Vrijdag 9 juni: Gatlinburg (TN)
Om half 8 gaat de wekker. Vroeg! Maar we hebben een drukke dag vandaag, dus blijven we niet zo lang snoozen vandaag. We lopen naar het ontbijt. Het is vrij druk, maar kunnen nog een plaatsje bemachtigen. We bekijken het aanbod aan eten, maar echt heel veel is het niet. Geen yoghurt, geen ei en ook geen bagels. Wel toast. Bij de broodrooster staat een man zijn toast klaar te maken. Hij heeft al 4 boterhammen geroosterd op zijn bord liggen en nummer 5 en 6 stopt hij er net in. Jeetje man, moet dat allemaal in één keer. Zo duurt het wel erg lang allemaal. Het broodrooster bestaat hier namelijk uit maar twee gleuven in plaats van de gebruikelijke vier. Na nummer 5 en 6 gaan er nóg twee sneetjes in. Ja, hallo… wij hebben ook honger hoor!
Uiteindelijk lukt het ons om ook wat toast klaar te maken. Verder laten we het hierbij. Morgen gewoon maar weer shaken dus. We lopen weer terug naar de kamer, zoeken de spullen bij elkaar wat we mee willen nemen en gaan dan op pad. Als eerste gaan we lopend naar de Ober Gatlinburg. Dit is een soort van pretparkje boven op een berg. Of noem het eerder een kermisje.
Ook hebben ze hier twee rodelbanen. De ene is een Alphine Slide en de ander heet Ski Mountain Coaster. En daar gaan we uiteraard voor. Met de Aerial Tramway kun je naar boven.
Als we bijna bij Ober zijn, zien we dat het nog maar net kwart over 9 is. De eerste lift gaat pas om kwart voor 10. We lopen weer wat terug, naar de houten stoeltjes kabelbaan. Maar als we daar aankomen, blijkt deze ook nog niet open te zijn. We krijgen wat informatie mee. De lift kost 14 dollar per persoon en als je 16 dollar betaald mag je zo vaak als je wilt op een dag. Wel is het zo dat je boven niet uit mag stappen, omdat ze bezig zijn met renoveren boven. Je mag dus plaatsnemen in de stoeltjeslift en meteen weer naar beneden. We besluiten hier nog even over na te denken en lopen dan toch maar weer terug naar Ober.
Iets na half 10 gaan we in de rij van Ober staan. We kopen een kaartje á 12 dollar per persoon, inclusief de dollar per persoon korting welke we gevonden hebben in een couponboekje en stappen dan in de skilift.
We gaan best hard door de lucht en toch duurt het zo’n minuut of 9 voordat we boven zijn. Dit geeft wel aan hoe lang deze lift is. Als we bijna boven zijn, roept er iemand ineens ‘bear bear’. Oeh, beren… die willen we eigenlijk wel zien vandaag. We vliegen over natuurgebied, dus dat zou zo maar eens kunnen ja. Ik kijk naar beneden en zie inderdaad twee beren. Echter, ze horen bij het dierentuintje wat ook bij Ober hoort. Ja hee, dát vind ik niet ‘echt’ natuurlijk.
We stappen uit en lopen als eerste naar de Alpine Slide. Maar deze blijkt nog niet open te zijn. We moeten hier kaartjes kopen á 7 dollar per persoon. Uiteraard vragen we eerst even na of deze baan wel open gaat. Voor hetzelfde geldt koop je nu kaartjes en gaat de hele baan niet eens open. Maar gelukkig. Hij kan elk moment open gaan. Nadat we kaarten hebben gekocht van deze Slide, lopen we door naar de Ski Mountain Coaster. Deze hoort op zich niet bij Ober, maar is wel via deze weg te bereiken. Daar kopen we ook weer kaartjes á 15 dollar per persoon en mogen meteen doorlopen.
Bij deze baan zit je echt vast aan een railspoor, dus kun je niet uit de bocht vliegen. In het karretje krijg je een heupriem om en gaan dan met een kabelliftje omhoog. Leuk zeg, onderweg kunnen we zo nog van de natuur genieten. Eenmaal boven gaat de hendel omlaag en racen maar! Martijn wil proberen te filmen met de GoPro, maar het karretje wiebelt wel heel erg. Dat zijn we eigenlijk niet gewend van dit soort coasters. Onderweg stop ik zelf even zodat Martijn mij weer in het zicht heeft, maar daardoor moet hij ook weer afremmen. Ik krijg een beetje op mijn donder van hem, want hij had zo lekker de vaart erin. Woops, sorry ? Snel maar weer er vandoor.
Eenmaal beneden lopen naar Alpine Slide. Maar hij blijkt nog steeds niet open te zijn. Ja, hoe lang duurt ‘any minute now’ eigenlijk? Niet dat we nog een uur moeten wachten, aangezien we nog meer op de planning hebben staan. Maar gelukkig, na een minuut of tien wachten gaat de rodelbaan open. Met een stoeltjeslift moeten we naar boven. Dat wil zeggen, naar de helft daarvan. Je kunt met de stoeltjeslift nog verder naar boven, maar op de helft moeten we eruit voor de rodelbaan. Bij deze baan zit je karretje los op de baan, dus kun je in principe uit de bocht vliegen. Ofwel, af en toe remmen. Dat is op zich wel weer jammer.
We moeten het karretje zelf van de stapel pakken en op de baan leggen. Bij deze baan zijn er twee banen naast elkaar, dus Martijn en ik gaan tegelijkertijd van de baan. Wieeee! Echt veel hoeven we niet te remmen, maar je voelt hier de bochten weer wat minder dan bij de Ski Mountain Coaster. Beide hebben zo dus zijn voor- en nadelen.
We nemen de Aerial Tramway van 11.20 uur weer naar beneden. Doordat wij net al in een stoeltjeslift hebben gezeten én gezien hebben vanuit de luchttram dat de houten stoeltjeslift niet zo hoog gaat, besluiten we om deze maar helemaal over te slaan. We zijn bang dat het toch niets meer toevoegt aan de ervaring die we nu met de Aerial Tramway hebben gehad.
Als we weer terug bij ons hotel zijn, pakken we nog wat laatste spullen uit de kamer welke we mee willen onderweg en rijden dan met de auto Great Smoky Mountains Nationaal Park in.
Dit is op nog geen vijf minuten rijden van het hotel. Bij Sugarlands Visitor Center maken we een stop en zien dat alle wegen welke we willen berijden vandaag open zijn. Dat kan, zeker zo vroeg in het seizoen, nog wel eens anders zijn. Zeven jaar terug was bijvoorbeeld Clingmans Dome nog dicht. Maar die willen we niet vandaag bezoeken, maar morgen.
Dan beginnen we aan onze autorit van ongeveer een uur naar Cades Cove. Onderweg slingeren we wat door het park en maken we af en toe een fotostop. Wel zien we dat onze benzine niet zoveel meer is. Oeh, daar hebben we helemaal niet bij stilgestaan, maar in dit Nationaal Park hebben ze helemaal geen benzinepompen. Ohjee, als dat maar goed gaat. Er zit nog minstens een kwart in. Dat zou genoeg moeten zijn… toch?
Net voor Cades Cove maken we een toiletstop bij kamperplekken. Langs het riviertje zijn behoorlijk wat mensen aan het BBQ-en.
Oh, wat ruikt dat lekker zeg. Toch lijkt ons dat ook wel eens leuk om te doen. Zo ontzettend Amerikaans: kleed over de tafel, grote koelbox mee, hamburgers op de BBQ en lekker voetjes baden in de rivier. We nuttigen maar een reep van de Cambridge. Dat stilt toch wel weer iets van onze honger.
Vervolgens rijden we Cades Cove in. Je rijdt dan een rondje door het park. De weg heeft maar één richting en je kunt niet inhalen. Dus als het even wat drukker is, dan ben je eigenlijk ‘treintje aan het rijden’. Meestal als het druk is, betekent dit dat er ergens een beer te zien is. Maar als we op de helft van de ronde zijn, hebben we nog nergens een beer gespot. Vervolgens stappen we even uit bij Cable Mill. We hopen dat ze er iets van ijs verkopen. Maar helaas. Totaal niets. Jammer.
We vervolgen onze weg en dan ineens… een héleboel auto’s langs de kant. Oh, zou het? Zou het? En ja hoor. In de verte is iets bruins te zien. Een beer! Heel rustig en relaxt loopt hij door het hoge gras. Het is bijna niet te zien, maar er beweegt duidelijk iets bruins. Tof.
Na een minuut of tien turen rijden we weer verder. Als we Cades Cove uitrijden, hebben we de stand van ‘hoeveel miles nog voordat de tank leeg is’ op ons dashboard aangezet. Dit blijkt nog een mile of 47 te zijn. Een goed 75 kilometer dus. We stellen de Tom Tom in op ons hotel en hij geeft aan dat dit nog 40 kilometer rijden is. Ohhh, dat moeten we met gemak kunnen halen. Toch?
Maar dan ineens zegt de meter ‘ting ting’, wat aangeeft ‘ik ben bijna leeg’. En de stand van hoeveel miles we nog kunnen rijden verdwijnt. We moeten nu dus blind gaan gokken hoeveel miles de auto nog kan rijden. Oef. Het laatste beetje gaat natuurlijk harder dan gemiddeld. Zouden we het nog halen? We zitten een beetje op hete kolen. De hartslag gaat wel omhoog zo. Twintig kilometer lopen is toch behoorlijk wat hoor. Ons motto de komende minuten: Living on the Edge!
Iets voordat we Sugarlands Visitor Center zijn, is de Laurel Falls Trail. Deze staat op mijn to-do lijstje voor vandaag. Ondanks dat we in onzekerheid zijn of we Gatlinburg gaan halen, besluiten we toch om deze wandeling te gaan maken. Even iets anders aan ons hoofd. Even lekker wandelen in plaats van in de auto zitten. Het pad is vrij goed te bewandelen. Het loopt wat wat omhoog, maar goed te doen. Al hebben oudere, welke we onderweg tegenkomen, er wat moeite mee. Ach, ze proberen het in ieder geval. Dat ze het dan wat langzamer aan doen als ‘de jeugd’ maakt niets uit. Vervolgens trilt mijn Fitbit. Woohoo, ik heb de 10.000 stappen voor vandaag alweer gehaald!
We lopen weer stevig door en zien dan ineens een slang! Ieek! In eerste instantie blijft hij wat door het gras glijden langs de kant, maar dan steekt hij over. We wachten even totdat er iemand ons tegemoet komt lopen. Toch lullig als we niets zeggen en er ineens iemand langsloopt zonder het te weten. Ten eerste wellicht wat gevaarlijk om gewoon ongemerkt langs een slang te lopen (weet jij veel wat voor rare streken de slang ineens doet) en het is natuurlijk wel zo leuk om andere het mee te laten ervaren. Een gezin met kinderen komt langs en de kids vinden het enorm kicken om een slang te zien.
We lopen weer verder en komen dan, na een wandeling van ongeveer een half uur, uit bij de waterval.
We maken wat foto’s en na een stop van een kwartier lopen we weer terug naar beneden. De slang zien we in ieder geval niet meer. We stappen de auto in en dan begint ons spannende avontuur weer. Ineens zien we wéér heel veel auto’s langs de kant staan. We kunnen vrijwel niet eens meer met de auto er door heen. We moeten dus wel stoppen. We zetten de auto uit en ik stap uit en loop naar het groepje mensen wat naar de hoogte kijkt. En dan ineens… wauw. Een mamabeer met baby in de boom! 
Ze zit heerlijk rustig op een tak en babybeer hangt wat aan de andere kant van de stam. Ik wist eigenlijk helemaal niet dat beren ook in de boom konden klimmen. Althans, wellicht wist ik dit ergens wel, maar nooit gerealiseerd ofzo. Ons fototoestel maakt overuren. Klik, klik, klik… Na een minuut of vijf horen we sirenes. De politie. Iedereen wordt verzocht weer in de auto’s plaats te nemen en door te rijden. Stoppen langs de kant is eigenlijk verboden hier. Logisch op zich, want het hele verkeer loopt zo natuurlijk vast. Maarja, sorry hoor… Maar beer in boom! Dat is wauw! We stappen weer terug in de auto. We tellen letterlijk de kilometers af wat de Tom Tom aangeeft. En ja, eindelijk is daar een benzinepomp. We hebben het gehaald. Wat fijn!
Tegenover de benzinepomp is een winkel met allerlei outdoor spullen en zien dat ze ook Columbia, North Face en Keen hebben. Altijd leuk om even door heen te lopen. Daarna rijden we door naar Pigeon Force. We hebben toch wel erg zin in Dennys en aangezien ze die alleen in Pigeon Force hebben en niet meer in Gatlinburg, rijden we dat kwartiertje naar het volgende dorp maar even door.
Martijn bestelt een Bourbon Chicken Skillet en ik ga voor de Tilapia met avocado. Het smaakt echt heerlijk! Normaal vind ik de tilapia wat droogjes. Maar zo met de stukjes tomaat, uien, pepers en avocado smaakt het echt top. Vandaag wederom geen alcohol erbij. Met al dat lopen eindigen we de dag dan ook nog eens echt gezond.
Na het eten rijden we naar Smoky Mountain Alphine Coaster. Pigeon Force heeft namelijk ook twee van die rodelbanen, waarvan één dus Smoky Mountain. De ander heet The Coaster at Goats on the Roof. De eerste is ruim 1600 meter lang en de ander 1333 meter.
We betalen 13 dollar per persoon (inclusief de 2 dollar per persoon couponkorting) en de dame achter de kassa vertelt dan dat een eventuele re-ride 8 dollar kost. We mogen meteen instappen. We zien meteen dat dit hele andere karretjes zijn als bij Ober. De betere versie, zeg maar. Je krijgt hier ook een schouderriem om in plaats van alleen een heupriem. Dan gaan we weer achter elkaar naar boven via een automatische lift en dan… wieeee, naar beneden. Ook hier zit je vast aan een rails en wordt je geacht om helemaal niet te remmen. Nou, dan doen we dat ook maar niet hè. Oh, wat gaat dat hard zeg. Zo tof! Deze schudt ook helemaal niet zo erg als die bij Ober. Nee, deze gaat zelfs héél erg soepel. Je voelt de bochten zo heerlijk.
Eenmaal beneden besluiten we de andere maar te laten voor wat het is en deze gewoon nógmaals te doen. Ten eerste is dat beter voor de portemonnee (want bij die andere betalen we natuurlijk weer 13 dollar per persoon en hier is de re-ride maar 8 dollar). En aangezien deze Alpine Coaster ook een stukje langer is dan de andere, heeft het voor ons geen meerwaarde om naar Goats on the Roof te rijden. We gaan gewoon nóg een keer deze dus. Het is inmiddels ietsjes donkerder geworden en de gekleurde lichtjes op de baan zijn aan. Geeft wel een leuke sfeer zo.
Als we weer beneden zijn, zien we een énorme drukte. Waren wij er even op tijd bij zeg. De rij is nu wellicht meer dan een kwartier wachten lang.
We rijden weer terug naar ons hotel. Eigenlijk staat er nog een ‘Moonshine proeverij’ op de planning, maar we besluiten om gewoon heerlijk op de kamer te blijven. Gisteren tenslotte al een paar Moonshine drankjes geproefd bij de Whiskey Proeverij (daar zaten ook een viertal Moonshine smaken bij). We snappen het idee van Moonshine. Gewoon alcohol met verschillende smaakjes ?
Gereden miles: 88 miles (142 km)
Weertype: zonnig
Aantal stappen: 18.420