Dag 19: Congaree NP & Savannah

Dinsdag 13 juni: Columbia (SC) – Savannah (GA)

Zoals verwacht zijn we bij het afgaan van de wekker om 07.30 uur nog eigenlijk niet klaar met slapen. We waren gelukkig zo verstandig om gisteravond een slaappil in te nemen, zodat we niet uren lang naar het plafond liggen te staren. Tevens hebben we gisteravond een hotel geboekt in Savannah, helemaal gratis-en-voor-niets. Wederom hebben we onze reservering met punten van Choicehotels betaald. We slapen vannacht in een Comfort Suites, iets buiten het centrum van Savannah.

We lopen naar de lobby en zien dan dat bij deze Econo Lodge het ontbijt ook vrij summier is. Goed, de kamers zijn prima, maar het ontbijt van een Econo Lodge is niets dus. Genoteerd.

Als we onze spullen gepakt hebben – nog één keer kijken we alles goed na – gaan we op weg naar Congaree National Park. Dit ligt op een half uurtje rijden van Columbia.

Congaree National Forest, vernoemd naar de reeds lang geleden uitgestorven Congaree Indianen, is één van de weinige ‘Floodplain forests’ die gespaard zijn gebleven. Een floodplain forest is een bosgebied dat regelmatig overstroomt, waardoor voortdurend nieuwe voedingstoffen worden aangevoerd die, als het water zich weer terugtrekt, in de bodem zinken. Dat levert een rijke, vruchtbare bodem op, waar veel verschillende boomsoorten groeien. Eén van de meest markante bomen in het park is de ‘bald cypress’, die vooral in de lage delen voorkomt en dus vaak in het water staat. De onderzijde van de boom is veel dikker dan de rest van de stam, deze verdikking behoort tot het wortelstelsel en wordt een ‘knee’ genoemd.

Tot zover de informatie welke ik van ontdek-amerika.nl gehaald heb ?

We rijden het park in en niet veel later parkeren we de auto bij het Visitor Center. Onze planning is om alleen de boardwalk te lopen vandaag. Dat is een wandeling van ongeveer 4 kilometer. Maar de dame in het visitor center heeft iets wat slecht nieuws. Er is een gedeelte van de boardwalk niet toegankelijk omdat ze onderhoud aan het plegen zijn. Wel kun je nog een stukje verder het bos in lopen en dan via de Sims Trail weer terug. Nou, laten we dat maar dan gaan doen. Is wel weer een kilometertje erbij, maar het is nog vroeg. Worden we wellicht wat wakkerder.

Het ziet er leuk uit, zo met die boardwalk. In principe is het gewoon een boswandeling en zien dan ook af en toe wat verschillende kleine dieren, zoals eekhoorns, vogels en kevers. We zien zelfs iets wat op een salamander lijkt.

Als we op de helft zijn, zijn we eigenlijk wel klaar met de wandeling. Maarja, we moeten nog terug. Inmiddels is het ook weer warm geworden, al zie je dat er niet vanaf aan de lucht. Het is behoorlijk bewolkt nog. Maar daardoor blijft de luchtvochtigheid natuurlijk erg hangen. Bij Weston Lake blijven we even hangen. In het water zien we kleine schildpadden. Ze zwemmen onderwater en na een paar slagen komt het kopje weer naar boven. Zo schattig.

We lopen weer verder en twee uur later zijn we weer bij het visitor center. Zo, dat was even een ochtendwandeling. Alhoewel, inmiddels is het alweer middag. Eenmaal terug in de auto stellen we de tom tom in op een parkeerplek in Savannah. Maar voordat we wegrijden zie ik nog een duizendpoot over de parkeerplaats kruipen. Hm, laat ik die maar even terug naar de bosjes brengen, voordat ik of iemand anders er overheen rijdt. Toch zonde.

Savannah ligt op 2-en-half-uur rijden van Congaree NP. Het eerste deel rijd ik en het laatste uurtje mag Martijn aan het stuur. We merken beide dat we nog best moe zijn. Op zich uiteindelijk wel goed doorgeslapen, maar wel pas laat. En dat eist zijn tol. Wellicht zijn we ook wat rondreis-moe? Of zou dat komen omdat we vanaf morgen voor 1,5 week in een villa in Orlando mogen zitten. Dat we uitkijken naar deze ruststand? Alhoewel, rust… Waarschijnlijk zijn we elke dag tot laat in de avond in een Disneypark. Geen idee of ik daarna nog zin heb om mijn verslag bij te werken. Maar het idee dat we ‘thuiskomen’ in een villa, is natuurlijk wel een relaxt idee.

Vlak voor Savannah verlaten we South Carolina en rijden we de staat Georgia in. Kwart over drie parkeren we de auto bij een visitor center. Je kunt vanaf hier ook met een trolley mee welke je door de stad rijdt, maar wij kiezen ervoor om te gaan lopen. Al krijgen we daar vrijwel meteen alweer spijt van. Wat is het warm zeg! Op mijn papiertje staat de Cathedraal, de begraafplaats en Riverfront Plaza. Maar door de warmte hebben we meer behoefte om gewoon ergens wat te gaan zitten en een koud wit biertje te drinken. Op ons plattegrondje welke we meegenomen hebben bij het visitor center staat dat bij de Riverfront in de buurt een brouwerij in zit. Laten we daar maar heen lopen. Onderweg komen we ook nog ‘The World of Beer’ tegen, met 62 bieren op tap. Wow… We besluiten door te lopen. Als de Moonriver Brewery niets is, kunnen we altijd nog teruglopen.

Maar Moonriver ziet er prima uit! Je kunt buiten in een soort tuintje zitten, maar wij kiezen ervoor om bij de bar in de buurt te gaan zitten. Dit is in principe binnen, maar alle deuren staan open, dus op zich toch ook nog wel een beetje buiten. Het is daar iets aangenamer dan buiten in de zon.

We bestellen Wild Wacky Wit en wat pesto humus met chipjes om te delen erbij. Dat gaat er goed in.

Als ons biertje op is, hebben we eigenlijk nog geen zin om op te staan en door de warmte weer te gaan wandelen. Vooruit, doen we nog een biertje en bestellen de New Belgium Juicy Watermelon. Niet zo lekker als de Wit, maar na drie slokken drinkt hij toch ook wel goed door.

Uiteindelijk is het kwart over vijf als we weer verder lopen. De planning is om via de Baystreet naar het Emmet Park te lopen en vanaf daar naar Riverfront. Maar we zien al eerder een lift wat naar het beneden gedeelte (de Riverfront dus) gaat en besluiten om die maar te pakken, zodat we wat over de Riverfront lopen.

Het is vrij rustig en lopen wat langs de winkeltjes. Daarna weer terug naar boven en ook weer terug naar de auto. We hebben eigenlijk helemaal geen zin om door Savannah heen te struinen.

Eenmaal terug in de auto rijden we naar een Best Buy in de buurt van ons hotel.

Martijn wil eigenlijk ook wel een Fitbit hebben. Hij had al besloten om deze in Nederland te kopen in plaats van hier, aangezien ze ‘thuis’ wat goedkoper zijn. Maar ineens zagen we dat hij hier in de ‘sale’ is en eigenlijk net zo duur is als in Nederland. Ze hebben ook de speciale zwarte versie in de aanbieding dus ach, waarom niet nu ook al eentje aanschaffen hier.

u_10153529

Maar wat is dat nou, bij het betalen pakt de kassa de credit card niet. Jee, wat nu weer? Aan het kaartje te zien, lijkt het erop dat zowel de chip als de magneetstreep wat aan het verslijten zijn. Tja, en dáárvoor hebben we dan mijn kaart als back-up. Maarja… Zul je altijd zien hè. Wet van Murphy? We vragen of er ergens een ATM in de buurt is. Gelukkig blijkt deze ook gewoon in de winkel te zitten. We pinnen het bedrag en rekenen dan cash af. Gelukkig hebben we nu alle hotels al betaald. Erg benieuwd of we nog meer problemen tegen gaan komen. Maarja, dan kunnen we in ieder geval ons nog redden met cash.

Dan rijden we naar ons hotel Comfort Inn. We checken in en krijgen kamer 216. Als we de deur open doen… zien we niets. Het lichtknopje werkt niet en het ziet er énorm donker uit.

Ik ga op zoek naar een lamp en als ik die aan doe, zien we een prachtige suite.

Een ruimte met een bankje, TV en bureau en daarnaast een aparte slaapkamer met badkamer. Erg mooi. Maarja, als het licht het niet doet is het wel vervelend als we straks terugkomen van het eten.

We vragen of ze wellicht een andere kamer hebben. Ze blijken wel andere kamers te hebben, maar geen suites meer. We kunnen dus ook kiezen voor een normale kamer, mét licht. Of, stelt de man voor, je laat gewoon al het licht aan staan als je weg gaat. Dan doe je de deur open en is het gewoon licht. Tja, dat kan natuurlijk ook. Dat besluiten we dan maar te doen. Het is te zonde om deze laatste nacht van onze rondreis niet in deze suite te slapen.

In de buurt van het hotel zit een Chinese grill. Daar hebben we eigenlijk wel zin in. Het is letterlijk om de hoek, dus we besluiten om de auto te laten staan en te gaan lopen. Ondanks dat bij de verkeerslichten een voetgangers-oversteekplek is, is er geen stoep of iets dergelijks langs de weg. We moeten wat door het gras lopen. Zo blijkt maar weer dat Amerika echt geen land is waar je loopt. Daar pak je gewoon de auto.

We lopen Sakura Buffet binnen. Het blijkt een ‘all you can eat’ concept te zijn. En dat voor nog geen 11 dollar per persoon! En waar we op hoopten hebben ze ook: sushi! Onze eerste ronde bestaat dan dus ook uit de verschillende sushi’s. Het smaakt heerlijk vers. Vervolgens scheppen we ook nog wat grill gerechten op, maar dit heeft wat minder succes. Het meeste is vrij lauw en sommige zijn ook nog eens wat taai. Hm, derde ronde maar weer gewoon wat sushi.