Vrijdag 24 juni: Hummelstown (PA) – Hagerstown (MD)
De laatste volledige dag… We staan op en lopen naar het ontbijt. Het is redelijk druk, maar kunnen toch nog ergens een plaatsje vinden. Voor het eerst zien we deze vakantie een afwijkend product bij het ‘standaard’ ontbijt. Ze hebben croissantjes!
Na het eten pakken we de koffers in en bekijken we waar we vanavond willen gaan slapen. Onze laatste overnachting deze vakantie. Omdat we morgen om 18.30 uur pas vliegen, hebben we de planning om nog ergens naar een outlet te gaan. Bij Hagerstown zit een Premium Outlets. Dat ligt op anderhalf uur rijden van Hershey Park en op zo’n twee uur rijden van Dulles, het vliegveld van Washington DC. We bekijken Hotwire, maar daar is niet veel op te vinden. In ons bonnenboekje staat ook niets. Wellicht via Choice Hotels dan? We willen eigenlijk geen punten meer inleveren, maar als we nu weer iets via hun boeken, krijgen we er juist weer wat punten bij.
We gaan voor de Comfort Suites in Hagerstown á 89 dollar. Iets meer als ons maximale budget, maar na twee nachten gratis slapen, mag het ook wel ietsjes meer kosten. Zo, dat is ook weer geregeld. De koffers zijn gepakt, we checken uit en om 10:30 zijn we onderweg naar Hershey Park. Tien jaar geleden ook al geweest, toen zeven achtbanen gedaan. Voor nu staan er dus zes nieuwe achtbanen op de planning.
We rijden er in een kwartier heen, maar het is wel even zoeken waar precies de ingang voor het parkeren zit. Als we deze gevonden hebben, rijden we het gehele terrein over. Hershey heeft ook nog een stadion. Echt een enorm terrein dus. We betalen 15 dollar parkeergeld en zetten de auto dan tussen nummer 68 en 69. Het is blijkbaar al best druk. Het park is immers al een uur open. Oef, zou het dan toch zo zijn dat we op onze laatste dag echt enorme wachtrijen gaan krijgen?
Met een hele meute lopen we naar de ingang van het park. Dat is nog een behoorlijk eind. Het doet zo een beetje aan Disney of Universal denken. Ook met de verwijsborden op de parkeerplaats. Eenmaal bij de ingang kopen we een kaartje á 63,80 dollar per persoon. Als we eenmaal in het park zijn, bekijken we de plattegrond waar alle achtbanen zijn. Wel een plekje in de schaduw want het is weer super warm. Klotsende oksels, krijgen we ervan.
Als eerste lopen we naar Skyrush, een achtbaan van het merk Intamin. Het is alleen enorm zoeken waar de ingang daarvan is. Echt, wat is het onoverzichtelijk hier. Alle achtbanen lopen ook door elkaar heen. Je weet niet waar je kijken moet. Als we eindelijk de ingang gevonden hebben, worden we verzocht onze tassen op te bergen in een kluisje. Een gratis kluisje wel te verstaan ? We gaan in de rij staan en godallemachtig, wat is het toch fijn dat er af en toe van die ventilators staan met nevelwater. Na een half uur wachten, mogen we kiezen: gaan we voorin of niet? Ja uiteraard! Het is zo’n hoge baan, dan is voorin zitten wel leuk. Hierdoor wachten we alleen nog een half uur langer. Als we instappen, zien we dat de stoeltjes bij deze baan anders zijn dan anders. De twee middelste zitten iets naar voren, de buitenste zijn iets naar achteren geplaatst, maar daaronder heb je dan ook geen grond meer. Ik stap in de rechter buiten stoel en Martijn naast me in de middelste. We gaan met een vaart naar boven, echt heel snel en dan naar beneden… Gaaaaan! Wauw, wat is hij soepel zeg. Toffe baan!
We halen de tassen weer uit het kluisje en lopen dan naar Fahrenheit. Ook een Intaminbaan. Hier ga je, net zoals de achtbaan van gisteren, ook in 90 graden naar boven, heuveltje over en dan in een afdaling van 97 graden. We wachten exact een half uur en mogen dan voorin plaatsnemen. Ook deze baan is echt super soepel! Vooral in de bochten, die overgangen zijn erg subtiel. Geen hoekse bewegingen, maar gewoon tof!
Dan lopen we naar Sidewinder. Een Vekoma Boomerang. Na twintig minuten wachten, mogen we erin en stappen in het achterste karretje. Wat grappig, Vekoma heeft blijkbaar nieuwe beugels uitgevonden. Je krijgt een soort van ‘kogelwerende’ beugel om en daarover nog een andere beugel. Hij lijkt wel wat prettiger te zitten als de normale Vekoma beugels. En dat is tijdens de rit ook wel te merken. Je blijft een stuk beter op je plek zitten.
Het is bijna 14.00 uur en gaan op zoek naar wat eten. Op de plattegrond lijkt heel veel te zitten bij Pioneer Frontier. En dat blijkt ook wel aan het aantal mensen wat daar rondloopt. Overal staan rijen bij de eettentjes en tussenin zijn de tafels ook allemaal bezet. We lopen een rondje om te kijken wat we willen, maar echt iets lekkers zit er niet tussen. Behalve de Subway, maar ook daar staat een enorme rij. We besluiten om maar wat verder te lopen en komen uit bij Midway Amerika. Ook hier zien we een Subway, maar daar zijn we meteen aan de beurt. Is dat even mazzel. Ik bestel een broodje met rosbief en Martijn gaat voor de Meatball Marinara en op een bankje in de schaduw eten we het heerlijk op. Kunnen we er weer even tegenaan.
Om het hoekje stappen we in de Wild Mouse, van het merk Mack. We hoeven nog geen vijf minuten te wachten. De baan zelf is soepel, maar we weten even niet hoe we onszelf vast moeten houden. Daardoor gaan we wel wat onsubtiel de bochten door. En vooral op het laatst zijn de heuveltjes niet echt prettig. Martijn heeft zelfs last van zijn scheenbeen hierdoor.
Tegenover de Wilde Muis staat Wild Cat (kat-en-muis spelletje toevallig?). Een baan welke we tien jaar geleden al wel hebben gedaan, maar hij is van hout en van GCI. Dus dat moet goed zijn. Tien jaar geleden schreef ik in mijn verslag dat we hem nogal wild vonden. Hij doet zijn naam dus eer aan. Nou, we zullen zien. Tien jaar geleden waren we natuurlijk nog niet zo ervaren en niet bekend met het merk. Nu wel. GCI is namelijk van hetzelfde soort als Troy (Toverland), Joris en de Draak (Efteling) en Wodan (Europapark). We willen hem ‘Front Seat’ doen, dus moeten we vijf beurten wachten, zo’n tien minuutjes dus. Het zijn dezelfde karretjes als in Troy. Maar what the f***. Hij is totaal niet soepel. Hij schudt behoorlijk en erg wild. Had ik het toch goed blijkbaar, tien jaar geleden. Nee, totaal niet ‘Troy’ waardig.
De volgende baan is Laff Track. Een achtbaan in het donker. Maar man zeg, wat een rij! We hebben deze achtbaan nog niet gedaan, dus we zullen er toch aan moeten geloven. De rij staat buiten, gelukkig wel overdekt. Maar als we na dertig minuten buiten wachten, naar binnen lopen, zien we daar ook een enorme rij staan. Qua sfeer doet het een beetje denken aan Toy Story Mania in Disneyland. Op de muren zijn lachspiegels bevestigd. Je wordt wel goed vermaakt zo, tijdens het wachten.
Vervolgens komen we in de ruimte waar we de karretjes zien en dan lijkt het juist weer meer op Crush Coaster in Disneyland. Dan mogen we instappen, we draaien de hoek om en… zien we gewoon een kermisbaan, maar dan in een hal. Met aan de zijkanten wat tekeningen wat door de neon oplicht. Wat een aanfluiting. De baan is wel leuk hoor, goed soepel. Exact dezelfde baan als we in Seabreeze gedaan hebben. Maar om hier nu 55 minuten voor te wachten. Nee, echt niet de moeite waard. Wat een deceptie.
Vervolgens lopen we naar Lightning Racer. Ook weer een houten achtbaan van het merk GCI. Ditmaal een racer, zoals Joris en de Draak in de Efteling dus. Alleen nu geen ‘water’ en ‘vuur’, maar ‘thunder’ en ‘lighting’. Tien jaar geleden hebben we de groene thunder gedaan. Laten we nu dan maar de rode lighting doen. Om deze voorin te doen, is het een beurt of drie wachten. Maar we willen hem eigenlijk meteen doen, dus stappen we in het derde karretje. We gaan naar boven, de afdaling af en… wauw, deze is wél tof van GCI. Echt zo’n ‘Joris en de Draak’ waardige baan. Snel en subtiel door de bochten. En Lighting wint ook nog eens. Woohoo. Dat was tien jaar geleden ook al, hahaha. Maar toen verloren we dus omdat we in Thunder zaten.
Het valt ons overigens sowieso op dat Lighting telkens wint. Omdat het niet druk is, doen we hem nogmaals, maar dan dus in de groene Thunder. En dit keer wel voorin, want daar hoeven we nu helemaal niet op te wachten. Ook deze rit is erg leuk, maar hij lijkt wat meer te remmen. Zou hij daarom nooit winnen. We lijken redelijk gelijk te liggen tijdens de rit, maar op het laatst remt hij wat meer, of wellicht wat harder. Lighting wint in ieder geval keer-op-keer.
Dan zijn we alweer toe aan onze laatste ‘nieuwe’ baan: Cocoa Cruiser. Een Zamperla Family. Ofwel, een kinderbaantje. Onderweg er naar toe kopen we een beker met citroenwater. Wat het is nog steeds super warm en water met een smaakje is wel lekker verfrissend. Bij Cocoa Cruiser hoeven we eigenlijk niet te wachten. We mogen erin, ook zonder kind. Maar moeten wel apart instappen. Nou, dat is sowieso ons plan, want met z’n tweetjes past niet hoor.
Ons plan is eigenlijk om rond kwart over 5 het park te verlaten, zodat we rond 19.00 uur bij TGI Fridays zijn in Hagerstown. Laatste avond eten, dus dan wordt het iets wat we écht lekker vinden: TGI Fridays, Olive Garden of Texas Roadhouse. Deze laatste hebben we al twee keer gehad deze vakantie. We kiezen dus voor de TGIF.
Maar we beseffen ons dat we ook om half 7 kunnen inchecken bij British Airways voor de vlucht van morgen. Als we nu vertrekken, dan zitten we in de auto tijdens de inchecktijd. Toch maar wat langer blijven dan? We lopen naar Great Bear, een B&M Inverted. Eigenlijk kunnen we die niet overslaan. Donkere wolken verzamelen zich boven ons. Als het maar niet gaat regenen tijdens de rit. We wachten een minuut of tien en stappen dan ergens in het midden in. Tjees, wat is deze B&M hoog zeg! We vliegen over het water naar beneden. En soepel! Met recht B&M Goodness! Toch fijn deze wederom mee gepakt te hebben. En zonder regen ?
Dan zien we bij Skyrush bijna geen rij staan. Laten we daar dan mee afsluiten. Uiteraard doen we hem weer frontseat. Na een minuut of 20 mogen we instappen. Ditmaal gaat Martijn aan de buitenkant zitten. Wauw, echt geweldige baan. Als we bijna in het stationnetje terug zijn, is mijn beugel enorm vast te komen zitten aan mijn bovenbenen. Hij klemt ze als het waren af. Hopelijk duurt het niet al te lang, want anders heb ik zo geen bloed meer door de benen lopen. Net voordat we het stationnetje in rijden, schiet hij wat losser. Dit blijkt ook bij mijn buurvrouw zo te zijn, want echt tegelijkertijd roepen we ‘Ohhhh’ en schieten in de lach. Martijn moet nog even bijkomen: ‘wat is dat freaky zo, aan de buitenkant hangen’. Ja inderdaad, echt zo apart. Je hangt er echt buiten, je hebt helemaal niets onder je, geen bodem of niets.
Inmiddels is het bijna half 7. We zoeken een bankje op en wachten dan geduldig af voordat we mogen inchecken. Dan mogen we de stoelen uitkiezen. Ofja, niets kiezen. Alles zit al vol. Echt ALLES! En wij zijn geplaatst in de twee middelste stoelen van de middelste rij. Het is een 3-4-3 indeling. Hoezo kutter-dan-kut? Dan moeten we altijd iemand storen als we naar het toilet willen. Of we nou via de linkerkant of via de rechterkant eruit gaan. Vermoed niet dat één van de twee wil ruilen met ons, want dan zit diegene natuurlijk tussenin. Maar hoe kan hij nu al helemaal vol zitten dan? Verbazingwekkend hoe zo iets kan. Naja ach, het is niet anders.
Dan lopen we naar de uitgang. Inmiddels is het toch echt serieus donker geworden. Net als we de uitgang gepasseerd zijn, voelen we wat regendruppels. Oef, even doorlopen nog. Maar dan breekt het noodweer los. Snel proberen we te schuilen. Wat een water komt er ineens naar beneden. Als Martijn het weer gaat checken op zijn smartphone, komt er zelfs een melding naar voren dat er een waarwaarschuwing is in het gebied. Oh jee toch. We wachten maar liefst een half uur en dan lijkt het wat minder te worden. Daar gaat onze gehele planning. We zijn al iets later dan de bedoeling was, maar nu wordt het natuurlijk nog veel later.
Vervolgens gaat het weer harder regenen. Argh, nee. En waar staat die auto dan toch ook alweer? De nummers zijn slecht leesbaar zo in de regen. Oef, we moeten nog een behoorlijk eind. Het water klotst over de parkeerplaats en het water loopt gewoon in onze schoenen. De sokken zijn helemaal doorweekt. Dan eindelijk vinden we de auto. Snel erin en kachel aan. We plakken van alle kanten.
De navigatie wordt ingesteld op de TGI Fridays in Hagerstown. Hij geeft een aankomsttijd van 21.10 uur aan. Oef, dat wordt laat eten nog. En daarna ook wederom laat inchecken. En dat terwijl we alles uit de auto willen halen, om de koffers zo goed mogelijk in te pakken. Onderweg is het op het begin nog vrij druk. De regen doet het verkeer natuurlijk geen goed. Je ziet bijna geen hand voor ogen. De ruitenwissers staan op standje turbo. Uiteindelijk klaart het wat op. Fijn, dat rijdt toch een stuk lekkerder. Voor Martijn dan, want ik tik ondertussen alvast het verslag.
Iets voordat we TGIF arriveren, rijden we de staat Maryland weer in. Daar sliepen we de eerste dag van de vakantie. We zijn het cirkeltje dus weer rond. Morgen nog naar het vliegveld in Virginia en dan zijn we helemaal rond. Vijf over 9 zijn we bij bij Fridays.
We bekijken de kaart, maar zijn het er al snel over eens: de New York Strip & Ribs van de Jack Daniels Grill. We bestellen er ook maar meteen een extra bakje saus bij. Dit kost wel 49 cent, maar dat hebben wij er graag voor over.
Oh, wat is die saus toch goddelijk. Ik snap gewoon niet dat je deze niet ergens kunt kopen. Je hebt wel de Jack Daniels steaksaus, maar dat is toch niet helemaal hetzelfde. Deze van TGIF is wat zoeter. De New York Strip smaakt echt verrukkelijk, maar de ribs mogen wel wat malser. Ze zijn lekker, maar als ze van het bot afglijden, zijn ze toch net wat lekkerder.
Als toetje bestellen we een cocktail, voor de verandering. In eerste instantie twijfelen we nog. Het duurt zo lang voordat onze serveerster onze wensen op komt nemen, dat we bijna besluiten om dan maar te gaan. Het is al over 10-en en als we ons verslag nog af wil tikken met de bijbehorende foto’s, de koffers goed willen pakken en douchen, wordt het allemaal wel erg laat. Maarja, het is de laatste avond. Ach joh, waarom ook niet. Uitslapen kan toch ook nog.
Martijn neemt de Tropical Long Island Iced Tea en ik de Blue Rita. Deze zijn nieuw in hun assortiment. Het drinkt erg lekker weg. Goeie keuze.
Vervolgens rekenen we af, lopen terug naar de auto en stellen de navigatie in op ons hoteladres. Vijftien minuutjes rijden. Mooi.
Als we bij ons hotel Comfort Suits aankomen, zien we een enorme drukte. Veel auto’s staan langs de kant geparkeerd en ook bij het inchecken staat een rij. Als we aan de beurt zijn, vraagt de dame achter de toonbank waar we vandaan komen. Wij vertellen vervolgens dat we op vakantie hier zijn en als we vertellen dat we alweer voor de 11e keer in Amerika zijn, vraagt ze of we het hier leuk vinden. Ja, wat dacht jij ? Zelf vindt ze het hier niet zo leuk. Alles draait om geld. Zeker nu wellicht Trump aan de macht komt, want hij zal ook wel mensen omgekocht hebben, vertelt ze. Het is erg aardig dat ze zo eerlijk is en haar verhaal doet, maar eigenlijk niet netjes om dit zo tegen vreemde gasten te vertellen natuurlijk. Ze heeft wel gelijk hoor, daar niet van ?
We krijgen kamernummer 215 toegewezen. Als we de spullen uit de auto halen (niet álles overigens. Omdat het al zo laat is, hebben we besloten om morgen na het ontbijt maar alles uit te sorteren en te ordenen in de koffer), en naar onze kamer toe rijden met de bagagetrolley, zien we tot onze teleurstelling dat de kamer exact tegen een ijsmachine staat. Deze machine maakt echt een enorm kabaal. Martijn loopt terug naar de receptie. Wellicht kunnen we een andere kamer krijgen, maar helaas. Het hotel zit echt tot de nok toe gevuld. Ja, dat blijkt ook wel. Wij hebben de auto tenslotte ook niet in een parkeervak kunnen parkeren, maar gewoon langs de kant moeten zetten.
Wellicht een andere oplossing dan: de stekker eruit van het apparaat! Het geluid neemt wel iets af, maar er draait altijd nog één of andere afzuiger boven het plafond. Tuurlijk joh. Naja, het is niet anders. Wie weet werkt het geluid wel hypnotiserend. Als alle spullen geinstalleerd zijn in de kamer, tik ik het verslag af en ondertussen staat Martijn onder de douche. Straks ik nog even lekker fris eronder en dan zijn we klaar voor de laatste nacht in Amerika. De aankomende nacht zijn we in het vliegtuig en dan, zondagochtend, weer heerlijk thuis.
Ofja, ik zeg wel ‘heerlijk’, maar eigenlijk ben ik nog niet klaar met de vakantie. Ik zou nog wel een tijdje door kunnen hier. Maarja, helaas… Duty calls! En het fijne van thuiskomen, zijn toch wel onze katjes Lizzie en Tibbe. Heerlijk weer kroelen met ze. Altijd fijn!
Aantal gereden miles: 100 (160 kilometer)
Weertype: bewolkt, af en toe een zonnetje. Warm en benauwd. Met als toetje: noodweer
Aantal achtbanen: 9