Dag 08: Zion NP

Print Friendly, PDF & Email

Zaterdag 6 juni: Panguitch (UT) – Springdale (UT)


Iets voordat de wekker gaat, worden we wakker. We checken het internet, pakken alvast wat spullen in en lopen dan naar mijn ouders. Ook zij zijn al helemaal gereed voor het ontbijt.

We eten ons buikje rond met weer wat toast en pakken daarna onze spullen in de auto. Voor 9 uur zijn we uitgecheckt en rijden we weg uit ons prachtige western stadje. Leuk gedaan zo van Quality Inn. De planning voor vandaag is om Zion via de oostkant binnen te rijden en dan via de Zion-Mount Carmel Highway naar ons hotel te rijden. Onderweg maken we dan nog een paar stops en staat er een wandeling op het programma.

IMG_1082

Het weer is in ieder geval een stuk beter dan gisteren. Het is nog wel wat fris, circa 12 graden, maar de zon schijnt volop. Onderweg rijden we door prachtig berggebied. Na een uur rijden komen we bij het welkomstbord van Zion NP. We parkeren de auto en zien dat er geen paaltje erbij staat, waarop de camera kan staan voor een foto. Gelukkig komt er net een stel aanrijden om ook een foto te maken. Ze bieden aan om een foto van ons te maken. Wat aardig! Uiteraard maken we daarna ook een foto van hun.

DSC_9560_cr

Vervolgens zijn we al snel bij de ingang van Zion NP. We laten ons nationale parkenpas zien en we mogen doorrijden. Toch zeker wel een aanwinst, die parkenpas. Bedoel, we hebben er 80 dollar voor betaalt en we hebben hem er al bijna uit. Bryce en Zion waren beide 25 dollar en de Grand Canyon 20 dollar. Dat is al 70 dollar bij elkaar. En we moeten nog een paar parken.

Vrijwel meteen na de ingang ligt er rechts een parkeerplaats met een uitkijkpunt. Er worden foto’s gemaakt en genoten van het uitzicht. Ook hier weer van die snelle zwaluwen. Leuk om naar te kijken. Verder zien we een prachtig berggebied.

DSC_9583

Iets verder stoppen we weer. Vanuit hier kun je een klein stukje een stenen berg op, maar dat lijkt ons toch wel wat zwaar. Alleen ik waag me eraan om een heel klein stukje naar boven te lopen en merk dat ik ook echt niet de jongste meer ben. Verderop zie ik een stel tieners gewoon hard naar boven lopen. Nee, dank je. Dat gaat mij echt niet meer lukken.

DSC_9602

We rijden weer verder en stoppen dan nét voor de grote tunnel. Vanaf hier kun je de Canyon Overlook Trail lopen. Een wandeling van ongeveer een uur heen-en-terug met een hoogteverschil van circa 50 meter. Vooral het eerste gedeelte is klimwerk met trappetjes. Mijn vader waagt zich er niet aan en blijft beneden op ons wachten. Nadat het eerste gedeelte van klimwerk is verricht, blijft het pad redelijk gelijk. Maar toch moeten we soms wat kleine klimmetjes maken over de stenen. Het is een hele tocht, maar met af en toe een stopje prima te doen. Na drie kwartier zijn we bij het uitkijkpunt en dat was de tocht zeker waard! Je kijkt uit over de Zion Canyon en Pine Creek Canyon. Een behoorlijke hoogte. Verder zie je in de verte beneden de weg liggen waar we zo meteen ook over gaan rijden, met behoorlijke haarspeld bochten.

DSC_9626

DSC_9633

Dan lopen we weer terug. Dat gaat een stuk gemakkelijker. En na 35 minuten zijn mijn ouders weer met elkaar herenigd. Mijn vader heeft zich ondertussen prima vermaakt met het verkeer wat de tunnel in moet. De gewone auto mag er zo doorheen, maar als je met een camper bent, dan betaal je 15 dollar. Dit omdat er met een camper geen tegemoetkomend verkeer de tunnel in mag, dus houden ze het verkeer aan de andere kant stil. Blijkbaar is er wat gedoe geweest, omdat er een auto afsloeg en daardoor het verkeer niet verder kon. Moest er van alles geregeld worden om het verkeer erachter er door te kunnen laten. Jammer, dat hebben wij dan weer gemist.

We stappen de auto in en rijden dan door de tunnel. Inmiddels is het nog maar kwart over 1, dus nog te vroeg om in te checken bij het hotel. We rijden daarom nog maar even naar het Human History Museum. De temperatuur is overigens al weer wat gestegen naar zo’n 17 graden. Het is even zoeken naar een parkeerplaats, maar tijdens ons tweede rondje kunnen we de auto toch parkeren. Binnenin het museum bekijken we weer een 22 minuten durende film over het park. Maar zowel Martijn als ik hebben het erg zwaar om de ogen open te houden. Het is vrij donker en die monotone stem helpt ook niet. Na de film rijden we door naar bezoekerscentrum. Ook hier is het vrij druk met de auto’s. Er staat zelfs dat de gehele parkeerplaats helemaal vol is en je geacht wordt om in het dorp te parkeren. Bij de parkeerplaats is namelijk ook de opstapplaats voor de shuttlebus. Vanaf hier mag je namelijk niet verder met de auto het park in. Dat moet met de shuttlebus. Gelukkig hebben wij vanaf ons hotel in het dorp een shuttlebus rijden naar deze parkeerplaats. Scheelt morgen zoeken naar een plekje hier.

Maar gelukkig vinden we snel een plaatsje. We lopen naar binnen en bekijken op de monitor de verschillende wandelingen. Je kunt hier ook de circa 4 uur durende Angel Landing Trail doen. Behoorlijk intensief. Dus die slaan we maar over ? Verder bekijken we het winkeltje en lopen dan weer terug naar de auto. Inmiddels is het iets na 2-en, dus mogen we inchecken bij ons motel. In een minuut of 5 zijn we bij ons motel Bumbleberry Inn.

IMG_1122

Het inchecken verloopt wat moeizaam. De dame achter de balie is al behoorlijk op leeftijd. Ze hoort volgens mij niet zo goed meer en onze vragen komen ook maar half aan. Ze geeft ons namelijk maar voor één kamer de spullen. Pas na vier keer zeggen dat we TWEE kamers hebben, lijkt het kwartje te vallen. Ook voor mijn ouders worden de spullen gereed gemaakt. We hebben de kamers 218 en 220. Helaas, weer op de eerste verdieping dus. Vergeten te vragen of het op de begane grond kan. Maar laten we dat nu maar niet meer vragen, grote kans dat ze er niets van snapt, dat het nog een half uur langer duurt en dat haar hele systeem in de war is. Dat vinden we een beetje sneu voor haar. Ach, grote sterke man Martijn tilt de koffers wel naar boven.

Nadat we alles geïnstalleerd hebben op de kamer, checken we meteen of het internet het doet. Het wifi-signaal is ontzettend sterk, maar doordat we in een redelijk afgelegen gebied zijn, werkt het allemaal erg traag. Jammer. Daarna lopen we naar de restaurant naast het motel, Wildcat Willies. Het hoort officieel niet bij het motel, maar door middel van onze kamerpas te laten zien, krijgen we 10% korting. Overigens wordt hier ook het (gratis) ontbijt geserveerd, dus dat is handig. Het restaurant ziet er erg leuk uit. Helemaal in saloonstijl met een paar houten beelden van Coyote en Roadrunner. Erg leuk. Internet doet het hier overigens wel lekker snel. Dus meteen wordt Facebook gecheckt ? We willen eigenlijk wat kleins. Mijn vader, Martijn en ik pakken een sandwich, terwijl mijn moeder het bij een simpele salade houdt. We krijgen bij onze sandwich namelijk ook wat frietjes en dat hebben wij eigenlijk niet nodig. Dus zodoende heeft mijn moeder wat salade en frietjes. Dan krijgen we ons drinken geserveerd. Tjee man, waarom kan het hier in Amerika nooit in het klein hè. We krijgen het drinken niet in een glas geserveerd, maar in een weckglas. Er staat een streepje met 600 ml, maar ons drinken zit daar nog zelfs boven. Goedendag zeg! Daarna komt ons eten. Ook al niet te zuinig! Een kleine lunch gaat gewoon niet lukken hier. Wellicht vanavond alleen maar een gebakje met wat koffie ofzo. Ze verkopen hier namelijk ook Bumbleberry Pie. Hét gebakje hier in de buurt.

IMG_1103_Fotor_Collage

IMG_1103

Nadat we bijna allemaal ons eten op hebben, lopen we weer terug naar onze kamer. De wastas wordt gereed gemaakt en lopen dan naar het gebouwtje met een wasmachine en droger. Zo ontzettend veel was hebben we niet, maar aangezien we nu een rustige middag hebben, is het wellicht handig om deze tijd te nuttigen voor de was. Zijn we daar voorlopig ook weer bij mee.

Na het wasje is het alweer zeven uur. En inderdaad, nog steeds hebben we geen echte honger. Maar een stukje Bumbleberry Pie gaat er wel in. We lopen met zijn vieren naar Bumbleberry Gifts. Hier verkopen ze ook gebakjes, ijs en koffie. Terwijl mijn moeder, Martijn en ik voor het stukje taart gaan, neem mijn vader een ijsje.

IMG_1116

IMG_1117

Na ons ‘diner’ lopen we nog een stukje door Springdale. Iets verderop zit namelijk een supermarkt en aangezien onze cola en mountain dew op zijn, willen we ons voorraadje weer aanvullen. Maar als we de prijzen zien van het drinken, bedenken we dat we water (waar we nog genoeg van hebben) ook prima is. Dan lopen we terug naar het motel. Mijn ouders lopen naar de kamer en wij lopen door naar Wildcat Willies, mét de laptop. Kan ik daar mooi ons verslag aftikken, onder het genot van een heerlijke cocktail. Heel vervelend dus. Als we naar binnenlopen en zeggen dat we alleen komen voor wat te drinken, verwijzen ze ons naar de bar. Ook prima. We gaan aan een tafeltje zitten en bestellen een Pineapple Passion en een Fiery Apple. Maar de serveerster vertelt ons dat ze alleen wat drinken mag inschenken als we ook wat eten erbij bestellen. Pfoe, we hebben net al een taartje op. Eten kan er echt niet meer bij hoor. Maar ze vertelt ons ook dat het ook gewoon iets kleins mag zijn, zoals bijvoorbeeld wat chipjes met salsadip. Kost maar 2 dollar, zegt ze. “Maar die hoef ik niet per sé te komen brengen hoor, zolang ik maar iets van eten aansla op de kassa”, zegt ze erbij. Nou ehm, we gaan niet voor iets betalen dat we niet krijgen hoor. Daar zijn we te Hollands voor ? Kom maar brengen en dan zien we wel hoe ver we komen. Uiteindelijk gaan de chippies helemaal op!

IMG_1127

De planning is om nog wat biertjes te bestellen (en dit verslag te uploaden). Ze hebben hebben een bier sampler op de menukaart staan: voor 5 dollar vier verschillende biertjes van elk 150 ml. Kunnen we wat biertjes uitproberen, want sommige zegt ons helemaal niets. Zoals bijvoorbeeld: CutThroat Pale Ale of een Moab Nut Brown. Klinkt wel erg lekker overigens…

Weertype: zonnig met af en toe een wolkje ervoor, tussen de 12 en 17 graden.
Aantal gereden mijl: 71 (114 kilometer)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *