Zondag 31 mei: Londen – Los Angeles (CA) – Kingman (AZ)
Ondanks dat we nog geen last kunnen hebben van een jetlag, zijn we al een uur voordat de wekker gaat wakker. We hebben prima geslapen op het Engelse land, al kwam ik moeilijk in slaap. Niet omdat ik niet moe was, maar de gehele dag met al zijn onverwachte wentelingen bleef maar door mijn hoofd malen.
Iets voor half 7 spring ik snel onder de douche en maken we ons gereed voor dag 2. Hopelijk dit keer wel helemaal volgens – de nieuwe – planning. Een half uur later lopen we met zijn vieren naar het ontbijt. We geven de bonnetjes af en mogen dan gebruik maken van het buffet. Er ligt van alles. Van broodjes, croissantjes en toast tot aan yoghurt, fruit, eitjes en worst. Na een goed half uur zijn de buikjes weer rond en lopen we nog even terug naar de kamer om de tandjes te poetsen en de spullen in te pakken.
Als we weer beneden zijn met de spullen en de sleutel hebben afgedropt, wachten we buiten een goed 5 minuten en dan komt de shuttlebus van Hoppa weer voorrijden. Het is wel een gedoe met instappen, want er staan nog een paar bussen meer te wachten. Echter niet van Hoppa, maar van verschillende touroperators. Ze staan echt behoorlijk in de weg en chauffeur is hoorbaar geïrriteerd. We rijden nog door naar een paar andere hotels om mensen op te halen. Ook hier staat het vol met bussen. Zucht, wat een inzicht ook. Als men iets verder naar links, of iets verder doorrijdt, kunnen we er gewoon prima langs. Ach, we zijn op tijd vertrokken, dus iets wat vertraging is niet erg…
Als we aankomen op terminal 5 is het even zoeken waar we precies door de douane moeten. Maar zo groot is de hal niet, dus vinden we het uiteindelijk toch snel. Het lijkt niet erg druk, maar toch doen we een minuut of tien voordat we er doorheen zijn. We lopen nog een paar winkeltjes in en zien dan op de monitor dat we naar gate C63 mogen. Deze gate bereik je door middel van een shuttletreintje. Gelukkig gaat dit vrij vlot en zijn we een minuut of tien voordat de gate sluit bij de gate. Inmiddels zijn ze al begonnen met boarden. Men is opgesplitst in vier rijen. Dat is nog eens efficiënt, in plaats van één priority rij en één normale boardingrij. Als snel mogen we instappen. Als we beneden in de slurf staan, worden het opgedeeld in het bovendek en onderdek. Officieel hadden we plaatsen op het bovendek, maar helaas… vandaag vliegen we onderdeks. Ach, proberen we op de terugweg op het bovendek te zitten. Kunnen we vergelijken ?
Martijn en ik zitten op rij 39 en mijn ouders zitten op rij 41, maar we vragen de twee mensen naast ons of ze wellicht willen ruilen. Na wat uitleg snappen ze wat we bedoelen en ze vinden het geen probleem. Oh, wat fijn. Gewoon met zijn vieren naast elkaar zitten!
Als we goed en wel zitten, vertelt de piloot dat we wat vertraging oplopen. Ohnee, hè.. niet weer! Maar hij belooft wel dat we wat vroeger aankomen. De wind staat ontzettend gunstig, dus de vertraging halen we met gemak in. Mooi zo. Twintig minuten later dan gepland gaan we eindelijk taxiën. Maar tjee man.. wat duurt dat lang zeg! Er staat een enorme file aan vliegtuigen. We zitten dan ook pas na 25 minuten in de lucht. Maar… we ZIJN in de lucht! Eindelijk, richting Los Angeles! De reis zal ongeveer 10,5 uur duren, waardoor de aankomsttijd 12.56 uur zal zijn. Dat is dus een minuutje later dan oorspronkelijk gepland. Goed ingeschat van de piloot ?
We vermaken ons als eerste met wat series. Martijn met Top Gear, ik met Friends en mijn ouders met wat muziek of ze scrollen wat door het menu’tje. Na een goed uur wordt het eten geserveerd. We kunnen kiezen uit vegetarische pasta of kip Tika curry met rijst. Ik kies voor de pasta en de rest van het gezelschap voor de kip. Het smaakt ons alle vier erg lekker. En dat voor vliegtuigvoer.
Na het eten vallen bij mij de ogen wat dicht, dus dommel ik wat. Echt slapen lukt helaas toch nooit. Na een goed uur dommelen begin ik aan de film Batman Begins. Allang gezien natuurlijk, maar Christian Bale doet het goed op beeld, dus ook op het kleine vliegtuigschermpje! Martijn kijkt ondertussen naar Fury. Het eerste gedeelte van de vlucht lijkt maar niet op te schieten. Maar we vermaken ons voornamelijk met naar het toilet gaan. Zoveel gedronken heb ik eigenlijk niet, maar toch moet ik bijna elk half uur wel naar het toilet. Na één van de vele toiletbezoeken lopen we ook nog even naar boven, om te kijken hoe het daar eruit ziet. Dat ziet er ook prima uit eigenlijk. Op de terugweg toch maar eens proberen daar een plekje te bemachtigen. Als we boven Groenland zitten, krijgen we wat last van turbulentie. Het vlucht verliep zo lekker rustig, maar nu ineens dan toch wat turbulentie. Voor een achtbaanfanaat best een lekker gevoel in de buik, maar liever niet in het vliegtuig. Als we eenmaal over de helft zijn, lijkt het toch ineens snel te gaan. Met nog maar een goed anderhalf uur te vliegen en we krijgen alweer wat eten geserveerd. Ditmaal een sandwich met kip en pesto-mayonaise en een scone met jam of geklopte boter. Ook dit smaakt weer prima.
En dan eindelijk, na bijna 10-en-een-half uur vliegen (we hebben nóg wat tijd ingehaald – landingstijd is uiteindelijk 12.39 uur geworden) landen we dan toch echt op Amerikaans grondgebied. Nadat we uitgestapt zijn, lopen we naar de immigrations. Het is even zoeken waar we naar toe moeten, maar een medewerker verwijst ons naar de rij met Residents. Maar mevrouw, we zijn helemaal geen…. Maar die zin kunnen we niet afmaken, we mogen toch gewoon in de rij gaan staan. Prima. Wat zij zegt. Na ruim een kwartier zijn we aan de buurt. Dit keer staan we niet met zijn tweeën voor de balie, maar gewoon met zijn vieren. De gebruikelijke vragen worden gesteld: waar gaat de reis heen, wat doe je voor werk, hoeveel geld heb je bij je… En daarna mogen we vingerafdrukken geven en wordt er een foto gemaakt. Het is een vriendelijke man en wenst ons veel plezier met onze ‘roadtrip’.
Dan is het wachten op de koffers. Ofja, wachten… Doordat we bij de immigrations hebben gewacht, zijn de koffers inmiddels al op de band. Handig. Snel op een trolley en dan richting de bus van Alamo/National. Het is vrij druk en we moeten door de trolleys heen slalommen. Wij hebben onze trolley netjes op de stoep al achtergelaten, maar er zijn genoeg mensen die hem gewoon ‘bam’ voor de bus afdroppen. Wat een zooitje.
Na een minuut of tien rijden, komen we aan bij Alamo/National. Er werd verteld in de bus dat Alamo op de eerste verdieping zat. Dus wij heel braaf met de roltrap naar de eerste. Maar daar is National! Ohja, zegt Martijn gelijk… Hier in Amerika is de begane grond de 1e verdieping. En onze 1e verdieping is in Amerika de 2e verdieping. We zijn ook nog niet helemaal wakker hè.
Hop weer naar beneden en gaan dan in de rij staan. Pff, wéér een rij. Dacht dat we er nu wel zo onderhand waren. Geen rijen meer.. Maar hierna zijn we dan ook helemaal vrij om te gaan en staan waar we willen! We wachten maar liefst een kwartier en worden dan geholpen door een vriendelijke man. Hij vraagt naar alle vier onze rijbewijzen en tikt alle gegevens over in zijn systeem. Daarna mag Martijn een paar initialen zetten en mogen we alle vier een handtekenringetje zetten. Alle bedragen staan op 0. Helemaal prima. Ook heeft hij de Roadside Assistance Plus al doorgestreept. Kijk, eindelijk geen gezeur of gedoe of je dat erbij wil. Gewoon hop, geregeld! Dan staan we buiten en gaan we op zoek naar de Fullsize SUV rij. Maar die krijgen we niet gevonden. Wel een hele rij midsize SUV’s en minivans… We vragen het na bij een medewerker en hij verwijst ons naar een Chevrolet Traverse. Nee, meneer.. die willen we niet hoor. Dat is geen fullsize vinden we… Dat is een crossover! Die hebben we twee jaar geleden al eens gehad. Een ontzettend heerlijke auto, daar niet van. Maar net wat te klein voor vier personen met bagage. Martijn vraagt: heb je geen Tahoe ofzo staan dan? En voor hem staat er eentje in de garage. Niet in de rij, maar gewoon gestald ergens. “Zal ik deze voor jullie voorrijden?” vraagt hij. Ja doet u die dan maar. Ziet er goed uit. Verder zien we eigenlijk nergens meer fullsize staan. We bekijken hem snel even en we keuren hem meteen goed. Geen zin in gedoe om nog verder te kijken en weet ik wat. We willen gaan rijden!
We installeren de koffers en we zitten allemaal prima. Gaan met die banaan! Als we bij de uitcheckbalie van Alamo staan, kijkt de dame een beetje vreemd. Hoe komen jullie aan deze auto? Nou, gewoon voorgereden door de meneer die daar achter staat. Ze overlegt nog even met haar meerdere. Blijkbaar stond deze auto in storage. Maar het is wel onze categorie, dus we krijgen een ‘go’. Dan rijden we het terrein af en zijn we eindelijk onderweg. Welkom in Amerika! Volgens de Tom Tom is het maar een goed vijf uur rijden. Dat is toch weer een uur minder dan gepland. Het is wel behoorlijk druk. Ja, Los Angeles hè… staat er om bekend. De drukte blijft en blijft. Na bijna een uur belanden we ook nog eens in een file. Nóg zijn we LA niet uit… we zijn nog maar in Riverside. Gelukkig is de file niet heel lang en kunnen we doorrijden. Maar dan rijden we de I-15 op richting het noorden, richting Barstow en bam, weer een file… En deze file is een stuk langer! Er komt geen eind aan! Uiteindelijk duurt het meer dan een uur voordat we eruit zijn. Zijn we ons uurtje weer kwijt. Pas na de file rijden we over een rustige snelweg. Ondertussen hebben we honger gekregen en willen de blazen ook wel weer eens geleegd worden. Er komt alleen een hele tijd niets voorbij. We rijden in de middle of nowhere, lijkt het wel. Dan ineens rijden we een outlet voorbij. Zouden we hier ook ergens kunnen eten? Dan zien we een bordje van Denny’s. Ja, dat is natuurlijk altijd goed. Niets speciaals, gewoon simpel… Maar wel lekker!
We bestellen met z’n drieën de Bourbon Chicken Skillet. Alleen mijn vader bestelt iets anders. Hij gaat voor de Slow-Cook Pot Roast.
Nadat we bestelt hebben, loop ik naar het toilet. De dichtstbijzijnde is helaas in de verbouwing en daardoor moet je een heel stuk naar de andere kant lopen. Door het winkeltje van het pompstation en verzamelpunt voor de truckers. Bij de toiletten zijn ook douchejes aanwezig. Kunnen de chauffeurs zichzelf heerlijk opfrissen, voordat ze weer voor uren achter het stuur kruipen.
Maar als ik de toilet binnen loop, staan er zeven mensen voor me te wachten. En dat met maar twee toiletten. Ook nog een paar kinderen in de rij en dat heeft natuurlijk nog de nodige tijd nodig. Na vijf minuten zijn we maar één persoon verder. Nou, ik loop wel terug en ga het later nog eens proberen. Schiet niet op zo.
Na een minuut of tien tracht ik poging 2. Ik doe de deur open en… niemand staat meer te wachten. Mooi! Maar een meisje wat net uit het toilet komt, vertelt me dat het verstopt zit en alles overloopt. Gatver ja. De dame welke het andere toilet bezet hoor ik zeggen dat ‘ze het niet doorgespoeld krijgt’. Fijn… Nu is er dus geen één damestoilet meer. Dus ik loop wederom met een behoorlijk volle blaas terug naar de tafel. Dan maar eerst wat eten. En dat smaakt ons erg goed!
Na een half uur tafelen gaan we het nog eens proberen bij de toiletten. Yes, geen wachtende voor ons én de toiletten zijn weer helemaal schoongemaakt. Eindelijk kan ik het laten lopen! Wát een fijn gevoel is dat zeg ?
We stellen de Tom Tom weer in op ons hotel in Kingman. Nog drie uur rijden geeft hij aan en alsmaar rechtdoor! Als we nog maar net een uur onderweg zijn, begint het te schemeren en al snel is het donker. Pff… in the middle of nowhere rijden en dan al meteen in het donker. En we zijn al niet helemaal wakker meer. Alhoewel, ik moet zeggen dat het mij zeer zeker meevalt. Al wordt je wel loom van filerijden. Schiet ook niet echt op.
Martijn is hierdoor het chaufferen eigenlijk snel beu, maar er komt maar geen mogelijkheid om te switchen. Dan zien we een grote inham op de vluchtstrook. Snel parkeren we de auto en switchen we van chauffeur. Ik ben eigenlijk ook niet heel wakker meer. In het licht rijden, gaat nog wel, maar zodra het donker wordt, zegt mijn lichaam eigenlijk: hop hop, naar bed! Nog even een uurtje volhouden. Een drie kwartier voor aankomst rijden we ook nog eens Arizona in.
Voor ons alle vier een nieuwe staat. Jahoe! Aangezien er helemaal niemand achter ons zit, zetten we de auto even stil om een foto te maken van het grensbord. Wel lastig zo, in het donker. We rijden weer verder en uiteindelijk zijn we om half 11 gearriveerd bij ons hotel Best Western Plus.
We checken in en krijgen de kamers 209 en 210 toegewezen. Dat wordt dus even tillen met de koffers. Alhoewel er voor ook een lift is, maar we parkeren de auto vrij dicht bij onze kamer. Hm, dat is toch wel wat zwaar. Morgen toch maar alles via de voorkant in de auto laden.
Na nog even snel een internet ronde, gaan we snel slapen. Morgen begint voor ons dan eindelijk het originele schema: De Grand Canyon.
Weertype: zonnig en warm. Tussen de 17 en 30 graden
Aantal gereden mijl: 340 (547 kilometer)