Maandag 8 juni: Springdale (UT) – Las Vegas (NV)
Ons ontbijt wordt weer genuttigd bij Wildcat Willies. Dit keer gaan Martijn en ik voor de Fruit Parfait (yoghurt, muesli en fruit), mijn vader gaat weer voor de omelet en mijn moeder gaat voor de gebakken ei met toast. Uiteraard smaakt het weer prima.
Daarna lopen we terug naar de kamer, pakken we de spullen en checken we uit. Nog net voor half 10 zijn we onderweg naar ons volgende hotel, met tussendoor wat tussenstops. Omdat we in het hotel in Vegas geen ontbijt erbij hebben en ons brood toch wel iets wat oud is, is de planning om onderweg bij een Walmart te stoppen. We stellen de Tom Tom in op een Walmart in St. George. Dat ligt mooi op de route.
Onderweg rijden we door prachtig landschap met verschillende rotsen. Na een uur zijn we in St. George. We lopen de Walmart binnen, maken voor onszelf een boodschappenlijstje en struinen de rijen af. In bijna alles kunnen we slagen. Mooi.
We rijden weer verder en niet snel daarna rijden we Arizona weer in. En daarmee komen we ook weer in een andere tijdzone. We krijgen ons uurtje weer terug! Ondertussen zien we de temperatuur van buiten stijgen. Hij staat op 99 graden Fahrenheit. Dat is 37 graden Celsius! Zouden we de 100 nog gaan aantikken vandaag?
Dan is het iets over 11 en bereiken we de staatsgrens met Nevada. En meteen daarna springt hij van 99 naar 100! Woohoo.
Dan rijden we rond 12 uur Valley of Fire binnen. Hier is ons parkenpas helaas niet geldig, maar er zit ook niemand in het hokje om te betalen. Nee, hier moet je zelf geld in een envelopje doen en dan op de bus gooien. We parkeren de auto en zoeken een envelop. Het park blijkt 10 dollar te kosten, maar zoveel cash hebben we niet bij ons. We komen maar tot 5. Niets aan te doen, dan maar de helft. Het lijkt wel een beetje op stemmen zo: envelopje op de bus doen.
We rijden verder het park in. Onze eerste stop wordt bij de Seven Sisters. Er staan verschillende picknick tafels onder een afdak. Ik loop wat in het rond om wat foto’s te maken van de rotsen. Van zo dichtbij kun je ze niet allemaal tegelijk op de foto zetten, maar ik heb vanuit de auto al wat foto’s kunnen maken van deze rotspartij. Buiten is het echt enorm warm. We zitten inmiddels boven de 100 graden.
We rijden weer verder en stoppen dan bij het Visitor Center. We lopen een rondje en zien dan bij een winkeltje dat ze pretzels met humus verkopen. Oeh ja, lekker! Even een momentje van rust. Daarna rijden we weer verder. Onze volgende stop is bij Rainbow Vista. Wát een prachtig uitzicht heb je hier. Officieel gaat het om de rotsen rechts van ons, maar als je naar links kijkt heb je een prachtig weids vergezicht.
Ook bij Fire Canyon/Silica Dome maken we even snel een foto. Je kunt ook wat verder lopen de rotsen op, maar dat lijkt ons geen goed plan met deze hitte.
Vandaag worden de ‘oehs’ en ‘ahhs’ vooral uit de auto waargenomen. We rijden verder richting White Domes. Onderweg is het echt prachtig rijden. Misschien is dit nog wel mooier dan de verschillende rotsen zelf.
Na een kort bezoekje aan White Domes, zijn we aan het eindpunt van deze weg. We rijden dus weer dezelfde weg terug richting het bezoekerscentrum. Vanuit daar slaan we nog even af richting het westen. De weg naar Beehives is helaas dicht. Snel verder met de tour. We rijden een rondje om Arch en Atlatl Rock en rijden dan weer terug naar het oosten, waar we binnen kwamen en verlaten het park na een bezoekje van ruim 2 uur.
We stellen de Tom Tom in op Hooverdam en meteen na de uitgang van Valley of Fire staat er een soort van tolhokje. We rijden blijkbaar een bepaald toeristengebied in (Lake Mead) en daarvoor moet betaald worden. Ofnee, met onze parkenpas mogen we hier gratis doorheen rijden. Handig! Daarmee hebben we onze kosten voor deze pas gelijk gespeeld. Aangezien Lake Mead National Recreation Area 10 dollar kost. Mooi zo ?
Vervolgens zien we de temperatuur nóg veel hoger worden. Tot maar liefst 107 graden! Dat is omgerekend in Celsius: 41,6 graad!
Kwart voor 4 komen we aan bij Hooverdam. Het is vrij druk, dus we besluiten om over de dam heen te rijden en te kijken of er aan de andere kant – weer in Arizona – nog een parkeerplek is. Gelukkig vinden we een plaatsje, maar daardoor moeten we wel in deze hitte over de dam lopen. Dat is natuurlijk erg leuk, om over de dam te lopen… Maar met deze hitte. Pfoe!
De dam zelf ziet er erg groot uit, alhoewel je de grootsheid van zo dichtbij niet meer echt ziet. We moeten alle vier plassen gelukkig staan er toiletten op de dam. Wat grappig, we hebben alle vier dus op ‘de dam geplast’. Hahaha! We lopen door naar de andere kant en besluiten om eerst eens een lekker ijsje te gaan nuttigen. Daar zijn we wel aan toe nu. Na het ijsje bekijken we de zut in het winkeltje. Uiteraard kopen we niets. Net iets te veel toeristisch. We lopen naar beneden, naar het bezoekerscentrum. Maar hij is al dicht! Ofja, officieel sluit het om 5 uur en het is nog maar kwart voor 5, maar de laatste tour was om kwart over 4 en daarmee is dus de ingang ook gesloten. Helaas dus.
Doordat het zo warm is, besluiten we dat we de twee oudjes aan deze kant van de dam laten wachten en dat we dan met z’n tweetjes de auto op gaan halen. Veel te warm om nogmaals door deze hitte naar de andere kant te lopen. Als we ze met de auto opgehaald hebben, rijden we verder. Onderweg stoppen we nog bij Memorial Bridge Plaza. Vanuit hier kun je een paar trappen omhoog lopen, zodat je over de grote brug met normaal verkeer kunt lopen. Vanuit hier heb je een prachtig beeld over de Hooverdam. Vanaf hier zie je ook de grootsheid erg goed. Je ziet het niveauverschil van water hier ook een stuk beter. We lopen tot de helft ongeveer en dan snel weer terug naar de auto, terug naar de airco!
Dan gaat de Tom Tom op ons hotel in Vegas. Een goed drie kwartier rijden. Nog voordat we in Henderson zijn, zien we Las Vegas in de verte opdoemen. Door de zon is het erg heiig. Maar steeds sneller en sneller zien we Vegas beter in beeld. Wat apart om te zien, ineens van die hoge gebouwen op een kluitje.
Iets na 6-en rijden we het parkeerterrein op van MGM Grand. Wat een immens groot gebouw is het toch. Het duurt een tijdje voordat we een plekje hebben gevonden. Op de derde verdieping parkeren we de auto. Plan van aanpak: we pakken nu al wat handbagage, zodat we straks alleen maar één keer met de koffers hoeven te sjouwen.
Met onze schouders vol bagage lopen we naar de receptie van het hotel. Maar jee zeg, daar ben je niet zo maar hoor. Eerst de parkeergarage door, dan door een lange gang met wat winkels en vervolgens weer naar boven, naar de eerste verdieping. De incheckbalie van dit hotel bestaat uit een balie of 20! Alsof je op het vliegveld staat om je koffers in te checken. Al snel worden we geholpen. We vragen een kamer zo hoog mogelijk en het liefst uitkijk op The Strip. De vrouw achter de balie kijkt wat ze voor ons kan doen. We krijgen een upgrade van de Westwing naar de Grand Tower. Jeuh! ? De kamers liggen net niet naast elkaar, maar gelukkig wel op dezelfde verdieping, op de 11e! Vervolgens is het zoeken waar we dan heen moeten. De liften zijn snel gevonden, maar welke moeten we dan hebben? Er zijn drie verschillende ingangen met liften. Ah, degene met verdieping tot en met 12 dus.
Vervolgens sjouwen we ons nog een breuk om de gang op de 11e door te lopen. Nee, klein is dit hotel zeker niet. Als eerste bereiken we de kamer van mijn ouders, nummer 436. Als we hem open doen, zien we twee Queenbedden en niet een kingbed wat we juist geboekt hadden. Hm.. Ook onze kamer – kamer 442 – betreffen twee queenbedden. Ja putverdurrie, we hebben juist voor kingbedden gekozen om zo het ultieme Vegasgevoel te kunnen krijgen: grote bedden! En bovendien: het uitzicht is prut. We kijken over de daken van de hotels. Schiet nog niet op.
We droppen onze spullen neer en lopen weer terug naar beneden, naar de balie. Mijn ouders blijven ondertussen op de kamer. Horen ze zo direct wel of we gaan verhuizen. Eenmaal terug bij de balie leggen we ons ‘probleem’ uit, maar er wordt erg moeilijk gedaan. De kamers in de Westwing met kingbedden zijn namelijk erg klein blijkbaar. We hebben nu een upgrade gekregen naar Grand Queen. Dat zijn grotere kamers en dús een upgrade. Maar wij willen juist een groter bed. “Ja maar”, vertelt ze, “dan zijn de kamers ook écht een stuk kleiner. Je hebt nu een gratis upgrade gekregen, wees daar tevreden mee”. Hm, we vragen haar of we dan wellicht mogen kijken naar die kleinere kamer, zodat we een keuze kunnen maken of we de king of queenbedden willen. Maar dat gaat helaas niet. Of je beslist nu dat je de king wilt, maar mocht het toch blijken dat het niets is, dan kun je niet meer terug naar de queen of je houdt gewoon deze kamers. Tjee zeg, wat een onzin dat je niet even mag kijken dan. Tja, wat te doen. Mijn ouders hadden aangegeven dat ze deze kamers prima vonden, dus ach.. dán maar drie dagen in queenbedden. Wel zo romantisch.
We lopen weer terug en vertellen mijn ouders dat we het zo maar laten. Hop hop, weer terug naar de garage om de rest van de spullen te halen. Na de lange wandeling heen-en-terug installeren we de koffers in de kamer. Inmiddels hebben we honger gekregen, maar wat te eten? Op de planning staat eigenlijk ‘Fogo de Chao’. Heerlijk all you can eat Braziliaans. Maarja, aangezien de normale porties hier eigenlijk al te groot zijn voor ons, is een all you can eat ook niet echt ideaal. Plus, dat is ook niet super goedkoop. Plus, dat kost wat tijd. Normaal ben je in een restaurant wel binnen het uur weg, maar bij Fogo de Chao ben je écht uit eten. Dan kun je goed een twee uur bezig zijn. Tijd die we eigenlijk niet hebben, aangezien we ook nog naar Fremont Street willen.
Vrijwel naast ons hotel zit een Outback Steakhouse. Oeh, dát is eigenlijk een heel goed alternatief. De steaks daar zijn echt verrukkelijk. We lopen ons hotel uit, maar komen aan de zijkant uit. Hm, we lopen dus als het ware om ons hotel heen. Een behoorlijke wandeling dus. En dan komen we uit aan de voorkant, bij de strip. Inmiddels begint het al wat te schemeren en de lichtjes gaan aan. Prachtig om te zien.
Outback zit op de 4e verdieping naast M&M world. Als we zitten, vertelt een vriendelijke ober ons de mogelijkheden van de kaart. Nu we met ons vieren zijn, kunnen we eindelijk de bekende Blooming Union als voorgerecht nemen. Martijn en ik hebben deze wel eens met zijn tweeën besteld, maar daarna kon er eigenlijk geen hoofdgerecht meer in. Maar nu we dus met zijn vieren zijn, moet dat wel lukken. En hij smaakt heerlijk! Als mijn vader zijn sprite bijna op heeft, wordt er alweer een volle beker naast gezet. Toch handig, die gratis refills. De ober vertelt ons om vooral de ui niet in zijn geheel op te eten: hou wat ruimte over voor het hoofdgerecht hè! Maar daarna zakt zijn behulpzaamheid een beetje weg. Mijn refill op de cola laat erg lang op zich wachten.
Dan bestellen we ons hoofdgerecht. We gaan alle drie voor een steak. Mijn vader en Martijn voor de rib-eye en mijn moeder en ik voor de entrecote. Uiteraard Martijn en ik voor wat groente erbij en bij mijn ouders komen de friet met mayonaise op het bord erbij. Jaja, hoe herken je de Hollandse eters?! ?
De steak smaakt prima! Maar uiteindelijk is het tóch weer te veel. Alhoewel, het vlees wordt helemaal opgegeten (al wordt er een stukje vlees van mijn moeder verdeeld onder ons drieën – het was dan ook een behóórlijke entrecote), maar de groente en frietjes blijven voor een groot deel liggen.
Na het eten lopen we, via de hoofdingang van ons hotel, door naar de parkeergarage. Doordat we nu aan de voorkant erin lopen, moeten we eerst door het casino. Tjee man, overal hoor je ‘ding ding ding ding’. Wat een kabaal zeg. Na de behoorlijke wandeling zijn we eindelijk bij de auto. Volgens de Tom Tom is het een goed 10 minuten rijden naar Fremont Street. Onze aankomsttijd is 22.42 uur. Hm, elk heel uur is er een show van 6 minuten op het grote videobeeld wat boven door de Fremont Street heen hangt. Als we de show van 23.00 uur niet reden (we moeten tenslotte nog parkeren en dan er heen lopen), zullen we een uur moeten wachten. Zonde.
Eenmaal bij de Fremont Street zien we een parkeergarage. Maar doordat ik net de verkeerde afslag neem, moeten we helemaal omrijden. En dat lukt dan weer niet doordat de straten éénrichtingswegen zijn. Grrr… Gelukkig vinden we snel een andere parkeergarage. Snel parkeren en dan naar de Fremont Street. Uiteindelijk zijn we een minuut of 7 te vroeg voor de show. We kijken onze ogen uit. Overal knipperende lampjes en vertier.
En dan om 11 uur worden deze knipperende lampjes uitgedaan en begint de show. Het is een beetje een kinderlijke aka spacy show.
Rare figuren op de muziek komen voorbij. Na de show lopen we de straat nog wat door. Wat een figuren zie je hier zeg. Een naakte man op een gitaar, een half naakte indiaan, schaars gekleden dames. Of deze laatste nu een vrijgezellenfeest hebben of uiteindelijk hoeren zijn… Geen idee. We denken het laatste. Alhoewel, ze gaan ook regelmatig met ‘de normale mens’ op de foto. Het zou ook kunnen dat ze tijdens deze fotosessie je portemonnee uit je zakken rollen, zoals we bij het programma van ‘oplichters in het buitenland’ gezien hebben.
We lopen een rondje en na een uur zijn we weer terug op de plek waar we begonnen. Het is bijna 12 uur, dus we wachten de volgende show van de Fremont Street Experience af. Deze show is een stuk leuker. Het gaat vooral om het Amerikaanse gevoel en er komen allerlei Amerikaanse toeristische plekken langs op het doek.
Na de show lopen we terug naar de auto. Er moet eerst betaalt worden en daarna kunnen we pas uitrijden. Maar, waar vinden we zo’n betaalapparaat? Gelukkig staat er een bewakingsmeneer op de 1e verdieping. Hij wijst wat naar links en zegt dat we bij een blauw-wit apparaat moeten betalen. We lopen er heen en er staat een apparaat bij een slagboom. We betalen 5 dollar (wat de kosten zijn voor de eerste 2 uur), maar we krijgen ons kaartje niet meer terug. Uh? De bewakingsmeneer komt naar ons toegelopen. “Nee nee meneer, u had DAT apparaat moeten gebruiken. Dit apparaat is voor als je met je auto hier al staat om uit te rijden en dan de slagboom omhoog gaat, maar die doet het niet, vandaar dat u eerst gewoon bij een betaalautomaat moet betalen.” We komen een beetje dom over, maar aan de andere kant… waarom doet dit apparaatje het dan ook gewoon? En deze was ook blauw-wit. We hebben gewoon betaald uiteindelijk. Met z’n ‘die doet het niet hoor’. Ja, echt wel dus!
Hij blijft bij de slagbomen staan, terwijl wij onze auto ophalen. Met een beetje op-en-neer gekletst via zijn portofoon wordt uiteindelijk de slagboom geopend. Gelukkig, we kunnen eruit.
Ons plan is om niet via de snelweg, maar via De Strip richting ons hotel te rijden. Nu het donker is, zie je al die knipperende lichtjes van de strip erg goed. Helaas is de benzine bijna leeg, waardoor we eerst moeten gaan tanken. Maar waar gaan we dat doen? Het is een beetje moeilijk zoeken naar The Strip, want de Tom Tom verwijst ons – uiteraard – over de snelweg. Nee, dat wil ik niet! Maar helaas. We zitten er alweer op. Grrr.. Eerst volgende afslag er dus maar weer af. Het kan toch niet zo moeilijk zijn om de strip te vinden? Gewoon naar die grote toren rijden (Stratosphere). Als we eenmaal op de Strip zitten, proberen we een tankstation te vinden. Maar dat is nog niet zo gemakkelijk. Eindelijk vinden we er een, maar die accepteert geen creditcards. Uh, wat is dat nou weer? Geen CC acceptatie in Amerika bij een benzinepomp? We moeten dus weer een stukje terugrijden. En het wordt als maar later en later. Maar we zullen hoe dan ook die strip overrijden! Een stukje terug is de Shell helaas dicht, maar schuin tegenover zien we nog een benzinepomp. Gelukkig, deze accepteert wel creditcards. De tank wordt volgegooid en dan rijden we weer terug. Hè hè, eindelijk rijden we over de strip. Inmiddels is het al bijna 1 uur. Ach, gelukkig kunnen we morgen uitslapen. Dat scheelt dan weer.
De strip zelf is echt prachtig en we passeren de grote bekende hotels als Paris, Venetian, Bellagio, Monte Carlo, Treasure Island… Erg leuk om te zien. Dan zijn we weer bij ons hotel en parkeren we de auto weer op de 3e. Nu wel iets dichter bij de lift en roltrap. Scheelt weer iets lopen ? De hele gang lopen we weer door en komen dan moe, maar voldaan, eindelijk op onze kamers. Rechtstreeks maar naar bed. Verslag bijwerken komt ergens in de ochtend wel!
Weertype: hot hot hot, tot aan de 41 graden! 
Aantal gereden mijl: 275 (443 kilometer)