Dinsdag 2 juni: Grand Canyon NP (AZ) – Oljato-Monument Valley (UT)
We zijn wederom vroeg wakker en beginnen alvast wat dingen in te pakken. Verder leest Martijn mijn verslag van gisteren waardoor hij wat foto’s erbij kan zoeken. We hebben geen internet op de kamer, maar wel in de lobby. Het verslag staat helemaal gereed om te plaatsen. Hoeven we straks in de lobby alleen nog maar even op een knoppie te drukken.
De afspraak om te gaan ontbijten staat om 08.00 uur, maar rond half 8 bel ik naar mijn ouders om te vragen hoe ver zij zijn. We zijn tenslotte al zover en waarom zou je per sé wachten. Toch? Gelukkig zijn zij ook al vrij gereed. En zo zitten we met z’n viertjes op onze kamer aan ons zelf ingekochte ontbijt. Gezellig. Na een boterham of drie ruimen we alles op en pakken we de auto weer in. Nu we ongeveer weten hoe we alles in de auto moeten zetten, is dit redelijk snel gebeurd.
Ik vul ondertussen twee ziplockjes met wat ijsblokjes voor in de koelbox. Sommige vinden dit asociaal, maar wij gebruiken het bakje op de kamer voor de ijsblokken niet. Aangezien mijn twee ziplockjes net zoveel inhoud hebben als zo’n bak op de kamer, zie ik niet in waarom dit asociaal zou zijn ? Het zou inderdaad anders zijn als de koelbox zelf helemaal vol met ijsblokken wordt gevuld.
Met onze wagen volgeladen rijden we naar het hoofdgebouw. We proberen te connecten met het internet. Na een paar pogingen lukt het. Snel wordt het verslag geüpload en bekijken we verder de laatste berichtjes. Leuk om jullie reacties te lezen op onze blog!
Na een half uurtje zitten we weer in de auto. De planning is om als eerste naar Yaki Point te gaan. Maar hier kun je niet met je eigen auto heen, maar alleen met de shuttlebus. We rijden naar het visitor center. We kunnen de auto nu gelukkig iets dichterbij parkeren dan gisteren. De bus van de oranje lijn staat al klaar en na een minuut of vijf rijden we richting Yaki Point. Eerst nog een stop bij South Kaibab Trailhead. De halve bus stapt uit, maar wij blijven dus nog even zitten. De volgende stop is bij Yaki Point. Vanaf hier heb je een weidse blik over de canyon. Echt prachtig!
Dan rijden we weer met de shuttlebus naar het visitor center. We pakken de auto en rijden door naar de Desert View Drive. Vanaf hier heb je een paar uitkijkpunten om vervolgens het nationale park aan de oostkant te verlaten. Onze tweede stop is bij Grandview Point. Jezus, blijven die vergezichten zo mooi? Deze stop doet zijn naam eer aan: GRANDVIEW!
Vervolgens rijden we door naar Moran Point. Onderweg komen we nog een scenic view zonder naam tegen. Als we op het bordje kijken wat er te zien valt. Het blijkt een ‘Duck on a Rock’ te zijn. We zien inderdaad de vergelijking, een kop van een eend met een soort van hoedje? Maar ik zie er eerder wat ander in: in het hoedje een gezicht en daaronder een paar behoorlijke jetsers! Maar dat zal wel aan mij liggen.
Daarna komen we bij Moran Point. Ook dit uitzicht is weer prachtig. Al is het uiteindelijk wel steeds hetzelfde gedeelte van de canyon natuurlijk, alleen met een net weer een andere invalshoek waardoor je steeds weer een stukje meer ziet van de canyon.
We rijden weer verder en pikken de laatste drie views – Lipan Point, Navajo Point en Desert View – ook mee. Bij deze laatste lunchen we ook nog even. De pizza gaat er prima in. Nadat we de pizza op hebben, zie ik dat ze buiten bij een bosje foto’s aan het maken zijn. Wat zou daar zitten? Ik loop naar buiten en zie een klein grondeekhoorntje zitten. Ah, wat schattig!
Bij deze stop staat ook de Desert View Watchtower. Een toren van 21 meter hoog die erg authentiek lijkt, maar uiteindelijk toch gewoon gebouwd is met een stalen frame erin. Martijn en ik beklimmen de toren, terwijl mijn ouders beneden van het uitzicht genieten. Het is een hele klim, al zijn het maar vier trappen omhoog. Eenmaal boven kun je van achter het glas naar de canyon kijken. Op dit punt zijn we op ruim 2 kilometer boven de zeespiegel, wat tevens het hoogste punt is aan de South Rim.
Nadat we weer beneden zijn, genieten we nog heerlijk van een ijsje en lopen we terug naar de auto. Om kwart voor twee rijden we het park uit en zullen dan nog een uur of drie in de auto zitten naar ons hotel bij Monument Valley.
Bij dit hotel hebben we morgen ook geen ontbijt erbij, dus zullen we weer samen met z’n vieren genieten van ons zelf ingekochte ontbijtje. Echter is het brood bijna op, dus zullen we onderweg wat nieuwe moeten halen. Beleg hebben we nog voldoende.
Inmiddels rijden we ook Navajo Indian Reservation in. Dit is een apart gebied in Arizona. De staat doet niet mee aan zomertijd, terwijl dit Navajo gebied dat wel doet. Waardoor we nu dus hier een uur vooruit gaan. Bah, uurtje kwijt… Dan rijden we Tuba binnen, het is maar een klein plaatsje, dus geen Walmart of iets dergelijks. Wel een kleine supermarkt. Daar zullen ze vast ook wel brood hebben. Als we de auto uitstappen worden we geconfronteerd met de enorme hitte. Vanochtend in de canyon was het een graad of 27, maar hier in Tuba City is het ruim 35 graden! In de winkel kopen we wat brood, toch nog wat beleg (ham) en zien we avocado dip liggen. Hm, daar horen natuurlijk ook wat lekker chips bij. Wellicht leuk voor vanavond bij de TV. Met een beetje geluk kunnen we twee afleveringen van GTST downloaden en ook de laatste aflevering van Smeris moet nog gekeken worden ?
We rijden weer verder richting Monument Valley. Om ons heen zien we hele mooie rode bergen en verder alleen de weg rechtdoor. Apart om zo te rijden. Na een uur bereiken we Kayenta, daar tanken we de auto weer een keer vol. En we vervolgen onze weg naar Monument Valley. Dat is nu toch wel erg dichtbij. Ook de staatsgrens van Utah is dichtbij. Monument Valley ligt namelijk echt letterlijk nét over deze grens. Uiteraard wordt daar ook weer een foto van gemaakt.
Ook de mooie rotsen van Monument Valley is nu goed te zien. Alhoewel ik eerlijk gezegd nog niet precies weet om welke rotsen het precies gaat – schaam. We rijden naar de receptie van Goulding’s Lodge. En als we ingecheckt hebben, mogen we een stukje terugrijden en verder het terrein op. We hebben namelijk een soort van appartement geboekt. Hill House heet het appartement. Deze ligt iets op een berg.
Als we de auto bij het appartement parkeren en we de deur open doen, vallen onze monden open van verbazing. Wauw, wat een ontzettend groot appartement. Volgens mijn moeder is het gewoon een huis! Als eerste loop je de woonkamer binnen met twee banken en een ronde eettafel. Daarna kom je in de keuken met van allerlei apparatuur. Nog een stukje verder is slaapkamer nummer 1 met een badkamer en daarnaast zit slaapkamer nummer 2. Dan een aparte deur met nóg een slaap- en badkamer. En niet onbelangrijk… De slaapkamers zijn voorzien van airco! Wat een luxe zeg. Maarja, wie gaat nou waar slapen? Slaapkamer 1 heeft het mooiste uitzicht, maar wel een queenbed. Slaapkamer 2 ziet er mooi verzorgt uit met mooie meubeltjes, maar ook weer een queenbed. En slaapkamer 3 ziet er ook prima uit, maar heeft wél een heerlijke kingbed. Gaan we voor uitzicht, of voor een kingbed? Uitzicht is ook vanuit de keuken, woonkamer, of zelfs het buitenverblijf. Dus wij gaan voor het kingbed haha…
Nadat de verbazing een beetje gezakt is, pakken we onze spullen en stallen we ze in de juiste kamers en de koelkast wordt vol gelegd. Het enige minpuntje is dat ze hier geen internet hebben. Wel beneden bij de lobby en restaurant, maar in ons appartementje helaas dus niet. Plan van aanpak: we gaan nog even naar de supermarkt hierbeneden voor wat bagels en daarna naar het restaurant om wat te eten. Laptop gaat mee, zodat we wellicht daar GTST en Smeris kunnen downloaden.
Naast wat bagels kopen we ook nog een pak nieuwe chocomel. Die ging vanochtend nogal erg hard, dus voor morgen lekker veel chocomel. Daarna rijden we door naar het restaurant. Je hebt hier weinig keuze aan restaurants, dus we moeten hier wel gaan eten. Ongeacht wat ze hebben. We zouden eventueel naar het andere hotel kunnen rijden (het View hotel), maar dat is voor ons net wat te ver rijden. Als we binnen komen, worden we in een hoekje geplaatst met één bank en twee stoelen. Mijn vader en ik gaan beide op de stoel zitten, maar jee zeg… daar glijd ik zowat vanaf. Wat een kleine stoelen. Of hebben we gewoon een te dikke kont gekregen? Dát kan natuurlijk ook. Als we zien dat achter ons een tafel met twee bankjes vrij komt én een prachtig uitzicht heeft op de rotsen van Monument Valley, verplaatsen we snel onze spullen naar dat tafeltje. De bediening is hierdoor wel een beetje van slag. De afhaaljongen verontschuldigt zich dat het allemaal nog niet afgedaan is. Ach nee joh, dat is onze eigen schuld, wij zijn hier zelf snel gaan zitten. En dan komt hij met nieuw bestek aan zetten. Och nee joh, dat is ons nieuwe bestek wat we al gekregen hebben en nu mee verhuist hebben. Maar dat krijgt hij niet mee en hij legt er gewoon nieuw bestek neer en neem ons – schoon – bestek weer mee.
Vervolgens duurt het erg lang voordat we mogen bestellen. Zo super druk is het niet, volgens mij. Dan komt Janice, onze serveerster, de bestelling opnemen: We willen graag één kip met rijst en drie keer een steak. Eén steak medium met friet, en de andere twee medium-rare met een gepofte aardappel. Ohja, en ook nog wat drinken: cola, cola light, sprite en Dr. Pepper. En geen ijs alsjeblieft.
Vervolgens komt Janice met het drinken… Alle bekers vol met ijs. Nee nee, geen ijs! “Och ja, dat zei je ja”, zegt ze, “ik wist dat ik iets verkeerd deed, maar wist niet meer wat”. Geeft niets hoor. Gelukkig komt ze daarna terug met alle vier geen ijs erin. Na een minuut of tien komt ook ons eten eraan. Hm, wacht even, dat klopt niet… Op drie borden ligt friet en op één bord een gepofte aardappel. Deze gepofte aardappel ligt bij de medium steak, terwijl juist die met friet moest zijn en de andere twee met de aardappel. Precies verkeerd om dus. En hoe ze erbij komt om friet bij de kip te doen? Geen idee. Maar vervolgens zegt ze wel: ja, dat heb je zo doorgegeven hoor. Echt. Kijk maar, het staat zo op mijn briefje. Zo zeg, dat is wel erg brutaal. Al heeft de klant ongelijk, je geeft de klant altijd gelijk. Maar we weten alle vier zeker dat we het toch juist besteld hebben. We zijn toch niet zó dom dat we gewoon alle vier dat verkeerd zeggen? Ze loopt zeer zichtbaar geïrriteerd met de borden terug. Die zal heerlijk aan het klagen zijn achter de schermen bij d’r collega’s. Ach, ze doet maar.
Daarna komt ze terug met wel het juiste eten. Helaas is door dit gedoe ons vlees wel wat aan de lauwe kant. Maar nu nóg een keer zeuren hierover… laat maar, we hebben honger. Verder smaakt het prima.
Na het eten zien we dat ondertussen de zon is ondergegaan. Het is nog wel schemerig. Helaas niet buiten geweest om mooie foto’s van de rotsen te maken. Was vanuit deze hoek ook niet zo erg mooi, gok ik. Wel checken we even het internet op de reacties op de blog en facebook. Leuk ? Verder bekijkt Martijn ook even of GTST te downloaden is, maar de download snelheid valt tegen. Dus helaas… Geen GTST vandaag. Hebben we zo’n leuk zithoekje, hebben we niets te kijken. Het gewone TV beeld is namelijk slecht. Wel kijkbaar nog, maar geen HD-kwaliteit. We zijn te verwend, geloof ik.
Eenmaal terug op de kamer maak ik het verslag af en houd mijn moeder zich vooral bezig met foto’s te bekijken wat ze van de afgelopen vier dagen gemaakt heeft. Ook Martijn houdt zich bezig met onze foto’s en mijn vader kijkt ondertussen The Planet of the Apes. Wel gezellig zo ?
Morgen staat Monument Valley zelf op het programma en daarna rijden we door naar Page.
Weertype: zon en heet. Tussen de 27 en 35 graden.
Aantal gereden mijl: 187 (299 kilometer)