Donderdag 9 juni: Saugus (MA)
De wekker gaat best wel vroeg: 06.45 uur. Maar we hebben dan ook een druk schema. We hebben maar één dag Boston, dus willen we er alles uithalen, wat er in zit. Oorspronkelijk stonden er twee dagen Boston gepland, maar we hebben het morgen eigenlijk al best druk met shoppen in New Hampshire, wederom een taxloze staat. Vandaar.
We kleden ons snel aan, pakken de spullen en lopen dan naar buiten. Brrr, ondanks dat de zon schijnt, is het nog best fris. We draaien ons weer om, terug naar de kamer. Het is spijkerbroekenweer. Martijn zoekt ook meteen op wat het weer vanmiddag eigenlijk doet in de stad. Dit blijkt tot 12 uur een graad of 15 te zijn en daarna blijft het steken rond de 18 á 19 graden. Het vest gaat dus ook mee.
We stappen in de auto en stellen de Tom Tom in op het adres van het treinstation in Lynn. Volgens onze navigatie een minuut of 15 rijden. De rit verloopt voorspoedig. Geen file, geen drukte. Plots staan we voor de parkeergarage van het treinstation. Al zegt Tom Tom dat het nog een stukje rechtdoor is. Ammehoela, we zien het hier toch staan? We betalen 4 dollar en rijden dan naar boven. We parkeren de auto in het E/F gedeelte en lopen dan naar buiten. Goed, waar is het treinstation en waar kunnen we tickets kopen? Het treinstation is snel gevonden, maar nergens op het station een verkoper van tickets of een apparaat wat tickets uitspuugt. We draaien dus maar weer om, wellicht dat er in de parkeergarage iets te koop is? We vragen het zelfs aan een voorbijganger, maar ook zij weet het eigenlijk niet. Ze parkeert hier wel, maar gaat eigenlijk nooit met de trein.
Vervolgens zien we een ticketapparaat staan. Mooi. Alleen, welke ticket moeten we nu hebben? Er staat een dagkaart voor 12 dollar met een busje en een treintje erop. Zal dat hem zijn? We wagen de gok en kopen twee dagkaarten. Snel terug naar het station. De eerstvolgende trein naar Boston komt over een minuut of vijf. Mooi. Maar na tien minuten nog steeds geen trein. Dan hoor ik een dame enorm zuchten en roept zo in het openbaar: “Ze hebben hem gecanceld. En dat zonder om te roepen”. Maar een andere man beweert dat het allemaal wel goed komt: “Zie je dat rode lichtje daar helemaal in de verte? Dat betekent dat de trein eraan komt”. En warempel, in de verte zien we ook de trein aan komen.
We stappen in en niet veel later komt de conductrice. We laten onze kaartjes zien, maar nee. Deze zijn niet voor de trein. Nee, deze zijn voor in de stad. Voor de bus en metro. Aha. Toevallig hebben we die ook nodig, dus dat komt goed uit. Maar voor deze trein heb je een andere ticket nodig. Gelukkig heeft de conductrice die ook gewoon bij haar. Ze vraagt waar we zijn opgestapt en of we ook nog terug willen en betalen dan 12,50 dollar per ticket.
Na 25 minuten rijden we het North Station binnen. Eindpunt van de trein. Vanaf hier vertrekken er ook wat metro’s. Onze planning is om als eerste naar de Samuel Adams Brouwerij te gaan. Deze is open vanaf 10 uur, maar sluit al om 15.00 uur. Vanaf North stappen we over op de oranje metrolijn naar Stony Brook. Dat zijn een behoorlijk aantal stations verder. Samuel Adams ligt buiten het centrum in het zuiden.
Kwart over 10 zijn we bij Stony Brook. Dan nog een paar straten lopen en zijn dan bij de brouwerij. We moeten een 25 minuten wachten voor de volgende tour. Dat komt mooi uit, kunnen we de foyer nog even goed bekijken. Al maken we het merendeel van de wachtende minuten door met internetten.
Om 11 uur verzamelt zich een groep van zo’n 30 man. Onze gids heet Peter. Als eerste lopen we naar een ruimte waar uitleg wordt gegeven over de vier verschillende ingrediënten: hop, malt, gist en water. Ook legt hij uit dat de kleur van het bier niets zegt over het aantal procent alcohol en dat er twee verschillende soorten bieren zijn: Lager en Ale. We mogen ook wat granen proeven en aan het hop ruiken en voelen.
De volgende stop is bij de ketels waar het bier gebrouwen wordt. Dat wil zeggen, in deze fabriek in Boston wordt alles uitgeprobeerd en geproefd. In andere fabrieken wordt het echt werk gedaan, het massaal produceren van bier.
Maar waarom je deze – overigens gratis – tour doet, is natuurlijk het proeven van het bier. Ook gratis dus. Al snel zijn we in het proeflokaal. We krijgen proefglaasjes uitgedeeld en als eerste wordt de normale ‘lager’ variant geschonken. Gewoon een prima pils, doorzichtig en drinkt goed weg. Daarna krijgen we de Summer Ale ingeschonken. Deze heb ik in deze vakantie al vaker gehad. Heerlijk wit biertje. En als derde mogen we proeven van de ‘nog niet op de markt’ Belgian Porter. Een donker biertje.
Dan is het uur al voorbij en lopen we naar de souvenirwinkel. Martijn koopt één shirt en ik zelfs twee! Iets na twaalven staan we weer buiten. Snel terug naar de metro, zodat we Boston Centrum kunnen verkennen.
De oranjelijn stopt ook bij Chinatown, dus dat wordt onze volgende stop. Als we weer bovengronds zijn, is het zoeken naar ‘de poort’. We bekijken googlemaps op de mobiel en worden dan aangesproken door iemand of hij wellicht kan helpen. Hij wijst ons de weg naar de poort: volgende kruising linksaf en dan loop je er vanzelf tegen aan. Check.
Maar ik moet ondertussen wel enorm naar het toilet. Het bier begint te zakken, gok ik. De poort is snel gevonden. Nu nog een toilet. Maar nergens in Chinatown is een openbaar toilet te vinden. Om zomaar een restaurant binnen te lopen, vinden we niet kunnen. Snel naar de volgende stop dan maar en lopen dan door naar Boston Common, een stadspark. Bij de informatiestand zit een toilet. Mooi. Als een speer lopen we er heen. Wat een opluchting zeg.
We lopen wat door het park en komen dan uit bij het parkje er naast: Public Garden. Wat een verschil zeg, zo veel mooier als Boston Common. Veel meer bloemen en een prachtig meertje erbij. In het water kun je met een soort zwanenboot een tour varen.
Laten wij dat maar niet doen. We lopen over de Lagoon Bridge en via een rondje om het water komen we uit bij de eendjes. Eendjes van staal, wel te verstaan. Het is even wachten totdat alle kinders er vanaf zijn, maar kunnen daarna in alle rust wat foto’s maken. Of niet? Nee, daar komt de volgende lading kids alweer om op de eendjes te gaan zitten. Maar Martijn vraagt vriendelijk of we even zonder kinderen wat foto’s mogen maken en men heeft er alle begrip voor. Uiteraard wordt er een praatje gehouden en de papa vertelt ons het verhaal over de eendjes. De beeldjes zijn gebaseerd op een kinderverhaal van Robert McCloskey: Make way for Ducklings. Moedereend met 8 kleine eendjes. Ze hebben ook alle acht een naam: Jack, Kack, Lack, Mack, Nack, Ouack, Pack en Quack.
Als we het park uitlopen, lopen we richting het Cheers Café. Het Café waarop de serie is gebaseerd. Het is vrij druk, terwijl er eigenlijk niet zoveel aan te zien is, alleen een bord met ‘Cheers’. En uiteraard speelt het liedje van de serie continue. De serie zelf hebben wij nooit gevolgd, we weten alleen dat daar iedereen je naam kent ? We lopen naar binnen voor een lunch, maar het zit afgeladen vol. Een minuut of 20 wachten. Nee, dat gaan we niet doen. Te druk schema voor.
Volgende stop op de planning: Prudential Skywalk Observation. Een toren van 228 meter hoog (inclusief de antenne is hij 276 meter hoog) en 52 verdiepingen. Op de hoogste verdieping vindt je het restaurant en de skydesk observation vindt je op de 50e verdieping. Met de metro reizen we één halte verder, van Arlington naar Copley. Als we weer bovengronds zijn, staan we eerst nog bij de John Hancock Tower. Tjee zeg, ook een ontzettend hoog gebouw. Het is zelfs het hoogste gebouw van Boston.
Daar tegenover zit de Public Library. We lopen naar binnen en zoeken de grote leeshal. Deze is al snel gevonden en wauw, wat een prachtige zaal zo, met al die tafeltjes met groene lampjes en dan dat prachtige plafond. Ik maak wat foto’s, maar voel me haast irritant. Het is zo rustig en stil en dan kom ik met mijn camera die zegt ‘klik, klik, klik’. Sorry….
Eenmaal weer buiten lopen we richting Prudential Tower. Maar het is even zoeken waar de ingang is. Het lijkt erop dat deze midden in het overdekt winkelcentrum zit, maar waar is daar dan de ingang van? Als we deze gevonden hebben, is de ingang van de Prudential Skydesk ook snel gevonden. Met de lift gaan we naar verdieping 50 en betalen dan 11 dollar. Dit blijkt een korting te zijn, want normaal kost de entree 18 dollar. Echter is er een gedeelte vanaf 15.00 uur afgezet voor privé aangelegenheden. Uiteindelijk is er één kant niet te bereiken. Ach, de belangrijkste kant, met veel hoogbouw, is gewoon wel te bereiken.
We lopen een rondje en binnen een half uur zijn we weer beneden. We lopen via een andere ingang weer uit het winkelcentrum. Onderweg komen we nog een P.F. Chang’s en een Cheescake Factory tegen. Twee favorieten restaurants van ons. Maar het is nog maar net 16.00 uur. Ondanks dat we niet geluncht hebben, vinden we het nog te vroeg om al te gaan eten. We lopen een stukje naar buiten, zodat we de toren ook van de buitenkant op de foto kunnen zetten en dan snel weer met de metro mee. Volgende halte: The Wharfs.
Met de groene metrolijn stappen we op Government Center over naar de blauwe lijn en stappen dan uit bij Aquarium. Logische naam voor een verzameling van kades. De planning is om de boot ‘Boston Tea Party Ship’ op de foto te zetten, maar we kunnen de boot niet vinden. Wel twee andere boten die er op lijken: Liberty Fleet (Edit: zie nu op ons kaartje dat de Boston Tea Party Ship helemaal niet bij die havens ligt! Helemaal verkeerd gekeken dus. Naja ach, bewaren we die voor een andere keer).
De voeten doen nu toch wel heel erg veel pijn. Behoorlijk wat afgelopen. We besluiten om terug te gaan naar station North en dan bij de mall, schuin tegenover ons hotel, wat te gaan eten. Als we weer aankomen bij North, zien we dat onze trein naar Lynn pas om 18.25 uur vertrekt terwijl het nog maar 17.55 uur is. Een half uur wachten dus. We gaan zitten op een bankje en internetten dan nog wat. Toch handig, zo’n mifi bij de hand.
Om kwart over zes wordt er om geroepen vanaf welk perron onze trein vertrekt en kunnen dan instappen. Zonder vertraging vertrekt de trein naar Lynn. Dat is beter als vanochtend dus.
Tien voor zeven arriveren we op station Lynn en lopen dan naar onze auto. We stellen de navigatie in op de Square One Mall. Deze blijkt iets lastiger te vinden zijn dan we dachten. We worden namelijk automatisch de verkeerde richting op gestuurd. Wij willen links, maar dat mag niet volgens de borden. Iets verderop keren we de auto en rijden dan alsnog de juiste richting op. We parkeren de auto bij Best Buy. Martijn had op internet gezien dat ze de pc welke hij bestelt heeft op voorraad hebben. Wellicht staat hij dan ook in de winkel, zodat we eigenlijk kunnen zien wat we nu gekocht hebben. Maar helaas. Ze hebben hem nog niet staan.
We lopen ook nog even naar Dick’s Sporting Goods. Wellicht hebben ze daar leuke North Face afritsbroeken, maar ook hier slagen we niet. Dan maar weer terug richting de Best Buy. Daarnaast ligt namelijk restaurant Tokyo Saugus Japanese Steak House. Sushi, daar hebben we wel zin in!
Als eerste bestellen we combi B en C: California Roll, Eel Avocado Roll, Spicy Salmon Roll, Spicy White Tuna Roll en twee keer de Spicy Tuna Roll. Vooraf krijgen we nog wat misosoep en een salade. Dan na tien minuten komt onze sushi. Het smaakt echt heerlijk. Vooral de Eel Avocado Roll smelt echt letterlijk op je tong. De avocado is zo heerlijk zacht. Daarna bestellen we nog een Philadelphia Maki (zalm, creamcheese en komkommer) en de Caterpillar Roll (paling, komkommer, avocado en palingsaus). Echt heerlijk! Maar laten we verstandig zijn en het hier bij laten. Anders krijgen we buikpijn.
Om exact 21.00 uur zijn we weer terug op de hotelkamer. Snel wordt het verslag getikt en we plannen de dag voor morgen. Onderweg vandaag kwamen een foldertje tegen van ‘Canoble Lake Park’ en deze blijkt vier achtbanen te hebben. Ligt bij Salem in New Hampshire. Ietsjes buiten onze route, maar dat hebben we er graag voor over. Meteen zoeken we een Carter’s op, zodat we morgen wellicht weer wat nieuwe kinderkleding van vriendin Tavita kunnen inslaan, zónder tax dus ? En daarna, via Portsmouth waar we de laptop op gaan halen, naar Portland in Maine. Wederom nog geen hotel geboekt daar. Via Hotwire alleen wat dure hotels te boeken. Proberen we het morgen eerst via ons couponnenboekje. Lukt dat niet, kunnen we altijd nog een ‘duur’ hotel via hotwire boeken.
Maar voor nu: oogjes dicht en snaveltjes toe. Tijn en Lin zijn een beetje moe.
Aantal gereden miles: 17 (27 kilometer)
Weertype: bewolkt af en toe een zonnetje. Fris