Dag 22: Seabreeze & Martin’s Fantasy Island

Print Friendly, PDF & Email

Zaterdag 18 juni: Liverpool (NY) – Richmond Hill (Ontario, Canada)


Na een verfrissende douche, lopen we richting het ontbijt. Het is redelijk druk, maar we kunnen toch nog een plaatsje vinden. We eten snel een bagel, toast en frootloops en pakken dan onze spullen in. We hebben een druk programma, dus willen niet al te laat weg.

Rond een uur of 10 stappen we in de auto en stellen de navigatie als eerste in op Seabreeze. Een klein parkje in Rochester. Een kustplaatsje in het Noordwesten van New York. Het parkje biedt ons vier achtbanen. Onze Tom geeft aan dat het twee uurtjes rijden is. Mooi, want het parkje is toch pas om 11.00 uur open.

Als we de snelweg op willen rijden, moeten we eerst een kaartje halen bij een tolpoortje. Vervolgens moeten we kiezen: links of rechts de snelweg op. De navigatie geeft alleen west aan, terwijl dat niet op de borden staat. Ik meen me te herinneren dat onze Tom ‘rechts aanhouden’, zei. Maar dat blijkt dus niet zo te zijn. We rijden de verkeerde kant op. Argh. De volgende afslag verlaten we de snelweg dus weer, maar hierdoor moeten we wederom door een tolpoortje. We betalen 15 cent en draaien daarna dus weer de snelweg op. Wat een gedoe zo. Bij het tolpoortje pakken we weer zo’n kaartje en rijden dan eindelijk de juiste kant op.

Na een uur rijden springt ineens het lampje van de benzine aan. Ochjee, is het daar weer tijd voor? Maar als we de snelweg willen verlaten om een benzinepomp op te gaan zoeken, moeten we natuurlijk wéér door de tolpoorten. Gelukkig zijn er genoeg servicepunten langs de snelweg waar je ook kunt tanken, maarja. Juist als je die één nodig hebt, komen er geen voorbij. Dan zien we een bord waarop staat dat er eentje op 12 miles zit. Maar we durven het niet meer aan, we rijden al bijna twintig minuten met het lampje aan. Hoeveel reserve zit er eigenlijk in een tank? Geen idee… We rijden dus de snelweg maar weer af, betalen een dollar of 4 aan tol en tanken de auto dan weer helemaal vol.

Zo, dat rijdt een stuk lekkerder zo. Je wilt tenslotte niet ineens stil komen te staan langs de snelweg omdat je geen benzine meer in de auto hebt zitten. Uiteindelijk zijn we rond half 1 bij Seabreeze. Maar we kunnen de auto niet meer op het parkeerterrein zetten. Althans, niet meer op parkeerterrein 1 en 2. We moeten helemaal doorrijden naar de derde parkeerplaats, bij de ingang van het waterpark. Gelukkig is het een pret- en waterpark in één, zodat we ook via het waterpark naar de attracties kunnen lopen.

Bij de kassa kopen we een dagpas. Je kunt ook dagpas zonder attracties kopen en dan per attractie betalen, maar voor ons is een dagpas inclusief alle attracties iets goedkoper. Als eerste lopen we naar de Bobsleds. Een achtbaan uit het jaar 1952 en dat is te zien. Het ziet er niet uit, maar hij lijkt ons wel leuk. We wachten een half uur en mogen dan in de bobsleekarretjes instappen. De rit is erg leuk. Het doet erg kermisachtig aan, maar we vinden hem eigenlijk nog best soepel.

DSC_6152

DSC_6155

Naast de bobslee staat Whirlwind, een Maurer Xtended. Een soort dezelfde attractie hebben we vorig jaar ook gedaan in Santa Cruz, California. Het lijkt een beetje op de Winjas in Phantasialand, maar dan in kleiner formaat. Hier hoeven we iets minder lang te wachten. En ook deze vinden we erg leuk. Al heeft Martijn hierna wel wat behoefte aan wat water. Iets wat duizelig wordt je er wel van ja.

DSC_6162

DSC_6167

Inmiddels hebben we ook wel wat trek gekregen. We bekijken op de plattegrond wat ze allemaal aan eten hebben en belanden uiteindelijk bij de Seabreeze Grill. Voor mij de Philly Cheese Steak Sandwich en voor Martijn een Italian Sausage Sandwich. Bij een ander kraampje mogen we ons eten ophalen, maar het is druk met wachtenden voor ons. Ik zoek alvast een tafeltje in de schaduw op. Maar wat duurt dat lang zeg. Meer dan een kwartier wachten we op ons eten! Maar het smaakt wel smerig lekker ? Zal vast niet heel gezond zijn.

IMG_20160618_132206610

Daarna lopen we naar achtbaan nummer 3. Martijns nummer 598e baan. De Bear Trax. Een E&F Miler kiddie. Maar als we daar aankomen, zien we dat we per sé in gezelschap moeten zijn van een kind om erin te mogen. Goed, dan niet… Exact ernaast zit Jack Rabbit, een houten achtbaan uit 1920. Oud hout, noemen we dat. We moeten een paar beurten wachten, maar nemen dan plaats ergens voorin. Woohoo, wat is hij leuk voor een oud baantje. Eigenlijk nog best soepel, voor zo’n oude baan. We doen hem gewoon nog een keer.

DSC_6131

DSC_6141

Daarna is het toch tijd om het park te verlaten. Het is inmiddels half 3 en we hebben nog twee dingen op het programma staan: de outlets en het parkje Martin’s Fantasy Island. Voor dit laatste pretparkje is het de bedoeling dat we na 5-en pas arriveren, dan betaal je namelijk tien dollar minder.

De navigatie wordt ingesteld op de Fashion Outlets bij Niagara Falls en anderhalf uur later arriveren we daar. De outlets blijken binnen in een winkelcentrum te zijn. Wat fijn! Airco kunnen we wel gebruiken. We zijn normaal gewend dat outlets buiten zijn.

DSC_6212

We bekijken de plattegrond en lopen als eerste naar Sketsers. Ik had in een andere outlet hele leuke paarse schoenen gezien, maar besloot toen ze toch maar niet te kopen. Uiteraard spijt van gekregen, dus nu: nieuwe poging! Maar helaas. Ze hebben ze niet hier. Nou zeg! Dan lopen we naar Carter’s en vinden daar twee leuke pakjes voor de kleinste van mijn ‘inmiddels beroemde vriendin van het verslag’. Ook slagen we voor een leuk shirtje voor de kleine van vriendin Marjol.

Als we zijn uitgeshopt, lopen we terug naar de auto. Het is na 5-en, dus mogen we naar Martin’s Fantasy Island, wat een goed 8 minuten rijden blijkt te zijn. We parkeren de auto vrij vooraan, terwijl de parkeerplaats bijna helemaal vol is. Toch handig als je wat later komt, dan hebben ze vaak voorin weer wat lege plekken.

DSC_6215

Dit parkje heeft drie achtbanen voor ons op het programma. Aangezien Martijn in het vorige parkje op nummer 598 is blijven hangen met zijn coastercounter, betekent dat hij zijn 600e baan in dit parkje zal beleven. Woohoo! Dit wil hij graag doen op de houten achtbaan. Dus we lopen als eerste naar de kiddiebaan: Max’s Doggy Dog Coaster. Tenminste, als we hem mogen doen. En dat mogen we! Het is eigenlijk zo’n ‘appelbaan aka Wacky Worm’ welke je vaak op de kermis ziet. Maar nu is de worm vervangen door een hond en de appel is weggelaten. Super leuk. Ofja, de baan zelf is natuurlijk heerlijk ‘kiddie’.

DSC_6223

Zo, dat was Martijns 599e baan. Op naar de houten!
Leuk detail. Mijn 600e baan was de Comet in Six Flags Great Escape. Deze baan heet Silver Comet. Toch leuk dat wij beide een komeet hebben gedaan als 600e baan. We hoeven niet lang te wachten en stappen bijna achter in. Wow, wat een baan. Super hard en eigenlijk af en toe ook wel wat lomp. Maar leuk lomp. Kan dat? Ja, blijkbaar. Soms kom je gewoon je stoeltje uit. We doen hem dus hierna gewoon nog een keer, maar dan iets verder naar voren. We worden zelfs herkent door het personeel: alweer? Jazekers ?

IMG_20160618_181420057_cr

DSC_6235

Daarna lopen we naar de andere kant van het park, voor Crazy Mouse. Echt letterlijk de standaard kermisbaan. We wachten een minuut of vijf en stappen dan in het roze karretje. Nou zeg, ik wil de paarse! Hahaha…. De rit zelf is alleen iets minder lomp dan de kermisversie. Ofja, het begin dan. Daarna, als het karretje begint rond te tollen, wordt hij eigenlijk best wel lomp. Het werkt in ieder geval op mijn lachspieren. En dat is goed, toch?

DSC_6243

DSC_6240

Inmiddels is het 19.00 uur. Tijd om het park te verlaten. We moeten nog een goed 2 uur naar ons volgende hotel rijden én we moeten ook nog ergens wat gaan eten. Gelukkig hebben we al een hotel geboekt in Toronto. Ofja, in een buitenwijk ervan. Zodat we vandaag niet bij late aankomst nog op zoek moeten naar een slaapplaats.

Als we het park net hebben verlaten, komen we al snel bij de grens naar Canada. Het is iets drukker als de overweg naar Montréal. We wachten een auto of 5 en mogen daarna weer wat standaard vragen beantwoorden: wat kom je doen hier in Canada, hoe lang blijven jullie er en wanneer was de laatste keer. Dan rijden we door en zijn we ineens in Ontario. Daar zijn we tien jaar geleden ook al eens geweest. Vervolgens zien we een bord met Ikea erop. Oeh, daar kun je natuurlijk ook lekker eten. We nemen de afslag, maar als we dan bij Ikea zijn, zien we dat het alleen een ‘order pick-up’ locatie betreft. De winkel zelf is nergens te bekennen. Gelukkig zagen we bij de afslag ook een Perkins. Dat is ook één van onze favoriete restaurants van ons lijstje.

Als we naar binnenlopen zien we dat het totaal niet druk is. We zijn nog nét niet de enige. We worden naar een tafel gebracht en als de serveerster onze bestelling op komt nemen, straalt het enthousiasme er vanaf. NOT! Kan het nóg ongeïnteresseerder? Martijn bestelt de Ragin’ Cajun, ofwel pasta met kip en garnaaltjes en ik de Santa Fe Chicken Chipotle, ofwel rijst met kip en chipotlesaus. Maar wat duurt het lang voordat het eten er is zeg. En dat terwijl we ondertussen wél de enige nog zijn. Uiteindelijk staat het eten na 20 minuten voor ons. Smaken doet het zeker wel. Echt verrukkelijk. Het bordje gaat dan ook helemaal leeg.

IMG_20160618_202231892

IMG_20160618_202242229

We vragen de rekening, maar dat blijkt ook moeilijker te zijn dan gedacht. Pas na vijf minuten krijgen we ons bonnetje. We besluiten niet meer als 10% te tippen. Normaal is 15%, maar we vinden de service echt belabberd slecht. En als je helemaal niets tipt, dan lijkt het alsof je gewoon de toerist bent die niet weet hoe het werkt. Die 10% is dan voor de kok, want hij (of zij) heeft in ieder geval goed zijn best gedaan. Als we willen afrekenen, staan we daar ook nog eens een tijdje te wachten. Hallo?! Je weet dat we net de rekening hebben gekregen, dan weet je toch ook dat we willen betalen? We zijn tenslotte de enige klanten hier! Het is dat Perkins lekker eten heeft, maar anders zouden we er nooit meer naar toe gaan. Gelukkig weten we dat het per vestiging anders is. Dit zal de Canadeese vriendelijkheid wel zijn dan?

Een goed anderhalf uur later rijden we de wegen bij Toronto op. Wat een drukte zeg. Inmiddels is het ook al donker geworden, dus tussen alle felle lichten door banen we een weg naar ons hotel. Het zijn inmiddels ook 6-baanswegen geworden. Zowel links als rechts van je halen auto’s in. Vervolgens rijden we een tolweg op. Dat wil zeggen, niet zoals in Amerika via een tolpoortje, maar op deze weg wordt je door middel van je nummerbordplaat tol betaald. Al hebben wij niet zo’n kastje in de auto zitten. Geen idee hoe wij dan onze tol moeten betalen. Iets na 10-en rijden we de parkeerplaats op van ons hotel Holiday Inn Express. We zijn volgens mij de laatste gasten van vandaag, want er ligt nog maar één incheckpapiertje voor de beste man op de balie. We krijgen kamernummer 209. Jammer, het gebouw heeft 10 verdiepingen. Zou toch leuk zijn als we wat hogerop zouden zitten. Naja ach.

De kamer ziet er prima uit. Alleen de wifi klapt er steeds uit. Argh… Dat blijkt zelfs zo erg, dat Martijn naar beneden gaat om na te vragen of er wellicht iets mis is met de wifi. Hij komt terug met de mededeling dat we een andere kamer hebben toegewezen gekregen. Op de 10e! Kan ik alsnog zien hoe vanaf de hoogste verdieping het uitzicht is.

DSC_6270

We verhuizen al onze spullen naar de tiende en eenmaal op de kamer checken we uiteraard als eerste het internet. Je zou alles maar uitgepakt hebben en de wifi blijft uiteindelijk nog steeds niet te werken hier. Maar gelukkig. Alles doet het. Het uitzicht is iets wat saai. Veel lichtjes, dat wel. Maar geen hoge gebouwen in de verte van Toronto zelf. Verwacht dat we daarvoor ook net wat te ver weg zitten.

Morgen staat er een dagje Toronto op de planning. Dat wil zeggen, geen idee wat we willen gaan bekijken. Heb hiervoor geen planning gemaakt. We zien dus wel ?

Aantal gereden miles: 297 (478 kilometer)
Weertype: zonnig, lekker warm
Aantal achtbanen gedaan vandaag: 6

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *