Zaterdag 20 juni: Seaside (CA) – Morro Bay (CA)
Kustweg, deel 1: 17 Mile Drive, Point Lobos SNR, Bixby Creek Bridge, McWay Falls en Piedras Blancas
Om half 9 lopen we naar de ontbijtruimte. Ofja, wat je ruimte kan noemen. De sneetjes brood, bagels, cake en fruit staan in dezelfde ruimte als de receptie. En daar is alleen één aftandse bank voor een persoon of drie en twee stoelen te vinden. De bedoeling is denk ik om het ontbijt mee naar de kamer te nemen. Maarja, wellicht willen we nog iets en dan moet je weer helemaal terug. Gelukkig is de bank en zijn de stoelen vrij, dus wij nuttigen gewoon ons ontbijtje bij de receptie.
Vervolgens lopen we weer terug naar onze kamers, pakken we de spullen in en zijn dan als eerste onderweg naar de 17-mile Drive in Monterey. Bij de Highway 1 Gate betalen we 10 dollar en daarmee mogen we rondrijden over deze scenic road. Langs de route zijn verschillende uitzichtpunten te zien. We stoppen als eerste bij Spanish Bay en lopen daar zelfs ook wat over het strand. Het is behoorlijk mistig. Och jee toch… Als dat maar niet zo is langs de kust zelf, want dan zie je de gehele kustlijn niet meer.
We rijden weer verder door deze prachtige wijk. Je zou hier toch maar wonen zeg! De volgende stop is bij Bird Rock. En inderdaad, er zitten behoorlijk wat vogels op een rots. Maar niet alleen vogels hoor. Nee, we zien ook wat zeehonden en zeeleeuwen! Wat gaaf! Je hoort ze zelfs ook. Ondertussen zijn er ook twee busladingen vol mensen uitgestapt, waarvan meer dan de helft toch wel Chinezen zijn. En ja hoor, na een paar selfies en een groepsfoto, zijn ze er al weer vandoor. Logisch ook, Chinezen doen de tour ook echt op ‘zijn Chinees’ dus!
Daarna rijden we tot aan stop nummer 16: The Lone Cypress. De bekendste boom van deze route. Zie je informatie over de 17-mile Drive, dan staat er voor 98% zeker een foto van deze boom bij ?
Na bijna 2 uur rijden zijn we helemaal rond en rijden we bij de Carmel Gate er weer uit. Martijn wil graag nog wat pinnen, dus rijden we naar het centrumgedeelte van Carmel, wat er overigens best leuk uitziet. Na het pinnen besluiten we om niet verder Carmel te gaan bekijken en meteen door te rijden naar onze volgende stop van de planning: Point Lobos Reserve.
Als we na een kwartier rijden Point Lobos inrijden (kosten: 10 dollar – helaas is onze Nationale parkpas hier niet geldig), zien we overal een bord met de mededeling dat de parkeerplaatsen vol zijn. Hm. We rijden door tot aan Sea Lion Point en inderdaad. Geen parkeerplek over. Grrr… We rijden nog een ronde en daarna zien we ineens iemand wegrijden. Snel claimen dat plaatsje. Na een toiletstop vraagt Martijn aan een parkmedewerker waar we het beste naar toe kunnen gaan voor de zeeleeuwen te kunnen spotten. Hij adviseert ons om via de Sand Hill Trail en daarna de Sea Lion Point Trail te lopen. Als we nog maar net onderweg zijn, zien we inderdaad op een rots een paar zeehonden (of leeuwen?) liggen. Wat schattig zeg! We lopen weer verder en dan zien we er echt een boel liggen! En ook nog een paar zeeotters. Ook al lief! Hier kan ik echt uren naar kijken. Sterker nog, Martijn heeft me echt weg moeten trekken om weer terug naar de auto te gaan.
Onderweg stoppen we nog een paar keer bij Vista Points langs de kustweg. Het weer is echt super wisselvallig. Dan is het super mistig en dan is het weer super zonnig, met de bijbehorende temperatuur. Op de momenten dat het vrij zonnig is, blijft de mist wel boven het water hangen. Dat geeft wel een prachtig plaatje op! Dan zijn we bij Bixby Bridge. Een bekende brug langs deze route. Helaas is de kustlijn zelf wat mistig, waardoor we niet aan de overkant nog mooie foto’s van de brug kunnen maken.
We rijden weer verder en ondertussen beginnen onze magen ook weer wat te zeuren voor wat inhoud. Gelukkig staat Nepenthe Restaurant op het programma. Ofja, eigenlijk het cafeetje wat er naast zit. Hier kun je namelijk bij prachtig uitzicht op de rotsen en zee een lekker kop koffie met wat lekkers erbij nuttigen. Kwart voor 2 arriveren we bij Nepenthe. Ook hier is de parkeerplaats weer goed gevuld, maar we vinden nog net een plekkie. We lopen naar Café Kavah, maar zien er staan dat het gesloten is voor een privé party. Ja putverdurrie. Dan toch maar net het restaurant. Niet dat we uitgebreid willen gaan lunchen, maar koffie met gebak erbij, moet lukken. Eenmaal boven vragen we een plaatsje voor vier personen, maar de wachttijd bedraagt drie kwartier tot een uur. Uh, hallo zeg! Dat gaan we niet doen en we willen er alweer vandoor gaan. Totdat ik haar hoor zeggen tegen een ander “anders wacht even aan de bar onder een genot van een drankje”. Oh, dat kan dus op zich wel. Wellicht wat koffie aan de bar dan maar?
Als we aan de bar zitten, krijgen we een soort van barkaart aangeboden, met ook wat lunchgerechten erop. Maar de prijzen zijn echt belachelijk hoog! 20 dollar voor een salade?! 18 dollar voor een broodje? 17 dollar voor een kaasplankje?! Dan zien we soep staan, voor 5 dollar. Martijn vraagt wat de dagsoep is en dit blijkt Aspergesoep te zijn. Oeh, dat klinkt goed en alle vier bestellen we kop soep. En dat doet de maag goed. We waren wat flauw geworden, maar hiermee redden we het wel tot vanavond. Alhoewel het kopje soep niet heel groot is. Het uitzicht ziet er overigens wel prima uit. Op de paar mistbanken na dan. Wellicht zonder deze was het nóg mooier!
We rijden verder naar onze volgende stop, maar ook hier stoppen we onderweg een paar keer langs de route. Bij één van deze stops zien we een jongen met een drone aan de gang. Wat een grappig ding zeg. Als hij er mee wegvliegt zijn we hem snel uit het oog verloren, maar op zijn scherm zien we de prachtigste beelden langs de kust. Dat worden zeker mooie filmpjes. Super leuk ding zeg.
Exact om vier uur zijn we bij Julia Pfeiffer Burns State Park. Het park zelf is gratis, maar het parkeren kost 10 dollar. Maar ook hier staat dat de parkeerplaatsen vol zijn. Voor het park staan ook behoorlijk wat auto’s langs de kant geparkeerd. Jeetje, wat druk overal. Hopelijk is er toch nog wel plaats, want ik ben in de veronderstelling dat we anders behoorlijk wat moeten lopen. We betalen de tien dollar en zien dat er dan nog genoeg plaats is. We lopen naar het begin van de Overlook Waterfall Trail en vervolgens loop je onder de weg door, waar je ook gewoon kan instromen vanaf de weg. Jeetje zeg, dat heeft ons dus gewoon 10 dollar voor niets gekost! Want als je gewoon je auto langs de weg parkeert en dan te voet naar de waterval gaat, kost het je niets.
Maar… Het was het wel waard. Wát een prachtig plaatje is het zeg. De waterval zelf stelt niet zo super veel voor, maar alles wat er omheen zit is prachtig. Super mooi blauw water en dan die rotsen erbij. Echt een idyllisch geheel zo. Ook hier is een jongen met een drone bezig. Het lijkt op exact dezelfde witte drone als van die andere jongen eerder. Mooi spul hoor. We blijven er met z’n alle toch behoorlijk lang naar kijken.
Drie kwartier later rijden we weer weg van de parkeerplaats. De Tom Tom staat ingesteld op onze volgende stop: Piedras Blancas. Wat ongeveer een uur rijden is. Net voordat we bij Piedras Blancas zijn, roept Martijn dat er in de zee een rots ligt met beesten. We maken een stopje en zien dan inderdaad weer veel dieren op een rots liggen. Wat is dat gaaf zeg. Wat nou dierentuin, wat nou Seaworld?!
Daarna komen we bij de officiële Piedras Blancas aan. Allemachtig zeg, wat veel zeeleeuwen, zeekoeien, zeehonden of weet ik wat. En ook zó dichtbij. Ze liggen bijna op aanraakafstand op het strand. Sommige maken wat lawaai, maar de meeste liggen gewoon ontzettend rustig op het strand. Met af en toe wat jeuk aan de zij, of schept wat zand over zich heen. Waardoor er overigens ook wat zand op de buurman komt, maar daar lijkt men niet van op te kijken. Sommige maken wat ruzie, terwijl andere weer wat heen-en-weer schuiven. Jammer van de koude wind, maar echt… Ook hier zou ik uren naar kunnen kijken. Maar we moeten weer gaan. Het is nog een goed drie kwartier rijden naar ons hotel en we willen toch zeker niet – zoals tien jaar geleden – door het donker rijden langs de kust.
Om half 8 rijden we de parkeerplaats van ons hotel ‘The Inn at Morro Bay’ op. We lopen naar binnen en als we inchecken, zien we op het bureau staan dat hun computersysteem veranderd wordt en het hierdoor wellicht wat langer kan duren met inchecken. Maar we krijgen een niet al te snugger jochie wat ons helpt. Hij vergist zichzelf steeds met ‘begane grond’ en ‘eerste verdieping’. Hij zegt het één, maar bedoelt het ander. Vervolgens krijgen we ook nog een reservering van een ander voor onze neus. Een hoop snuggerheid, maar uiteindelijk hebben we twee kamers op de begane grond. Niet naast elkaar, maar wel vlakbij elkaar. Ook prima.
Als we de auto geparkeerd hebben en als eerste de kamer van mijn ouders binnen lopen, zien we dat we een prachtige kamer hebben geboekt. Gewoon heerlijk netjes. Wel wat aan de kleine kant – de koffers moeten voor de kast met de TV liggen, maar verder ziet het er wel oké uit dus. Alleen die wastafel ziet er zo… niet bijpassend uit. Best een modern bed met nachtkastjes enzo, staat er zo’n ‘net niet’ wastafeltje. Ach ja.
Snel checken we het internet wat er in de buurt te eten is. We stuiten op Dutchman’s Seafood House. De eigenaar blijkt een Nederlander te zijn. Ofja, zijn ouders zijn hier naar toe geëmigreerd toen hij nog een klein hummeltje was, dus grote kans dat hij niet zoveel Nederlands kan. Maar oké ? We bekijken de kaart op internet. Lekker, vis! Daar hebben we wel zin in. Moet eigenlijk ook wel hè. We zijn nu echt in zo’n havenstadje langs de kustweg, dan hoor je eigenlijk wel iets van vis te hebben.
We rijden er binnen vijf minuten heen. Helaas zit de tent behoorlijk vol, waardoor er een wachttijd van ongeveer een half uur is. Ach joh, we wachten wel even. We hebben tenslotte niets meer op het programma staan.
Als we na een half uurtje wachten plaats mogen nemen, bestellen we alle vier Fish & Chips. Ofja, Martijn en ik hebben er ook nog garnalen bij. Verder nog een lekker biertje voor ons. Het smaakt ons alle vier echt heerlijk. Lekkerbekjes met friet, daar kan niet veel fout aan zijn ? De eigenaar krijgen we niet gevonden. Althans, we zien wel een ‘iets wat Nederlands uitziende man’ bij de kassa staan. Maar als we de tent verlaten en ‘tot ziens’ of ‘Houdoe’ zeggen, zegt hij gewoon Bye Bye en verder niets. Geen Nederlands praatje dus…
Na het eten rijden we in eerste instantie terug naar het hotel, maar ik bedenk me dat we eigenlijk helemaal geen water of iets dergelijks meer hebben. De Tom Tom wordt ingesteld op een supermarktje en rijden daar in een minuut of twee heen. Zo groot is Morro Bay natuurlijk niet. Een grote fles water kost 1,69 dollar, maar als Martijn wil betalen met de creditcard krijgt hij te horen dat er nog wat extra kosten bij komen, omdat het onder de 5 dollar is. Goed, dan kijken we toch nog gewoon wat verder in de winkel. En stuitten dan op de koeling met bier. Ja ach, geen 50 cent uit willen geven omdat dit de extra kosten zijn voor de CC gebruik, maar wel een fles bier er extra bij kopen ?
Terug op de kamer begin ik aan het verslag en zoekt Martijn de foto’s uit. En dit keer gaan we wel een keer wat vroeger slapen. Ook wel eens lekker!
Weertype: zeer fris tot acceptabel warm. Mistig.
Aantal gereden mijl: 151 (242 kilometer)