Zondag 18 juni: Orlando (FL)
Vandaag is het weer vroeg dag. Onze eerste Fastpass gaat in vanaf 9.15 uur bij de safari. We kleden ons aan, drinken ons ontbijtje en zijn dan om half 9 onderweg naar Animal Kingdom. Het is zondag, dus we gokken op geen file op de I-4 en we blijken inderdaad gelijk te hebben. Toch fijn dat het zo door rijdt.
We parkeren de auto bij Dinosaur en niet veel later kunnen we plaatsnemen in de shuttle welke ons naar de ingang brengt. Eerst door de bagagecheck en daarna meteen door de toegangspoortjes met onze Magic Bands.
We worden door één van de medewerkers staande gehouden en ze vraagt of ze ons wat mag vragen over ons bezoek. Prima. Een tiental vragen later lopen we verder.
Als eerste uiteraard door naar Afrika, naar Kilimanjaro Safaris. De rij voor de normale ingang is ook niet echt lang. Sterker nog, als wij met onze Fastpassen vrijwel meteen in mogen stappen, zien we dat de normale rij eigenlijk ook door kan lopen.
We zien vrij veel dieren tijdens de safari. Het is alleen jammer dat onze chauffeuse er zo door heen racet. Ik kan bijna nergens een normale foto maken. We schudden steeds van links naar rechts en weer terug.
Na de safari lopen we de Gorilla Falls Exploration Trail en komen meer dan alleen een paar gorilla’s tegen. Het weer is weer prima. Alhoewel, onze kleding plakt echt aan alle kanten aan ons lichaam. Nooit eerder hebben we gemerkt dat het zo vochtig kan zijn hier in Florida. De afgelopen dagen waren warm, maar niet super vochtig. Nu valt het echt op. Getverderrie zeg. Het zweet gutst gewoon van ons af.
Na de trail besluiten we wat schaduw op te zoeken en vooral wat koffie te gaan scoren. We zijn nog niet helemaal wakker. Zelfs niet na het geschud tijdens de safari. Bij Kusafiri Coffie bestellen we een cappuccino en een cinnamon roll. Als Martijn in de rij staat om het af te halen, ontdek ik dat mijn telefoon weg is. Uh, hoe kan dat nou weer? Hij zit niet in mijn zak en ook niet in de tas. Oh nee toch? Niet verloren onderweg? Iets wat paniekerig loop ik naar Martijn: “mijn telefoon is weg!” Martijn zucht en kijkt me hoofdschuddend aan. Hij heeft gelijk, dit is ook echt weer iets voor mij. Uiteraard raak ik mijn telefoon kwijt. Maar dan ineens bedenk ik me: wacht eens, heb ik die vanochtend niet uit mijn zak gehaald en naast me in de auto gelegd? Ja, dat heb ik! Ja toch?
Martijn stelt voor om rustig de kop koffie op te drinken en van onze kaneelbroodje te genieten. En dat we daarna dan maar weer via de uitgang naar de auto gaan. Mocht hij daar niet liggen, dán gaan we verder panieken.
Als we na een minuut of tien naar de uitgang lopen, ben ik er eigenlijk zeker van dat hij in de auto ligt. Hoe dom kan ik zijn zeg. Hoezo laat je je telefoon in de auto liggen. We zijn nu toch al zeker anderhalf uur van de auto vertrokken. Blijkbaar ben ik dan toch niet zo verslaafd aan dat ding dan ik dacht. Bedoel, ik kom er pas ná anderhalf uur achter dat ik mijn telefoon niet bij me heb.
Als we via de uitgang en de shuttle weer bij de auto staan, zie ik mijn telefoon inderdaad liggen. Yeuh! We zijn weer herenigd.
Eenmaal weer terug in het park lopen we naar Dinosaur in Dinoland. Echter zien we dat de musical Nemo in een goed twintig minuten begint. Oeh, dat betekent heerlijk in de airco zitten. Ja, laten we dat doen! We moeten een vijftal minuten nog buiten wachten en dan mogen we naar binnen. Oh echt hè, dát is lekker! We nemen plaats op een bankje aan de trap. Zo kan ik mooi, zonder iemand voor me, naar het podium kijken. Niet lang nadat wij zitten, komt er een gezin naast ons plaatsnemen. Echter, de kleinste dochter van hun (ik schat een jaar of drie) komt echt heel erg dicht tegen Martijn aan zitten. Martijn kijkt me echt zo aan van ‘ehm, personal space, ooit van gehoord?’ Als het kind even van het bankje af gaat, ziet Martijn kans om wat op te schuiven. Tot ongenoegen van het kind, want nu kan ze niet meer zitten. Met een pruillipje kijkt ze ons aan. Ja sorry schat, vraag maar aan je ouders of zij wat op willen schuiven. Want dat kunnen ze namelijk nog gemakkelijk. En gelukkig geven ze daar gehoor aan. Fijn, iets wat ruimte.
Dan begint de musical van echt top kwaliteit. Heerlijke liedjes. Maar blijkbaar gaat het af en toe toch nog wel te hard of is het te eng. Tot drie keer toe horen we kinds huilen. Of wellicht zijn ze moe, of hebben honger. Dat kan natuurlijk ook.
Als de musical afgelopen is, lopen we weer terug de plakkerige hitte in naar Dinosaur. We mogen vrijwel meteen doorlopen naar de voorshow. Jammer dat deze er tussen zit, anders zaten we vast al binnen vijf minuten in ‘de auto’. We besluiten dan ook om Dinosaur voor een tweede keer te doen. We doen er iets langer over, maar het mag geen naam hebben.
Na Dinosaur lopen we naar Pandora. Het nieuwe gebied van Animal Kingdom wat sinds 27 mei geopend is. Deze zit op de plek waar vroeger Camp Mickey Minnie was gevestigd. De show van de Lion King, wat dus in Camp Mickey Minnie zat, is op zijn beurt weer verplaatst naar een nieuw gebouw naast de safari. We lopen Pandora in en zien meteen echt een prachtig gebied. De rotsen, de planten, het water… alles is af. Omdat we voor Avatar Flight of Passage een Fastpass hebben tegen de avond, besluiten we deze nu over te slaan. De wachttijd voor Avatar neemt ook al snel toe.
Naast Avatar Flight ligt Na’vi River Journey. Hiervoor hebben we geen Fastpass. De wachttijd bedraagt 65 minuten, volgens het bord. Naja ach, dan doen we dat maar. We willen hem tenslotte toch doen. Gelukkig staan we overdekt en niet pal in de zon. We bedenken ons meteen dat het wellicht handig is om een restaurant voor vanavond te reserveren. We willen tenslotte Pandora ook nog in het donker bekijken en dat is pas vanaf 21.00 uur. Dat betekent dus eten in het park en aangezien we niet aangewezen willen zijn op het pretpark-fastfood, bekijken we in de Disney App naar de mogelijkheden om een restaurant te reserveren. Drie stuks zijn nog rond 19.00 uur beschikbaar. Maar twee daarvan zijn wel erg aan de dure kant. Een biefstuk wat boven de 30 dollar kost, is echt wel iets boven ons budget. We reserveren bij Yak & Yeti, waar we zien dat ze Chicken Masala op het menu hebben, voor nog onder de 20 dollar. Klinkt goed.
Na een minuut of 50 wachten, mogen we plaatsnemen in een bootje en varen we door de prachtige wereld van Avatar. Echt ontzettend mooi gemaakt. Droomvlucht in de Efteling is er niets bij. Maar we vinden hem vrij kort. En de herhalingsfactor is te laag om wederom een uur in de rij te staan. Mocht hij korter dan een half uur zijn, dan zouden we het zeker overwegen. Maar meer dan een half uur wachten vinden we het niet waard. Hoe mooi hij ook is.
Daarna lopen we nog wat door het gebied en zien we dat Satu’li Canteen eigenlijk ook best lekker eten verkoopt. En dat voor de helft wat ze bij Yak & Yeti hebben. Oef, toch maar die reservering cancelen dan maar? Hm, we denken er nog even over na.
Inmiddels is het bijna tijd voor onze tweede Fastpass. Deze hebben we voor Expeditie Everest. Weer helemaal aan de andere kant van het park. Rustig lopen we die kant op, maar ergens onderweg begint het te regenen. Tuurlijk joh, dat zijn we inmiddels wel gewend. Al kwam de regen gister pas om 18.00 uur. Wat een geluk hebben we dan toch gehad hè, dat we op een zwemdag de regen pas laat hadden. Gelukkig regent het niet hard en hoeven we niet te schuilen. Al twijfelen we wel of we de achtbaan nu wel moeten doen. We nemen wel plaats in de rij, maar als we bijna aan de beurt zijn, besluiten we toch nog wat mensen voor te laten. Uiteindelijk na vijf minuten wachten besluiten we om toch maar wel de achtbaan in de regen te doen. Wellicht geeft het wat verkoeling?
Het regent nog altijd niet erg hard, dus erg vervelend is het niet. De baan zelf blijft gewoon top. Na Expeditie Everest besluiten we inderdaad Yak & Yeti te cancelen. Maar wat is dat nou? De app geeft aan dat we naar het restaurant moeten bellen, omdat het te dicht bij de reserveringstijd ligt. Nou zeg, de gereserveerde tijd is 19.00 uur en het is nog maar 16.00 uur. Dat is wel een ruime ‘te dicht bij de reserveringstijd’. We lopen naar het restaurant en kunnen zonder problemen de reservering cancelen.
Dan bedenken we wat we nog kunnen doen in het park. Onze derde Fastpass, voor Avatar, is pas vanaf 18.00 uur geldig. En eigenlijk hebben we niet zoveel meer op het programma staan. De Kali River hadden we nog wel willen doen, maar nu het weer wat omgeslagen is, slaan we hem maar over. Tja, moeten we onze tijd maar doden met wat bier,.. ofzo…
Met een beker Blue Moon bekijken we de plattegrond. Wat kunnen we nu nog gaan doen? It’s Tough to be a bug willen we nog doen en wellicht, als het niet te druk is, ook de rechter baan van Primeval. De linkerbaan hebben we al gehad en voor onze coastercounter telt de rechterkant ook als een extra count. Eerst Primeval dan maar. Uit mijn eerdere verslag (2011) lees ik dat we de baan eigenlijk best oké vinden. Het is namelijk een kermisbaan (muistype) en dat vinden we normaliter niet zulke fijne banen.
Na een minuut of twintig wachten, nemen we plaats. En meteen weten we weer waarom we dit soort banen niets vinden. Hij is abrupt in de bochten en totaal niet subtiel. Hoezo vonden we dit in 2011 nog wel oké? Anyway, we hebben hem nu zowel links als rechts gehad. Nooit meer instappen dus. Genoteerd Lin en Tijn? Check!
Daarna lopen we naar de 4D van de insecten. Het is behoorlijk lang geleden dat we de film hebben gezien. In 2015 zijn we in Disney Anaheim geweest, maar daar draaiden ze op dat moment tijdelijk ten behoeve van promotie een film over Antz. Totaal niet leuk. Deze film over de insecten is wel erg leuk. De wespensteek in de rug kunnen we nog goed herinneren, dus we zitten vooral niet met onze rug tegen de leuning. Als de wespensteek komt horen we iedereen gillen. Mooi, hebben we die weer mooi gemist. Die steek in de rug voelt namelijk totaal niet prettig.
Via de winkeltjes lopen we langzaamaan naar Pandora terug. Inmiddels hebben we ook besloten om niet tot laat in de avond te blijven en dat we na Avatar Flight lekker buiten Disney ergens wat gaan eten en dan terug naar de villa. Pandora in de avond komt van de week nog wel.
We gaan in de rij staan voor Avatar Flight met onze Fastpassen. Uiteindelijk moeten we toch nog een minuut of tien wachten. De normale rij bedraagt overigens 90 minuten, dus we zijn erg blij met onze Fastpassen. Voordat we de echte attractie gaan beleven, komen we eerst nog door twee kamers. Eerst wordt je aan een Avatar gelinkt om vervolgens ook uitleg te krijgen hoe je op je ‘avatar’ moet stappen. Dan, in de derde kamer, mogen we plaats nemen op een soort van omgekeerde stoel. Voor de kenners onder ons: het is hetzelfde systeem als bij de boosterbike in Toverland. De 3D brillen moeten op en daar gaan we.
Mijn mond staat echt een halve meter open van verbazing. Wat is dit prachtig gemaakt! Het is een simulator effect, maar dan werkelijk zó goed uitgevoerd. Bij je benen voel je iets op-en-neer gaan, alsof je de Banshee waarop je zit voelt ademen. Het effect is echt zo echt. Ik voel wat tranen in mijn ooghoeken. Ik probeer ze tegen te houden, maar dat lukt niet. Ik ben echt zo ontroerd door deze ervaring. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo emotioneel ben geworden van een attractie. Ja, van de vuurwerkshow Wishes, maar dat is geen attractie. Nee, volgens mij ben ik nog nooit zo geraakt geweest door een attractie. Met veel moeite lukt het Martijn om zijn emotie wel onder controle te krijgen, al hoor ik aan zijn stem dat ook hij echt geraakt is. We raken er gewoon niet over uitgepraat. Dit is gewoon niet uit te leggen. Dit is gewoon echt f*cking briljant gemaakt. Hoe ‘saai’ we de boottocht vonden, hoe geweldig we deze ‘vlucht’ vinden. Zo blij dat we eerst die andere attractie hebben gedaan. Eigenlijk zouden we hem best nog een keer willen doen. Maar dat doen we dan wellicht de keer dat we Pandora nog ’s avonds gaan bekijken. Voor nu willen we eigenlijk ergens snel wat gaan eten, zodat we lekker vroeg in de villa zijn.
We lopen richting de uitgang en bedenken dan waar we zullen gaan eten. Chili’s lijkt ons een prima plan. Dat is vrij dicht bij onze villa en dat is een keten die we nog nooit geprobeerd hebben, maar waarvan we steeds heerlijke reclame van op TV zien. In eerste instantie denken we eigenlijk dat dit een fastfood restaurant is met Mexicaanse gerechten, maar dit blijkt niet het geval te zijn. Het is gewoon een restaurant a la Dennys, TGI Fridays of Applebees. Maar dan inderdaad ook Mexicaanse gerechten erbij. Als we binnen lopen, zien we al meteen dat het super druk is. Toch maar naar de buren dan maar? Naar BJ Brewhouse? Maarja, daar zijn we eerder deze vakantie al eens geweest (goed bevallen), maar willen graag Chili’s proberen. De wachttijd bedraagt 30 tot 45 minuten. We krijgen een pieper mee en we bekijken alvast het menu. Het ziet er erg goed uit allemaal. Ik twijfel even of ik voor de ‘light’ versie ga of gewoon mezelf laat gaan. Ik kies uiteindelijk voor het laatste ?
Na een half uur mogen we plaatsnemen. We kiezen beide voor een Ultimate Smokehouse Combo. Beide met ribs en worstjes, maar Martijn kiest er een stuk kippenborst bij en ik ga voor de kip met een korstje. Het duurt alleen behoorlijk lang voordat we het eten uiteindelijk voor ons neus hebben. Ja, het is druk… Maar het duurt wel érg lang allemaal. Eén van de serveersters klaagt dan ook tegen haar collega dat ze zo weinig fooi krijgt. Ze doet alles zo goed, niets doet ze fout en toch nog zo weinig fooi. Dan blijkt uiteindelijk dat drukte toch de das om doet om de bediening. Hoe hard je ook je best doet, de klant wil uiteindelijk snel het eten hebben.
Het eten zelf smaakt, zoals verwacht eigenlijk, gewoon prima. De ribs zijn lekker mals. Het is alleen toch wel te veel om het gehele bord leeg te krijgen. Een toetje past er dus ook echt niet meer bij.
Dan rijden we naar onze villa. Inmiddels is het, doordat het zo lang duurde bij Chili’s, buiten weer donker geworden. Toch maar weer terug naar Disney dan? Naar Pandora? Nah, laten we dat maar niet doen. Gewoon lekker naar huis, biertje erbij en verslag tikken ?
Gereden miles: 31 (50 km)
Weertype: warm en vochtig
Aantal stappen: 19750