Zondag 7 juni: Springdale (UT)
Voor de eerste keer worden we wakker van de wekker. Nee, wil nog niet! Vooruit, nog één keer omdraaien dan maar. Iets voor 8 lopen we naar mijn ouders. Ook zij zijn inmiddels gereed voor vertrek. We lopen naar Wildcat Willies en bekijken de menukaart voor het ontbijt. Van het motel hebben we bonnetjes gekregen waarmee we gratis mogen ontbijten hier. We mogen uit álles kiezen, behalve de Steak ’n Eggs.
Maar het wordt gemakkelijk gemaakt voor de serveerster: Graag viermaal de Mile-High 3-Egg Omelette. Ofwel, een omelet met ham, rode en groene paprika, uien en kaas, geserveerd met gebakken aardappelschijfjes (ofwel, chips) en toast. Ondertussen krijgen we ook koffie (en voor mij jus d’orange) ingeschonken. Daarna wordt ons ontbijt gebracht. Het ziet er niet alleen lekker uit, het smaakt ook nog eens erg lekker!
Met een goed gevulde maag lopen we weer terug naar onze kamers. Tandjes worden gepoetst, kamer wordt wat opgeruimd en de koffers gaan weer dicht. Vandaag laten we de auto ‘thuis’ en mogen we met een shuttlebus mee door Zion NP.
Voor ons motel is een shuttlebusstop. Deze shuttle brengt ons net voor de ingang van Zion NP. Vanuit daar hoef je alleen nog maar een bruggetje over te lopen en dan sta je bij het Visitor Center. Net na de brug zit het hokje waar je of voor het park entree moet betalen, of je kan je parkenpas laten zien. Wij doen dus dit laatste. Lekker makkelijk.
We lopen het bezoekerscentrum voorbij en komen dan uit bij de shuttlebus van het park zelf. We stappen in en we besluiten om als eerste te stoppen bij stop #3: Court of the Patriarch Viewpoint. Vanaf deze stopplaats begint een pad van zo’n 100 meter lengte naar een mooi uitzicht op The Three Patriarch, dat zijn de drie bergtoppen die zijn vernoemd naar de drie Bijbelse stamvaders Abraham, Isaac en Jacob. Ondanks dat het maar 100 meter is, is het toch een behoorlijke klim.
Dan lopen we weer terug naar beneden en missen we nét de shuttlebus. Maar geen nood, binnen drie minuten staat er alweer een nieuwe voor onze neus. De volgende stop is bij Zion Lodge. Vanaf hier begint een wandelpad naar de Lower Emerald Pool. Het pad is gelukkig verhard en loopt door een schaduwrijke omgeving met veel planten en bomen. Bij de Pool is ook een kleine waterval te zien. Je kunt ook nog hoger vanaf dit eindpunt, of verder lopen de Kayenta Trail om zo uit te komen bij The Grotto, maar dat is ons – vooral voor mijn ouders – net iets te veel van het goede. De Lower Emerald Pool Trail is zo’n 800 meter enkel en gaat geleidelijk wat omhoog, al zitten er ook wat stukken bij wat ineens wel wat steil omhoog gaat. Onderweg wordt er dus veel gerust. Oh, maar wat is dat nou?! Een slang!!! Hij glijdt wat langs het pad af en nog net voordat ik een foto kan maken, kruipt hij een gat in. Alleen een stukje staart heb ik vast kunnen leggen. Jammer, maar hij was ook zo snel.
Iets verderop zien we een kolibrie fladderen bij een plantje. Jeetje, wat vliegt zo’n vogel snel zeg.
We lopen weer verder en komen na een half uur lopen bij het watervalletje aan. Zoals ik het plaatje mag geloven wat erbij staat, is de waterval normaal gesproken iets wat groter. Je kunt ook onder de waterval doorlopen. Helaas wordt je daar niet zo nat van. Had ik al gezegd dat het weer warm is? Pfff…
Na een kleine pauze lopen we weer terug naar Zion Lodge en onderweg ontstaat het idee om daar een heerlijk koud drankje te gaan nuttigen. Daar hebben we alle vier enorme behoefte aan. Bij Zion Lodge gaan we in de rij staan voor een drankje. Het is natuurlijk bijna etenstijd (kwart voor 12), dus erg druk. Maar dan zien we dat er bij een andere kassa ook drankjes besteld kunnen worden. Bij de ene bestel je drank en eten, bij de ander drank en ijs. Bij deze laatste is de rij een stuk korter. Laten we dan maar even van rij switchen ?
Vervolgens zitten we alle vier, genietend op het terras, aan een heerlijk koud drankje. Wat een prachtig uitzicht zeg. Allemaal bergen om ons heen. Kan me niet herinneren dat ons uitzicht op de Markt in Den Bosch, met ons biertje op het terras ook zulk mooi uitzicht heeft. Na een half uurtje lopen we weer naar de shuttlebus. Plan van aanpak: met de shuttle door naar de laatste stophalte en dan daar de wandeling over The Riverside walk bewandelen. Bij het eindpunt van deze riverside walk begint The Narrows: een wandeling door het water. Mijn ouders geven aan om The Narrows niet te doen, maar de Riverside walk wil nog wel lukken.
Dan stappen we uit bij Temple of Sinawava, alwaar de Riverside walk begint. Onderweg komen we ontzettend veel eekhoorns tegen. Ze zijn totaal niet schuw. Ze zullen zeker wel gevoerd zijn door wat mensen. Zonde. Ze lijken wel te schooien bij je.
Als we op 2/3 van The Riverside walk zijn, geeft mijn vader te kennen dat hij niet meer verder loopt en op een bankje wil blijven zitten. Mijn moeder vergezeld hem en we lopen met z’n tweeën door. Zij zijn tenslotte toch niet van plan om door het water te gaan lopen en hier was een mooi bankje in de schaduw. Mensen kijken is ook altijd leuk ?
We komen aan bij het beginpunt van The Narrows. Aangeraden wordt om met je schoenen in het water te lopen, niet met blote voeten. Nee, dat lijkt me ook totaal niet prettig, met al die stenen in het water. Het is behoorlijk druk en we lopen wat mee met de rest. Oh, wat is het water koud zeg! Het lijkt wel te vriezen aan je voeten, maar na een tijdje wend de temperatuur gelukkig. We zien veel mensen met een stok lopen. Oh, dat zou nu inderdaad erg handig geweest zijn. Dat geeft natuurlijk wat evenwicht. Je kunt ontzettend ver The Narrows in, maar dat doen we niet. We lopen een half uurtje heen in het water. Het is tegen de stroming in, dus vaak wel even aftasten met de stenen in het water waar je het beste kunt gaan staan. We hebben tenslotte ook nog een camera bij ons, dus vallen in het water willen we beslist niet. Soms is het water wat dieper. Ohhh, weer even koud aan de benen. Het komt bij mij maximaal tot net wat boven de knieën. Onderweg komen we ook nog een dood hert tegen wat op de kant ligt. Waarschijnlijk ingesloten geweest door het water en vervolgens verdronken. Ofzo. Het stinkt in ieder geval behoorlijk, zo’n kadaver.
Dan komen we bij een kleine waterval en besluiten dat dit een mooi punt is om om te draaien. Vervolgens zijn we in een kwartier alweer terug bij het beginpunt. Terug ga je natuurlijk met de stroming mee en weet je zo ongeveer waar je moet staan.
Met natte schoenen lopen we terug over The Riverside walk. Na 1/3 zien we mijn ouders nog steeds zitten op het bankje. Alhoewel, mijn vader zag dat er wat rotsen naar beneden kwamen en heeft ze voor ons tegen gehouden, zodat we gewoon over het voetpad konden lopen ? Goed gedaan, pa!
Nadat we weer herenigd zijn, lopen we weer terug naar het beginpunt van The Riverside walk. Onderweg komen we uiteraard weer veel eekhoorns tegen. Er zit er zelfs eentje aan de kant te eten. Och jee, toch iets gekregen van iemand. Doordat hij zo langs de kant zit te genieten van zijn nootje, zien veel mensen hem over het hoofd. Er is zelfs een meisje wat bijna met haar loopstok het eekhoorntje slaat! We besluiten om even te wachten totdat het diertje het nootje op heeft, want hij zit wel erg verdekt, maar toch in de weg, opgesteld.
Iets verderop zie ik een paar jongens naar de kant wijzen en wat foto’s maken. Als ik kijk waar ze naar kijken, zie ik een of ander groot insect. Geen idee wat het is. Het lijkt wel een hele grote mier. Ieek!
Eenmaal terug bij de Temple of Sinawava doen we nog een plasje en dan stappen we de shuttlebus weer in. Volgende stop: Big Bend. Vanaf hier heb je een goed uitzicht op de Angels Landing. Een wandelpad voor de ervaren hiker. Je gaat namelijk erg hoog de berg op. En inderdaad, in de verre hoogte zien we mensen lopen. Nee, dank je wel. Die wandeling laten we aan ons voorbij gaan. Dan stoppen we weer bij Zion Lodge, voor een ijsje! Oh, dat gaat er goed in zeg. En het is uiteraard op zijn Amerikaans: niet klein!
Nadat we ons ijsje opgepeuzeld hebben, stappen we de shuttlebus weer in. We rijden door naar het bezoekerscentrum, alwaar we de shuttlebus naar ons motel nemen. Net voordat we uitstappen zien we een sushitent ‘baby simo’. Oeh, we lopen terug om te kijken wat hun menukaart is, maar ze blijken op zondag dicht te zijn. Grr, jammer! We lopen weer terug en tegenover ons motel zit een outdoor winkel gevestigd. Wellicht dat ze hier leuke afritsbroeken voor me hebben. Maar helaas. Uiteraard gaat de maat niet ver genoeg voor me. Wel zie ik een leuk – uiteraard paars – hoedje voor me. Mijn ouders hebben al jaren een hoed voor de vakantie en eigenlijk is dat ook wel beter, voor tegen de zon.
Martijn wil ook een hoed, maar in deze winkel hebben ze geen leuke. Hij herinnert zich dat er bij Humbleberry Gifts wel een leuke gezien te hebben. Dat is naast Wildcat Willies, dus ook bij ons motel. Daar scoort hij inderdaad ook voor een leuke hoed.
Dan lopen we weer terug naar onze kamers. Het is nog maar 4 uur, maar het programma is op. En onze energie eigenlijk ook wel. Ik begin alvast met het verslag terwijl Martijn eerst TV kijkt en daarna een dutje doet. Na een half uurtje vind ik het eigenlijk wel prima en besluit ik om de bikini aan te doen. Dit motel heeft ook een zwembad en daar heb ik eigenlijk wel even zin in. Martijn loopt mee en gaat lekker in de schaduw liggen. Er zijn nog een paar andere op het idee gekomen om lekker een frisse ‘duik’ te nemen. Wat is dat heerlijk zeg. We hebben onze telefoons niet bij ons, dus hebben geen idee van de tijd. Als we na een tijdje teruglopen naar de kamer, blijkt het alweer kwart over 7 te zijn. Oeh, snel aankleden om wat te gaan eten. Anders wordt het wel erg laat.
We bekijken het informatieboekje waar allerlei restaurants in staan en ons lijkt Meme’s Café erg lekker. Deze ligt op een minuut of twee lopen van ons motel. Lekker dichtbij dus. Ondertussen is de zon al achter de bergen verdwenen, maar het is nog steeds lekker warm. We zoeken een plekje buiten en onze serveerster – Melissa – neemt onze bestelling op. Mijn vader, Martijn en ik gaan voor de Beef pulled brisket en mijn moeder gaat voor de chicken pulled brisket. Het smaakt ons alle erg goed!
En wat fijn dat het gewoon een normale portie is. Alle vier de borden zijn gewoon leeg. Oké, op het broodje van mijn vader na dan ? “Maar”, zoals hij zelf zegt, “Brood is ook voor de vogels hè”.
Helaas is het internet op de kamer nog steeds ruk. Goh, moeten we alweer naar Wildcat Willies voor een drankje om zo gebruik van hun internet te kunnen maken. Erg vervelend.
Morgen vertrekken we alweer uit Springdale en gaan we via Valley of Fire en Hooverdam naar… Viva Las Vegas!
Weertype: zeer zonnig, 25 tot 30 graden
Aantal gereden mijl: 0 (0 kilometer)