Dinsdag 30 mei: Panama City (FL) – Mobile (AL)
Camp Helen SP, Seaside, Fort Pickens SP, Big Lagoon SP en Waterville USA
Ondanks dat we na 9,5 uur slaap wakker worden van de wekker om 08.00 uur, merk ik aan mijn lichaam dat ik er eigenlijk nog niet uit wil. Blijkbaar is een dagje State Parks erg intensief. Maar tijd om door te slapen hebben we niet, we hebben een behoorlijk druk programma voor de boeg.
Voor vanavond hebben we nog geen hotelovernachting geboekt. Maar eigenlijk weten we al wel dat we rondom het plaatsje Mobile in Alabama willen slapen. Doordat we vandaag via de kust de staatsgrens bereiken en niet via de interstate, zullen we wellicht moeilijk van die hotelcouponboekjes kunnen scoren. Als ik de site van Hotelsavers bekijk, lijkt het zelfs dat van vrijwel elke staat zo’n boekje te krijgen is, behalve Alabama. Nou zeg. Dan bekijken we de site van Choice Hotels en Hotwire. Op deze laatste site zien we een leuke aanbieding staan: 3,5 ster, 66 dollar exclusief tax, gratis internet en gratis parkeren. Geen ontbijt erbij. Geen nood, gaan we morgen de dag beginnen met een Cambridge Shake. Via Choice Hotels zien we ook een paar hotels van ongeveer dezelfde prijs, maar dat zijn vaak de hotels met 2,5 ster. Niet dat dat erg is, aangezien we deze vakantie nog zéker twee hotels van Choice moeten boeken (of dus via een hotelcoupon), om zo onze ‘gold’ status bij Choice te behouden. Aangezien we hierna nog vier hotels op de bonnefooi willen boeken, moet dat wel te realiseren zijn. Kunnen we voor vanavond een keer in een hotel via Hotwire slapen.
We wagen de gok en,.. krijgen het Marriott Hotel. Tof! Inclusief de tax betalen we omgerekend 74 euro. Via Booking.com betaal je 106 euro voor een nacht. Ruim 30 euro verschil. Snel verdiend, al zeggen we het zelf. Dan lopen we naar het ontbijt. Jeuh, ze hebben weer bagels met creamcheese! Verder houd ik het bij een eitje en in plaats van yoghurt wil ik een stuk fruit pakken. Maar wat is dat nou, de ontbijt-mevrouw heeft nét de schaal met fruit opgeruimd. Ontbijt is tot half 10 en aangezien het nog maar 09.25 uur is, vinden we het wat aan de vroege kant om alles al op te ruimen. Martijn vraagt aan de mevrouw of we wellicht nog een banaan mogen. Maar nee, mevrouw heeft de folie al over de schaal gedaan en dat kan ze er niet meer afhalen (correctie: dat WIL ze er niet meer afhalen). Ook wordt het sapautomaat en brood opgeruimd. En dat allemaal nog voor half 10. Wát een service! Van een beetje klantvriendelijkheid hebben ze hier nog niet gehoord, blijkbaar. Goed, dán maar geen extra vitamine. De overige gasten worden er ook ‘uitgezet’ en om exact half 10 gaat ze er vandoor. Pfff…
We lopen weer terug naar de kamer, pakken onze spullen en checken dan uit. Als eerste staat Camp Helen State Park op de planning. Dit is op een goed half uur rijden van Panama City. Onderweg stoppen we nog even bij de Walmart. Martijn blijkt gestoken door een mug en heel slim: ik ben de anti-jeuk én anti-muggenspul vergeten mee te nemen op vakantie. Maar geen nood, hier in Amerika hebben ze álles! Verder kopen we ook nog wat lekkere koekjes voor onderweg. We merkten dat we onderweg soms toch ook wel behoeften hebben aan wat te snacken.
Kwart over 11 rijden we het parkeerterrein op van Camp Helen SP. Er is geen hokje met iemand van het State Park aanwezig, maar je dient hier geld in een envelopje te doen. Het kost 4 dollar entree, maar dat hebben we niet los. We gooien daarom maar 1,50 dollar in het envelopje. Beter iets dan niets, toch?
We bekijken de plattegrond en lopen dan de trail naar het strand. Volgens het bordje wat erbij staat is het 1 kilometer lopen á 20 minuten. Dat vinden we wat ruim geschat. Je loopt op 1 kilometer toch geen 20 minuten? Maar als snel blijkt duidelijk waarom dat is. Je loop over het zand en dat is behoorlijk zwaar. Martijn besluit om zijn open schoenen uit te doen. Er komt steeds zand in en dat loopt nóg zwaarder.
Als we bij het strand zijn, zien we iets verderop een bruggetje. Wellicht dat we via die kant weer terug kunnen lopen naar de auto. Het weer is wat aan de bewolkte kant. Het ziet er wat donker uit zo, maar warm is het zeker wel.
Dan lopen we het bruggetje over en komen uit in een woonwijk. Hm, dat kan niet goed zijn.
Oef, dat betekent dus dat we die gehele weg over het strand en zand terug moeten lopen. Dit blijkt, volgens mijn Fitbit, inderdaad intensief te zijn. Mijn hartslag reikt boven de 100 bpm. Ik voel mijn rollen in mijn dijen wegvloeien (uh-huh).
Exact een uur nadat we Camp Helen SP opreden, zijn we weer terug bij de auto. Snel de airco aan. Het zweet drupt echt letterlijk langs ons gezicht naar beneden. Gelukkig hebben we een koelbox vol met koud water (toch handig, we hebben ijs bij het hotel in een klein zakje van ziplock. In de kamer heb je een bakje staat waar het ijs in hoort voor koud drinken. Wij gebruiken dit niet, maar in plaats daarvan gebruiken we het ijs dus om in een zakje van ziplock te doen. Qua volume net zo groot, dus niet eens asociaal ? ) Wat kan koud water dan toch echt lekker zijn. Ahhh! Hoor ons genieten!
We stellen de Tom Tom in op het centrum van Seaside, een dorpje waar de film The Trumanshow is opgenomen. We rijden er een half uur op. Als we het het dorpje inrijden, is het behoorlijk druk met de auto’s. Bijna op elk kruispunt is een stopteken, waardoor het niet echt doorrijdt. We rijden Quincy Circle in en zoeken een parkeerplaatsje. Maar dit is nog niet zo gemakkelijk. We rijden helemaal door tot aan Camp Seaside. Gelukkig vinden we nog een plekje. We lopen weer terug naar het centrum. Het ziet er allemaal erg gemoedelijk uit. Ik heb inmiddels wel zin gekregen in een kop koffie. Martijn heeft echter meer trek in een milkshake. Bij Heavenly’s Shortcakes & Ice Cream verkopen ze beide. Mooi ? Martijn vraagt welke smaakjes ze hebben voor de milkshake en de jongedame achter de toonbank vertelt ons dat ze van de verschillende ijs-smaken aan de linkerkant de shake kan maken. Martijn kiest voor cookie-dough. Het jonge meisje vraagt aan haar collega: “goh, hoeveel bolletjes ijs doen we eigenlijk in het bakje voor de shake?” Dit schept toch wel vertrouwen. Als ze al niet weten hoe ze een shake maken, zou het dan ook nog wel wat smaken? Vervolgens vraagt ze aan mij welke smaak ik wil voor de shake. Maar ik gebaar haar dat ik wat koffie wil. Ook prima. Bij de kassa bestel ik een cappuccino en het meisje daar vraagt aan het meisje bij de shake: “wil jij de cappuccino maken? Dan doe ik de shake van jou overnemen”. Hahaha, blijkbaar weten ze niet zo goed hoe het allemaal moet. Ze staan met z’n vieren achter de toonbank. We schatten ze niet ouder dan een jaar of 16. Waarschijnlijk vakantiekrachten dus. Maar er staat dus ook geen supervisor erbij. Het ziet er allemaal wat onhandig uit zo. Inmiddels zien we op de achtergrond dat het ook niet zo wil lukken met het shaken van de milkshake. Het prutje blijft wat aan de dikke kant en er komt bijna niets uit de beker. Ook het schuim van mijn cappuccino wil allemaal niet echt lukken. Och och, wat een drama ook. Eenmaal buiten lachen we er een beetje om. Hoe knullig kan het allemaal zijn?
Voor mezelf heb ik er overigens nog een lekker stukje cake erbij genomen. Martijn wilde in eerste instantie ook een stuk brownie erbij doen, maar dat heb ik hem toch maar afgeraden. Later begrijpt hij ook wel waarom; zijn shake vult enórm!
We lopen een stukje door het dorp. Via het Amfitheater en het postkantoortje naar de andere kant van de weg.
Langs de kant staan allemaal foodtrucks, restaurantjes en winkeltjes. Het ziet er erg gezellig uit. We lopen even het strand op. Overal parasolletjes. Het is inmiddels nog steeds niet super zonnig geworden, maar zwemweer blijkt het zeker wel te zijn.
Dan lopen we weer terug naar de auto en stellen de Tom Tom in op Fort Pickens State Park. Oorspronkelijk hebben we ook nog Navarra Beach en lunchen bij Hemingway’s Island Grill op de planning staan, maar dat gaan we echt niet meer redden. Overigens hebben we ook nog helemaal geen honger, dus nu gaan lunchen is wat overdreven. Alhoewel het natuurlijk nog wel een tijdje rijden is. Naar Navarra Beach zou ruim een uur rijden zijn en Hemingway’s nog een half uur verder. Fort Pickens is ook weer een half uur verder. Bij Navarra Beach staat alleen de pier op de planning, maar we besluiten deze toch te skippen.
Naar Fort Pickens is volgens de navigatie dus zo’n 2 uur rijden zijn. We wisselen van chauffeur zodat ik weer alvast aan het verslag kan tikken. Onderweg komen we door verschillende leuke plaatsjes. Vooral Destin lijkt ons leuk. Het ziet er in ieder geval beter uit als Panama City Beach.
Om 16.00 uur rijden we Fort Pickens State Park in. We betalen 15 dollar entree (terwijl op de site stond dat het maar 7 dollar kost. Zal wel iets te maken hebben met hoogseizoen?) Vooral de weg naar het fort schijnt prachtig te zijn met enorm wit zand naast de weg. Op de foto’s welke ik gezien heb in het verslag van Rick en Mandy zag het er net uit alsof je door sneeuw rijdt. Maar zij waren er in april en wij nu eind mei.
Inmiddels is er wat grasgroei ontstaan en ziet het er vrijwel hetzelfde uit als al het andere waar we vandaag zijn geweest. Na een kwartier rijden komen we aan bij het fort.
We parkeren de auto en lopen wat over het terrein. Ook lopen we even over de muur van het fort waar een enorm groot kanon staat. Na een half uur zijn we er eigenlijk wel klaar mee.
In principe staan er nog behoorlijk wat op de planning: Hemingway’s Island Grill, Big Lagoon State Park, Flora-Bama en Waterville. We zijn blij dat we voor vanavond al een hotel geregeld hebben en dit niet nog eind van de dag moeten regelen. Voor Waterville hebben we al Grouponvouchers gekocht, dus die kunnen we zeker niet skippen. Op zich hebben we nog steeds geen grote honger, anders hadden we een late lunch/vroeg diner kunnen doen bij Hemingway’s. Maar we besluiten om alleen Big Lagoon SP en Waterville nog te doen.
Als we Fort Pickens uitrijden, zien we Hemingway’s aan onze rechterkant liggen. Het tentje ziet er wel erg tof uit. Het ziet er erg Caribisch uit. We rijden in exact drie kwartier naar Big Lagoon State Park. Het park is open tot zonsondergang. Maarja, hoe laat is dat dan? We betalen 7 dollar en vragen meteen wanneer het park sluit. Dit blijkt om kwart voor 8 te zijn. Tijd genoeg dus.
We rijden helemaal naar het einde van het park. Vanaf daar heb je een leuke uitkijktoren. Ook loop je over een paar boardwalks over het meertje. Het ziet er erg leuk uit. Jammer dat het nog steeds bewolkt en grijs is vandaag. We kunnen ons voorstellen dat als de lucht gewoon prachtig blauw is en het zonnetje hoog in de lucht staat, het nóg mooier uitziet. We besluiten dan ook om na drie kwartier weer te gaan. Erg jammer dat het weer niet mee zit. Ja, warm is het nog steeds wel. Het benauwde is gelukkig gezakt, maar zonder die mooi strakke blauwe lucht ziet het er gewoon anders uit.
We stellen de navigatie in op Flora-Bama. Daar komen we tenslotte toch gewoon langs en daar ligt de staatsgrens. Kunnen we net zo goed even een kleine stop maken. Het is een kwartier rijden. We parkeren de auto op de parkeerplaats langs de weg en lopen dan naar de overkant, naar Flora-Bama. In mijn beleving is het een restaurant waar je om heen kunt lopen om zo aan de achterkant een foto te maken van de pelikaan, getekend op de muur. De pelikaan ligt in Alabama en de trap er naast in Florida.
Maar we kunnen er niet om heen, we zullen door het restaurant heen moeten. Als we naar binnen lopen, zien we eerst een winkeltje en iets verderop kun je naar de bar toe. Als we verder willen lopen, worden we tegen gehouden door twee dames achter de toonbank. De entree kost 5 dollar per persoon. Ehm, dat vinden we wel erg veel voor ‘even een foto’. Het rechtse meisje vraagt of we voor het eerst hier zijn en hoort blijkbaar aan ons accent dat we niet van hier komen, want de volgende vraag is waar we vandaag komen. Als we zeggen uit Nederland, klinkt een gewoon Nederlands ‘welkom’ terug. Ze blijkt uit België te komen en voor de liefde hier naar toe verhuist, twee jaar geleden. We kletsen wat en ze vindt eigenlijk dat we toch wel een bezoekje moeten brengen aan Flora-Bama en we mogen gratis naar binnen. Ze vindt het zó leuk dat er Nederlanders naar ‘haar’ Flora-Bama komt, want die heeft ze nog niet ontmoet hier. Wel veel Fransen en Duitsers. We krijgen een stempel en lopen dan naar binnen. Het blijkt helemaal geen restaurant te zijn, maar een uitgaanscentrum. Het doet mij een beetje denken aan de Time-Out in Gemert (voor degene die dat wat zegt dan ? ) Het zijn allemaal verschillende ‘zalen’. Zalen is wat relatief, aangezien het merendeel buiten is. Verschillende barretjes en eetgelegenheden. We zien de pelikaan en maken wat foto’s. Ook lopen we nog even één van de vele barretjes binnen. Een jongeman is druk met het, nog niet zo’n druk publiek, te vermaken. Het klinkt wel erg lekker.
Dan lopen we weer terug en het Belgisch meisje zegt ‘Goh, dát was vlug’. Ja sorry, we moeten nog een heel stuk rijden… Ze vertelt dat het in het weekend altijd veel drukker is. Dan zijn er wel drie verschillende bandjes die optreden. Buiten maken we nog wat foto’s van de staatslijn welke op de muur van het gebouw is geschilderd en uiteraard staat er langs de weg ook een bord met ‘welcome to Alabama’.
Next stop: Waterville USA. We rijden een goed twintig minuten en parkeren dan de auto. Het lijkt niet zo druk. Later snappen we ook wel waarom. Het blijkt niet echt een pretpark te zijn, maar eerder een waterpark met toevallig één achtbaan. Aangezien het bijna half 8 is, lijkt ons inderdaad zwemmen niet zo’n optie meer. Toch fijn dat we hiervoor nu de volledige prijs van 35 dollar per persoon niet hoeven te betalen. Dat hadden we écht niet gedaan. Moet ook eerlijk zeggen dat ik niet verwacht had dat dit maar zo’n klein parkje is. Tot en met april kun je de attracties los betalen en zou de achtbaan 7 dollar gekost hebben. Maar na april, wat hier dan hoogseizoen betekent, betaal je dus voor het waterpark, de achtbaan en een paar kleine attracties 35 dollar.
We krijgen een polsbandje om en zien dat de ingang van de achtbaan meteen om de hoek is. Mooi. Het is een houten Out-and-Back van het merk CCI. Het is totaal niet druk en stappen in het voorste karretje. Wieeee… Niet super soepel, maar ook zeker niet vervelend. Uiteraard doen we hem hierna nog twee keer. Eén keer helemaal achterin en de derde keer in het midden.
Verder lopen we nog even op-en-neer naar de andere attracties, maar meer dan een draaimolen, minigolf en een kartbaan is het niet.
Snel maar weer terug naar de auto. Naar ons hotel in Mobile is het nog ruim een uur rijden en we willen ook nog wat eten. Of we dat onderweg gaan doen, of in de buurt van het hotel, weten we nog niet. Ligt een beetje aan het aanbod wat we onderweg tegenkomen.
Inmiddels begint het wat te schemeren en niet veel later is het gewoon donker. Dat rijdt toch wel een stuk anders dan ‘in het licht’. Een half uur voordat we bij ons hotel zijn, rijden we de I-10 op en niet veel later zien we borden met eetgelegenheden (dat is één van de favorieten dingen hier in Amerika; dat je langs de snelweg steeds bij de afslag ziet welke ketens er zijn om te eten en ook welke hotels en benzinepompen er zijn. We zien een Cracker Barrel en een Logan’s Steakhouse. Bij deze laatste zijn we nog nooit geweest en horen we goede verhalen over. Maar eigenlijk hebben we gewoon zin in iets simpels. En dat kan juist weer erg goed bij Cracker Barrel. Dus wordt het tóch deze laatste.
Ditmaal geen alcohol bij het eten. Martijn bestelt een Dr. Pepper Light en ik ga voor gewoon wat ijswater met een schijfje citroen erin. En verder gaat Martijn voor de BBQ Roastbeef en ik voor de normale versie met aardappelpuree, sla met blauwe kaas dressing en wat fruit als bijgerechten. Bij Martijn zit er standaard al wortel, aardappelen en maiskolfjes erbij.
Ik heb het iets wat koud (de airco hierbinnen staat op standje vries), dus wil mijn vest uit de auto halen. Maar wat is dat nou weer? Ik kan hem niet vinden! Martijns vest en jas liggen er wel, maar mijn vest nergens te bekennen. Ook niet in de vele tasjes welke we verzameld hebben al. Het zal toch niet? Ik loop, met Martijns vest aan want dat helpt nu ook wel tegen de kou, weer terug en vertel het ‘slechte nieuws’ aan Martijn. Hm, waar zijn we hem dan kwijt geraakt? Het lijkt erop dat we hem ergens uit een hotel zijn vergeten. Alleen, welk hotel zou het zijn geweest dan? Zo vaak heb ik mijn vest niet aangehad, maar kan me niet echt herinneren waar dan wel. Enorm balen, want ik vind hem zo fijn. Dat wordt binnenkort weer ergens een outlet vinden van GAP, want zonder vest ga ik Amerika niet uit!
Het eten wordt geserveerd en het ziet er allemaal prima uit. Het smaakt ook nog eens heerlijk. Dan komt de rekening en zien we dat het drinken helemaal niet op het bonnetje staat. Dat mijn ijswater niets kost, dat wist ik al wel, maar Martijns Dr. Pepper zijn ze gewoon vergeten lijkt het. Ach, dan geven we toch gewoon wat meer fooi!
Tien voor tien komen we aan bij ons Marriott Hotel. Het is even zoeken waar we naar toe moeten, aangezien de parkeerplaats één grote bouwput is. We blijken ook niet aan de juiste kant naar binnen gereden te zijn, want net voor de lobby is de weg afgezet. We draaien om en moeten via de andere kant de parkeerplaats op. We checken in en krijgen kamer 808 toegewezen. Lekker hoog! Al blijkt het uiteindelijk nog best laag te zijn, aangezien dit gebouw 20 verdiepingen telt. We parkeren de auto om de hoek. Martijn haalt zo’n bagagetrolley, terwijl ik de koffers al uit de auto haal. Meteen kijk ik of mijn vest wellicht in de koffer zit, maar helaas. Geen vest.
Als we de deur van onze hotelkamer openen, zien we dat het een kamer is met twee queen-bedden. Hm, onze voorkeur ligt toch bij een Kingbed. Dit hadden we beter ook even meteen kunnen vragen bij het inchecken. Martijn loopt nog een keer terug naar de balie, maar helaas. De kamers met een kingbed zijn er niet meer. Naja ach, zo heel vervelend slapen Queen-bedden nou ook weer niet.
Morgen staat de USS Alabama en een Swamp Tour op de planning en rijden we daarna naar New Orleans. Ben erg benieuwd ?
Gereden miles: 233 (375 km)
Weertype: bewolkt
Achtbanen: 1
Aantal stappen: 15.174 (het worden er per dag meer hè ? )