Woensdag 15 juni: Montréal (Quebec, Canada)
Na voor mij een trubbelige nacht, worden we om kwart voor 8 gewekt door de wekker. Martijn heeft goed geslapen, maar ik kwam maar niet in slaap. Had wat last van mijn maag. Wellicht toch te veel gedronken?
We kleden onszelf aan en lopen naar beneden. En we worden hartelijk ontvangen door Philip en zijn partner Nicolaas. Nicolaas spreekt vloeiend Vlaams. Wat grappig, we kunnen nu gewoon in het Nederlands praten. We nemen plaats aan de grote keukentafel. Tegenover me zit een Franse jongen. We krijgen een net afgebakken croissant en een zelfgemaakte chocoladecakeje met noten. Maar wat zal ik eens op de croissant doen? Zoveel mogelijkheden. Weer eens wat anders dan de gebruikelijke bagel met creamcheese. Nicolaas vertrekt al snel naar zijn andere job. Het B&B gedeelte is echt Philip zijn ding, begrijpen we.
Na twee croissants, een cakeje en een broodje met ei lopen we terug naar de kamer. Snel maken we onszelf gereed en vertrekken dan naar La Ronde. Een goed 5 minuten rijden vanaf hier. Ofja, er naar toe is 5 minuten, maar dan… Volgens de navigatie en het adres wat ik op mijn papiertje heb staan, komen we uit bij de werknemersingang. Niet handig. We rijden een paar rondjes en zien dan de bewegwijzering voor La Ronde. We kunnen redelijk vooraan parkeren, maar het blijkt alsnog een behoorlijk stuk lopen te zijn naar de ingang.
Iets na tienen zijn we binnen. We pakken er een plattegrondje bij en bekijken waar de 10 achtbanen precies liggen. Als eerste besluiten we om links te gaan en komen uit bij Vampire, een B&M Inverted. Maar zien we dat nu goed? De karretjes zitten achteruit. Och jee toch, dat hebben we nog nooit gezien. Wat grappig! Alleen wel spannend voor mij. Mijn maag is nog steeds niet optimaal. Ik ben niet misselijk ofzo, maar het rommelt gewoon wat.
We mogen vrijwel direct instappen en dat doen we dan in het achterste karretje. We worden omhoog getakeld en dan… achteruit de baan af. Wat een apart gevoel is dat zeg. Maar totaal niet misselijkmakend. Gewoon een paar rare vlinders in de buik. Het is alleen wel jammer dat de ‘theming’ ontbreekt. God zeg, wat een kale bedoeling.
Dan lopen we naar de achtbaan ernaast: Cobra. Een Intamin Stand-up. Die hebben we deze vakantie nog niet gehad. Wel een B&M stand-up en een Togo. De intamin versie is nieuw voor ons. Ook hier geen wachtrij. Op zich best een aardige baan, eigenlijk. Maar ook hier, geen aankleding van de baan te bekennen.
Vervolgens lopen we naar Marche du Mille-Pattes, een Arrow Mini Minetrain. We wachten een beurt, stappen dan in en worden vervolgens verzocht om weer uit te stappen. Het blijkt een kinderbaan te zijn waar je per sé met een kind in moet. Nou zeg. Dat wordt dus geen coasterbingo vandaag. Of we moeten ergens een kind kidnappen, maar dat doen we maar niet. En vragen of we een kind ‘mogen lenen’, zien we ook niet zitten. Eigenlijk… Goed, dan maar weer verder…
Naast de kinderachtbaan staat Toboggan Nordique, een Zamperla Zig Zag Coaster. Ofwel, de muis zoals je hem op de kermis ziet staan. En zo ziet hij er ook wel uit. Gewoon de mee-neem-versie is opgezet. Alsof ze eind van de dag zeggen: kom, afbreken en inpakken die zooi. De rit zelf is ‘wel oke’. Doordat je jezelf goed klim kunt zetten met de handen, vallen de bochten wel mee. Maar nee, het is niet mijn coaster.
De volgende baan is de Boomerang, van ons geliefde merk ‘Vekoma’. Not. Maar goed, de Boomerang-versie is nog wel te behappen. Alhoewel… wat doen we onszelf eigenlijk aan? Maarja, alles voor die coastercounter he. Naast de Boomerang zit een Vekoma Corkscrew, de Super Manège. Beetje hetzelfde als de python, maar dan zonder looping en een stuk langere baan. Ook hier mogen we vrijwel meteen instappen. Gaat goed zo. Geen drukte. We kunnen er kort over zijn, aardig baantje.
Snel lopen we naar de houten baan daarnaast: Monstre. Als we door het poortje lopen, zien we dat de baan twee verschillende ritten heeft. Parcours 1 en parcours 2. Nou, laten we maar vooraan beginnen. Voor het eerst zien we een echt wachtrij. Het is alleen jammer dat de helft van deze rij midden in het zonnetje staan. In de schaduw is het namelijk nog best lekker, maar zo volop in de zon. Pfff, best warm (nee, we klagen niet. Allang blij dat er geen regen meer is). We wachten maar liefst een half uur! Als we de helling oprijden en bijna bovenaan zijn, stopt het karretje abrupt. Nee, toch? Na zo lang in het zonnetje wachten, zul je net zien dat wij in een karretje met storing zitten. Maar na een minuut of vijf wordt de rit gelukkig hervat. Wat een leuke baan zeg. Ja, hij rammelt behoorlijk. Maar dat mag best voor hout. Af en toe is hij wat onsubtiel, maar hij kan het hebben. Niet vervelend onsubtiel, zeg maar.
Ondertussen is parcours 2 in storing gegaan. Nou zeg…. Jammer. Inmiddels hebben we een goeie dorst gehad. Maar we hebben eigenlijk meer zin in wat frisdrank dan een biertje. Ja, dat lezen jullie goed ? We kopen een grote beker Sprite en drinken deze op terwijl we naar Démon kijken. Een zogenaamde ‘Top Spin’. Ofwel een schuine bank wat steeds om zijn as tolt, een roll-over. Het is echt vermakelijk. Vrijwel iedereen komt er kletsnat uit. Maar op zich is dat ook niet erg, met deze temperaturen. Graad of 28, schat ik?
Daarna lopen we door naar de achterkant van het park. Als eerste lopen we naar Dragon, een Intamin Family Outdoor. Ook hier wachten we wat langer. Een twintig minuten, schat ik. Het is een leuk simpel baantje. Gewoon een kermisbaantje in het donker. Ofja, donker. Ze hebben een deurtje open laten staan, waardoor er gewoon buitenlicht naar binnen schijnt. Je ziet de baan dus gewoon lopen. Maar verder wel een leuk kinderbaantje. Wel het eerste baantje met theming. Man man man, wat is het park toch kaal zeg? Elke baan lijkt wel zo van de kermis geplukt te zijn en op het asfalt zijn neer gepleurd. Het hele park heeft gewoon geen sfeer.
Naast de Dragon zit Ednör, een Vekoma Inverted Standard. Jaaaa, onze lievelings. NOT! De Vekoma Inverted is echt zó ruk. Je ziet zelfs de hoofden echt op-en-neer gaan, ze bonken met hun oren als ware tegen de zijkanten aan. En dat doet pijn. Maar goed, alles voor de coastercounter. Ook hier weer een wachtrij. Alsof ineens Canada wakker is geworden. Terwijl het toch alweer 2 uur is. De rit zelf is mij in ieder geval erg meegevallen. Ik leunde gewoon met mijn hoofd de hele rit door aan de rechterkant, zodat ik niet kon ‘bonken’. Martijn heeft er helaas wel wat meer last van. Door zijn lengte is hij te lang om zijn oor tegen de zijkant aan te duwen. Dus hij heeft wel met zijn hoofd op-en-neer gebonkt. Niet prettig.
Vervolgens lopen we naar de laatste baan van vandaag: Goliath. Een B&M hyper. Ze hebben tegenwoordig hier van die Virtual Reality brillen tijdens de rit. Dat wil zeggen, de eerste twee rijen en de laatste rij zijn ‘normaal’, maar als je in de overige rijen zit, dan krijg je een bril op met een Samsung telefoontje en zie je dus een filmpje. We besluiten om als eerste die brillenrit maar eens te doen. Zoveel over gehoord, dus we zijn erg benieuwd hoe die ervaring is. Maar de rij verloopt traag. Echt óntzettend traag. Na een half uur springt de baan ineens in storing. Tuurlijk, ook dat kan er nog wel bij. Het is voor ons de laatste baan die we moeten doen, dus wij zijn standvastig. Wij blijven gewoon in de rij staan. Eén voor één druppelen de mensen voor ons weg. Dus elke vijf minuten kunnen we weer een stukje doorschuiven. Maar de storing duurt lang. Erg lang. We wachten maar liefst een UUR voordat de eerste testritten weer gereden worden. En dat in de zon. Als we bijna boven in het stationnetje zijn, zien we waarom het steeds zo lang duurt. De brillen worden uitgedeeld, maar voordat iedereen door heeft hoe of wat. En dan loopt er weer ergens eentje vast. Ik schat dat er meer dan vijf minuten per kar besteed wordt aan het goed uitleggen ervan. Maar we geven niet op. We zijn te benieuwd hoe zo’n ervaring is. Al kunnen we er weinig bij voorstellen. Het is een hyper coaster en dan wil je toch eigenlijk wel de hoogte kunnen zien.
Dan zijn we eindelijk aan de beurt. Na meer dan twee uur wachten. We zetten het brilletje op en Martijn krijgt al vrij snel een soort van gevechtsvliegtuig te zien. Ik niet. Mijn scherm blijft zwart met de tekst dat hij calibratie nodig heeft. Als we dit doorgeven, blijkt dat ik naar een bepaald logo moet kijken, waardoor hij kan opladen. Uiteindelijk heb ik ook een scene met een vliegtuig in beeld. De tekst verschijnt dat je door middel van rechts tegen je bril aan te drukken, kunt schieten. Wat grappig zeg.
Dan gaan we omhoog, over de lifthill om vervolgens af te dalen en de verschillende heuveltjes te doen. Echt, só weird. Wat een aparte ervaring. Je kunt gewoon om je heen kijken en de scene beweegt met je mee. Ook als je de heuvel af gaat, zie je dat terug in je bril. Echt, het is bijna niet te omschrijven hoe je zo iets beleeft. Wat dat betreft écht wel een toevoeging. Maar tjeez, het in- en uitstappen mag allemaal wel wat beter geregeld. Daar kan nog wel het één en ander aan geschaafd worden.
Omdat de rij door de storing niet meer zo lang is, doen we hem gewoon nog een keer. Maar dan wél zonder de bril. Eens kijken hoe dat is. Uiteindelijk wachten we een goed twintig minuten en mogen dan helemaal voorin stappen. We zijn erg blij deze nog een keer, maar dan zonder de Virtual Reality ervaring, gedaan te hebben. Ook zonder bril is hij dik in orde 
Inmiddels is het half 7. Dachten we vanmiddag nog rond half 5 wel klaar te zijn met het park, is het uiteindelijk, door de storing, alsnog tot sluitingstijd geworden. Als we naar de ingang lopen, zien we dat de houten achtbaan inmiddels beide ritten weer aan de praat heeft. Goed, doen we parcours 2 ook maar. We mogen na twee beurten instappen. Eigenlijk op dezelfde plaats als parcours 1. Karretje nummer 2, voorin. Maar tjeez zeg, wát een bagger. Abrupt door de bochten. Alsof je rug ieder moment kan breken. Zo veel anders dan parcours 1. Omdat het niet druk is, doen we parcours 1 ook weer een keer. Toch eens kijken hoeveel het scheelt met het andere parcours. Hij is iets minder subtiel als in onze herinnering van een paar uur eerder, maar dan nog is hij gewoon wel leuk. Ook lomp, maar niet pijnlomp. Terwijl parcours 2 dat toch echt wel is.
Inmiddels is het 5 voor 7 en lopen we, via de uitgang, naar onze auto op de parkeerplaats. Wat een wandeltocht zeg. Onze voeten doen inmiddels toch wel pijn van al dat staan. We rijden in nog geen tien minuten terug naar onze B&B. Parkeren de auto weer achter en lopen dan naar onze kamer. Snel even een rondje internetten, want onze mifi werkt helaas hier in Canada niet. En na een hele dag zonder internet, moeten we het toch even checken natuurlijk.
Nadat we onszelf wat hebben opgefrist, lopen we naar het voetgangersgedeelte hier. Dat is letterlijk een stap of 20 van onze B&B. We komen weer uit bij St. Hubert. Alleen nu niet in de stad, maar gewoon hier om de hoek. We bestellen een kan rosé Sangria met aardbeien en limoen en verder bestel ik de pasta met kip en Martijn gaat voor een kippenbout met als bijgerecht de Poutine. Dat schijnt hier toch wel het gerecht te zijn in de regio: friet met kaas en BBQ saus. Hij bestelt overigens de St. Huberts versie. Dan zitten er ook nog stukjes kip door heen. Het smaakt allemaal erg lekker.
We beseffen ons ineens dat we vandaag geleefd hebben op alleen een ontbijtje en de halve liter Sprite. Goedkoop dagje zo. Bedoel, inmiddels hebben we gratis entree en gratis parkeren bij de Six Flags parken (ons seizoenspasje hebben we er al uit, zeg maar). En dan ook nog maar één keer wat drinken gekocht te hebben, wat we gedeeld hebben. Poeh, we lijken wel een stel Hollanders! Al is het niet helemaal bewust gegaan. Net voordat we in de Goliath stapten, kregen we wel wat honger. Maar toen was het nog maar net 15.00 uur en de planning was om na deze baan naar huis te gaan, zodat we op tijd konden gaan eten. Maarja, dat liep allemaal net wat anders. Uiteindelijk zijn we dus toch tot sluitingstijd gebleven. Als we dat van te voren hadden geweten, dan hadden we uiteraard wat geluncht.
We lopen weer terug naar onze B&B. Buiten op het balkonnetje is nog niemand te bekennen. Ofwel, ik tik het verslag weer heerlijk buiten en Martijn internet ondertussen wat. Wellicht zo nog een verfrissende douche en dan is het alweer bedtijd.
Morgen gaan we de bossen van Adirondack bekijken. Totaal nog geen idee wat we daar gaan doen. Wellicht alleen maar wat rondrijden. Maar we hebben vooral geen haast. Gewoon even een relaxt dagje tussendoor dus.
Aantal gereden miles: 7 (11 kilometer)
Weertype: warm en zonnig, graad of 30
Aantal bereden achtbanen: 10