Donderdag 4 juni: Page (AZ) – Panguitch (UT)
Kunnen we een keer uitslapen, zijn we alsnog om 06.00 uur wakker. We checken het internet op reacties op de blog. Leuk ? Daarna merken we dat we toch nog wel even de ogen willen sluiten. Uiteindelijk worden we toch om half 8 wakker van de wekker. We kleden ons aan en pakken de spullen in. Zo, zijn we in ieder geval klaar voor vertrek na het ontbijt. Al laten we de auto met spullen natuurlijk gewoon hier staan, aangezien we maar twee deuren verder hoeven te zijn voor de tour.
Iets voor half 9 lopen we naar beneden om mijn ouders op te halen. Zij zijn ook al helemaal klaar met inpakken. Dan lopen we naar het ontbijt. Het stelt op zich niet zoveel voor, maar het voldoet. We roosteren wat brood en ik neem zelfs dit keer een zelfgemaakte wafel. Na een klein half uurtje lopen we terug naar de kamer. Tandjes poetsen en hop, met de spullen naar beneden. De koffers worden weer in de auto ingepakt en rijden dan de auto naar de voorkant van het motel. Dan lopen we iets voor 10 naar Antelope Slot Canyon Tours, de organisatie waarmee we de tour hebben. Er zijn al wat mensen binnen. We worden verzocht om rond kwart over 10 te verzamelen op het pleintje ernaast.
Als je nog naar het toilet moet, worden we verzocht om dit nu te doen, want in de canyon zelf zijn er geen toiletten. We staan te wachten als we in gesprek raken met een meisje die alleen door Amerika reist voor 80 dagen. Ze komt ook uit Nederland, uit Amstelveen, dus dat praat wel wat makkelijker ? Na het toiletteren lopen we naar buiten om daar verder te wachten. Het meisje komt weer bij ons staan en weet ons te vertellen dat we nu wel geluk hebben met het weer, want er is nu een windhoos in Mexico en vanaf morgen krijgt men hier in Page daar ook een staartje van mee. Ofwel: regen! En dan zijn de bezienswaardigheden hier in Page bijna niet te doen. Wat een geluk dus!
Om kwart over tien komt er een Native American aanlopen. Hij heeft een tal van hoepels bij zich en hij zet een liedje op. Hij vertelt ons: dit is de hoepel-dans. En hij begint wat met de hoepels te draaien en figuren te maken. Bij Hollands Got Talent zou hij vast drie kruizen hebben gehad, maar hier ziet het er best leuk uit.
Na een minuut of tien is hij klaar en lopen we met zijn alle naar de jeeps. We geven onze naam door en nemen dan plaats in een jeep. De bankjes staan zijwaarts en we kunnen met zijn zessen op één bankje. Ook het meisje uit Amstelveen stapt in, net zo als nóg twee Nederlanders. Twee jongens uit Tilburg.
Dan rijden we naar de algemene opstapplaats voor Antelope Upper Canyon. We rijden meteen door over het zand. Jammer dat het vlak is, want met de jeep door de duinen is zo leuk. We begrijpen nu ook meteen waarom er verzocht werd om veel water mee te nemen. Door het opvliegende zand krijg je een droge mond. Na een minuut of vijf zijn we bij de ingang van de canyon.
We zijn helaas niet de enige hahaha… Er zijn natuurlijk nog meer tours van andere organisaties. Wel is onze chauffeuse ook onze tourguide. We zijn nu mooi met een klein groepje van twaalf. Er wordt enorm rekening gehouden met de verschillende groepen. Al snel zien we in de canyon de bekende straal met zon.
Doordat de tourguide wat zand omhoog gooit, zie je de straal nog beter. Per groep wordt er gestopt en mag je foto’s maken. Dan lopen we weer verder, want de canyon is niet alleen deze straal. De canyon veel meer dan dat. Wat een mooie kleuren! We stoppen regelmatig om wat foto’s te maken en onze tourguide vertelt ook telkens een verhaaltje bij de verschillende rotsen. Vaak moet er iets voorgesteld worden, zoals King Kong of een indiaan. Maar daarvoor heb je wel veel fantasie nodig hoor. Behalve bij het hart. Niemand die het ziet, ik ook niet. Maar ze vraagt me of ik mijn telefoon op de foto stand wil zetten. Dan naar boven richten… Ietsjes kantelen nog, ja nog ietsjes. En nu de foto maken. Klik. Ik kijk de foto terug en ja! Dan zie ik het ook. Een hartje op zijn kant. Wat grappig!
Iets verder lopen we de canyon uit. Onze tourguide speelt een muziekje op haar blokfluit, of iets. Mooi en erg rustgevend. Daarna lopen we weer dezelfde weg door de canyon terug. Dit gaat natuurlijk nu iets vlotter, want we hoeven niet overal meer stil te staan. Behalve op het laatst, want daar is de straal weer iets wat veranderd. Om kwart voor 12 zitten we weer in de jeep. Wat was dit weer een prachtige ervaring.
Eenmaal terug bij de Antelope Slot Canyon Tours lopen we weer terug naar het hotel. We zijn dan al wel uitgecheckt, maar van het internet kunnen we nog gebruik maken. We proberen de Tom Tom in te stellen op Horseshoe Bend, maar hij vindt hem niet. Gelukkig heeft onze Chevy Tahoe ook een ingebouwde navigatie en die vindt hem wel. Het is maar een paar kilometer van Page vandaan. We parkeren de auto en zien dat het eerst een behoorlijk stuk steil naar boven is. Mijn ouders geven te kennen dat ze in de auto blijven, want ze durven het niet aan zo’n klim.
Martijn en ik lopen naar boven. Eenmaal boven zien we dat het nog een stukje lopen is, tot aan een overdekte rustplaats, denken we. Maar nee, na deze rustplaats is het nog een behoorlijk stuk lopen. Wel omlaag, dat dan weer wel. Maarja, dat betekent dus dat we op de terugweg weer dat behoorlijke stuk naar boven moeten lopen!
Als we eenmaal bij de rand zijn, zien we het prachtige hoefijzer van water. Eigenlijk heb je hiervoor een groothoeklens nodig hè, maar het lukt redelijk om het hoefijzer helemaal op beeld te krijgen. De rand is vrij breed, in de zin van ‘er kunnen veel mensen op de rand staan’, dus je hoeft niet lang te wachten om in de diepte te kunnen kijken. Veel mensen willen op de foto mét de diepte, maar daarvoor moet je dus ook erg dicht bij de rand gaan staan. Eng hoor.
Dan lopen we weer terug en zoals verwacht, dat is best een behoorlijk klim. Eenmaal boven rusten we even uit. Helaas hebben we nog maar een paar slokken water bij ons. Toch maar snel terug naar de auto voor wat nieuw vocht. Mijn ouders hebben zich ondertussen vermaakt met het lezen van de blog (offline) en hun foto’s op de laptop gezet.
We stellen de Tom Tom in op ons hotel in Panguitch. Een twee-en-half-uur reistijd geeft hij aan. Als we nog maar net onderweg zijn, zien we een leuke brug en daarnaast een behoorlijke dam. Dit blijkt de Glen Canyon Dam te zijn. Na de brug ligt het bezoekerscentrum hiervan en we besluiten een kijkje te nemen. Vanuit het centrum kun je van achter het glas wat foto’s maken. Je kunt ook een tour doen over de dam, maar dat kost net wat te veel tijd. Zeker omdat we vandaag Utah weer inrijden en we daarmee weer een uurtje verliezen.
Na een minuut of tien zijn we weer bij de auto en rijden we verder richting Panguitch. Onderweg tik ik alvast wat van het verslag. Als we een uur gereden hebben, rijden we het plaatsje Kanab in. Inmiddels zijn we in Utah en is het alweer vier uur. De lunch hebben we vandaag overgeslagen, dus een tussendoortje gaat er wel in. We stoppen bij de Wendy’s om te kijken of ze wellicht een ijsje of een milkshake hebben. Ze blijken maar twee soorten smaken te hebben: vanille en chocolade. Als Martijn vraagt of ze ook milkshakes hebben, verwijst de man achter de toonbank naar de buren. Dit is een tankstation en daar hebben ze milkshakes.
Bij het tankstation blijkt dat ze een ‘maak je eigen milkshake’ apparaat hebben. Wat grappig. Ze hebben zeven verschillende smaken: aardbei, chocolade, vanille, cappuccino, pindakaas en mint. Mijn ouders en ik gaan voor de veilige smaken, ofwel aardbei, vanille en chocolade, maar Martijn kiest voor de cappuccino smaak. Echter wil het apparaat niet precies doen bij dit smaakje. Dus kiest hij uiteindelijk voor de pindakaas smaak. Het apparaat maakt onze milkshakes alleen wel erg dik, terwijl we toch voor de dunne versie gekozen hebben. Ach, laten we hem toch gewoon even staan. Wordt het vanzelf melk. We kopen er ook nog een bakje nacho’s bij. Deze mogen we zelf overgieten met kaas. Mmmm… En zo zitten we met z’n viertjes buiten op de stoeprand te genieten van onze milkshake en nacho’s chips. Als we een half uurtje uitgerust zijn, rijden we weer verder. Het is nog een goed uur rijden naar ons hotel.
Dan komen we aan bij ons hotel. Dat ziet er grappig uit, het lijkt wel een western stadje. Verschillende houten gebouwen van een kamer of 4 onder en een kamer of 4 boven. Als we inchecken, moeten we wel nog wat uitleggen aan de jongen achter de balie. We hadden namelijk eerst twee kamers geboekt voor één nacht. Voor morgennacht. Maar later besloten we om maar één nacht in Page te blijven en dan in de middag door te rijden naar Panguitch. Na Antelope en Horseshoe stond er namelijk niets meer op de planning. Eventueel Lake Powell, maar aangezien we daar niet precies konden vinden wat te doen daar, besloten we die stop te schrappen. En dus was de planning voor in de middag vrij. Daardoor is het idee ontstaan om wellicht gewoon vandaag al naar Panguitch te rijden in plaats van morgen. Scheelt weer wat rijden voor morgen naar Bryce Canyon. En zodoende hebben we nu dus twee losse boekingen. De jongen begrijpt het eerst niet helemaal, maar uiteindelijk komen we eruit. Meteen vragen we hem of we twee kamers op de begane grond kunnen krijgen en deze ook voor morgen kunnen houden. Niet dat we – doordat we twee losse boekingen hebben – we morgen in de ochtend moeten gaan verhuizen met de koffers. Hij heeft voor ons twee kamers naast elkaar, kamer 806 en 807 op de begane grond. Mooi zo. Deze kamers bevinden zich vrijwel direct naast de receptie. We lopen er heen en bekijken de kamers. Ja hoor, weer helemaal goedgekeurd! Zowel onze kamer als die van mijn ouders: prima schoon en een kingbed.
We installeren de koffers en ik duik vrijwel meteen de douche in. Oh, wat zalig is dat. Mijn hele lichaam en vooral mijn haar zit onder het zand. Leuk hoor, zo’n ritje in de jeep door het zand, maar daardoor voel ik me wel behoorlijk vies. Nadat ik gedoucht ben, bekijken we het aanbod aan eten op het internet. Panguitch blijkt niet zo heel veel restaurants te hebben, maar we vinden een Cowboy’s Smokehouse Café. Dat klinkt wel goed. De planning is eigenlijk dat we vandaag alleen een voorgerecht gaan eten en dan eventueel nog een toetje, want dat zou er wel in moeten passen. Maar er staat geen menukaart op de site, dus we weten niet wat voor voorgerechten ze hebben. Ach, we rijden er gewoon heen en dan zien we wel.
Iets na half 8 zijn we bij Cowboy’s Smokehouse. Aan de buitenkant ziet het er goed uit en het ruikt ook nog eens erg lekker. Dan zien we bij de deur een papiertje dat we niet met de CC kunnen betalen, alleen cash. Hm, niet handig. We hebben niet zoveel cash bij ons eigenlijk. Wellicht binnen maar even vragen waar we dan kunnen pinnen. Als we naar binnen lopen, zien we dat er een losse pinautomaat staat. Handig, we kunnen dus gewoon eten, de rekening afwachten en dan zien hoeveel we moeten pinnen. Dan bekijken we de menukaart. Qua voorgerechten hebben ze niet zoveel, maar qua hoofdgerecht wel. Hm, toch maar gewoon een hoofdgerecht doen dan maar? Ja, bij een smokehouse eigenlijk wel lekker.
Mijn ouders bestellen beide een pulled pork platter (getrokken varkensvleesschotel) en Martijn en ik een halve rib. Na een minuut of tien staat het voor onze neus. Oh, dát ziet er goed uit. Voor mijn ouders zelfs een redelijk bescheiden portie. Dat vinden zij eigenlijk erg fijn. En voor ons een behoorlijke halve rib. Jee, je zou maar een hele bestellen zeg. Vind dit al behoorlijk wat. We krijgen het dan ook maar net op (alhoewel, de bijgerechten blijven iets wat liggen, maar dat geeft natuurlijk niet, dat is ook maar erbij). Ja, wederom een goede keuze! Voor morgen zullen we weer iets moeten zoeken, want we slapen twee nachten in Panuitch. Maar als we echt niets anders gevonden krijgen, dan vinden we het niet erg om hier voor een tweede keer terug te komen hoor.
Na het eten spreken we voor morgen af om rond 08.00 uur te gaan ontbijten en besluiten dan om vanavond ieder onze eigen weg te gaan. Ik wil mijn verslag nog aftikken en daarna Smeris kijken. Aangezien mijn ouders die serie niet volgen, is dat voor hun niet zo interessant. Morgen staat een dagje Bryce Canyon op de planning. Ben erg benieuwd. Zoveel goede verhalen over gehoord. We hebben nog even met de gedachten gespeeld om de zonsopgang bij Bryce te gaan bekijken, maar dan moeten we wel erg vroeg op. Zeker omdat het vanaf hier nog een minuut of 20 rijden is naar Bryce. Het zal vast mooi zijn, maar we zijn niet zulke goede ochtendmensen ?
Weertype: zon en later bewolkt. Tussen de 20 en 30 graden.
Aantal gereden mijl: 157 (251 kilometer)