd. Tja, dan wordt het lastig vinden. Gelukkig hebben we internet, dus zoeken we het juiste getal op en rijden we er in één keer heen. Achter de studios is het gratis parkeren.
Om tien voor half 12 lopen we naar binnen. Het is behoorlijk druk en we horen dan ook dat de tour van half 12 vol zit. Oef. Maar blijkbaar doordat het zo druk is, geven ze om 12 uur ook nog een tour. Prima. Half uurtje wachten is niet erg. Geeft ons meteen even tijd om nog een plasje te plegen. We betalen 14 dollar per persoon en gaan schuin tegenover de kassa zitten. Vijf minuten later horen we de man achter de kassa tegen andere mensen vragen of ze wellicht ‘Triple A’ hebben, want hiermee krijg je 2 dollar per persoon korting. Oeh, hadden we dat maar geweten. Onze ANWB pas is hier dus ook gewoon geldig. Na even twijfelen loopt Martijn naar de kassa om te vragen of deze korting ook achteraf nog gegeven kan worden. Uiteraard kan dit en we krijgen 4 dollar terug. Wel erg Hollands zo, maarja… vier dollar zijn toch weer een paar fooien voor andere, toch? Om 12 uur worden we verzocht om in een rij te gaan staan voor de deur, eind van de ruimte.
Als eerste lopen we naar boven, waar in een soort van museum allerlei spullen en foto’s van vroeger te bekijken zijn. Na een minuut of vijf komt onze gids erbij en ze begint te vertellen. Ze vertelt leuke anekdotes, zoals het liedje van Rufus Thomas’ genaamd ”Bear Cat”, een opname die erg leek op het bekende “Hound Dog”. Het was de eerste grote hit voor Sun in 1953. Men kreeg echter een aanklacht aan de broek vanwege copyrights en het label was daarna bijna failliet.
We staan ook even stil bij de DJ Studio van de populaire Memphis DJ Dewey Phillips. De studio stond eerst in een hotel maar is hier bewaard gebleven. Dewey was de eerste DJ die een liedje van Elvis op de radio draaide, namelijk “That’s All Right”.
Dewey had de neiging om platen die hij niet leuk vond Live op radio kapot te gooien, de letterlijke versie van ‘Maak het of Kraak het’. Onnodig om te vertellen dat deze plaat het ‘gemaakt’ heeft.
Daarna gaan we weer naar beneden, naar de studio. Wauw, toch raar om te beseffen dat hier grootheden als Johnny Cash en Elvis Presley hebben gestaan en een paar van hun liedjes hier hebben opgenomen.
Na ongeveer 3 kwartier is de tour voorbij. We kopen nog een leuk shirtje en verlaten dan de Studios. Maar wat is dat nou? Dat lijkt wel zon! Krijgen we dan eindelijk na al die dagen van regen wat zon? Wel toepasselijk, verlaat je de SUN Studios, dan krijg je ook zon. De navigatie gaat op Century Farm Winery in Jackson, ruim een uur rijden vanaf de Sun Studios. Onderweg zien we dat het streepje van de benzine bijna in het rood staat. Wellicht bij de wijngaard even kijken voor een tankstation in de buurt.
Om kwart over 2 nemen we afslag nummer 74 en in vijf minuten staan we bij de wijngaarden. Onderweg bij de afslag zagen we geen tankstation. Ohjee, inmiddels staat het pijltje wel in het rood, dus we moeten toch zeker wel zeer binnenkort gaan tanken. Goed, dat is een probleem voor na onze proeverij.
Als we naar het schuurtje willen lopen, zien we een dame het huis uit komen. We worden vriendelijk verwelkomt en ze begeleidt ons naar het schuurtje. Eenmaal binnen vraagt ze aan ons wat voor wijn onze voorkeur heeft. Rood, wit… Op het lijstje staan behoorlijk wat wijnen. Proeven is gratis en je mag zoveel als je wilt proberen. We beginnen als eerste met een beetje rode wijn, de Norton. Ja, smaakt goed! Daarna proeven we een rode muscadine. De muscadine druif is vooral een druif welke hier in het zuiden groeit.
Vervolgens mag ik de Vintage Muscat proeven en Martijn de Blackberry. Oeh, die Vintage smaakt lekker zeg! Ook Martijns zijn fruitige wijn smaakt prima. Bestaan er eigenlijk wel vieze wijnen? De volgende die we proeven is de La Fin, wat het meest weg heeft van een Tawny Port. Je kunt merken dat deze nog vrij jong is. Wij zijn meer van de Ruby Port. We besluiten een fles van de Vintage Muscat te kopen. Hopelijk is het in Orlando weer wat beter weer, zodat we deze daar heerlijk kunnen nuttigen.
We bekijken het winkeltje en gaan er dan weer vandoor. Volgens de informatie van de auto kunnen we nog 55 miles ( = circa 88 km) rijden. De Tom Tom geeft aan dat er over 23 kilometer een tankstation is. Dat zou dus moeten lukken. Maar als we net de snelweg weer op zijn, zien we dat de volgende afslag ook gewoon tankstation heeft. Nou, laten we dat maar doen dan. We tanken bij een Exxon voor 2.29 dollar per gallon de auto weer helemaal vol. Dat is dus omgerekend 0,57 euro per liter. Jeetje zeg, daar tank ik onze eigen Suzuki Swift echt niet vol mee hoor. Jammer genoeg bestaat er geen mogelijkheid om liters mee naar huis te nemen hè.
We vervolgen onze weg naar de volgende vineyard: Grinder’s Switch Winery. Ook op een goed uurtje rijden. Het laatste gedeelte is vooral rijden op bochtige B-wegen. Rijdt erg leuk, maar inmiddels heeft de zon weer plaats gemaakt voor grijze wolken en natte druppels. Blèh.
Tien over 4 rijden we de parkeerplaats op bij Grinder’s Switch. Ook hier worden we vriendelijk ontvangen door een dame en vraagt ze waar onze voorkeuren liggen. We zien dat de droge rode wijnen ongefilterd zijn, dus houden het bij de wat witte of rosé wijnen. Als eerste proeven we de Honeysuckle Rosé en deze smaakt erg lekker. Vervolgens merkt de dame dat wij erg van het zoete gecharmeerd zijn en raadt ons de Sweet Red aan. Deze is dus wél gefilterd. Oeh, die smaakt wel erg lekker! Iets toegankelijker ook dan de rosé. Als laatste proeven we nog de Blondy, een witte wijn wat iets weg heeft van de muscato druif met perzik en abrikoos met tinten van de muscadine druif. Deze smaakt inderdaad ook lekker zoet en vooral erg fruitig.
We besluiten om een fles van de rode zoete wijn mee te nemen. We kletsen nog wat na met de dame. Er blijkt in Nashville een groot sport evenement te zijn. Het lokale ijshockeyteam doet het sinds tijden weer goed in de wedstrijden. Als ze vanavond winnen, mogen ze morgen weer een wedstrijd spelen en dat betekent topdrukte in Nashville.
Als we weer in de auto zitten bedenken we wat we nog willen zien. In principe heb ik nog twee wijngaarden op het programma, maar als we overal wijn gaan kopen, wordt het geen goedkoop dagje natuurlijk. Tevens is dit ook niet handig in verband met de combi: alcohol en auto rijden. We besluiten om er nog eentje te bezoeken. De Tom Tom gaat op het adres van Amber Falls Winery & Cellars in Hampshire. Drie kwartier rijden, geeft onze Tom aan.
Onderweg zie ik ineens een klein schildpadje op de weg zitten. We kunnen hem nog maar net ontwijken. Ik vraag Martijn om te stoppen, zodat ik hem naar de kant kan brengen. Je moet er toch niet aan denken dat er iemand overheen rijdt joh. Maar voordat ik bij het schildpadje ben, kruipt hij al zelfstandig de stuiken weer in.
Tien voor half 6 rijden we het terrein bij Amber Falls op. Wat meteen opvalt is dat je hier door de wijngaarden zelf heen rijdt. Bij de andere twee hebben we helemaal geen druiven gezien. Hier wel. Prachtig om te zien. Als we uitstappen, regent het helaas weer behoorlijk. Het is duidelijk te zien dat ze hier vaak veel bezoekers krijgen. Buiten staan allemaal stoelen. Met prachtig weer lijkt het ons heerlijk om hier te chillen. Wijntjes en kaasjes erbij. Heerlijk.
Ditmaal worden we verwelkomt door een man. Ook hier is het proeven gratis, maar ik zie wel een blaadje aan de muur waarop staat ‘maximaal 6 wijnen proeven’. Nou waren we dat toch al niet van plan. Zes stuks is behoorlijk veel hoor. Als eerste proeven we de Cottage Rosé en deze smaakt erg lekker. Ja, die moeten we eigenlijk wel kopen. Dan hebben we een witte, een rode en een rosé om heerlijk op te drinken deze vakantie. Ook proeven we ‘Sweet Dreams’, de dessertwijn. En die smaakt echt goddelijk! Hm, wordt nog moeilijk kiezen.
Martijn vraagt aan de man of hij nog aanraders heeft om te proeven. Hij schenkt ons een President’s Choice in. Een rode wijn van de syrah druif. Het klinkt misschien wat eentonig, maar ook deze smaakt heerlijk. Daarna schenkt de man ‘Cajunfest’ in. Deze wijn is met cajun kruiden op smaak gebracht. Hij zou deze ook aanraden bij een goede BBQ. Ja, naar goede stukken vlees, daar vraagt deze wijn wel naar ja. Je zou hem niet zomaar zo los moeten drinken. Dan is hij te kruidig. Vervolgens proeven we nog de Peach Persuasion. Een zoete fruitige wijn. Uiteindelijk besluiten we om de fles rosé én een fles van de dessertwijn mee te nemen. De rosé gaan we deze vakantie nog nuttigen, maar de dessertwijn gaat mee naar huis. We blijven nog wat na kletsen en pas een half uur later verlaten we de wijngaarden.
De navigatie gaat op het adres van ons hotel in Nashville. Ofja, iets buiten Nashville, bij het vliegveld in de buurt. Anderhalf uur rijden geeft hij aan. Iets wat brutaal negeer ik de aanwijzingen van onze Tommie. Rechtsaf geeft hij aan, maar ik wil weer links… waar we vandaan komen. Ik wil weten of alles goed is met onze schildpad! Gelukkig zie ik hem niet meer, wat aangeeft dat hij veilig langs de kant zit. De navigatie heeft inmiddels een alternatieve route gevonden, dus omdraaien hoeft niet.
Nog geen vijf minuten later zie ik wederom een schildpad op de weg. Uiteraard stoppen we weer. Ik kan het gewoon niet over mijn hart verkrijgen om hem gewoon zo op de weg te laten. Alhoewel ik mezelf afvraagt of hij dood zou gaan als er iemand overheen zou rijden. Bedoel, hij heeft toch een behoorlijk harde schild? Ik pak hem vast bij zijn schild en zet hem op het gras langs de kant. Inmiddels is zijn hoofdje naar binnen gekropen. Ja joh, zou ik ook doen hoor… als je mij zag!
Vervolgens rijden we weer verder en dan zie ik een wat grotere schildpad liggen. Behoorlijk dood. Goed, mijn vraag is meteen beantwoord. Ja, ze kunnen wel degelijk overlijden bij een aanrijding. Ik voel me dan toch wel weer alsof ik een goede daad heb verricht door het andere schildpadje op het gras te zetten. Gelukkig komen we onderweg geen andere beestjes meer tegen. Net voor Nashville bedenken we dat het wellicht handiger is om meteen naar het restaurant te rijden waar we zin in hebben: Outback Steakhouse! Naast ons hotel zit een Cracker Barrel, maar daar hebben we nu niet zo’n zin in. Martijn heeft dus onderweg opgezocht wat er nog meer in de buurt zat en de Outback blijkt op vijf minuten rijden van ons hotel te zitten. Hop, navigatie wordt ingesteld op het nieuwe adres.
Naast de Outback zit een Petco. Een dierenwinkel dus. We besluiten om hier ook nog even naar binnen te gaan. Jeetje zeg, wat een grote winkel! Dan zien we zes hokken met katten staan. Ach goss toch. Het blijken asielkatten te zijn welke nu in deze winkel te koop worden aangeboden. De hokken zien er niet al te klein uit, gelukkig. Ook de katten zelf maken geen gestreste indruk. Dat is wel fijn. Al zou ik ze zo alle zes meenemen hoor! Maarja, dat gaat helaas niet.
Bij de Outback blijkt dat ze de Sam Adams Summer Ale op tap hebben. Oef, één van onze favoriete biertjes. Verder gaat Martijn voor de Queensland Chicken & Shrimp Pasta en ik voor de Baby Back Ribs. Ik bestel er, in plaats van friet, de Mac & Cheese bij als bijgerecht. Tja, als we het dan fout doen (lees: minder gezond) dan ga ik ook meteen écht fout hè ? En het smaakt echt verrukkelijk!
Om 21.00 uur zijn we bij ons hotel Sleep Inn. We checken in en krijgen kamer 302 toegewezen. De koffers worden uitgeladen en ik parkeer de auto ergens op het terrein. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het staat behoorlijk vol! Ergens aan de andere kant van het hotel vind ik een plaatsje.
Als we net een goed tien minuten op de kamer zijn, wordt er geklopt. Het blijkt de baliemedewerkster te zijn. Ze heeft wat gevonden op de grond voor het hotel buiten. Het blijkt ons mapje met informatie te zijn (ons roadbook, zeg maar). Waarschijnlijk bij het uitladen van de koffers op de grond gevallen. Woopsie. Gelukkig stond er ergens op de blaadjes onze namen, daardoor kon ze achterhalen van wie het was. Anders waren we nóg iets kwijt geraakt deze vakantie. Al zijn deze printjes moeilijker aan te komen dan een nieuwe vest van GAP ? (we hebben de PDF’s wel gedownload op de laptop en tablet, maarja… geprint leest toch makkelijker, zo onderweg).
Gereden miles: 283 (455 km)
Weertype: vrijwel droog
Aantal stappen: 5.567