Zaterdag 13 juni: Lee Vining (CA) – Curry Village (CA)
The Tioga Pass
Als om half 9 de wekker gaat, worden we maar moeilijk wakker. Martijn heeft zelfs erg slecht geslapen door de warmte. We maken alvast de tafel gereed voor het ontbijt. Vandaag eten we gezellig buiten! De wekker van mijn ouders is blijkbaar niet afgegaan, dus ze zijn wat verlaat. Geeft ons mooi de tijd om even naar de receptie te lopen om het internet te checken.
Als we terug lopen naar onze cabin, zijn mijn ouders ondertussen ook gereed. Het brood wordt geroosterd en de koffie wordt gezet. Wat ontzettend gezellig zo. Alsof we weer terug in de tijd zijn, op de camping van vroeger. Vogels fluiten en we zien een eekhoorntje lopen.
Na het ontbijt laden we de koffers weer in de auto en rijden we naar de receptie om uit te checken. Vervolgens rijden we richting Yosemite National Park, via de Tioga Pass. Het eerste gedeelte is nog niet in het park, maar het rijdt al wel erg mooi. We stoppen bij een mooi meertje. Het ligt er prachtig bij, zo met die bergen op de achtergrond.
Iets voor twaalf rijden we Yosemite binnen. Een dame loopt de auto’s af. Als je nog moet betalen, dan mag je in de rij blijven staan, maar heb je een Nationale Parken Pas, dan mag je linksom doorrijden. Wij mogen dus het laatste doen.
We rijden door tot aan Tuolomne Meadows Visitor Center. Het is erg druk met parkeren, maar gelukkig vinden we nog een plaatsje. Je moet er wel wat voor over hebben om dit bezoekerscentrum te bezoeken, aangezien het ook nog een stukje naar boven lopen is. Het centrum is niet groot, dus na een kleine ronde lopen we weer terug naar de auto. De planning is om nu naar de parkeerplaats van Lembert Dome te rijden om vanaf daar de trail Soda Springs te lopen. Een kleine wandeling van 1,2 kilometer zal ons brengen naar een plek met water waar bubbels uitkomen.
Maar het is druk bij de parkeerplaats. Erg druk. Er staan ook veel auto’s langs de kant geparkeerd, dus wij besluiten om dit ook maar te doen en vinden gelukkig nog een plaatsje waar we met de auto mogen staan. Dan lopen we terug naar de parkeerplaats, maar zien nergens het begin van de trail staan. We lopen wat verder en als er twee dames langs komen, vraagt Martijn of zij toevallig weten waar het begin is. Dit blijkt iets verderop langs de weg te zijn. Ook hier staan auto’s geparkeerd. Wellicht de auto maar even ophalen en dan hier parkeren? Scheelt weer lopen straks. Mijn ouders en ik lopen alvast door, terwijl Martijn de auto ophaalt. Maar dan komen we bij het begin van de trail en daar blijkt het ook helemaal vol te staan met auto’s. Och jee toch. Martijn komt er aanrijden en ik stap bij hem in de auto. Wellicht nog maar iets verder doorrijden. Je kunt tenslotte nog wel wat verder door. En daar vinden we eindelijk een plaatsje. Net voor de officiële parkeerplaats (wat ook al vol staat) voor Soda Springs.
Nu is het niet ver meer lopen naar het begin. We beginnen te lopen en merken dat het best warm is hier. Gelukkig niet zo warm als in Death Valley, maar het is toch wel wat zwaar. Als we aankomen bij Soda Springs, zien we eigenlijk maar weinig van het bubbelende water. Ja, een paar kleine gaatjes waar wat lucht uit komt. Wel ziet het er mooi gekleurd uit. Dat dan weer wel. We lopen weer terug. Martijn zet de vaart erin. Hij gaat alvast de auto voor ons voorrijden. Wat lief!
Daarna rijden we verder tot aan Tenaya Lake. Aan de linkerkant het meer en aan de rechterkant zien we personen hoog op de stenen de berg beklimmen.
Na een korte stop rijden we verder over de prachtige Tioga Pass. We stoppen zo af langs de weg voor het uitzicht. Prachtig!
Onze volgende stop wordt de Crane Flat Lookout. In eerste instantie rijden we er per ongeluk voorbij, maar we zijn snel omgekeerd. Dan rijden we een grindpad naar boven. Oeh, je moet hier geen tegemoetkomend verkeer tegen komen hoor. Je hebt totaal niets om uit te wijken. Na -tig aantal meters rijden we wat vlakker en kun je soms ook wel wat uitwijken. Goed in de gaten houden of er iets aankomt dus. En ja hoor, in de verte zien we een auto, maar deze lijkt te wachten op ons. Mooi, rijden wij verder. Het blijkt een ranger te zijn. En laat ons mooi voorbijrijden. Dan komen we helemaal bovenaan uit bij een kleine parkeerplaats. Totaal niet druk. De Overlook blijkt nog een stukje lopen te zijn. Aangezien we totaal geen idee hebben hoe lang dat lopen is, blijven mijn ouders bij de auto. Uiteindelijk is het maar een klein stukje – maar wel naar boven toe – lopen naar de Crane Flat Firestation. Dat blijkt de overlook dus te zijn. Er staat een helikopter en een paar brandweerauto’s. Deze zijn dus bedoelt voor eventuele bosbranden en als er iemand om hulp vraagt (bijvoorbeeld bij bergbeklimmen en hij komt in moeilijkheden). Wel leuk om te zien, maar echt uitzicht heb je hier niet. Snel weer terug naar de auto.
We rijden weer terug over de één-baans grindweg en komen onderweg gelukkig niemand tegen. We stellen de Tom Tom in op onze slaapplek van vannacht: Curry Village. Het is namelijk pas vanaf 17.00 uur inchecken, dus konden daar niet eerder terecht. Onderweg stoppen we nog een paar keer voor een prachtig uitzicht en iets over 5 parkeren we de auto bij de frontdesk. Officieel is het maximaal maar 20 minuten parkeren, maar als we zien hoe lang de rij is bij de incheck, dan weten we zeker dat we die 20 minuten gaan overschrijden. Tja, dan moeten ze de incheck maar eerder mogelijk maken. Nu wil iedereen natuurlijk inchecken. We wachten maar liefst 40 minuten voordat we aan de beurt zijn. We krijgen uitgelegd dat we alle eetbare spullen uit de auto moeten halen en bij onze tent in een beerbestendige kast moeten leggen. Dat wil zeggen, óók de tandpasta enzo. Alles wat maar enigszins naar eten kan ruiken. We krijgen de tentnummers 305 en 306 toegewezen en op een plattegrond laat ze zien waar we kunnen parkeren en waar de toiletten zijn. Op de plattegrond lijkt dat echt enorm ver weg. Ohjee…
Dan rijden we met de auto naar de parkeerplaats en besluiten om eerst naar de tenten te lopen, voordat we met allerlei spullen gaan sjouwen. Alleen het zoeken van de tenten blijkt nog een hele klus. Het lijkt erop dat je binnen door langs de tenten af kunt gaan om zo bij je tent uit te komen, maar het staat allemaal zo door elkaar. Uiteindelijk vinden we ze. We bekijken ze van binnen en dat ziet er allemaal prima uit. We hebben zelfs stroom! Ook liggen er een heleboel dekens op de bedden. Benieuwd of we deze wel nodig hebben, aangezien het nu enorm benauwd voelt in de tent.
Dan gaan we op zoek naar de toiletten. Dit blijkt gelukkig mee te vallen. Al heb ik liever gewoon een eigen toilet op de kamer hoor. Erg benieuwd hoe dit vannacht gaat. In Yellowstone ook in een hotel zonder eigen toilet geslapen, maar toen was het in ieder geval allemaal binnen. Nu moeten we ook echt onze tent uit en buiten door het bos langs alle andere tenten lopen voor een natje (of een droogje). Dan lopen we terug naar de auto. We willen alle spullen voordat het donker wordt uit de auto hebben. We maken een tasje gereed met wat we allemaal denken nodig te hebben, zodat we niet met de grote zware koffers hoeven te slepen. Uiteraard halen we ook het etenswaar eruit. Wat een gedoe zo zeg. Het zou veel handiger zijn om gewoon een klein tasje met wat spulletjes voor jezelf te kunnen pakken en verder alles in de auto te kunnen laten, maar helaas.
Eenmaal terug bij de tent laden we het etenswaar in de beerbestendige locker en leggen we de rest van de spullen in de tent. Vervolgens gaan we op zoek naar eten. Alleen de Pizza Deck en het Pavilion zijn nog geopend voor diner. Pizza hebben we geen zin in en lopen door naar het pavilion. Het blijkt een tent te zijn waarbij je in de rij gaat staan met je dienblad en al lopend langs het eten gaat. Je mag één hoofdgerecht kiezen met daarbij twee bijgerechten, of de pasta van de dag. De hoofdgerechten zijn: beef met broccoli, vis, lasagne of kip enchiladas. Martijn en mijn vader gaan voor de beef broccoli, mijn moeder voor de pasta van de dag (met marinara saus) en ik voor de lasagne. Doordat we zo’n enorme honger hebben, vergeten gewoon totaal een foto van ons eten te maken. Woeps, sorry ?
Nadat we ons eten op hebben, lopen we nog naar er tegenover, naar de Guest Lounge, want… jaja, daar hebben we gratis wifi! Totaal onverwacht, want we dachten geen internet te hebben hier. Na een klein rondje internet lopen we weer terug naar de tent. Inmiddels is het al donker geworden. Ik begin aan het verslag, terwijl mijn ouders ook nog gezellig op visite komen in de tent. Vervolgens merk ik dat ik naar het toilet moet. Och jee ja, daarvoor moet ik natuurlijk gezellig een stukje lopen. Martijn vergezelt me.
Mijn ouders gaan ook weer terug naar de tent en we spreken af voor morgenochtend: half 9 naar het ontbijt. Ik tik verder op de laptop en ondertussen klets ik ook wat met Martijn. En dan om 8 over 10 wordt er op de deur geklopt: of we stil willen zijn, want na tien uur mag er geen geluid meer zijn. Argh! Ik ben echt niet geschikt voor k(r)amperen! Lijkt wel een nonnenkamp! Ben benieuwd hoe dat morgenochtend zal zijn. Ons ‘laantje’ heeft nogal veel kleine kinderen in de tenten zitten. Zij waren nog tot half 10 bezig met buiten spelen en enorme herrie aan het maken. Vanaf 6 uur mogen we weer praten, dus ben ik bang dat de kids ook weer gezellig buiten gaan gillen. Jeuh. We zullen zien.
Weertype: lekker warm
Aantal gereden mijl: 88 mijl (141 kilometer)