Woensdag 31 mei: Mobile (AL) – New Orleans (LA)
Nadat we om 08.00 uur door de wekker zijn wakker geworden, ontbijten we met een Cambridge Shake. Wel zo gemakkelijk. We pakken de koffer in en checken dan om kwart over negen uit. Marriot is een prima hotel, maar eenmaal in de kamer, merk je eigenlijk geen verschil met een Comfort Inn of een Quality Inn. Het ziet er eigenlijk allemaal hetzelfde uit hè.
Onze navigatie geeft aan dat het een kwartier rijden is naar het grote oorlogsschip. We betalen 2 dollar aan parkeerkosten. Vanaf de parkeerplaats zie je het schip al liggen. Zo zeg, dat is geen kleintje. We lopen dan naar binnen en in het winkeltje kopen we een kaartje. Oorspronkelijk kost het 15 dollar (en met onze ANWB pas zelfs 13 dollar), maar doordat het licht het niet doet in het Aircraft Pavilion en de USS Dunn Submarine, vragen ze vandaag maar 5 dollar per persoon entree. De dame achter de toonbank klungelt maar wat aan, ook daar is het donker en maakt ze gebruik van het noodlicht. Maar uiteindelijk lukt het haar om een afdruk van de CC te maken.
We lopen weer naar buiten en via een loopbrug lopen we naar boven, naar het dek van het schip. Als we bovenop alles gezien hebben, lopen we naar binnen. Je kunt kiezen voor de rode, de gele of de groene tour. We besluiten te beginnen bij de rode. Daarmee kom je door vertrekken benedendeks. Het is moeilijk te realiseren dat hier gewoon echt mensen hebben ‘gewoond’ en dat in oorlog.
Na een uurtje door het schip, lopen we alsnog naar het Aircraft Pavilion en zien dat inmiddels het licht het doet. Jeuh!
We lopen door naar de USS Drum Submarine. Ook daar brandt het licht binnen. Gelukkig is het maar een relatief kleine boot. Je moet in ieder geval geen claustrofobie hebben hier. Wat een kleine doorgangen. Martijn moet erg zijn best doen om zijn hoofd niet te stoten.
Na een goed anderhalf uur zitten we weer in de auto. We maken nog een kleine stop bij de Park Memorial en stellen dan de Tom Tom in op Gulfport Premium Outlets.
Het weer ziet er maar dreigend uit, dus een vest zou welkom zijn. We bekijken meteen hoe lang het rijden is naar Dr. Wagner’s Honey Island Swamp Tour in Slidell, aangezien ze maar beperkt op bepaalde tijden tours hebben, namelijk om 09.00 uur, 11.30 uur en 14.00 uur. Ook hebben we niet gereserveerd, dus willen we toch wel wat op tijd daar zijn, zodat we hopelijk met de tour van 14.00 uur mee kunnen.
Het blijkt 50 minuten rijden naar de Outlets en daarna nog drie kwartier naar de Swamp Tour. Volgens de navigatie zouden we om 12.25 uur aankomen bij de outlets. Als we om half 2 bij de Swamp Tour willen zijn, dan betekent dat dus dat we uiterlijk om 12.45 uur weg moeten rijden van de outlets. Dat geeft ons 20 minuten de tijd om te kijken voor een vest bij GAP. Dat moet lukken, toch?
Als we net tien minuten onderweg zijn, begint het ineens te regenen. Wat zeg ik, het begint te gieten! De ruitenwissers gaan op standje dubbel en van ZOAB hebben ze blijkbaar niet gehoord. Vervolgens is het weer even droog. In de verte zie ik allemaal rode lichtjes opdoemen. Het lijkt erop dat we in een file belanden. Ja hoor, ineens staat alles stil. Tuurlijk, tijd genoeg joh. Een politieauto haalt links van ons in. Een ongeluk, vermoeden we. We moeten twee banen naar rechts opschuiven en zien dan één of andere aanhangwagen tegen de reling geparkeerd staat. Niet meer heel, natuurlijk. Je zou het maar hebben zien gebeuren zeg. Brrr…
Deze file geeft ons een vertraging van 8 minuten. Naja ach, dan maar iets later dan half 1 bij de outlets.
Als we bij de Premium Outlets aankomen, is het even zoeken waar GAP precies zit. Uiteraard parkeren we de auto net aan de verkeerde kant. Op zich kunnen we het stukje wel lopen, maar de wolken zien eruit alsof het elk moment weer kan stortregenen. Dan pakken we toch liever de auto weer en zetten deze zo dicht mogelijk bij de winkel.
We lopen GAP naar binnen en links achterin zijn de vesten en truien. Ze hebben wel een paarse, maar niet die diep donker paarse welke ik had. Nee, één of ander lichte lila-kleur. Blèh. Wel zie ik een andere mooie, een blauwe met in de letters van GAP de Amerikaanse vlag. Ja, die is leuk! Wellicht kunnen we de hotels alsnog aanschrijven of ze mijn paarse vest toevallig gevonden hebben. Zo ja, laten we die naar één van de hotels opsturen. En zo niet, helaas… Dan kopen we ooit wel weer een paarse. Voor nu ben ik blij dat ik in ieder geval een vest heb.
Snel de auto weer in. Op weg naar de Swamp Tour. Alhoewel we er maar weinig vertrouwen in hebben of het door gaat, en zo ja… willen we dat wel? Het regent inmiddels weer pijpenstelen. Kwart voor 2 rijden we het parkeerterrein van Honey Island op. We worden gedirigeerd waar we onze auto moeten parkeren.
We lopen naar binnen en vragen of er nog plek is voor twee personen. En dat is er! Als we de 46 dollar (voor twee personen) willen betalen met onze credit card, zegt de man achter de balie deze niet te accepteren. Alleen cash of met een cheque. Oeh, we hebben wel wat cash bij ons, maar niet zo veel. De man vraagt of hij Martijns ID mag achterhouden, zodat we na de tour kunnen pinnen in het dorp. Lijkt ons prima.
We worden geacht om even snel nog een toiletstop te houden en daarna gaan we meteen door naar de boot. Al regent het echt énorm nu! Martijn vraagt of het een open boot is, maar gelukkig blijkt het een overdekte te zijn. Maar wel met de zijkanten open, ha! Worden we nog een beetje nat. Maar ook daar heeft onze gids, Captain Charlie, iets voor bedacht. Hij haalt onder de bank een groot zeil vandaan, wat we over onze benen kunnen uit draperen.
Ondertussen vertelt Charlie wat over het gebied en varen we rustig de rivier af. Daarna gaat de gas erop. Woohie! Erg leuk. En onze eerste alligator van vandaag is weer een feit. Al is het maar een kleintje. Charlie vertelt dat er in het gebied behoorlijk wat alligators zijn en dat ze redelijk gewend zijn aan de toeristen. Ze blijven uiteraard nog wel wild, dus het is wel uitkijken geblazen. Maar als je drie tot vier keer per dag een boot met toeristen langs laat komen (later blijken er nog meer boten van Honey Island over de rivier te varen), dag-in-dag-uit, jaar-in-jaar-uit, dan gaan de beesten er natuurlijk wel aan wennen.
We varen wat door de swamp en komen dan uit bij een klein meertje. Gelukkig is de regen opgehouden. Ineens zien we behoorlijk wat alligators en ze zwemmen allemaal richting onze boot. Ja allicht, Charlie heeft een stok met worstjes. Hij houdt hem in de lucht en… hap!
Beetje toeristisch is het zo wel, maar toch durf ik mijn hand niet in het water te steken. Gegarandeerd dat ze die ook wel lekker vinden. Zó tam zijn ze nou ook weer niet. We varen verder over de swamp. Prachtige bomen in het water. New Orleans schijnt onder het zeeniveau te liggen. Dan vraagt Charlie waar we vandaan komen. Als we hem vertellen dat we uit Nederland komen, grapt hij (in het Engels uiteraard) “oh, dan zijn jullie wel gewend met het water onder het zeeniveau”. Yep ? “met jullie dijken”. Hm, zou hij het filmpje ‘The Netherlands Second’ hebben gezien? Hahaha…
Ook zien we een waterslang in de struiken langs het water liggen, al is hij nog niet zo gemakkelijk te spotten. Vervolgens zien we ook nog een prachtige vogel in de bomen: een woodpecker! Eén van de vogels welke nog op mijn to-see lijstje stond. Ik hoor ze altijd wel, in de verte, maar nog nooit één van zo dichtbij gezien. Wat een gaaf beest zeg. Alsof hij kiekeboe speelt, dan zie je hem aan de ene kant van de boom… en dan floep, weer aan de andere kant. Kiekeboe!
Nog iets verderop zien we wilde zwijnen. Maar ook zij zijn vrij goed afgericht door de mensen hier. Je gooit wat marshmallows het water in en kijk ze zwemmen. Eén van de zwijnen wordt zelfs gevraagd om te lachen en verrek, hij doet het. Seaworld is er niets bij.
Martijn vraagt in hoeverre deze zwijnen nog wel wild zijn, maar Charlie antwoordt met ‘tja, we hebben ze hier niet zelf naar toegebracht ofzo. Ze zijn gewoon wild hoor’. Ja, dat is ook weer waar. Als we met de boot weg varen, zie je de zwijnen ook weer de bossen in verdwijnen.
Langzaamaan varen we weer terug naar de opstapplaats. Ofja, langzaam. Zo af en toe gaat de gas er weer op. Na een goed uur en drie kwartier varen zijn we weer terug. We lopen naar binnen en vragen waar de dichtstbijzijnde pinautomaat is: rijden tot aan het stopbord, daar linksaf en dan bij het tweede verkeerslicht wederom links.
Als we bij het tweede verkeerslicht zijn, zien we aan onze rechterhand een tankstation. Meteen maar even stoppen voor de auto weer een drinkbeurt te geven.
Binnen blijkt er ook een ATM te staan, dus Martijn pint gelijk wat geld. We rijden weer terug naar Honey Island, betalen de entree en krijgen Martijns ID weer terug.
De navigatie gaat op ons hotel in New Orleans: Best Western Plus French Quarter. Dit blijkt drie kwartier rijden te zijn. Genoeg tijd voor mij om alvast een beginnetje te maken aan ons verslag van vandaag. Onderweg begint het weer wat te druppen. We hopen dat het morgen toch wel weer wat beter weer is, maar we vrezen het ergste. Morgenochtend hebben we namelijk een segwaytour gepland en we weten niet of dit wel door gaat in de regen (en eigenlijk willen we dat dan ook niet). En verder is een stad verkennen in de regen ook niet aan te raden. Alles valt dan tegen natuurlijk.
Iets voor 17.00 uur komen we aan bij ons hotel. We kunnen de auto gelukkig overdekt parkeren naast het hotel. We checken in en krijgen kamer 234 toegewezen. Internet en ontbijt is inbegrepen, maar het parkeren niet. Dat kost 20 dollar per dag. Met een karretje vol geladen met koffers, rijden we naar onze kamer via de binnenplaats. Het regent weer, maar dat weerhoudt een paar jongens niet om toch lekker in het zwembad te zwemmen. Tja, koud is het inderdaad niet. En als je zwemt, ben je toch al nat natuurlijk.
De kamer ziet er netjes uit. We bekijken op de laptop via googlemaps wat onze eetgelegenheden zijn in de buurt. Dit blijkt nog niet zo gemakkelijk. Zoveel keuze. Waar hebben we zin in? Ik zie een Brewery bij Jackson Square en Martijn vindt een simpel eettentje aan de andere kant. Beide lijkt ons wel wat. Als we naar buiten willen lopen, regent het pijpenstelen. Tuurlijk joh. Net nu we weer buiten moeten gaan lopen. Snel weer terug de kamer in. Tja, wat nu? Maar alvast wat gaan drinken in de hotelbar dan? Ja, dat is ons plan. We lopen weer naar buiten en de regen is gestopt. Ja, dan kunnen we natuurlijk net zo goed wat gaan wandelen buiten.
Als eerste lopen we naar Jackson Brewery Bistro Bar. Uiteraard via de bekende Bourbon Street. Het ziet er nog rustig uit, maar toch horen we al her-en-der wat muziek uit de verschillende barretjes komen.
Als we bij Jackson Brewery aankomen, zien we dat de tent nog vrij rustig is. Zeg maar té rustig. Is het wel open? De barkrukken staan nog op de tafels. Hm, dan toch maar naar het simpele tentje wat Martijn gevonden heeft? Dejavu heet het, op de kruising van Dauphine & Conti Street.
Het interieur is inderdaad erg simpel. We bestellen beide een bock biertje. Daar vraagt het weer toch wel om. Verder gaat Martijn voor de Chicken Platter en ik voor de Seafood Platter. Het lijkt een beetje een veredelde friettent, maar het smaakt allemaal prima.
Na het eten lopen we weer terug via de bekende Bourbon Street. Inmiddels is het nog drukker geworden. Het doet mij een beetje denken aan Stratums-Eind, in Eindhoven (voor degene die dat wat zegt ? ). Als we bijna bij het hotel zijn, begint het weer te regenen. Jeetje, het komt-en-gaat wel zeg. Maar goed. We zijn weer terug in ons hotel. Bij de bar drinken we nog een biertje, terwijl ik verder aan het verslag tik. Wat een vervelend leven hebben we ook.
Gereden miles: 174 (280 km)
Weertype: bewolkt en regen! Maar wel rond de 27 graden.
Aantal stappen: 13430