Dinsdag 23 juni: Los Angeles (CA)
Gaap, wat staat de wekker vroeg zeg: half 7! Op zich hoeven we ons pas om kwart voor 10 bij de Segway Tour in Long Beach te melden, maar aangezien het een half uur rijden is en we niet zo’n goede ervaring hebben met het verkeer in en rondom Los Angeles, nemen we het zekere voor het onzekere: we gaan op tijd weg!
Na het ontbijt is het half 9 als we in de auto zitten. Als we de snelweg op willen rijden zien we… ja hoor… langzaam rijdend verkeerd. Argh! Maar het lijkt mee te vallen, als we nog geen minuut langzaam mee rijden met de meute, kunnen we alweer wat doorrijden. Sterker nog, de rest van de tijd gaat de reis ook helemaal voorspoedig en tien over negen parkeren we de auto in Long Beach, voor de organisatie van de Segway (Wheel Fun Rentals).
Dat is dus ruim op tijd. Het is nog erg rustig en na een stukje lopen, gaan we zitten bij het water. Heerlijk even wakker worden zo. Iets na half 10 lopen we naar Wheel Fun Rentals, maar degene die ons te woord staat, stuurt ons weer terug naar buiten. Hij moet nog van alles klaar zetten en vraagt ons om rond tien voor tien ons weer te melden. Prima jongen, lopen we toch weer naar buiten. Naast het huisje van de organisatie staat een bank en gaan daar rustig even zitten.
Mijn ouders zijn lichtelijk wat nerveus. Zij hebben nog nooit gesegwayd, maar het is een grote wens van mijn moeder om eens op zo’n ding te staan. Voor mijn vader hoeft het eigenlijk allemaal niet. Hij is vooral bang dat het hem niet lukt en valt.
Vervolgens lopen we weer naar binnen. Inmiddels zijn er nog wat mensen aangeschoven en worden we verzocht wat papieren in te vullen. We zijn in totaal met 8 personen en de jongen die ons net nog naar buiten stuurden, blijkt onze tourguide te zijn. Ray heet ‘ie. Hij legt van alles uit, maar ik vind hem behoorlijk intimiderend overkomen. Martijn en ik zijn vrij ervaren Segwayers, al zeggen we zelf, maar hij vindt dat we toch goed moeten opletten, want hij heeft een totaal andere instructie als alle andere. En het zegt helemaal niets dat we het al vaker gedaan hebben, we moeten toch weer helemaal uitvinden hoe en wat…. Of iets… Ja, whatever.
Hij legt vooral uit wat je niet moet doen. Super handig voor de mensen die het nog nooit gedaan hebben,… Zo maak je ze toch alleen maar bang. De meeste van dat soort ‘fouten’ komen zo weinig voor. Geef ze vertrouwen en leer ze gewoon hoe het moet! Vervolgens is mijn vader als eerste aan de beurt om op zo’n ding te stappen. Ja uiteraard, pak degene maar weer die het meeste angst er voor heeft. En dan ook nog voor publiek. Nee, niet leuk! Maar het gaat eigenlijk best goed. Tuurlijk gaat het niet meteen zoals Ray het wil. Het lijkt wel alsof we in het leger zijn beland: NEE NEE NEE! DIT MOET JE DOEN… NEE ZO! Ja mens, zo geef je ze echt vertrouwen.
Vervolgens mag mijn moeder. Ook dit gaat natuurlijk niet naar Ray’s zin. En als het dan eindelijk prima gaat en afstapt, gaat het alsnog mis. De segway gaat er vandoor, maar mijn moeder laat niet los (tja, als ze eenmaal iets vast heeft, laat ze niet los… de tijger!) Ray helemaal in paniek, terwijl het eigenlijk prima gaat met mijn moeder. Vervolgens komen ook de rest van de ‘cursisten’ aan de beurt. Maar het moet gezegd worden, daarna is Ray wel lief voor mijn ouders. Hij vraagt constant of het wel goed gaat met mijn moeder. Hij wil graag weten of ze nog door willen, want het gaat eigenlijk om ‘krijg vertrouwen in het apparaat, dan zul je zien dat het allemaal wel lukt’. Nou, als hij dát nou gewoon goed overbrengt en niet ‘bam bam bam’ als een drill instructor vertelt wat er allemaal fout aan is… Dan zou het wellicht een stuk beter zijn gegaan. Maar hij maakt je zo bang zo.
Uiteindelijk durven mijn ouders het wel aan. Gewoon proberen en klaar. Als we wegrijden, gaat alles prima. Zie je nou, gewoon laten rijden. Dan krijgt men vertrouwen. De tour zelf is erg leuk en interessant. Hij weet veel feitjes over Long Beach. Zo was dit gedeelte vroeger allemaal water en zand en lag er een grote pier met een achtbaan hier. Oh, die achtbaan. Die is er nu dus niet meer. Zo jammer! Wel is de brug gemaakt alsof het een achtbaan is. Erg grappig. Verder geen hoge gebouwen of verkeer. Super ideaal voor de beginneling. Lekker rustig op de segway rijden. Ook qua mensen is het lekker rustig. Heerlijk.
Om kwart voor één zijn we weer terug bij Wheels Fun Rental. Drie kwartier later dan de officiële tijd, maar dat komt ook omdat we lang de tijd hebben genomen bij het leren. En dat is natuurlijk wel netjes, dat de inleertijd niet van de segwaytijd afgehaald is. Mijn ouders hebben de gehele tour prima gesegwayd. Zie je nou, laat gewoon rijden, dan komt het gevoel vanzelf wel. Niet onnodig bang maken, nergens voor nodig 
Onze volgende stop wordt Hollywood, Walk of Fame. In een half uur rijden we naar het parkeerterrein van Hollywood en Highland Center. Vooral op de Hollywood Boulevard is het wat druk, maar uiteindelijk kunnen we de auto parkeren in de garage. Als eerste gaan we met de lift naar verdieping 2: de toiletten! Dat was erg nodig ? Daarna lopen we de Walk of Fame op. Allemaal sterren met namen op de grond. Het is erg druk op straat. Een ster zonder iemand erop (of schaduw ervan) op de foto zetten, is wat moeilijk.
Vervolgens zijn we bij het Chinese Theater. Hier worden jaarlijks de Oscars uitgereikt en dan loopt men over een rode loper naar binnen. Woohoo, hier hebben dus bekende sterren gelopen ? Ook zijn hier de hand- en voetafdrukken in beton van bekende mensen te vinden. Al ken ik de meeste niet.
Na een kleine ronde bij het theater, besluiten we om naar de overkant te lopen om nog wat sterren op de grond te bekijken en naar de Disney Store er tegenover te gaan. Want verder dan deze paar minuten hoef je hier natuurlijk niet te zijn. Wat dat betreft is het zo’n tourist-trap natuurlijk. Maar goed, je moet er geweest zijn ?
De Disneystore valt enorm tegen. Het is eigenlijk een koffie tentje met een paar Disney artikelen. Uh? Maar er staat toch echt ‘Disney Store’. Maar goed, over een paar dagen gaan we naar Disney zelf. Daar kan geen enkele winkel tegenop natuurlijk ? We lopen nog wat verder en zien een heleboel mensen in een rij staan. Ze staan in de rij voor de TV-opname van Jimmy Kimmel. Oh cool. Onthouden dit, daar had ik ook wel heen gewild natuurlijk ? We lopen verder tot aan de Starbucks. Een kop koffie gaat er wel in. Het is alleen behoorlijk druk. We vinden een plekje voor drie personen. Hm.. Dat is dus één te weinig. Martijn gaat alvast in de rij staan voor de koffie en nog voordat hij terug is, hebben wij al andere plekjes kunnen claimen waar we wél met zijn vieren kunnen zitten. Zo doe je dat!
Na de koffie lopen we weer terug naar Hollywood & Highland Center. Vanaf daar heb je ook een mooi uitzicht op de Hollywood letters, maar we willen er eigenlijk heen. Snel terug naar de auto en kijken hoe ver we komen. Ik had al een adres opgezocht via google om in de Tom Tom te zetten. Vanaf daar heb je prima uitzicht op de letters (lang leve Streetview). Het adres is overigens 6105 Mulholland Hwy ? Het duurt alleen even voordat de tom tom de satellieten vindt. Het duurt en het duurt… Dan stellen we de tom tom van de auto zelf maar in. Uiteindelijk rijden we dus met twee tom toms richting de Hollywood Hills. Van te voren staat al aangegeven dat je niet naar de Sign mag gaan, gebruik het Observatie Dek in het Griffith Park. Nee, wij negeren de borden en rijden gewoon door. We komen een heel eind, maar op het aller laatst staan er borden met ‘verboden terrein, alleen voor de lokalen’. Martijn zet de auto stil voor het bord. Mijn moeder en ik stappen uit. Dan lopen we toch gewoon dat stukje naar boven. Omdat Martijn en mijn vader in de auto blijven, staan ze tenslotte niet geparkeerd.
We lopen naar boven en zien dan ook mensen terugkomen lopen met een fototoestel in de hand. Ah, we zijn niet de enige die op dat idee zijn gekomen. Als we bijna op het punt zijn waar we willen zijn, zien we nóg een stel foto’s maken. Dan draai ik me om en heb een prachtig uitzicht op de letters. Zo dichtbij ook! De jongen van het stel vraagt of ik ermee op de foto wil. Prima, je maakt maar wat foto’s. Uiteindelijk komt daarna ook de vraag ‘wil je dan ook wat foto’s van ons maken’ ? Tuurlijk joh. Het is alleen jammer dat ik – net op het moment dat de jongen mijn toestel in handen heeft – een vos zie lopen. Potver, kan ik die dus niet op de foto zetten. Wel een mooi beest zeg.
Daarna lopen mijn moeder en ik weer terug. Ik zie mijn vader op een muurtje zitten. Hij vertelt ons dat ze zijn weggestuurd door de parkeerpolitie. Martijn is iets verder beneden gaan staan met de auto en mijn vader is toen teruggelopen om ons hiervan op de hoogte te stellen. We lopen twee bochten naar beneden en daar staat Martijn te wachten in de auto. Snel maar weg, voordat de parkeerpolitie weer langs komt. Hahaha…
We rijden terug naar het hotel. We hebben eigenlijk nu even geen puf meer om wat te doen. Wat relaxen op de kamer en daarna eten. Dan wordt het ook niet zo laat vanavond. Ook eens een keer lekker. Twee dagen laat terug op de kamer en weer vroeg op in de ochtend, dat hakt er wel in. En daarbij, op zich hebben we de ‘hoogtepunten’ van Los Angeles wel gehad. Er is nog genoeg te doen, maar dat is niet per sé nodig. Lekker rustig aan vandaag.
Rond kwart voor 7 vinden we het tijd om richting het eten te rijden. Vanavond staat P.F. Chang’s op het menu. Ofwel, de wat luxere Chinees ? Er zijn twee vestigingen in L.A. welke op redelijke afstand liggen. Beide op 20 minuten rijden. Eén in Burbank en één in Pasadena. We besluiten om naar de vestiging in Burbank te rijden. Geen speciale reden waarom eigenlijk.
Onderweg is het wat druk op de weg, maar geen files gelukkig. Het is alleen een beetje zoeken waar te parkeren. Er staat wel public parking aangegeven, maar deze kunnen we niet snel gevonden krijgen. Dan zien we een parkeergarage en rijden daar maar in. Het ziet er niet uit als een openbare garage, maar alles staat open, dus waarom niet. Er staan veel borden met gereserveerd, maar ook veel niet. Dus we parkeren de auto maar gewoon op een ‘niet gereserveerde’ parkeerplek.
Vervolgens is het wat zoeken waar de voetgangersuitgang is. We lopen een trap op en komen dan via de nooduitgangen op de straat uit. Ach ja, we zijn in ieder geval buiten. Voordat we naar P.F. Chang’s gaan, lopen we nog een GAP outlet binnen. Mijn vader wil eigenlijk ook wel zo’n GAP vest. Zowel Martijn als ik als mijn moeder hebben nu zo’n vest. Tja, dan kan hij eigenlijk ook niet achterblijven he. Hij kiest een mooie lichtblauwe uit en helemaal tevreden met zijn aankoop lopen we richting P.F. Chang’s.
Maar gaan we binnen of buiten zitten? Buiten is het op zich nog best lekker, maarja.. je weet niet wat het straks doet. Dan zitten we in de kou. Mijn vader heeft zijn vest nu natuurlijk bij zich, maar wij hebben onze vest in de auto liggen. Handig? Nee… Dus we besluiten om maar binnen te gaan zitten. Maar na een minuut of tien krijgen we daar eigenlijk spijt van. De airco staat enorm hoog. Brr… Mijn vader is zo lief om zijn vest aan mijn moeder af te staan. Sweet! En dat na bijna 40 jaar huwelijk ?
We kiezen vier gerechten uit en omdat mijn vader graag ook wat noodles wil, kiezen we nog een vijfde gerecht uit. De gerechten waaruit wij kiezen, zijn namelijk alleen voorzien van witte of bruine rijst. Wil je er noodles bij, dien je een gerecht uit een ander rijtje te kiezen. We nemen de Shaking Beef, Mangolian Beef, Cantonese Lemon Chicken, Walnut Shrimp with melon en Lo Mein Beef (de noodles). Het duurt een tijdje voordat het op tafel gebracht wordt, maar als het er dan staat, is het wel een plaatje om te zien. Wat een heerlijke dingen staan er voor onze neus. En het smaakt ons ook nog eens heerlijk. Het is ruim voldoende voor ons. Vrijwel alles gaat op.
Met gevulde magen lopen we weer terug naar de parkeergarage. Maar ehm, waar moeten we eigenlijk erin? Net kwamen we tenslotte uit een nooduitgang en kunnen via die deur niet naar binnen. Dan maar via de auto ingang. Onze auto staat nog een niveau lager, dus willen we vanuit daar wel met de trap naar beneden. Maar als we door de deur beneden willen lopen, is hij op slot. Putverdikkie, terug naar boven dan maar. Maar ook die deur is nu dicht. Oh hellup, wat nu? Dan zien we de nooduitgang deur weer. Goed, staan we dus weer op straatniveau.
Dan maar gewoon helemaal naar -2 lopen via de autoroute. Martijn en ik lopen naar de auto, terwijl mijn ouders op ons staan te wachten boven. Onzin om hun ook helemaal naar beneden te laten lopen. Als een taxi stoppen we even later boven voor ze. De tom tom wordt ingesteld op ons hotel en rijden dan richting de snelweg. We draaien de oprit op en… vast. Het staat he-le-maal vast! Geen beweging in te krijgen. We kunnen niet voor of naar achteren. Helemaal muur vast. En dat terwijl ik nog half op de oprit sta. Na een minuut of tien zien we eindelijk beweging komen. En niet veel later rijden we langs wat zwaailichten (politie en brandweer). Moet niet goed geweest zijn. Maar van het ongeluk zelf zien we niets.
Nog net voor half 10 rijden we de parkeergarage bij ons hotel weer in. Heerlijk, even een rustig avondje voor de boeg!
Weertype: warm
Aantal gereden mijl: 91 (146 kilometer)