Zaterdag 17 juni: Orlando (FL)
Wat is dat toch heerlijk, een ochtendje uitslapen! Pas om half 10 worden we wakker door de wekker. Ja, ik heb de wekker uiteindelijk toch maar gezet. In eerste instantie wilde ik dit niet doen, maar dan zul je zien dat we een gat in de dag slapen en dát is nou ook weer niet de bedoeling.
Buiten is het prachtig weer en het zonnetje schijnt volop op ons zwembad. Tijd om wederom een duik te nemen. Dit voelt zoveel beter als gisteren in de bewolking. Wat een heerlijkheid.
Uiteindelijk gaan we pas om 13.00 uur op weg naar Typhoon Lagoon. Ofwel, we zetten het zwemmen gewoon daar voort. We hebben tenslotte niet voor niets de ‘extra’ optie op onze Disney Tickets genomen. Ergens zijn we wel een beetje bang dat we te laat zijn. De twee dagen ervoor begonnen de donkere wolken en uiteindelijk regen rond 15.00 uur. Dat zou betekenen dat we nu nog maar twee uur hebben.
Als we de parkeerplaats bij Typhoon oprijden, worden we begeleid naar plaatsen op het gras. Blijkbaar zijn alle parkeerplaatsen op het beton helemaal vol. Oef, dat betekent dus ook dat het gezellig druk is in het park.
Als eerste lopen we naar de kluisjes, want we willen natuurlijk niet al onze kostbare spullen onbeheerd achterlaten bij het ligbedje. We betalen 10 dollar voor de kleinste maat en kleden onszelf dan om. Oeh, waarom heb ik ook alweer niet mijn slippers meteen uit het kluisje meegenomen naar de kleedhokken? Wat is het beton toch heet aan je voeten! Snel haal ik de slippers dus ook uit het kluisje. Daarna gaan we op zoek naar wat ligbedden. Dat zal nog niet zo gemakkelijk zijn in deze drukte. Maar het gaat onverwachts sneller dan gedacht. Toevallig zien we twee mensen de spullen weer bij elkaar rapen. Net als ze weg zijn, converseren we de twee bedden en horen we een dame iets verderop zeggen: oh, net te laat (in het Engels dan ? ). De vrouw van het weggaand echtpaar vroeg nog aan de dame of zij wellicht erop wilde zitten, omdat ze in de schaduw zijn. Maar ze bedankte haar daarvoor. Net toen wij onze spullen erop legden, hoorden we de vrouw tegen haar man dus zeggen dat hij te laat is. Blijkbaar wilde haar man wél in de schaduw liggen. Ja jammer hoor, moet je maar wat assertiever zijn.
Vervolgens bedenken we wat we als eerste willen gaan doen. Maar dat is eigenlijk niet eens zo’n moeilijke vraag. Traditie getrouw beginnen we eerst met een rondje dobberen in de Lazy River. Het is alleen even zoeken waar we het water in kunnen om vervolgens de volgende uitdaging aan te gaan: het scoren van een band. Maar ook dit gaat eigenlijk best vlotjes. Daarna is het eigenlijk alleen nog maar genieten. Echt, wat een zaligheid.
We dobberen een rondje en gaan daarna naar het grote bad waar om de drie á vier minuten een grote golf wordt losgelaten. Oh, dat blijft toch eigenlijk het mooiste van dit zwempark. Die grote golf. Je hoort ‘whoes’, ziet de grote golf en je hoort ineens iedereen gillen. Echt een prachtig gezicht. In eerste instantie blijven we nog wat aan de kant staan kijken, maar als snel besluit ik om wat naar achteren te zwemmen omdat ik ook een paar keer de grote golf wil meemaken. Martijn blijft wat aan de kant staan. Hij heeft de Go-Pro mee en wil er wat mee filmen.
Na een minuut of tien ben ik wel klaar met de golven. Het lijkt wel topsport joh. Iets verder naar achteren is het een meter of 1.80 en daar kan ik dus niet meer staan. Er staat een FotoPass mevrouw langs de kant die mooi vast kan leggen hoe bruin we al zijn 
Helemaal uitgeput zoek ik Martijn weer op en dan lopen we naar Crush ‘n’ Gusher. Een soort glijbaan waarbij je met een band vanaf gaat, maar ook steeds weer met spuitend water wordt afgevuurd. Super leuk!
We doen hem twee keer. Eerst de Bananas- en daarna de Pinapple-baan. Eigenlijk willen we de Coconut-baan ook nog doen, maar het wordt ineens wel erg druk. Tien minuten wachten vonden we nog wel acceptabel, maar nu lijkt het eerder op twintig minuten.
We besluiten dat het wel weer eens tijd is voor wat bier. Achter bij onze bedjes hebben ze wat bier op tap voor 9 dollar (oef, weer heerlijk aan de prijs) en vier kleine glaasjes van 5 oz voor 13 dollar. Wellicht kunnen we dan 2×2 smaken doen. Dan hebben we ieder dus 10 oz. Nu alleen nog even vragen hoeveel oz er in een beker van 9 dollar gaat. Dan weet je of de 10 oz voor 6,50 dollar een beter optie is.
We vragen de bardame hoeveel oz een normaal biertje van de tap is. Maar ze kijkt ons echt aan alsof we een niet begrijpbare vraag stellen. Ze pakt de plastic beker erbij en zegt ‘zo groot’. Nee, schat, we bedoelen hoeveel oz het is. Maar ze weet het niet. Ze vraagt het nog na aan haar collega, maar ook zij heeft geen idee hoeveel oz er in het plastic bekertje gaat. Zucht. Hoezo weet je niet hoeveel bier je aan je klanten schenkt? Dus,… we lopen maar weer verder. We moeten tenslotte toch nog eerst de portemonnee ophalen bij het kluisje.
Vanuit daar lopen we weer wat verder en komen uit waar ze ook meteen wat eten verkopen. Ach, laten we meteen een wrap met wat kip erbij nemen. We genieten heerlijk van onze Sam Adams Summer Ale. Al gaat deze toch wel in raptempo naar binnen. Oeh, ineens 18 dollar weg gezopen. Het was blijkbaar nodig ?
Na de lunch lopen we nog een rondje door het park en bij een winkeltje zie ik een leuk rokje hangen om ook mee te zwemmen. Eigenlijk ben ik daar al een tijdje naar op zoek. Ik pas hem en het staat ook nog eens erg mooi bij m’n badpak. Maar als ik de prijs ervan zie, proest ik het uit: 58 dollar!!! In nog geen 100 jaar! Zo duur was mijn badpak nog geen eens. En die heb ik bij de Hunkemöller gekocht, dus ook nog geeneens zo goedkoop naar mijn idee. Snel maar weer verder. Wellicht hebben ze van die zwemrokjes bij één van de vele ‘zutshops’ langs de 192. Maar 58 dollar ga ik er écht niet aan uitgeven.
Als we rond zijn geweest en de portemonnee weer opgeruimd hebben, besluiten we om nog maar eens een rondje te gaan dobberen.
Maar het worden er uiteindelijk twee. Echt, wat is dat toch heerlijk. We worden er helemaal zen van.
We hebben alleen totaal geen idee van de tijd, dus vragen we een lifeguard welke langs de ‘river’ staat hoe laat het is. Het blijkt 17.34 uur te zijn. Hm, laten we dan langzaamaan maar eens een einde er aan breien. Net nadat we dit besluit hebben genomen, zien we in de verte weer donkere wolken opdoemen.
Snel halen we onze spullen op uit het kluisje en kleden ons dan om. We zoeken nog even op het internet het adres van Logan’s op. Dit restaurant staat al een tijdje op ons lijstje om heen te gaan. Nog nooit geweest, maar ze schijnen hier ook heerlijke steaks te hebben. Iets na 6-en verlaten we het park en zien we bliksem en niet veel later volgt ook de donder. Het park sluit officieel om 19.00 uur, maar we verwachten dat dit nu wel iets eerder dicht gaat, met onweer in de lucht. We zijn dus mooi op tijd vertrokken. Het zal nu wel druk zijn bij de kleedhokken.
Bij de uitgang worden we ook weer op de foto gezet. Handig hoor dat PhotoPass!
We rijden naar Logan’s op de 192, schuin tegenover Old Town. Oorspronkelijk stond ook het plan om daar vanavond heen te gaan, omdat ze daar een nieuwe achtbaan hebben. Maar deze blijkt aanstaande vrijdag pas open te gaan. Dat is dus nog nét op tijd voor ons. We vertrekken zaterdag namelijk weer naar huis.
Martijn bestelt een Corona en de Onion Brewski Sirloin. Ik ga voor een Blue Moon en The Logan met Smoky Chipotle & Blue Cheese crumbles. Vervolgens komt de serveerster met een enorm groot glas bier. Aangezien ik op het menu zie dat ze drie maten hebben, wil ik eigenlijk wel weten wat voor maat ik heb. Bedoel, ze heeft niet eens gevraagd naar de maat welke ik wil. Als ze ons de grootste geeft is dat natuurlijk lekker cashen voor dr. Niet echt netjes.
Ze heeft me inderdaad de grootste gegeven. Maar er zit maar 1 dollar verschil in tussen de grootste en de middelgrote, namelijk 4,99 of 5,99. Martijn en ik roepen beide tegelijk: ohhhhwww. Dat vinden we natuurlijk geen probleem. We geven aan dat we vanmiddag bij Disney zo’n 9 dollar hebben betaald voor een kleinere maat dan dit. En ze geeft, heel terecht, ook aan ‘tja, that’s Disney he’. So true ?
Het eten smaakt heerlijk. En als we weer terug zijn bij de auto, zien we dat het enorm geregend heeft. Mooi, hebben we dat mooi gemist. We lopen naar het winkeltje ernaast, maar zien geen zwemkleding. Dan pakken we de auto en rijden we naar de souvenirwinkel tegenover. Maar ook hier hebben ze niet wat ik bedoel. Wellicht iets verderop dan, bij ‘The Wizard’. In onze herinnering een enorm grote souvenirwinkel. Maar ook hier. Niets…
Aangezien we hier om de hoek bij de Walmart zijn (ik rijd er dus ook gewoon zónder navigatie heen. Dit was onze ‘thuis walmart’ afgelopen januari), besluiten we om meteen maar de boodschappen mee te nemen welke ik op mijn lijstje heb staan om mee naar huis te nemen. Voor mijn collega wat slaappillen, voor mijn Amerikaforum vriendin wat geneesmiddelen voor de kids en voor onszelf heerlijke blue cheese dressing voor op de salade. Hier zie ik wél een leuk zwemrokje hangen. En dat voor 14,99 dollar. Kijk, nou praten we ergens over.
Als we weer terug bij de auto komen, is het inmiddels hartstikke donker geworden. Oef, is ons relaxte dagje toch nog laat geworden. Snel terug naar de villa, aangezien we ook nog een verslag ‘moeten’ tikken natuurlijk.
Morgen staat er weer een Disney park op de planning, namelijk Animal Kingdom. En daar kijken we énorm naar uit. Het nieuwe gedeelte Pandora van de film Avatar is nu een week of drie open. Het zal wel druk zijn, vermoeden we, maar daar bijten we onszelf dan maar even doorheen.
Gereden miles: 44 (71 km)
Weertype: zonnig en nat
Aantal stappen: 6.793 (ja uhm, in feite natuurlijk veel meer – de fitbit is niet waterdicht, dus heeft de hele dag niet om mijn pols gezeten ? )