Vrijdag 26 juni: Anaheim (CA)
Wederom is het vroeg. Zeker omdat we erg laat zijn gaan slapen. En toch gaat de wekker alweer om kwart voor zeven. We willen niet weer in een lange rij bij het parkeren staan, dus dan maar weer op tijd op staan en weg.
Na het ontbijt rijden we meteen door naar de parkeerplaats waar we gisteren de auto geparkeerd hebben. Maar wat is dat nu? Hij is gesloten! Ja putverdurrie, weten we nu eindelijk waar we kunnen parkeren, is deze plaats vandaag gesloten. Waar moeten we nu dan weer heen rijden? Gelukkig zien we snel een bordje en blijkt dat we twee verkeerslichten verder moeten rijden en mogen we de auto op de parkeerplaats bij Buzz, Woody en Jessie neerzetten. Deze parkeerplaats blijkt helemaal dicht bij ons hotel te zijn, hahaha… Jammer dat hij niet te voet toegankelijk is vanaf ons hotel. Alleen via de voorkant en dat is toch nog wel een eindje lopen. We gaan weer met de shuttlebus mee naar de ingang en kiezen dan voor het andere park van Disney: California Adventure. Een uniek park met attracties wat ze in andere Disneyparken niet hebben. Uiteraard staan er ook wel wat klassiekers, zoals Tower of Terror of Soarin.
De planning is om snel naar de fastpass-uitgifte van de show van vanavond te lopen. Er worden namelijk fastpassen voor World of Color uitgegeven. Hiermee krijg je toegang tot een mooi plekje rondom het water. Heb je geen fastpass, zul je een plekje aan de zijkant moeten bemachtigen en dan zie je het natuurlijk niet zo goed. Deze uitgifte zit bij de Grizzly River Run (een soort pirana). Maar eerst stoppen we onze vestjes weer in een kluisje en dan zijn we snel op weg naar de fastpassen. Het is bekend dat deze namelijk erg snel op zijn. Martijn loopt daarom vooruit en wij hobbelen er langzaam achteraan. Als hij de fastpassen heeft, lopen we weer terug, want we waren de attractie Soarin’ over California gepasseerd. Eén van de mooiste attracties in dit park. De wachttijd is maar 20 minuten, dus pakken we die mooi als eerste mee.
We hebben geluk, want na twintig minuten wachten, mogen we plaatsnemen op de eerste rij. Dat betekent dat je geen bungelende voetjes voor je neus hebt 
Vervolgens zweef je over california (groot imax scherm, waardoor je ook echt het idee hebt dat je zweeft). We zien veel bekende plekken van de afgelopen vakantie: de Golden Gate in San Francisco, Yosemite met de waterval en half dome en uiteindelijk eindig je natuurlijk over Disneyland met het vuurwerk. Echt een geweldige attractie. Half in trance lopen we weer naar buiten. Wat een kwaliteit!
Dan lopen we naar de Tower of Terror. De wachttijd is 70 minuten, dus halen we daar maar een fastpass voor. Vervolgens lopen we door naar Radiator Springs Racers. Voor ons nieuw, want tien jaar geleden was dit gebied er nog niet. Maar helaas, de attractie heeft een storing. Waarschijnlijk opent hij pas na 12 uur. We lopen weer verder en komen dan uit bij Paradise Pier. Daar staat de achtbaan ‘California Screamin’. Ze hebben alleen het ontwerp wat veranderd ten opzichte van tien jaar geleden. Toen stond het hoofd van Mickey in de looping, maar die is nu weg. Het hoofd van Mickey staat tegenwoordig op het reuzenrad. Daar stond destijds een zonnetje. Wel even wennen hoor.
Mijn ouders besluiten niet mee te gaan in de achtbaan en wachten op een bankje op ons. Na een goed twintig minuten mogen we in de achtbaan. Als eerste wordt je gelanceerd, heuvel op en gaaaaan! Hij is erg soepel en beweegt heerlijk door de bochten. Prima baantje.
Daarna lopen we weer verder en komen uit bij Toy Story Midway Mania. Een aparte attractie. Je rijdt in een karretje rond, hebt een 3D bril op en moet dan door middel van zo vaak mogelijk aan een touwtje trekken punten halen bij verschillende spelletjes, zoals eendjes omver schieten, ringen om paaltjes werpen of borden kapot schieten. Erg intensief en na een paar spelletjes krijg ik dan ook pijn in de pols. Je wordt zo fanatiek door dit spel. Dat is erg leuk. Maar tegelijkertijd wordt je dus ook zo moe en krijg je pijn, waardoor ik het snel beu ben. Uiteindelijk win ik wel van onze vier. Gna gna…
Na Toy Story lopen we naar het reuzenrad. Ook al zo’n aparte attractie. Bij dit reuzenrad heb je de keuze uit een normale gondel, of uit een gondel die swingt. Er zit namelijk een constructie in het rad waardoor de gondel van de buitenkant naar de binnenkant glijdt. Uiteraard kiezen we deze laatste, daar gaat het tenslotte toch om. We moeten alleen een goed drie kwartier wachten. Dan nemen we plaats en als we op een kwart hoogte zijn, begint de gondel te bewegen. Oehhhh, dat is apart zeg. Als we bijna rond zijn, gaat hij nogmaals rond, maar dan zonder stops. Telkens stapten er mensen in en nu de gehele rad vol zit met nieuwe mensen, gaat hij in één keer helemaal rond. Daardoor gaat de gondel sneller van buitenkant naar de binnenkant. Woohhh, de gondel swingt echt enorm. Wat een raar gevoel in de buik hahaha… goed vasthouden hoor!
Na deze aparte ervaring lopen we naar de tweede achtbaan welke dit park heeft. Deze hebben wij tien jaar geleden niet gedaan, dus voor ons een nieuwe credit. Piloot Goofy neemt ons mee aan boord van een vliegtuig om te trainen. Nou ehm, uiteindelijk is het gewoon een simpele ‘muis’ achtbaan. Lekker lomp dus. Al kan ik me slechtere versies herinneren. Deze gaat op zich nog wel.
Na de achtbaan lopen we weer terug naar Radiator Springs. De attractie is inmiddels open, maar de wachtrij is opgelopen naar 70 minuten. Pfoe. Doe dan maar een fastpass, maar we komen bedrogen uit. Ze zijn op! Echt zin om te wachten in deze hitte hebben we eigenlijk niet. Dan maar wat lunchen. Ietsjes terug kwamen we verschillende eettentjes tegen. We belanden uiteindelijk bij Lucky Fortune Cookery, ofwel de Chinees.
Het smaakt ons allemaal prima en dan lopen we naar Tower of Terror. Inmiddels zijn onze fastpassen namelijk geldig. Wat een geweldige uitvinding is dat toch. De wachtrij is zo’n 70 minuten lang, maar wij mogen er langs sneaken. Alhoewel we ook nog een goed tien minuten moeten wachten voordat we de pre-show mogen zien. Vervolgens na de pre-show moeten we weer een kwartier wachten. Dan mogen we plaats nemen in de lift. We gaan naar boven en dan… wohoo, naar beneden. Weer naar boven en wop, weer naar beneden. Wat een heerlijk gevoel is het toch. Handjes uiteraard los!
Vervolgens zien we de attractie ‘It’s Tough to be a Bug’, maar hij is omgetoverd naar een preview van de nieuwe film ‘Ant-man’. In 3D krijg je de uitgebreide trailer te zien en af en toe maken ze ook gebruik van de 4D effecten welke bij de originele attractie hoort. Maar het slaat eigenlijk nergens op. De film lijkt me overigens wel aardig, maar niet per sé bios-waardig. Wat zonde zeg. De originele 4D attractie is veel leuker. Jammer dat we deze nu niet kunnen zien.
Dan vinden we het wel weer eens tijd voor een heerlijk koud biertje. Dit weer maakt je dorstig. Maar waar zagen we net toch ook alweer de vele biertjes op de tap staan? We weten dat je bij Sonoma Terrace in ieder geval bier kunt krijgen, dus lopen we er heen. Maar je blijkt daar alleen wat bier uit flesjes te kunnen krijgen. Nee, we willen tapbier! Martijn herinnert zich een uitspraak van onze gids bij Paramount. Zij gaat altijd naar de tent naast Ariel’s Grotto, want daar kun je zo lekker bier drinken. Ja, dan zal het daar wel geweest zijn. Maar als we daar aankomen, zien we maar drie biertjes op de tap en verder een wachtrij om plaats te kunnen nemen. We verwachten dat als je alleen een biertje komt drinken, je wel zo door mag lopen om aan de bar plaats te nemen, maar voor eten sta je dus in de rij. Nee, hier was het niet. Ik weet zeker dat ik ergens een tent heb gezien waar minstens zes biertjes op de tap staan. We pakken de plattegrond er weer bij en zien dan staan ‘Bayside Brews, pretzels and beer’. Ja, daar is het geweest volgens mij! We lopen weer verder. Ondertussen krijgen we steeds meer en meer dorst. Kom maar op met dat koude biertje!
Maar ook dit blijkt niet het tentje te zijn welke ik bedoel. Maar ze hebben wel vier biertjes op de tap en ook voor mijn moeder Budweizer Lite (gewoon pils dus). En wij nemen de Blue Moon Belgium White. Heerlijk, zo’n verfrissend wit biertje. Na een uitgebreid rustmomentje lopen we weer in de richting van Cars (Radiator Springs), maar pikken onderweg de attractie The Little Mermaid mee. In een soort karretje a la Carnaval Festival race je even door de film van De kleine Zeemeermin in. Veel stukken worden overgeslagen. Ariel wordt behekst door Ursula, vervolgens belanden we in de scene dat Erik en Ariel in een bootje zitten en bijna gaan kussen en dan… zijn we alweer op het eind dat Ariel en Erik gaan trouwen. Jaja, hoe snel kan het gaan he ?
Bij Cars is het nog steeds druk, zo’n 90 minuten wachtrij. Ach ja, we besluiten om toch maar in de rij te gaan staan. We willen de attractie tenslotte toch doen. Uiteindelijk zijn we na een uur al aan de beurt. Mooi! De attractie heeft hetzelfde concept als ‘test track’ in Epcot Florida. Maar daar gaat hij op het laatst erg erg hard. Hier is de snelheid maar matig. En dat terwijl het een race tegen een andere auto is. Jammer hoor. Leuk is hij wel, maar er had meer uitgehaald kunnen worden.
Na de attractie is de planning om weer naar de Tower of Terror te lopen. Wellicht is de wachtrij acceptabel om hem nog een keer te doen, maar dan zonder de fastpass dus. Maar helaas, nog steeds rond de 70 minuten. Dat gaan we niet doen.
Vervolgens zie ik dat het publiek bij het theater van Aladdin naar binnen stroomt. In mijn herinnering een geweldige musical en dat blijkt het inderdaad nog steeds te zijn. Goede kwaliteit en de humor van de geest is natuurlijk geweldig!
Inmiddels is het kwart over 7 en ook hier willen we niet al te laat in de rij voor de show gaan staan. Op de fastpass staat dat je tussen 8 en 9 welkom bent om plaats te nemen bij de gereserveerde plekken, maar als we pas rond 9 uur aankomen, dan kunnen we alsnog niet vooraan staan natuurlijk. De planning is om dicht bij die plaatsen ergens te gaan eten. Als we langs de gereserveerde plaatsen komen, zien we dat er inmiddels al een rij zich gevormd heeft. Nu al! Snel maar gaan eten, want anders hebben we alsnog slechte plaatsen. We komen uit bij Boardwalk Pizza & Pasta. Eigenlijk hebben we alle vier wel zin in een pizzapunt. Niet te veel en lekker snel. Het smaakt ons prima.
Na het eten lopen we snel naar de rij voor de World of Color. Uiteraard is de rij nog langer geworden. Oef, dat wordt moeilijk om vooraan te gaan staan. Iets na 8-en verdwijnt het touwtje en lopen we met de meute mee. De plekken zijn verdeeld over een stuk of vijf rijen. De eerste rij blijkt een wetzone te zijn. Oef, daar hebben we eigenlijk geen zin in, nat worden terwijl het zonnetje weg is. We lopen naar de tweede rij. Helaas zijn de plekken bij de hekken al helemaal bezet en kiezen een plek achter wat mensen uit. Ze zien er niet lang uit (ze zitten namelijk), dus hopelijk kunnen we er overheen kijken. Ook wij gaan maar zitten. Kunnen we wat ruimte afbakeren tenslotte 
Ik bedenk me dat ik eigenlijk nog wel een keer zin heb om in de achtbaan ‘Screamin’ te gaan en loop er snel even in mijn eentje heen. De rest houdt zo het plekje mooi bezet. Maar als ik aan kom, blijkt hij dicht te zijn. Ze willen namelijk zeker weten dat iedereen uit de rij is als de show begint. Aangezien de achtbaan ook op de achtergrond te zien is. Jammer-de-bammer. Ik loop weer snel terug naar onze plekken en zie dat ook de tweede rij een wetzone blijkt te zijn. Putverdurrie, als we dan tóch in een wetzone staan, hadden we beter op de eerste rij kunnen gaan staan… Aangezien daar nog wel plaatsen over waren bij het hek. Ach ja. We zullen er evengoed wel van gaan genieten. En dan begint het. Via een waterstroom zien we projectie op het water en verder veel kleuren. Heel veel kleuren. Het is een prachtig geheel. Een soort Aquanura in de Efteling, met al die fonteinen zo, maar toch weer heel anders. Echte Disney kwaliteit. Hoe krijg je het voor elkaar en verzonnen zo. Een prachtige afsluiting van onze vakantie. Uiteindelijk zijn we een beetje nat geworden van de nevel, maar het mag geen naam hebben.
Nog helemaal in een soort van roes lopen we richting de uitgang. Officieel is het park nog een half uur open, maar we hebben geen zin meer in een attractie. We zijn moe, we zijn gesloopt, we zijn klaar. We halen onze vesten op uit de locker. Deze avond eigenlijk niet nodig gehad. Gisteren was het nog wat aan de frisse kant ’s avonds, maar nu is het heerlijk.
We lopen nog wat door de winkeltjes en nemen dan toch echt afscheid van het park. Het waren twee prachtige Disneydagen.
Eenmaal terug in het hotel kijk ik nog twee afleveringen van GTST bij mijn ouders op de kamer. Meteen te gaan slapen lukt toch niet met deze prachtige herinneren. Even de gedachte op nul. Dan lukt het slapen een stuk beter ? En dan is het toch echt tijd voor onze laatste nacht in Amerika…
Weertype: warm, what else?
Aantal gereden mijl: 3 (4,8 kilometer)