Vrijdag 3 juni: Mt. Laurel (NJ) – Brooklyn (NY)
Zo, dat was nog eens een kort nachtje. Iets na 1-en het licht uit en om half 8 alweer de wekker. Voor Martijn is het zelfs nog eerder dag. Hij wordt om 6 uur wakker en kan dan niet meer slapen. Hij is er dan ook maar uitgegaan om zijn nieuwe laptop nog verder in te regelen. Het is echt een top laptop op een paar kleine details na. De resolutie (4K) is té hoog voor sommige programma’s. Eén van die programma’s is Live Writer. Het programma waarmee we onze weblog maken. Oej, dat is niet handig. Ook valt de beloofde 6 tot 7 batterijuren tegen. Het zullen er eerder maar 4 zijn. Maar verder, prima apparaatje.
We kleden ons aan en lopen dan naar het ontbijt. Voor het eerst in de vakantie hebben we niet echt honger. We vermoeden dat de korte nacht hier wel een rol inspeelt. We zijn gewoon nog te moe om honger te hebben. Als we weer terug op de kamer zijn, worden de koffers snel in gepakt. We moeten tenslotte nog naar de Walmart voordat we naar Six Flags rijden.
We stellen de Tom Tom weer in op het adres van de Walmart. Martijn houdt hem maar weer vast in de hand. Als we aankomen bij de Walmart lopen we naar Customer Service. We leggen haar uit dat we gisteren iets bij hun hebben gekocht en het nu alweer stuk is. En laten dan ons prachtige Tom Tom houder zien. We krijgen ons geld terug en mogen dan een nieuwe halen. Wellicht de houder niet meer van het matje afhalen, dan kunnen we hem ook niet stuk trekken. Gisteravond hadden we onze Tom Tom matje niet bij ons, waardoor we het op de dashboard zelf hebben vastgeklemd en het dus ook weer los moesten maken. En daar ging het fout.
Als we weer in het bezit zijn van onze Tom Tom houder, zijn we eindelijk op weg naar Six Flags. Het park met 13 achtbanen, waarvan we er tien jaar geleden maar 3 gedaan hebben. Wel de twee belangrijkste van toen (Kingda Ka en El Toro), maar doordat we de safari ook nog hebben gedaan (zit een safariparkje naast waardoor je gratis met de auto door heen mag rijden), het super druk was en ik op een gegeven moment ziek werd, hebben we destijds niet meer banen kunnen doen. Vandaag op de herkansing dus!
Maar het regent wel enorm. Nu verwachten we dat het daardoor in ieder geval niet druk zal zijn in het park, dat is alvast één voordeel. Maar hierdoor hebben we natuurlijk wel de kans dat ze wat achtbanen dichtgooien in verband met het weer. En dat willen we natuurlijk niet. En het is natuurlijk een stuk minder leuk om met regenweer door het park te wandelen. Ik bekijk op internet snel hoe het weer gesteld is in Jackson, waar het park ligt. Dit blijkt tot 12 uur regenachtig te zijn en daarna klaart het wat op. Wel de hele dag bewolking en fris.
Onderweg rijden we de turnpike op, ofwel een tolweg. Maar er staat dat het alleen voor Ezpass rijders is. We rijden gehuurd, dus dat zal hier ook wel op zitten, lijkt ons. Maar als we door het poortje rijden, krijgen we de melding ‘No tag read’. Betekent dat nou dat we illegaal doorgereden zijn? Dat wij helemaal geen kastje in de auto hebben waardoor we dit soort tolwegen kunnen rijden? Lekker handig weer. Dat had Budget ons wel even mogen informeren. Na een kwartier rijden we de tolweg alweer af. En gelukkig staat hier wel bij dat je met cash kunt betalen. Maar als we bij het tolpoortje komen en de man vraagt naar onze tickets, zeggen we hem dat we die helemaal niet gekregen hebben. Het was tenslotte alleen een oprit voor Ezpass gebruikers. Geeft niet, zegt hij. Maar daardoor moeten we wel het maximale tarief van 9,55 dollar betalen. Wellicht had het ons anders zo’n 2 dollar gekost. Naja ach, het is niet anders.
Na een uur rijden we het parkeerterrein van Six Flags op. Parkeren kost $25, gelukkig hebben we het afgekocht. Het lijkt mee te vallen met de aantal auto’s. Maar wat komt daar aangelopen? Hordes vol schoolkinderen. Vrijdag in juni, dat zijn vrijwel gegarandeerd schoolreisdagen. Gelukkig dat het park zo groot is, dan verdeelt het zich vast wel vanzelf op. Als eerste wordt ons bagage gecheckt. En hoe! Echt elk vakje, elk spulletje wordt gecheckt. Op zich niet erg, beter als dat los-vast natuurlijk, maar hierdoor duurt het wel een stuk langer allemaal. Daarna snel door naar het toilet. Man man man, dat was wel even nodig. We pinnen wat geld, want door het gedoe met de tol, hebben we bijna niets meer. Bij de ingang wordt onze jaarpas gescand en mogen dan doorlopen. Zo, plan van aanpak: waar gaan we als eerste heen. Laten we beginnen met de rechterkant. Daar zijn we tien jaar geleden helemaal niet geweest. Het miezert nog wel steeds een beetje. We lopen als eerste langs Skull Mountain. Dit is een Intamin Family indoor coaster. Ofwel, een achtbaan in het donker. Dat lijkt ons wel een goed plan, met de regen. We hoeven eigenlijk niet te wachten, maar wat een boel schoolkinderen zeg. En die zijn ook niet bepaald rustig en stil. Het lijkt wel alsof ze wedstrijdje wie het hardst gilt doen. Nu galmt het natuurlijk ook nog eens lekker, zo tussen de muren. We stappen in en gaan dan omhoog, de donkerte in. De baan zelf is niet zo spannend. Echt zo’n kermisbaantje. Omdat er helemaal niemand in het stationnetje staat te wachten, vraagt de medewerker of we nóg een keer willen. Iedereen gilt jaaaaa. Maar wij willen eigenlijk niet. We worden een beetje gek van dat gegil. Gelukkig mogen wij eruit.
De volgende baan wordt Nitro, een B&M Hyper. Ofwel: een hoge baan ? Naast Nitro staat Batman The Ride, maar zien op de baan een paar mannetjes in hesjes staan. Oeh, dat ziet er niet goed uit. De baan blijkt in onderhoud te zijn. Jammer, Batman kunnen we dus niet afvinken van ons lijstje.
Maar terug naar Nitro. We lopen de rij in en vervolgens worden we ingehaald door twee jochies: “ja, we horen bij hun”. Ja, dat gaat zo maar niet. Als zij echt bij jullie horen, dan wachten zij maar gewoon even. Ik kan ook wel zeggen dat we bij die-en-die horen. Voorkruipen mag niet! Of klinken we nu een beetje té veel als volwassenen? Nee toch?
De baan zelf is goedgekeurd. Best nog wel soepel, al rammelt hij wel zo hier en daar. Al is Martijn wel een beetje misselijk. Niet van de baan, want hij was van te voren al niet zo lekker, maar zijn maag is wat van streek. Wellicht heeft hem de korte nacht echt niet goed gedaan. En vanavond wordt het óók al niet vroeg. Op de planning staat Coney Island namelijk nog gepland. Deze is open tot 23.00 uur en dan nog terug naar het hotel. Oef, weer een latertje.
We lopen langs Adventure Seaport, het kindergebied. Hier staat ook een achtbaan(tje), dus die willen we graag meepikken voor onze coasterlijst. Het hele gebied is leeg. Geen kind te zien. Het personeel heeft het er maar druk mee. Je ziet ze hoopvol kijken naar ons of we wellicht naar hun attractie komen, maar nee. Het wordt toch echt alleen de Road Runner Railway. Ik neem plaats in het voorste karretje en Martijn in het tweede. De rest van het karretje is helemaal leeg. Woohoo, private ride! Wel worden alle voorschriften nog door de dame door de microfoon opgedreund. Jaja, het zou maar eens verkeerd gaan.
Ik begin toch wel wat honger te krijgen en we nemen beide een pizzaslice. Wellicht bekomt Martijn dan een beetje als er wat in zijn maag zit. Meteen ontstaat het plan om Coney Island maar te skippen. In september zijn we tenslotte weer terug in NYC en kunnen dan natuurlijk ook nog een avondje er heen gaan. We gaan dan met mijn ouders en ik verwacht dat zij het ook wel leuk zullen vinden. Zo’n soort Boardwalk hebben we immers vorig jaar tijdens de vakantie ook gedaan en naar mijn weten vonden zij dat ook leuk ? Het is gewoon verstandiger om vandaag op tijd naar bed te gaan. Morgen kunnen we redelijk uitslapen. Dan zijn we mooi weer goed bijgetankt. Gezondheid gaat voor alles, tenslotte.
Na het eten lopen we door richting The Joker, de nieuwste achtbaan in het park (nog maar exact 7 dagen open). Een ‘wing’ achtbaan, maar wij vinden het eigenlijk meer ‘knikkerbaan deluxe’. De rij is hiervoor is helaas een stuk langer dan de afgelopen vier achtbanen. Onze tassen dienen opgeborgen te worden in een kluisje en sluiten dan aan in de rij. Omdat we beide geen horloge om hebben, weten we niet precies hoe lang we uiteindelijk moeten wachten. Het zal een goed drie kwartier zijn, schatten we.
De baan is echt niet voor herhaling vatbaar. Op zich is hij niet super lomp, eng of misselijkmakend, maar de echte ‘4D’ ervaring, zoals X2 heeft in SF Magic Mountain, is er niet. Goed, snel maar weer de spullen uit het kluisje halen en door…
We wandelen wat door het park. Inmiddels is het droog geworden. Wat fijn! Wel is het nog wat fris. Ben dan ook erg blij dat ik mijn spijkerbroek vandaag toch maar aangetrokken heb. Ik heb alleen mijn vest niet bij me. Dat vind ik dan wel weer jammer. Alhoewel, in shirt gaat het ook wel. Zó koud is het ook weer niet. We komen uit bij Runaway Mine Train. Hij ziet er niet uit aan de buitenkant. En eigenlijk is hij ook niet echt fijn ook. Vooral het laatste stuk is hij erg lomp. De bochten neemt hij abrupt, waardoor de schokken die je krijgt niet echt prettig zijn.
Goed, next… We lopen via de zijkant van El Toro naar de ingang. Wat een baan zeg. En dat allemaal van hout. Wauw. We lopen de rij in, maar worden dan na een tijdje tegen gehouden door een werknemer. Vanaf hier even stoppen, want er kunnen ook een soort ‘fastpassers’ bijvoegen. Ohja, dat heb je in dit park ook. In Disney is het gratis, hier betaal je er voor. Wij vinden het niet zo druk vandaag, dus voor ons is zo’n ‘voorkruippas’ niet van toepassing. Achter ons wordt een jongen wat ongeduldig en vraagt aan de werknemer of zij er door mogen, want boven staan zijn vrienden op hun te wachten. De medewerker zegt: “als jullie bij elkaar willen zitten, dan wachten zij maar boven op je. Dan worden jullie vanzelf herenigd”. Nou, dat, dus. Voorkruipen omdat je ‘toevallig bij die-en-die hoort’ is gewoon niet toegestaan. Bam. Dan belt hij naar zijn vriend om te vragen of ze willen wachten op hem, maar hij krijgt keihard gewoon een NEE terug. Nou, lekkere vrienden heb je dan. Vervolgens mogen we weer doorlopen en eenmaal boven in het stationnetje kan hij zonder problemen alsnog toevoegen bij zijn vrienden. Man man man, wat een stress. Relaxt man, alles komt goed.
Dan stappen we in het karretje, we rijden de hoek om en net voor de lifthill… bam, staan we stil. Uh? Er wordt omgeroepen dat er een technisch probleem is. Ohja, tuurlijk. Hebben wij weer. Er komt een jongen met een oranje hesje naar ons toegelopen, via de baan en vertelt ons dat er niets aan de hand is. Zodra het opgelost is, dat we dan gewoon weer gaan rijden. We waren al bang dat we geëvacueerd zouden worden en ook via de baan terug moesten lopen. Vervolgens komen er nog twee technische mannetjes aangelopen. Ze drukken wat op knoppen en dan worden we naar achteren gereden. Geen paniek, we gaan gewoon nog rijden. Maar dit moet omdat het karretje anders geen vaart heeft om op de ketting van de lifthill terecht te komen. Na een minuut of tien zijn we eindelijk onderweg naar boven. Het hoekje om en gaaaaaan. Super stijl naar beneden. En dat voor een houten baan. Maar tjee, wat rammelt hij zeg. Ik kan me niet herinneren dat deze baan zo rammelde. Hij was toch ‘smooth’? Maarja, het ‘beestje’ is natuurlijk ook ouder geworden. Dan krijg je dat. Ik vind hem zelf af en toe wat té lomp. Je wordt echt uit je stoeltje gesmeten, alsof je er bovenuit vliegt. Om vervolgens weer net zo hard terug in het stoeltje gesmeten te worden. En dan die bochten nog. En toch vind ik hem niet vervelend lomp. Het is even weten dat hij zo is, maar dan is hij toch ook wel erg goed hoor.
Op mijn blaadje staan nog vijf bolletjes open, waarvan we er twee al eens ooit gedaan hebben: Kingda Ka en Superman Ultimate Flight. Deze laatste besluiten we te skippen. We weten nog dat er een énorm intense looping in zit en ondanks dat Martijn het nog prima volhoudt, wil hij geen risico nemen om écht misselijk te worden. Nee, laten we dat maar niet doen. Tevens is het de baan waar ik tien jaar geleden ziek bij werd. Ofja, daarvoor dus al. In de rij viel ik bijna flauw. Het werd zwart voor mijn ogen, het geluid werd erg dof en toen ging ik dus bijna van mijn stokje. Uiteindelijk, na een uur bijkomen alsnog de baan gedaan. Maar dat was allemaal te intens ja. De enige echte Flight Coaster die leuk is, is Air in Alton Towers (Engeland) ?
Dus dat maakt nog maar vier bolletjes. Batman is in onderhoud. Bam, nog maar drie bolletjes: Dark Knight, Green Lantern en Kingda Ka. Als eerste lopen we naar Green Lantern. Een B&M Stand-Up Coaster. We lopen rustig door de hekken naar de wachtrij, als er een jongen langsgedenderd komt. Oh wacht eens, niet voorkruipen jij. Ja, maar mijn vrienden. God zeg, ik word een beetje moe van die smoes. Hij kijkt ons ook echt enorm verbaast aan. Zijn mond staat gewoon letterlijk open. Hij is gewoon oprecht verbaast. Dat zo’n jochie dat niet gewoon snapt. Zijn ze hier nou echt zo slecht opgevoed? Of worden wij gewoon echt te oud?
Gelukkig is deze Stand Up Coaster best aardig. Al vind ik hem op het laatst wat onsubtiel, maar hij mag er wezen. Dan lopen we door naar Kingda Ka. Daar is het wel druk. We moeten een minuut of 50 wachten voordat we in mogen stappen. Meteen zien we ook waarom het zo lang duurt allemaal. In het stationnetje is plek voor vier karretjes tegelijkertijd laden, maar ze hebben er maar één in gebruik. Ook komt het doordat er tegen de baan zelf een attractie is gebouwd. Van die valtorens. De bedoeling was om deze torens tegelijk te laten lopen met Kingda Ka, maar door de trillingen (of iets dergelijks), is dit niet mogelijk. Dus als er karretjes omhoog gaan met die toren, dan zal Kingda Ka even moeten wachten.
Maar tjezus man, wat een baan zeg. Hij rammelt wel als een gek (ook deze baan is een stukje ouder geworden he), maar hij blijft toch wel top hoor. Alleen die klote beugels. Je hebt een heupbeugel waar een schouderbeugel aan vast zit. Ik heb daar op zich niet super veel last van, maar vind ze niet lekker zitten. Maar Martijn heeft daar wél echt last van. Hij is 1 meter 97 en die beugels drukken gewoon zo op zijn schouders, met elke beweging die hij dan maakt, krijg hij gewoon een pijnlijke schok op zijn bovenlijf. En dat zijn er dus nogal wat, nu de baan niet super ‘smooth’ meer is.
Na Kingda Ka hoeven we er nog maar eentje: Dark Knight. Deze ligt helemaal aan de andere kant van het park. Vanochtend totaal niet gezien. Het betreft een ‘muiscoaster’ in het donker. Vandaar wellicht dat we hem over het hoofd hebben gezien.
Onderweg pikken we ook nog even Houdini’s Great Escape mee. We weten totaal niet wat het is, maar het is in ieder geval in een enorm groot gebouw. De rij lijkt ook niet zo lang. Maar wat gaat het langzaam zeg. De deur gaat elke tien minuten open om vervolgens een man of 30 naar binnen te laten. We moeten een beurt of drie wachten voordat we naar binnen mogen. We komen in een kamer terecht en hier krijgen we de ‘voorshow’. Vervolgens stappen we in de echte attractie. Het blijkt zo’n draaiend huis te zijn: de Villa Volta in de Efteling. Echter is de ene kant niet in gebruik en moeten we dus met zijn alle aan één kant zitten. Ah, vandaar dat er maar steeds dertig naar binnen mogen. Ook is er maar één persoon aan het werk. De deuren van de voorshow blijven open staan. In de Efteling gaat het na elkaar gewoon door, maar hier niet. Ook moeten we de tassen eerst aan de andere kant naar buiten brengen en dan weer terug zitten op de bankjes. Wat een chaos. Geen wonder dat het allemaal zo lang duurt. Dan begint het en draaien we een paar keer ‘over de kop’. Maar hij valt wel erg tegen. Er zit totaal geen spannende opbouw in. In de Efteling heb je een geweldig liedje, maar hier… Nee niets. Alleen een Houdini wat er tussendoor mekkert. Nee, dat is het toch niet. Martijn roept dan ook als we uitstappen: zonde van onze tijd. Een uur verspilt van mijn leven die ik nooit meer terug krijg. Goed, lopen we maar weer verder…
Als we aankomen bij Dark Knight zien we twee medewerkers erbij staan. Oeps, storing. Ze weten nog niet hoe lang het gaat duren. Nou ja ach, dan niet hoor. We gaan er in ieder geval niet op wachten. We lopen weer terug naar de ingang en verlaten dan, rond half 7 het park. We staan nog steeds helemaal achter het feit dat we Coney Island skippen. We zijn echt dood-en-dood op.
Het adres van ons hotel in Brooklyn wordt ingetikt. De Tom Tom vraagt of we de tolwegen willen vermijden. Ja, doe maar dan. Dan weten we in ieder geval zeker dat we geen ‘alleen voor EZ pass’ tegenkomen. Maar ehm, dan geeft hij aan dat het 9 uur rijden is.
WTF, nee,… dat gaan we dus écht niet doen nee. Dan maar wel via de tolwegen. Dan geeft hij ruim een uur reistijd aan. Kijk, dat lijkt er meer op.
Onderweg komen we inderdaad tol tegen. Maar hier hebben ze gelukkig wel de mogelijkheid om een kaartje te kunnen pakken. Dat scheelt. Vervolgens rijden we een goed zes afslagen verder en gaan er daar dan weer af. Ook hier kunnen we kiezen voor gewoon betalen, in plaats van de automatische pass. Het is alleen wel een kriskras van auto’s. Ze hebben een vijftiental van die tolpoorten staan, waarvan er tussendoor sommige dicht zijn en de ‘cash’ en ‘Ezpass’ door elkaar staan. En er wordt ook nog eens niet op de snelheid gelet door de New Yorkers. Voor je, naast je, achter je…. Overal kriskras door elkaar. Als we eenmaal in een rij staan, zien we na twee auto’s dat hij op een X gaat. Tolpoortje dicht. Nou zeg, en weer switchen we van baan met gevaar voor eigen leven. Wat een gedoe zeg en betalen 4,60 dollar. Niet veel later komen we bij een brug. Ook hier betalen we tolgeld van maar liefst 15 dollar. Zo, dure brug hoor! En dan zijn we in de staat New York.
Iets voor 8-en komen we aan bij ons hotel Comfort Inn. Het is even zoeken hoe we bij de ingang komen met de auto, want rechtstreeks vanaf de weg lukt niet. We zullen eerst een rondje moeten rijden, om vervolgens weer uit te komen bij het hotel aan de juiste kant.
We checken in en krijgen kamernummer 209 toegewezen. De lobby ruikt alleen wel wat muffig. Alsof er wiet gerookt is. Maar dat lijkt ons wat sterk. Als we de kamer binnenlopen zien we meteen: oef, dat is wel erg klein zeg. Maarja, welcome to New York City! Rest de vraag: waar gaan we vandaag eten? In de omgeving zit niet super veel. In ieder geval geen bekende ketens. Alleen wat vage Mexicaanse restaurantjes. Echt uit eten hebben we eigenlijk geen zin in. Echt exact om de hoek van ons hotel zit een Mac Donalds. Eigenlijk ben ik er niet voor om tijdens de vakantie iets van bekend FastFood te eten, maar we hebben daar juist nu enorm zin in: snel eten!
Na het eten lopen we weer terug naar het hotel. Ik tik het verslag af waarmee ik tijdens het autorijden al mee ben begonnen en Martijn dut wat op het bed. Hij is toch nog steeds niet helemaal lekker. De verwarming wordt zelfs aangezet op de kamer.
Morgen kunnen we redelijk uitslapen. Op de planning staat het pretparkje ‘Playland’. Niet zoveel achtbanen en ook pas vanaf 12.00 uur open. En verder een wandeling over Yale University. Het ontbijt is hier tot 10.00 uur, dus dat wordt toch wat ‘uitslapen’ voor ons. Iets wat we écht wel even kunnen gebruiken.
Aantal gereden miles: 120 (193 kilometer)
Weertype: motregen, fris. Graad of 15 tot 18.