Dinsdag 16 juni: Merced (CA) – South San Francisco (CA)
Na een wat woelige nacht (het was warm, airco deed het niet goed en door mijn verkoudheid) worden we om 7 uur wakker van de wekker. Vanaf half 8 kunnen we namelijk bellen naar Alamo, zodat zij contact op kunnen nemen met Enterprise om te vragen wat voor auto’s ze hebben staan.
Als Martijn terugkomt van de receptie, waar hij gebeld heeft, bevestigt hij wat we eigenlijk al vermoeden: ze hebben geen fullsize SUV. Het grootste wat ze hebben is een fullsize normale auto. Daar gaan onze koffers natuurlijk never-nooit in passen. Wat nu? Alamo adviseerde ons om dan maar naar Firestone te gaan hier in Merced. Om daar de band te laten repareren of een nieuwe eronder en dan door te rijden naar San Francisco Airport om daar dan de auto om te ruilen. Goed. Maar eerst even ontbijten!
Helaas heeft Travelodge een niet al te uitgebreid ontbijt. Zeg maar gewoon: niets. Alleen wat toast met jam. Ach, zijn we snel klaar. Dan rijden Martijn en ik naar Firestone. Ze verwachten binnen een goed 30 minuten klaar te zijn. Mooi. Na een tijdje komt de man weer naar ons toe en vertelt ons dat de band niet te maken is en dat ze de band ook niet op voorraad hebben. Ja, wat nu weer? Zucht… Maar, vertelt hij, de band is geen thuiskomertje hoor. Het is gewoon volledige band, waarmee je prima naar San Francisco kunt rijden. Ja potver, hadden we alsnog dus gewoon gisteravond al meteen naar San Francisco kunnen gaan, hadden we vandaag gewoon een volledige normale dag gehad. Maar waarom staat er dan op de band ‘temporary use only’? Ja, dat wist de man ook niet. Had hij verder nog nooit gezien. Lekker handig van Chevrolet, gewoon op een goede stevige band zetten dat hij maar tijdelijk voor gebruik is. Ach ja…
We rijden weer terug naar het hotel en pakken snel alle spullen in. Snel op weg naar San Francisco dan maar! We rijden wat rustig richting San Francisco. Je moet er toch niet aan denken dat er nu wéér wat gebeurd. Dan rijden we waar we gisteren de afslag met de lekke band hadden voorbij. Toch wel wat raar. Ach wat, klaar ermee. Op naar San Francisco! Als we in de omgeving van San Francisco rijden, begint het wat druk te worden. Logisch, zo’n drukke stad. We rijden naar ‘Rental Car Return’ en parkeren dan de auto netjes in een rijtje, zoals altijd eigenlijk. Dan komt er iemand van Alamo en bekijkt de auto. Zoals altijd eigenlijk. Tja meneer. Deze is vies, we willen een nieuwe!
We leggen hem uit wat er gebeurd is en hij vertelt ons om naar Custom Service te gaan, wat twee stappen verder zit. Maar de vrouw van Custom Service begint wat te blèren. We moeten niet bij haar zijn, maar naar de balie van Alamo zelf. Ook goed. We laden onze spullen uit en zetten deze op een karretje, kosten 5 dollar per kar… Dan rijden we naar de incheckbalie van Alamo. Er staat een enorme rij. Mijn vader en ik lopen naar de toiletten, terwijl Martijn in de rij gaat staan. Als we terug komen gelopen, komen we Martijn en mijn moeder tegemoet. We hoeven helemaal niet in de rij te gaan staan, maar meteen doorlopen naar de garage met de auto’s.
Als we onszelf daar melden, vertelt de dame achter de balie ons dat we kunnen kiezen uit een GMC Yukon en Ford Flex. We vragen haar nog: geen Tahoe op voorraad dan? “Not today”, zegt ze een beetje chagrijnig. Nou zeg, zeurmiep. Doe die Yukon maar dan (want de Ford Flex kennen we niet). Overigens best raar dat we niet zelf iets uit mogen kiezen. De andere twee keer dat we in San Francisco waren, mochten we gewoon zelf uit een rij iets kiezen. Ach ja, het zal wel.
Dan komen we aan bij onze GMC Yukon. Hij lijkt wel hetzelfde als onze Tahoe! Sterker nog, van binnen ziet hij er echt exact hetzelfde uit als de Tahoe. Cool! Ook de koffers passen precies op dezelfde manier erin. Enige verschil is dat hij een knop voor te starten heeft (dus geen sleutel nodig heeft), deze Yukon wél stoelkoelers heeft (heerlijk met het warme weer) en dat hij sensors heeft welke aangeven of er iemand naast je rijdt in plaats van een dooie hoekspiegel.
Naast de Yukon staat ook de Ford Flex. Maar tjee zeg, goede keuze hebben we gemaakt. De Ford Flex is toch helemaal geen Fullsize SUV? Súper laag en volgens mij ook een stukje kleiner. Doe ff normaal man!
Voordeeltje voor ons bij deze wisseling: onze benzine was bijna op en deze Yukon is weer helemaal gevuld ? Aangezien het nog maar half 2 is, besluiten we om de Tom Tom in te stellen op Budweiser in Fairfield. Op onze oorspronkelijke planning stond in de ochtend een rondleiding bij Budweiser en ’s middags wijnproeven bij verschillende wijngaarden. Deze laatste laten we maar voor wat het is, maar naar Budweiser moet kunnen.
Het is tenslotte maar een uurtje rijden. Alleen, onderweg komen we ontzettend veel verkeer tegen. Vooral bij de Bay Bridge om San Francisco weer uit te rijden is het erg druk. We hebben dan ook uiteindelijk een half uur vertraging. Iets na drieën zijn we gearriveerd bij Budweiser. Als we naar binnenlopen, blijken we net de tour van 3 uur gemist te hebben. De eerstvolgende tour is pas om 4 uur. De kosten van de tour is 5 dollar per persoon, maar hun internet ligt eruit. Het wil dus niet lukken om met de Creditcard te betalen. En qua cash hebben we niet voldoende bij ons. Ohjee, wat nu? Bedoel, we hebben al zo’n gedoe achter onze rug en we willen nu wel eens iets leuks doen… kunnen we niet betalen! Maar de oplossing is nabij. De dame achter de balie noteert wat gegevens en Martijn tekent iets, zodat er later het geld eraf gehaald mag worden. Al gaat het allemaal niet van harte. De dame straalt niet echt uit alsof ze er zin in heeft. Sterker nog, ze straalt juist uit alsof ze per direct ontslag neemt. Maar ach, ze heeft in ieder geval een oplossing. Ook goed.
We lopen weer terug naar de auto. We hebben wat honger gekregen en bij Budweiser hebben ze niets van eten of wat erop lijkt. In de auto hebben we nog een zak chips liggen, dus ach. Gezellig met zijn vieren in de auto, peuzelen we de chips op. Dat gaat er goed in!
Daarna lopen we weer terug naar Budweiser. We bekijken het winkeltje wat erbij zit, maar kopen niets. Vorige keer had ik nog een leuk shirt gekocht bij Budweiser St. Louis, maar hier in Fairfield hebben ze niet veel. Vervolgens is het 4 uur en roept de ‘gelukkige’ dame ons bijeen. We mogen met haar meelopen naar een volgende ruimte, alwaar we een filmpje te zien krijgen. Maar voordat het zo ver is, legt ze nog wat dingen uit. Dit blijkt een standaard tekstje te zijn, wat ook al in de wachtruimte hiervoor te lezen was. Goed zo meid, goed uit je bolletje geleerd. Het komt er alleen niet zo enthousiast uit. Wat wél positief is: het gratis glaasje bier! Nadat ze een kwartier lang haar saaie ‘spreekbeurt’ heeft gehouden, krijgen we een filmpje te zien. Die is dan wél weer leuk. Vervolgens mogen we haar weer volgen en lopen we wat door de fabriek. Het is alleen allemaal niet zo uitgebreid zoals het in St. Louis was. We hobbelen wat achter d’r aan en na een half uurtje lopen en wat rondkijken zijn we weer terug bij het begin. Ook daar mogen we een biertje proeven. Het smaakt op zich wel lekker (al houdt mijn moeder meer van de gewone pils, zoals gehad tijdens het filmpje, dan van het speciale wat we nu hebben). Ik drink de mijne niet helemaal leeg, aangezien ik ook nog moet rijden.
Dan rijden we weer terug naar San Francisco, richting ons hotel: Comfort Inn & Suites, bij het vliegveld. Onderweg is het uiteraard weer erg druk. Gelukkig mogen we gebruik maken van de carpoolweg, waardoor we toch zeker wel een kilometer of 5 voorbij de file rijden. Daarna moeten we helaas ook zelf aansluiten bij het langzaam rijdend verkeer en rijden we San Francisco weer binnen.
Als we bij ons hotel voor de aankomende drie nachten aankomen, checken we in en krijgen we kamer 355 en 357 toegewezen. Deze bevinden zich op de 2e verdieping. Gelukkig heeft het hotel een lift, anders kon je ons wel opvegen denk ik. Al die trappen met onze zware koffers. De kamers zien er prima uit! Lekker groot. Alles is groot eigenlijk: groot bed, grote TV, groot bankhoekje erbij.
We installeren de koffers en gaan dan bedenken wat te eten. Ik had oorspronkelijk het eten gepland als we terug kwamen van de wijngaarden en naar het hotel zouden rijden. Maar door alle drukte helemaal niet meer aan gedacht om dit op te zoeken. We gaan voor Olive Garden, op een goed 20 minuten rijden.
Bij Olive Garden mogen we meteen plaatsnemen. In eerste instantie willen ze ons aan een grote ronde tafel zetten voor 6 personen, maar dat vinden we toch wel erg ongezellig. Heb je niets kleiner? Dan mogen we plaatsnemen aan een vierkante tafel. Ja precies, dat is beter!
Martijn gaat voor de Tour de Italy, mijn vader voor de pasta met beef en mijn moeder en ik voor de pasta met Alfredosaus. Al heeft mijn moeder er nog kip doorheen. Ik neem dus de vegetarische variant. Het smaakt ons prima! Al twijfelt mijn vader of hij het wel lekker vindt. Ja, hij vindt het wel oké, maar hij hoeft het niet nog een keer. Hij eet overigens wel helemaal zijn bordje leeg!
Daarna rijden we weer terug naar ons hotel. We vragen waar we ‘het washok’ kunnen vinden en gaan dan een kijkje nemen. Er blijkt net iemand voor ons te zijn en aangezien er maar één wasmachine is, zullen we op haar moeten wachten. We lopen weer terug naar de kamer en zoeken alvast alle was bij elkaar. Hoeft dat straks niet meer.
Dan lopen we naar onze buren: pa & ma. Zij hebben de kamer al ‘bioscoop’ gereed gemaakt: twee afleveringen van GTST staan op het programma ? Martijn zoekt ondertussen wat foto’s uit van de dag (want hij volgt de serie niet – al weet hij wel precies hoe en wat. Uh huh ? ) en loopt daarna naar de wasserette.
Na GTST maak ik het verslag af en drogen we de was. Gaan we uiteindelijk toch weer later slapen dan gepland. Net nu we morgen vroeg op moeten, want om 09.10 uur vertrekt de boot naar Alcatraz!
Weertype: warm, maar in San Francisco is het behoorlijk fris!
Aantal gereden mijl: 266 (426 kilometer)