Maandag 1 juni: Kingman (AZ) – Grand Canyon NP (AZ)
Nadat we vanochtend opgestaan zijn en onze ochtendrituelen hebben gedaan, gaan we om iets voor 8 naar de lobby om te ontbijten. Mijn ouders hebben de koffers al helemaal ingepakt en mijn vader heeft zelfs al de baggagetrolley opgehaald. Handig. Aangezien onze koffers er niet meer bij passen, nemen we de trolley mee naar beneden, naar het ontbijt en kunnen we ze daarna meteen in de auto leggen. Nemen we de lege trolley gewoon weer mee naar boven voor onze koffers. Hoe efficiënt! Bij het ontbijt hebben ze echt van alles. Heerlijk, zo’n uitgebreid buffet. Ik ga uiteraard weer voor de bagels met creamcheese en verder hebben ze ook mijn geliefde hashbrowns. Mmm! De rest gaat voornamelijk voor wat brood en eieren. Alhoewel Martijn ook nog een zelfgemaakte wafel nuttigt.
Na het ontbijt pakken we de auto weer in. Het is nog wel even passen en meten hoe het nu het beste ingedeeld is. Eerlijk gezegd valt de ruimte voor de koffers best wat tegen. Vier grote koffers kunnen op zijn kant erin, maar dan hebben we bijna geen ruimte meer voor de rest van de bagage. We hebben tenslotte ook nog wat handbagage bij ons. Met een beetje creativiteit lukt het. De rugzak kan mooi op de grond tussen mijn ouders in en dan hebben we ook nog plek voor een koelbox op de bank tussen ze in. Maar verder kunnen we niet veel meer bij kopen, want de auto is gewoon vol.
Als we uitgecheckt zijn, rijden we naar de Walmart. We hebben tenslotte morgenochtend geen ontbijt bij het hotel, dus wat brood met beleg en drinken is welkom. Onderweg tanken we de auto weer vol. Hij was nog voor een kwart gevuld, maar we weten niet of we bij een National Park goedkoop kunnen tanken. Als we bij de Walmart zijn, nemen we ons boodschappenlijstje mee en gaan dan op zoek naar onze wensen. Maar tjee, wat is de Walmart toch een grote winkel. Omdat we niet zoveel tijd willen besteden aan boodschappen, lopen we direct door naar de etenswaren. Het meeste is in groot verpakking: “Ma, jij wilde iets van mayonaise? Dan kun je dat krijgen hoor” ?
Als ons karretje vol zit, ontbreekt eigenlijk alleen nog een koelbox. We hadden bij de ingang wel één gezien van piepschuim, maar daar zat geen hengseltje aan. Dat draagt niet zo lekker. En verder zijn het allemaal hele grote koelboxen.
Dat gaat niet passen hoor. We rekenen de boodschappen af en worden dan weer geconfronteerd met het prachtige ‘wij doen niet aan een goed milieu hoor’. De kassière pakt per twee boodschappen een plastic tasje. En zo hebben we ineens de kar volstaan met plastic tasjes. Lekker milieuvriendelijk ja. Ach, het draagt wel makkelijk. Dat dan weer wel.
Vervolgens zien we wat koeltassen liggen, maar deze liggen bij een kassa. Alsof ze niet voor de verkoop zijn. Een medewerker ziet dat en vraagt ons of we op zoek zijn naar koeltassen. Ja, graag! Ze verwijst ons naar het sportgedeelte. Nee, daar waren we inderdaad nog niet geweest. Maar ook daar vinden we geen koelbox van piepschuim. Wel een mooie kleine van kunststof. Hm, 18 dollar. Ach, wel lekker stevig en mooi formaat. We nemen hem!
We stellen de Tom Tom in op Hackberry. Daardoor komen we vanzelf op Route 66. Het is een half uurtje rijden, geeft hij aan. Als we eenmaal op de route 66 zitten, zien we eigenlijk zowel links als rechts van ons weinig. Heel plat is het allemaal, zonder gebouwen of iets dergelijks. We rijden gewoon weer door de Middle of Nowhere. Iets voor Hackberry zien we links van ons een Giganticus Headicus, ofwel een groot beeld wat op een Tiki hoofd uit Polynesië moet lijken. Verder staan er ook nog wat andere kunstwerken. Maar écht mooi… Nee.
We rijden weer verder en komen dan uit in Hackberry. Bij de Hackberry General Store staan een paar mooie – weliswaar verroeste – auto’s. Ook lopen we het winkeltje nog even binnen. Dat ziet er eigenlijk best mooi uit! Zowel Martijn als ik kopen er een t-shirtje. Daarna rijden we weer verder over de route. Ditmaal richting Seligman.
Na bijna een uur rijden we Seligman binnen. Het dorpje ziet er best leuk uit. Wel veel toeristenwinkels. We stoppen bij Seligman Sundries. Hier schijn je lekkere koffie te kunnen drinken. Dus dat gaan we zeker even testen. Nadat we bij het winkeltje ernaast zijn geweest, vooral om te plassen, bestellen we 2 koffie en 2 cappuccino’s. En het smaakt inderdaad erg lekker. Heerlijk, even zo’n rustmomentje. Had ik overigens al gezegd dat het warm is? Wat zeg ik: heet! Net iets boven de 30 graden. Pff… Snel de auto weer in voor de airco.
Net voordat we de snelweg op willen rijden, zie ik nog een Route 66 teken op de weg staan. Oh, fotomomentje! Helaas rijd ik er net overheen, dus moeten we ergens keren. Ach, het is toch niet druk. Dus zo gebeurd. We parkeren de auto langs de weg en er worden wat foto’s gemaakt. Erg mooi, zo met een bijna lege weg.
Dan rijden we de snelweg op en de Tom Tom wordt ingesteld op Tusayan. Een plaatsje nét iets voor de Grand Canyon. In dit plaatsje kun je naar een Imax theater waar je een mooie film over de canyon kan zien. Tom Tom geeft aan: anderhalf uur rijden. Mooi.
Ook op de snelweg is het uitzicht langs de weg vrij mager. In de verte zien we wel wat bergen en dat is erg mooi om te zien. Na zo’n anderhalf uur komen we aan in Tusayan en al snel wordt het Imax theater van National Geographic gevonden. Als we binnen komen, zien we dat de film maar één keer per uur gedraaid wordt. Elk halve uur. Oeh, dat komt goed uit. Het is 14.21 uur, dus nog negen minuten voordat de film begint. Prima planning!
We nemen plaats in het theater. Vooral het midden gedeelte is al vol. We nemen bijna achterin, ongeveer in het midden plaats. En dan begint de film. Eerst een verhaal over hoe vroeger de mensen hier leefden en daarna een avontuurlijk verhaal waar mannen met hun boten door de rivier heen varen. Door het wilde water welteverstaan, dus erg veilig was het niet. En dat allemaal in Imax, dus echt heel groot. Vooral het gedeelte als men er overheen vliegt met de camera, net alsof je er dan zelf erover heen zweeft ?
Nadat de film is afgelopen, lopen we nog wat door de souvenirshop. En ook hier koop ik weer een shirt. Een paars shirt dus ik MOEST wel ? Inmiddels hebben we ook honger gekregen en naast de shop zit een Pizzahut. Gelukkig hebben ze ook wat andere dingen en we gaan alle vier voor een hotdog. En dat ging er erg goed in. Als we naar de auto willen lopen, zien we dat we hier ook een Annual Pass voor de Nationale Parken kunnen kopen. Een jaarpas voor 80 dollar waar we alle vier gebruik van mogen maken. Entree voor de NP’s gaat namelijk per auto en niet per persoon.
Na de lunch rijden we door naar de Grand Canyon. Net iets voor de ingang zien we het welkomstbord. Uiteraard moet hier ook een foto van gemaakt worden. Er staat ook een paaltje bij, dus we kunnen zelfs met z’n vieren tegelijk op de foto met het bord. Doordat onze kleine camera wifi heeft, heeft Martijn een app op zijn mobiel geïnstalleerd, zodat we met de telefoon de camera kunnen bedienen. Dit betekent dus dat we vanaf het welkomstbord de camera kunnen instellen en dan een foto maken. Ofwel, gecontroleerd de zelfontspanner gebruiken. Zonder dat hij aftelt en je snel snel plaats moet nemen. Ik mag de foto maken, maar ehm… hoe doe je dat? En in de camera kijken én goed op het knopje op de mobiel drukken? Ja, het lukt! Maar dan ehm, sta ik er nu natuurlijk wel op met Martijns mobiel in mijn hand. Hahaha… Alsof ik ongeïnteresseerd even op de foto moet en dan weer verder ga spelen met m’n smartphone ? Nee, hoor… Dat is gewoon de app van Martijn. We moeten er nog even over nadenken of dit inderdaad wel zo’n handig appje is 
Dan rijden we het park in. Als eerste stoppen we bij het visitor center, nadat we een enorm grote parkeerplaats welke overvol staat op zijn gereden, maar daar vinden we eigenlijk niet zoveel informatie. Vanaf dit visitor center kun je ook lopen naar de eerste uitzichtpunt: Mather Point. En dan staan we oog-in-oog met de diepte van de canyon. Oh, echt schitterend! Exact tien jaar geleden zijn Martijn en ik over de Grand Canyon gevlogen met een vliegtuigje vanuit Las Vegas. Toen hadden we het binnen 5 minuten eigenlijk al wel gezien. Maar nu je hier bij de afgrond staat, zie je de diepte pas heel goed. Dat is vanaf boven erg slecht in te schatten. Dan lijkt ook alles op elkaar en nu zie je vanuit elk oogpunt iets anders. Echt veel indrukwekkender. Vooral mijn ouders zijn erg enthousiast. “Ja”, zegt mijn moeder, “hier houd ik nou van. Echt prachtig”. Mooi zo ? We lopen weer terug naar de auto en besluiten om eerst in te checken bij het hotel en dan met de shuttlebus richting Hermits Rest te gaan, met onderweg wat tussenstops.
We parkeren de auto en lopen dan de lobby in. We krijgen de kamers 6619 en 6621 toegewezen. Deze bevinden zich in het tweede gebouw. We lopen nog wat rond en bekijken de eet-mogelijkheden hier. Het is een soort van foodcourt waar je bij verschillende standjes wat eten kan halen. Ze hebben echt veel verschillende dingen: taco’s, burrito’s, pizza’s, pasta’s, hamburgers, broodjes… Simpel, maar vast wel lekker. We besluiten om eerst maar richting de shuttlebus te lopen en daarna pas naar de kamer te gaan. Nu is het tenslotte nog licht, dus kunnen we nog even genieten van de canyon.
Als eerste stoppen we bij Maricopa Point. Ook hier weer een prachtig uitzicht op de canyon. Na een paar foto’s lopen we weer terug naar de bushalte. De bus komt al snel. Onze volgende halte wordt Hopi Point. En ook hier… schitterend! We besluiten om nu niet de bus te pakken, maar de 1.3 km naar het volgende punt te lopen. Je kunt namelijk de gehele route ook gewoon langs de canyon lopen, maar de gehele route is te ver voor ons. We lopen toch zeker een goed twintig minuten over de route. Dit ook omdat er vooral na elke 5 meter een foto gemaakt wordt. Tja, weer een ander uitzicht, dus een andere foto. Je merkt dat de zon al wat gaat zakken. De canyon wordt daardoor aan de ene kant mooi verlicht. Dan komen we uit bij Mohave Point. Vanuit hier ook weer een prachtig uitzicht, alhoewel hier het uitzicht beter tot z’n recht komt in de ochtend. Doordat de zon zo laag aan de ene kant staat, wordt het daar vooral erg heiig. De diepte is daardoor weg. Dan stappen we de bus weer in, maar wat is dat nou… de bus rijdt weer terug! Oh, wacht.. Bij een paar punten stopt de retourbus ook. We zijn gewoon de verkeerde bus ingestapt. Lekker slim ?
De volgende halte van deze retourbus is Powell Point. Daar stappen we dan dus ook maar weer uit om vervolgens weer in de bus richting Hermits Rest te kunnen stappen. De planning is om helemaal door naar Hermits Rest te gaan, maar bij The Abyss stopt de bus en de man zegt: ik blijf hier nog een minuut of drie staan, dus je kunt er nu even uit om snel een foto te maken. Het fotopunt is namelijk direct aan de weg. Ach, pikken we die ook gewoon even mee.
Daarna komen we aan bij Hermits Rest. Het is vrij rustig hier. In het iets wat saaie winkeltje is niets te beleven. Wel zijn er nog een paar mensen die vanuit hier de zonsondergang willen zien. Ach, doen wij dat ook maar… In een goed tien minuten is de zon weg. Het geeft hier niet zulke goede ondergang foto’s, maar dat geeft niet.
Moe, maar voldaan, zitten we weer in de bus om terug te gaan naar het beginpunt. In de bus is het erg koud door de airco, maar als we uitstappen, blijkt het buiten ook enorm afgekoeld te zijn. Brrr… De chauffeur geeft nog wat informatie over het eten bij de twee hotels hier in de buurt. Zo blijkt het Bright Angel Lodge een steakhouse te hebben. Oeh ja, lekker! We pakken de auto en rijden naar het hotel er naast. Maar als we de prijzen van het restaurant zien… slik. Voor een goede steak betaal je hier 27 dollar. Dat is toch net wat te veel van het goede. Gelukkig heeft deze lodge ook nog een familie restaurant. En de menukaart ziet er ook prima uit. Mijn ouders bestellen de Beef Stroganoff en Martijn en ik gaan voor pasta pesto met groente. De serveerster vraagt of we soep of salade willen. De eerste keer verstond ik het niet goed, dus zeg ‘sorry?’ Ze herhaalt het nog een keer en ik zeg: salad please. Ze vraagt me: which one en ik denk bij mezelf? Welke? Dus ik blader naar het gedeelte van de salades. “nee”, zegt ze: soep of salade… Ja miep, dat had ik toch al gezegd. SALADE!! Maar goed, ik hoorde het de eerste keer ook niet. Zijn we gewoon samen doof. Ook goed.
Nadat we de salade (en mijn vader de soep) op hebben, wordt ons hoofdgerecht geserveerd. Alleen de stroganoff ziet er wat anders uit dan gedacht. De beef met een saus zit helemaal onder verstopt. Als je al iets kan vinden, want zoveel ligt er niet van het vlees en saus. Verder helemaal vol met pasta en wat zure room. Het is zichtbaar aan mijn ouders te zien dat ze het ook anders hadden verwacht. Gelukkig smaakt het wel oké.
Na het eten rijden we direct door naar gebouw 2. Het is inmiddels al na 10-en. Wat gaat zo’n dag toch snel zeg! We parkeren de auto en lopen dan eerst even naar boven om de kamers te bekijken. Elke kamer heeft 2 queenbedden. Helaas niet zulke grote als afgelopen nacht dus. Maar ach. En het is behoorlijk warm op de kamer. Echt heel warm! De kamer heeft geen airco helaas, alleen een ventilator. Dat helpt natuurlijk niet zo goed. Dat is ook alleen maar wat luchtverplaatsing.
We installeren de spullen op de kamer en spreken voor morgen af om rond 08.00 uur te gaan ontbijten. Nadat ik het verslag getikt heb, gaan we trachten te proberen te slapen in deze behoorlijke warme kamer.
Weertype: zon zon zon, boven de 30 graden.
Aantal gereden mijl: 196 (314 kilometer)