Woensdag 22 juni: Niagara Falls (Ontario, Canada) – Corning (NY)
Pfff, na een korte nacht, gaat de wekker om kwart voor 10. We hebben namelijk besloten om ons – gratis – ontbijtje bij Ruby Tuesday te skippen, om zo een uurtje langer uit te kunnen slapen. Als je om drie uur pas in slaap valt, is half 9 op staan veel te vroeg natuurlijk. Al voelen we ons vermoeide lichaam nu ook nog wel hoor.
We sluimeren nog heel even, want om 11 uur moeten we echt uitgecheckt zijn en aangezien we ook nog de koffers in moeten pakken… We ontdekken dat Martijn nét niet genoeg ondergoed heeft om deze vier dagen nog door te komen. Hij komt er twee te kort! Ofja, als hij nou beide onderbroeken nu één keer binnenste buiten draagt, dan is hij er natuurlijk ook. Maar nee, dat kan niet de bedoeling zijn ? Wellicht kijken of we vanavond kunnen wassen in het hotel? Of anders bij de Walmart maar een paar nieuwe kopen.
Uiteindelijk zijn we iets na half 11 gereed om weg te gaan. Maar wat is dat nou weer? Staat er gewoon een vrachtauto geparkeerd achter onze auto. Nu kunnen we dus niet weg! Alhoewel, met twee keer op-en-neer steken, lukt het me om achteruit de vrachtwagen te ontwijken en zijn we onderweg naar Darien Lake. Een pretpark wat voor ons 7 achtbanen op de planning heeft.
We rijden de straat uit, bochtje naar links, bochtje naar rechts en rijden dan de Rainbow Bridge op. Vanaf hier heb je ook een prachtig uitzicht op de twee watervallen. Jammer dat we daar geen tijd en zin voor vrij hebben gemaakt eigenlijk.
Als we de brug over zijn, komen we weer bij de grenspoorten aan. Het is drukker als via een andere brug. Veel toerisme natuurlijk. Als we aan de beurt zijn, worden wederom de gebruikelijke vragen gesteld: hoelang ben je in Canada geweest, wanneer kom je weer terug, wanneer vlieg je terug naar Nederland. Maar dit keer moet ook de zijraam achter me open, zodat hij op de achterbank kan kijken. Op onze achterbank hebben we de koelbox staan, ook daar werpt hij een blik in. Uiteindelijk zijn we goedgekeurd en mogen we doorrijden.
Via de snelwegen rondom Buffalo, rijden we uiteindelijk bij Corfu de snelweg af. Toch grappig, dat als je in de staat New York rijdt, je telkens weer lijkt door Europa te rijden. We hebben al een Amsterdam gezien en een Rotterdam. Of Rome. En nu rijden we weer in ‘Griekenland’. We hebben nog niet ontbeten en zien bij de afslag een Denny’s. We parkeren de auto, lopen naar binnen en krijgen een plaatsje naast het raam. We bestellen dit keer niet ons gebruikelijke recept (de slams), maar beide een omelet. Martijn gaat voor de Ultimate Omelette en ik voor de Loaded Veggie Omelette. We mogen ook nog kiezen wat voor soort brood we er bij willen en of we aardappeltjes of hashbrowns erbij willen. Uiteraard kiezen we voor het laatste. Het smaakt erg prima en binnen een half uur zitten we alweer in de auto.
Als we aankomen bij Darien Lake betalen we 9 dollar voor het parkeren. Vroeger was het een Six Flags park, maar nu niet meer. Jammer eigenlijk, want anders hadden we natuurlijk gratis entree voor het park. Het lijkt niet druk, terwijl het park toch al een goed anderhalf uur open is.
We lopen naar de kassa’s, maar geen één is open. Uh? We vragen het na bij de groepskassa en zij verwijst ons naar Guest Relations. Goed, gaan we daar maar in de rij staan. Gelukkig zijn we snel aan de beurt. Martijn vraagt twee tickets á 46,99 dollar per persoon en de jongen achter de kassa vertelt ons dat we dan beter één seizoenspas kunnen kopen van 69,99 dollar. Daar zit namelijk een bonnetje bij voor één persoon gratis. Dat betekent dus dat we voor 35 dollar per persoon de entree hebben. Dat is natuurlijk een stuk goedkoper. Ook blijkt daar parkeren bij te zitten. Door middel van het bonnetje welke we net gekregen hebben in te leveren, krijgen we de 9 dollar weer terug. Kijk, dat is nog eens klantenservice.
Dan lopen we naar een hokje waar de seizoenspassen gemaakt worden. Ik vul mijn gegevens in en er wordt een foto van me gemaakt. Vervolgens krijg ik een pasje, zonder foto. Dat is dan wel weer jammer. Voor Martijn scheuren we het bonnetje met één keer gratis entree uit het bonnenboekje en lopen dan naar binnen. Op een bankje bekijken we even waar alle achtbanen staan. Vier staan er links van het park bij elkaar en de andere drie staan rechts van het park. Als eerste lopen we naar links en komen uit bij Predator, een houten achtbaan van het merk Dinn Corporation. Het is niet echt druk. Uiteraard willen hem in het voorste karretje doen. Hierdoor moeten we een beurt of twee langer wachten. Het is alleen wel een deceptie als je na een park zoals Canada’s Wonderland waar ze met 3 karretjes werken in verband met de capaciteit, ze hier met maar één karretje werken. Het wachten duurt zo een stuk langer. Maar na een beurt of 5 mogen we instappen.
De rit zelf is oké. Voor een houten baan is hij in ieder geval echt van hout ja: hij rammelt! Echt heel vervelend is hij niet, maar we zijn wat te verwend denk ik, deze vakantie. Naast Predator zit de Intamin Mega: Ride of Steel. Waar een officiële max aan zit van 1,93 meter. Martijn is dus weer te groot. Naja ach, hij heeft deze vakantie al meer van deze soort gedaan waar hij officieel niet in mocht. Dus we wagen gewoon de gok weer. Bij de ingang staat wel een personeelslid te controleren voor de lengte. Maar hij is bezig met een meisje te meten, wat zoals ik kan zien nét groot genoeg is. Wij lopen er gewoon langs en kijken verder niet om naar de meetlat.
Eenmaal in het stationnetje zien we dat er overal meetlatten hangen bij de instappoorten. De operator zit bij het voorste karretje. Dus we kiezen ervoor om nu niet voorin plaats te nemen, maar ergens achterin. Martijn hangt wat aan de hekken. Elke keer als het karretje terugkomt en de mensen uitstappen, lopen er twee personeelsleden welke achterin controleren naar voren. Ofwel, als wij aan de beurt zijn, zien ze Martijn niet instappen. Martijn gaat zitten, het riempje in de beugel gaan dicht. Zo, nu kunnen ze er niets meer van zeggen. Bij het controleren van de beugels zeggen ze er inderdaad ook niets over en dan gaan we.
Maar we vinden hem beide eigenlijk niet zo leuk. Ofja, hij is niet vervelend ofzo, maar hij is echt super saai. Hij heeft na de afdaling nog maar één heuvel en daarna schiet hij al de helix in. Vervolgens weer één heuveltje en dan weer een helix, twee kleine heuveltjes en dan zijn we er alweer. Echt een beetje saai eigenlijk. En daar komt bij dat Martijn toch wel erg klem zit met zijn knieën. Het is niet voor niets natuurlijk dat er een maximale lengte op zit.
Op naar de volgende baan: Boomerang Coast to Coaster. Een Vekoma Boomerang. Niet onze favoriet. Maar ook hier valt hij niet tegen. Zeker het vooruit-stuk is soepel. Het achteruit-stuk is daarentegen wat minder soepel, maar nog steeds niet vervelend.
We lopen weer verder en komen dan uit bij Moto Coaster van Zamperla. Hierbij stap je op een motor, als karretje. Ziet er hetzelfde uit als de baan in Toverland, maar je kunt hem daarmee echt niet vergelijken. Die in Toverland is een stuk prettiger.
Tot nu toe is het park niet echt ons park. Je ziet zelf nog de kenmerken van Six Flags. De grond is hier van beton, en niet – zoals bijvoorbeeld een Canada’s Wonderland – van stenen/klinkers.
Ik heb ook wat hoofdpijn gekregen (slaaptekort?) en we gaan op een bankje zitten. Ik neem wat ibuprofen en checken het internet. Want dat is dan wel weer positief hier, ze hebben gratis wifi in het park. Ofja, soms wat onstabiel, maar op dit bankje werkt hij perfect. We realiseren ons dat we nog geen hotel hebben voor vanavond en Martijn bekijkt wat er op Hotwire staat. We willen graag in de buurt van Watskin Glen slapen, aangezien we die morgen op de planning hebben staan. Maar Hotwire heeft niet veel naar onze zin. Wellicht zo maar ons bonnenboekje uit de auto halen, als daar niets in staat, kunnen we altijd nog iets Hotwiren.
Vervolgens kijkt Martijn ook even op Choice Hotels, wellicht dat daar iets leuks tussen staat, maar die prijzen zijn ook nog wat te duur naar onze zin. Vervolgens bedenkt Martijn zich ineens: we hebben veel bij Choice Hotels geboekt, deze vakantie. Ofwel, we hebben punten gespaard. We bekijken het aanbod van hotels welke we met punten kunnen betalen en zien een leuke Comfort Inn voor 20.000 punten. We hebben zelf nu zo’n 52.000 punten bij elkaar verzameld, dus dat kan er prima vanaf. Bam, geboekt.
Vanavond slapen we dus gewoon een keer gratis. Ook leuk, toch? De hoofdpijn is wat gezakt en we lopen weer verder, naar de volgende baan: Viper. Een Arrow Custom Looping. We wachten een beurt en stappen dan ergens achterin in. Leuke baan, maar niet bijzonder.
Vervolgens lopen we langs Hoot n Heller, een Zierer Tivoli Small. En hij blijkt inderdaad ook erg smal te zijn. We mogen er beide door onze lengte niet in. Hij is bedoelt voor de allerkleinste. Jammer, geen coasterbingo vandaag. Alhoewel, ik vind als je er écht niet in mag, dat je hem dan ook niet hoeft te tellen voor een bingo. Bedoel, ik word nooit meer zo klein, dan zou ik nóóit een bingo meer kunnen krijgen hier.
De laatste baan voor vandaag is Mind Eraser, een Vekoma SLC. Zo’n hangende, zoals in Walibi World. Oftewel: niet prettig. Maar het mag gezegd worden, ik vind hem niet zo vervelend als daar eigenlijk. De karretjes schudden wel echt énorm. Maar door middel van mijn oor goed tegen de beugels aan te houden, gaat mijn hoofd niet zo op-en-neer. Scheelt een heleboel pijn. Martijn heeft er wel meer last van, zijn beugel drukt enorm op zijn schouders. De maximale lengtegrens is hier 2.03 meter, maar Martijn heeft er toch ook al veel last van met zijn 1.97 meter.
Voordat we het park uitlopen, gaan we nog op zoek naar wat drinken. Het is op zich niet te warm vandaag, gelukkig. Maar wat vocht lusten we wel. We houden het gewoon bij wat fris en half 5 lopen we het park uit.
We stellen de navigatie in op een Walmart net wat verder als ons hotel. Net geen twee uur rijden geeft hij aan. Onderweg tik ik alvast van het verslag. Ik loop tenslotte wat achter door het geweldige late concert van gisteren. Een half uur voor aankomst wisselen we van chauffeur. Martijn merkt dat hij door de zon toch wat moe begint te worden en dan is rijden niet de aller veiligste om te doen.
Net voordat we bij de afslag zijn, rijden we langs een vliegveld met een zweefvliegmuseum. Dat is nou écht wat voor (schoon)vader Henk. Wellicht als ze ooit deze kant op gaan, dit ook maar op hun to-visit lijstje zetten ?
Dan komen we bij de afslag naar de Walmart. We zien ook dat er een Texas Roadhouse naast zit. Dat komt mooi uit, eten we daar maar ook meteen. Hoeven we straks het hotel niet meer uit. Bij de walmart kopen we een set onderbroeken van 4 stuks en meteen ook wat ibuprofen pillen. Mijn oploszakjes zijn op en de pillen hier zijn niet zo groot als thuis. Dus wellicht dat ik dit formaat wél kan slikken (ik heb een pilslik-fobie, vandaar). Dan rijden we door naar het restaurant.
Martijn bestelt de Beef Tips met de aardappelpuree en caesar salade ernaast en ik de New York Strip met ook de aardappelpuree, maar met de huissalade met blauwe kaas dressing ernaast. De salades komen al vrij snel. Ik bewaar nog wat blauwe kaas dressing voor op mijn vlees.
Dan brengt de serveerster ons eten en ziet me de blauwe kaas op het vlees doen. Ze vraagt of ik nog een extra bakje wil. Ja lekker! Wat een service ?
Het smaakt allemaal prima en in een half uur zijn we onderweg naar ons hotel.
Als we inchecken ziet het meisje achter de balie dat we via de choice hotelpunten hebben geboekt en dat we Gold Member zijn en krijgen daardoor een tasje met wat lekkers erin mee: een flesje water, wat corn chipjes en peanut butter cups van Reese’s. Wat aardig! We krijgen kamernummer 199 toegewezen en vragen of er een bagagetrolley is. Deze staat net om het hoekje en pakken de koffers uit de auto welke voor de deur staat. Als alle bagage op de trolley staat, zet ik de auto weg en lopen we naar binnen. Maar waar is de lift nu? Als we er naar vragen blijkt dat er helemaal geen lift is. En dat terwijl onze kamer op de eerste verdieping zit. Ja, handig. Not! Naja ach, dan maar even sjouwen met de koffers.
Dan open we de kamerdeur en zien we een enorme ruimte met een apart TV hoekje en om de hoek het bed. De badkamer is ook behoorlijk groot. Gaaf zeg. Zou dit ook zijn omdat we Gold Members zijn? Geen idee, maar we vinden het wel tof. Alleen de wifi is wat aan de trage kant. Ach ja, we vermaken ons wel met wat afleveringen van GTST hoor. Geen probleem.
Morgen weer een drukke planning. Eerst naar Watskin Glen State Park, met verschillende watervallen en daarna wat wijngaarden bezoeken. Al weet ik nog niet welke. Wellicht ook maar zo eens kijken welke op de planning gaan. En daarna, in de avond nog naar Knoebels. Een leuk klein pretparkje waar we tien jaar geleden ook zijn geweest. Voor morgen weer geen hotel geboekt. Kunnen we vast zo ook nog even naar kijken. Maar dat, horen jullie morgen wel.
Aantal gereden miles: 176 (283 kilometer)
Weertype: zonnig, maar niet heet. Gewoon lekker temperatuurtje.
Aantal achtbanen: 6