Zaterdag 27 juni: Anaheim (CA) – Los Angeles (CA)
Als we wakker worden beseffen we dat we toch echt naar huis gaan. Jeetje, wat is het toch weer snel gegaan hè. We pakken onze spullen in en rond half 11 lopen we naar beneden met de koffers. Planning is om niet bij het hotel te eten (dat gaat overigens ook niet meer, aangezien het ontbijt maar tot half 10 was), maar bij Denny’s. Een laatste stevige ontbijt voor vertrek naar Nederland.
De koffers worden in de auto geladen en iets voor 11 checken we uit. We rijden naar een Denny’s bij Downtown Disney om de hoek. Martijn gaat voor een All-American Slam, mijn moeder voor de Senior Omelet, mijn vader voor de Senior Starter en ik voor de Invisible Woman Slam. Het smaakt ons echt verrukkelijk. Als we naar buiten lopen, blijkt het wat te druppelen. Och jee toch, Amerika huilt om ons afscheid ?
Goed gevuld rijden we naar Downtown Disney. De eerste drie uur zijn gratis om te parkeren, daarna kost het 6 dollar per 20 minuten. Het is alleen een beetje zoeken waar de winkels zijn. Er staan genoeg auto’s geparkeerd op deze vrij grote parkeerplaats, maar we weten even niet waar we het meest tactisch kunnen parkeren, zodat we niet zover hoeven te lopen. Zeker niet nu het wat regent. Alhoewel, het lijkt alweer gestopt. Het mocht dus eigenlijk geen naam hebben.
Martijn vraagt aan een voorbij lopende vrouw waar de winkels zijn. Deze blijken om de hoek te zijn. Maar daar zijn uiteraard geen vrije plaatsen meer. We rijden maar weer een stuk naar achteren en uiteindelijk vind ik toch nog een plaatsje, vrij dichtbij de winkels. Als we Downtown Disney oplopen, zien we ineens een drukte van mensen. We lopen wat winkels in en uit. En eindigen tenslotte in het grote World of Disney winkel. Helaas kunnen we niets vinden wat ons lijstje. Wel komen we een paar leuke andere spullen tegen, zoals een Mickey hoofd welke je in de pan legt en daar je het ei in bakt, of een Mickey hoofdafdruk om in brood te duwen, zodat je bij geroosterd brood een afdruk van Mickey krijgt. Ook scoort Martijn uiteindelijk een t-shirt.
Na een uur hebben we Downtown Disney alweer gezien. Volgende op onze planninglijstje zijn de Outlets van Orange. We parkeren de auto en lopen dan naar de winkels. Al is het wel even zoeken waar we precies naar toe moeten. Als we tussen de winkels staan, zien we een plattegrond. De twee winkels waar we zeker heen willen zijn Carters en Levi’s. Uiteraard liggen juist deze twee winkels enorm uit elkaar. Als eerste lopen we naar Levi’s. Ik bekijk de maten en ook hier bestaat de Bold Curve in combinatie met wijdere pijpen niet. Toch maar de wat strakkere pijpen dan maar? Ik pak een paar broeken van de schap met mijn maat en loop dan naar de pashokken. Ook mijn moeder heeft een paar broeken gevonden. Tot mijn verbazing pas ik gewoon geenéén broek meer. Wat is dat nou weer? Terwijl mijn eigen broek juist bijna van mijn kont afzakt. Juist daarom denk ik dat ik toch echt wel iets van gewicht kwijt ben, maar de broeken die eerder deze vakantie nog goed paste (behalve dat ik de pijpen te strak vond), lijken nu niet eens meer dicht te kunnen. Mijn moeder slaagt gelukkig wel.
Als mijn ouders bij de kassa staan, zien we dat je bij het kopen van twee broeken tien dollar minder betaald voor een broek. Op dat moment sta ik voor het rek met de 501-broeken. Maar zijn die nou voor de mannen of vrouwen? Of zou dat eigenlijk niet uitmaken? Ik pak er een paar uit met mijn maat en loop dan weer naar de pashokken. Ondertussen waarschuwt Martijn mijn ouders: “wacht nog maar even met kopen, als Linda er toch in slaagt, scheelt het ons beide 10 dollar”. En warempel, hij past gewoon! Nog wel aan de strakke kant, maar ik weet van mijn andere Levi’s broeken: dat komt wel goed, het rekt nog wel wat uit na het ‘inlopen’. Super blij lopen we de winkel weer uit. Goh, op de allerlaatste dag toch nog een broek kunnen scoren!
Daarna lopen we door naar Carters. En ook hier scoren we uiteindelijk nog wat kleding voor onze vriendin Tavita. Helaas niet alles van haar lijstje, maar ze had al aangegeven dit niet erg te vinden. Mooi ? (al vind ik het persoonlijk toch wel wat jammer dat ik het hele lijstje niet compleet heb kunnen maken – ik hou wel van een uitdaging. Maar die moet niet te lang duren dan!) Vervolgens komen we op het plan om ergens een milkshake te nuttigen. Martijn herinnert zich een Johnny Rockets gezien te hebben. En daar hebben ze heerlijke shakes! Volgens hem zit deze bij de Levi’s. Dus we hobbelen weer terug naar de Levi’s. Eenmaal bij de winkel kijken we rond, maar zien niets. Vervolgens bekijken we de plattegond en zien… dat hij naast Carters zit! Jahee… Niet slim van ons om niet gewoon eerst op de plattegrond te kijken he. Ach ja, hierdoor krijgen we uiteraard nóg meer zin in een shake. En dus hobbelen we weer terug. Onderweg komen mijn ouders een kar met zonnebrillen tegen. Sinds de eerste dag van de vakantie zijn ze al op zoek naar een opzetbrilletje voor mijn vader. Zo’n zonnebrilletje wat je op je eigen bril klemt, zodat je die ook weer omhoog kunt zetten als je even geen zonnebril nodig hebt. Maar de gehele vakantie komen we niets tegen. Totdat we deze kar met zonnebrillen zien. Ze hebben gewoon een grote zonnebril wat je in zijn geheel over je eigen bril zet. Iets wat ze in Nederland ook wel gezien hebben, maar ze het daar te duur vonden. En hier in Amerika vinden ze er gewoon één helemaal naar hun zin met de juiste prijs. Sterker nog, ze hebben zelfs wat van de prijs af kunnen dingen. Jaja, zelfs hier in Amerika lukt dat.
Dan zijn we bij Johnny Rockets. We nemen alle vier een shake met een andere smaak. Mijn vader de vanille, mijn moeder de aardbei, Martijn de bananenshake en ik ga voor chocolade. We moeten er alleen erg lang op wachten. Tot twee keer toe krijgen we excuses dat het allemaal zo lang duurt. Geeft niet hoor. De shakes maken het meer dan goed. Wát zijn ze lekker! We lopen weer terug naar de auto. Wat gaan we nu precies doen? We hebben nog even…
We stellen de tom tom in op een Walmart vestiging dichtbij het vliegveld. Martijn wil nog een Mountain Dew shirt scoren. In eerdere vestigingen hadden ze zijn maat niet meer. Aangezien vandaag zo’n succesvolle dag is, zullen we daar ook wel succes mee boeken. Onderweg tanken we de auto ook nog vol. Hier zijn de prijzen namelijk niet zo hoog. We moeten de auto immers vol inleveren en de tankstations bij het vliegveld zullen vast wel hoger zijn.
Bij de Walmart blijken we toch minder succes te hebben dan gedacht. De Mountain Dews shirts zijn zelfs allemaal op!
Dan is het toch echt tijd om richting het vliegveld te gaan. We willen genoeg tijd voor het inleveren van de auto. Wellicht dat we nog wat papierwerk moeten invullen voor het omruilen van de ander auto. Onderweg is het wat druk op de weg, maar echte files hebben we niet. Iets voordat we bij Alamo zijn, tanken we de auto wederom nog een keer vol. Het is inderdaad wat duurder dan eerder op de dag, maar echt veel duurder is het ook niet. Dan rijden we het ‘Return Rental Cars’ terrein van Alamo op. Ohja, zo zag dat hier eruit. Ik herken het nog van de eerste vakantiedag. Als de auto geparkeerd is en we alle spullen uit de auto halen, komt er een mannetje de auto controleren. Allemaal prima. Hij stelt ons de vraag of we wellicht de koelbox willen achterlaten bij hem, want die gaan we toch niet meenemen? Jawel hoor, die willen we gewoon mee als handbagage. Waarschijnlijk wordt dat vaker gedaan. Normaal gesproken kopen wij van die piepschuim boxen en laten we dan achter bij de ijsmachine bij ons laatste hotel. Maar nu hij dus gewoon van plastic is, willen we proberen hem mee te nemen naar huis.
Het mannetje geeft ons een papiertje mee en vertelt ons dat we even langs de servicebalie moeten. Doordat we onze vorige auto niet vol met benzine hebben ingeleverd in San Francisco, hebben ze ons die kosten in rekening gebracht. Daar zijn wij het natuurlijk niet mee eens. Hoe moesten wij weten dat we bij deze wissel ook de auto vol in moesten leveren.
Helaas is de rij wat aan de lange kant. Mijn ouders gaan met de koffers op de bank zitten. Als we aan de beurt zijn, krijgen we eerst te horen dat het normaal is dat we hem vol in moesten leveren. Toen Martijn hem uitlegde dat we een lekke band hebben gehad en wat gedoe, begrijpt hij het eindelijk: “oh, je kon hem dus helemaal niet vol tanken. Ik begrijp het. Ik ga het terugvorderen voor u”. Toch handig die communicatie. Not. Alsof wij hem voor onze wil hem om moesten ruilen… Alhoewel, we hebben daarna twee weken in een geweldige luxere Yukon mogen rijden. Dat was eigenlijk ook geen straf.
Nadat het geregeld is, lopen we met onze koffers naar de bus. Als de chauffeur onze spullen in het rek in de bus wil zetten, vertelt hij ons dat we de koelbox het beste bij hem achter kunnen laten, want hij mag toch niet mee het vliegtuig in. Hij is iets wat geïrriteerd als wij zeggen dit toch te proberen. Maar zijn irritatie is snel voorbij. Sterker nog, er zit enorm veel humor in hem! Hij zingt, hij vertel rare verhalen, hij geeft op een leuke manier info over de bestemming (welke stops we maken – de verschillende vertrekhallen). Aparte man hoor.
We stappen uit bij vertrekhal Tom Bradley International. De buschauffeur maakt wederom de opmerking of we zeker weten of we onze koelbox mee willen nemen. Want echt, dat gaat niet lukken hoor! Zegt hij.
Omdat we gisteravond al ingecheckt zijn, hoeven we alleen nog maar de tickets uit te printen bij een incheckpaal en vervolgens de koffers af te droppen bij de balie. Nadat we de tickets fysiek in onze handen hebben, lopen we naar de afdropbalie. De koffers zijn alle vier niet te zwaar en Martijn vraagt zelfs nog na of de koelbox gewoon mee mag, want als dit niet mag, kunnen we de inhoud ervan (de jassen, vesten en groot afdekzeil voor in de auto over de bagage) nog in de koffers gestopt worden. Maar de baliemedewerker zegt gewoon dat het geen probleem is. Ze wil alleen weten wat er precies in zit en dat is allemaal prima. Zo zeg, waren we de box toch tot twee keer toe bijna kwijt. Wat nou, mag niet mee?
Nadat we onze koffers kwijt zijn, gaan we op zoek naar wat stoelen. We hebben nog net wat te veel frisdrank over en deze mogen niet mee door de douane. Uiteindelijk vinden we een paar stoelen en gaan rustig wat relaxen. We hebben nog best veel tijd.
Na een half uur lopen we dan toch richting de douane en vervolgens naar onze gate. We hoeven nog maar even te wachten en dan worden de rijen opgelezen welke mogen boarden. We mogen als eerste, woohoo. Niet dat we bang zijn geen plaats te hebben – je hebt immers toch al een plaats toegewezen gekregen – maar meer om de koelbox kwijt te kunnen. Als je als laatste instapt, heb je kans geen plek meer boven je te hebben voor het opbergen van je spullen.
We zitten vrijwel helemaal achterin boven. Op de eigenlijke stoelen welke we op de heenweg zouden zitten. Maar wat is dat nou, de koelbox past gewoon niet in bagagebak boven. Wat raar. Jee, kunnen we hem wellicht dus tóch niet meenemen. Wat zonde. Dan spreekt een steward ons aan. De bagagebakken achterin zijn een stuk kleiner. Hij adviseert ons om de koelbox in een bagagebak verderop te proberen. En dat lukt. Ook mijn ouders hebben een tas welke niet in de bagagebakken boven ons past. Ook zij leggen deze tas iets verderop.
Iets voor tienen beginnen we met taxiën. Het is erg druk en pas een half uur later gaan we de lucht in. Als snel komen ze langs met wat drinken en niet veel later beginnen ze het eten uit te serveren: Pasta or Chicken. We kiezen beide voor de pasta.
Ondertussen kijk ik wat afleveringen van Friends, maar merk al snel dat mijn ogen dicht willen. Naast me heeft mijn moeder de ogen ook inmiddels gesloten. Ja, laten we dat maar even doen. Met wat dancemuziek op de achtergrond, dommel ik wat weg… Af en toe open ik mijn ogen. Het is erg moeilijk in slaap vallen in een vliegtuig. Telkens denk ik de juiste zitstand gevonden te hebben, krijg ik toch weer kramp in mijn nek, rug of benen. De dansmuziek gaat uit en ik probeer serieus wat te gaan slapen…
Weertype: bewolkt, drupje regen
Aantal gereden mijl: 47 (75 kilometer)