Woensdag 17 juni: South San Francisco (CA)
Alcatraz, Pier 39, Fishersman’s Wharf, Cable Car en China Town
Om half 7 loopt de wekker af. Oef, dat doet toch nog wel een beetje pijn… Maar we moeten eruit. We willen absoluut niet te laat komen voor de boot. Rond 7 uur lopen we naar het ontbijt. Niet al te uitgebreid, maar we kunnen zeker allemaal wel iets vinden wat we lusten. Het is alleen een beetje druk, ofja… Er zijn zes tafels voor vier personen en er zijn zes tafels voor twee personen. Vijf van de 4-persoonstafels zijn bezet door maar twee, of zelfs soms maar door één persoon. Hallo! Ga eens gewoon op een plek voor twee personen zitten dan! Dan kunnen wij ‘als gezin van vier personen’ gewoon bij elkaar zitten. Maar helaas, we zullen het moeten doen met twee keer een 2-persoonstafel.
Iets na half 8 zijn we op weg naar Downtown San Francisco. Oorspronkelijk staat de reistijd op een minuut of 20, maar we hebben gisteren gezien dat het nogal druk kan zijn op de wegen rondom San Francisco, dus calculeren we ruim in. Planning is om rond half 9 de parkeergarage in te rijden. Het eerste gedeelte van de autosnelweg is het nog rustig, maar juist als we die verlaten en op een soort van rondweg terecht komen (langs alle pieren af), doen we er langer over dan gedacht. Vooral veel verkeerslichten zijn de boosdoeners. Maar geen paniek, drie voor half 9 rijden we de parkeergarage in!
Als we de parkeergarage uitlopen, zijn we nog maar bij pier 41 en we moeten naar pier 33. Volgens googlemaps een kwartier lopen. Maar we hadden alleen niet ingecalculeerd dat een kwartier lopen nog best lang kan duren qua gevoel. Uiteindelijk komen we prima op tijd bij pier 33 aan, maar we hebben wel stevig moeten doorlopen. We sluiten aan in de rij en mogen dan al snel boarden. We zoeken een plekje op het tweede dek. Snel wel een vestje aan, want echt warm is het hier nog niet. Dan vertrekt de boot. Op naar Alcatraz!
Na een tien minuten varen komen we aan op het eiland en lopen dan in de richting van de Audio Tour. Om daar te komen moet je alleen wel een viertal steile hellingen op en dat is vooral voor mijn vader wat zwaar. Dan komt er een trammetje tegemoet. Hm, ohja.. daar hadden we natuurlijk ook mee kunnen gaan. Ach ja, nu zijn we al over de helft…
Eenmaal boven gaan we in de rij staan voor een koptelefoon. Mijn ouders kiezen voor de Nederlandse versie. Martijn en ik gaan voor de Engelse. Als we bovenaan de trap zijn, begint de tour. We lopen eerst langs verschillende cellen en krijgen ook geluiden te horen van hoe het er toen aan toe ging. Vervolgens lopen we ook door D-block, waar onder andere ook Al Capone gezeten heeft. Ook daar krijgen we geluiden te horen van toen en hoor je oud gevangenen aan het woord (in de Nederlandse versie hoor je die stemmen heel ver op de achtergrond, want de vertaling van de Nederlandse stem klinkt er doorheen). Daarna lopen we door de bibliotheek, het administratiekantoor en waar men met zijn alle aten. En dan is de tour ten einde. Net zo als Alcatraz zelf, want in 1963 werd het gesloten door president JF Kennedy. Omdat de gevangeniskosten veel duurder waren dan andere gevangenissen en het zoute water had het gebouw enorm aangetast, waardoor het erg duur werd om het te onderhouden. Het gebouw viel zo wat uit elkaar. Daarmee kwam er een einde aan 30 jaar Alcatraz.
We lopen weer naar buiten en zien het trammetje staan. Ondanks dat naar beneden lopen makkelijker gaat, kiezen we toch voor ons gemak. Eenmaal beneden maken we nog snel een toiletstop en dan kunnen we alweer boarden op de boot om terug naar het vaste land te gaan. Sterker nog, we moeten onszelf even haasten om in de rij te mogen voor te boarden. Als we dat niet doen, zullen we een half uur moeten wachten voor de volgende boot.
Als we weer terug op het vaste land zijn, lopen we richting Pier 39. Heerlijk toeristisch, maarja… wat zijn wij? Juist, toeristen! We lopen eerst langs wat souvenirshops en komen dan uit bij waar Pier 39 zo bekend om staat: de zeeleeuwen! Maar goh hee, het zijn er maar erg weinig! Maar anderhalve dek is gevuld en soms op een ander dek een verdwaalde zeeleeuw. Al hebben deze verdwaalde zeeleeuwen het wel beter bekeken, want op één dek waar ze eigenlijk allemaal op liggen, gaat het er soms nogal agressief aan toe. Ze liggen hutjemutje op elkaar waardoor men bij beweging een boze blik van de ander krijgt. Nou zeg, ga dan ook gewoon ergens anders liggen. Waarom moet dat dan ook zo op elkaar allemaal, hahaha! Ik zou hier echt uren naar kunnen kijken. Zo lief, zo schattig… zo grappig ook.
Maarja, we hebben nog meer op de planning staan en echt warm is het ook niet. Dus op het dek zo blijven staan, is geen optie. We lopen weer terug via wat winkels. Onderweg nuttigen we ook nog een hotdog en komen dan uit bij een CVS Pharmacy. Martijns zonnebril is uit elkaar gevallen en we hopen dit met een beetje secondelijm op te kunnen lossen. En tevens zijn we op zoek naar wat neusspray voor mij. Twee weken geleden eindelijk verlost van mijn verkoudheid, totdat ik gezellig twee nachten in een tent ging slapen. Hatsoe!
De secondelijm krijgen we gevonden, maar de neusspray helaas niet. Wel een soort van neusspray waarbij je in een flesje moet knijpen, in plaats van het dopje naar beneden duwen. Ik heb deze al eens ooit gekocht, maar dat was geen succes. Dus laten we daar dit keer dus maar niet intrappen. Wellicht dat ze iets verderop, bij de Walgreens, wat hebben voor me. Op een bankje tegenover CVS repareren we Martijns zonnebril. Want secondelijm werkt overal voor! We lopen weer verder en komen dan uit bij de Walgreens. Maar ook hier geen neusspray die ik bedoel. Grrr… Dan maar een heerlijke cappuccino van de Starbucks, welke naast Walgreens zit. Smaakt goed! Ik bekijk de plattegrond en zie dat als we nog een stukje verder lopen, uitkomen bij opstapplaats van de Cable Cars. Ja, dat staat ook nog op ons programma! Snel lopen we er heen, al gaat dat niet helemaal van harte. Ondertussen is het behoorlijk fris geworden. Martijn staat zelfs zijn warme vest af aan mijn moeder. Hoe lief is dat?!
Vervolgens komen we uit bij de opstapplaats. Er blijkt een wachtrij van een uur te zijn. Maarja, we willen toch wel een ritje. Ach, het is nog maar tien voor half 4. Tijd genoeg, toch? Nou… het wachten is niet erg, maar het waait best behoorlijk, waardoor de kou alleen maar erger wordt. Ook duurt het steeds erg lang voordat er weer een Car vertrekt. Alsof men niets doet. En dat is best frustrerend, als je moet wachten in de kou.
Uiteindelijk na een uur en een kwartier wachten, mogen we in zo’n trammetje stappen. We gaan in het binnengedeelte zitten (ofja, Martijn moet zelfs staan), omdat het buiten echt te koud is. En dan rijden we eindelijk. We besluiten om de rit helemaal te doen, tot aan Union Square. Heuvel op is echt super leuk, maar heuvel af is nog veel leuker! Net echt een achtbaan joh!
De Cable Car rijdt iets verder dan Union Square, dus moeten we iets verder teruglopen dan gedacht. Op zich is lopen niet zo erg, maar wel als het heuvel op is. Oef… Vervolgens komen we aan bij de toegangspoort van China Town en lopen zo de wijk in. Alles in het Chinees! Alsof je ineens in Azië bent, met de bijbehorende zut aan spullen. De ene winkel is nog erger dan de andere. Erg kitsch soms ook. Het plan is om ook weer met de cable car terug te gaan richting de pier. Daarvoor moeten we weer een paar straten steil naar boven lopen en dat is niet alleen voor mijn ouders zwaar, maar ook ik vind het behoorlijk pittig.
Eenmaal op plaats van bestemming, zien we na een minuut of vijf een Cable Car aankomen, maar helaas… deze is vol. Grr! Maar niet veel later komt er weer één. Niet van de lijn welke we officieel willen hebben, maar hier kunnen we in ieder geval wel mee. Ik mag zelfs aan de Cable Car gaan hangen, zoals je vaak ziet hoe ze dat doen. Super leuk!
Dan zijn we bij het eindpunt van deze rit. Nog een stukje lopen voordat we bij onze volgende plaats van bestemming zijn: Applebees! Deze zagen we vanochtend toen we vanaf de parkeergarage naar Pier 33 toe liepen. Het ons namelijk handiger om hier alvast te gaan eten en daarna meteen door met de auto naar ons hotel, in plaats van onderweg nog wat eten te zoeken.
Oh, wat is het heerlijk warm bij Applebees. We zijn alle vier echt verkleumd van de kou. Ze hebben bij Applebees een kortingsmenu als je een voorgerecht deelt met elkaar, je twee hoofdgerecht voor een bepaalde prijs mag kiezen. Martijn en ik gaan voor de mozzarella sticks als voorgerecht en 4-cheese Mac & Cheese with Honey Pepper Chicken Tenders. Mijn ouders gaan voor de gefrituurde uienringen als voorgerecht en als hoofdgerecht neemt mijn moeder de Chicken Tender Platter en mijn vader de Riblets. Het smaakt ons alle vier erg goed.
Vervolgens lopen we, via de Walgreens, terug naar de parkeergarage. Uiteindelijk heb ik besloten om tóch maar die irritante neusspray te kopen. Liever irritant dat helemaal niets. Als we nog eens goed kijken in de rij van de verkoudheidshoek, zien we ineens nog veel meer neusspray’s. En óók nog eens een flesje wat ik bedoel! Woohoo! Zelfs met menthol en eucalyptus. Lekker hoor. Eenmaal buiten wordt deze meteen in gebruik genomen. Oh, wat een verademing. Letterlijk! Vervolgens lopen we naar de auto toe en rijden we weer terug naar ons hotel.
De verwarming wordt meteen aangezet. Zo zit je nog te puffen in Death Valley en zo bibber je van de kou in San Francisco. Bij ‘de buren’ kijken we nog twee afleveringen van GTST en daarna tik ik het verslag weer van de dag. Altijd fijn om zo de dag nog even door te kunnen nemen. Werkt therapeutisch ? Slaap ik weer goed vannacht. En als jullie blijven reageren, krijg ik ’s morgens weer een lach op mijn gezicht. Zo lief en leuk om te lezen. Dank!
Morgen staat een dagje met de auto San Francisco op de planning. Hopelijk is het minder mistig dan vandaag, zodat we wat mooi uitzicht hebben vanaf Twin Peaks en kunnen we de Golden Gate Bridge zonder mist bekijken.
Weertype: Brrr, frisjes. Graad of 15?
Aantal gereden mijl: 26 (42 kilometer)