Dag 27: Watkins Glen SP, Vineyards Seneca Lake & Knoebels

Print Friendly, PDF & Email

Donderdag 23 juni: Corning (NY) – Hummelstown (PA)


Als kwart voor 9 de wekker gaat, sluimeren we nog wat en kleden onszelf dan aan. We lopen naar beneden voor het ontbijt. Ook hier weer het standaard ontbijtje wat we eigenlijk de gehele vakantie hebben gehad. Alhoewel, de bagels ontbreken hier. Of zijn ze gewoon op?

Na een half uurtje lopen we weer terug naar de kamer. Voor vanavond hebben we ook nog geen hotel en we bekijken onze couponboekjes, hotwire en choice hotels. We hebben nog 32.000 punten bij Choice Hotels en eigenlijk bevalt het ons wel, gratis slapen. Omdat we morgen naar Hershey Park gaan, willen we ook daar ergens in de buurt slapen. Via Choice Hotels zien we een Comfort Suites voor 16.000 punten. Laten we die maar doen dan ?

Vervolgens pakken we onze koffers, checken uit en kwart voor 11 zijn we op weg naar Watkins Glen State Park. Hier zijn we in 2006 ook geweest en dat heeft veel indruk op ons gemaakt. Dus doen we hem graag op herhaling. Na ruim een half uur arriveren we bij het State Park, maar door de drukte rijd ik net de ingang voorbij. Iets verderop is een tankstation, kunnen we mooi de wagen nog een keer voltanken en omkeren.

DSC_7089

Bij Watkins Glen SP betalen we 8 dollar entree en parkeren dan de auto vrij achteraan. De camera en dit keer ook ons statief gaat mee. Wordt deze toch nog een keer gebruikt deze vakantie. Als we net vier stappen hebben gezet, zien we iets verderop nog een leuk parkeerplekje in de schaduw. Ik draai dus weer om en haal de auto. Met deze temperaturen is het toch prettiger als je terugkomt in een auto welke in de schaduw heeft gestaan dan vol in de zon. Is meteen ook weer een stukje dichterbij de ingang.

Dan gaan we met een paar trappen omhoog. Dat zal dus de gehele trail zo zijn, trappen omhoog. Pfff… Maar we lassen gewoon genoeg fotomomenten in, zodat het niet opvalt dat we eigenlijk aan het uithijgen zijn. Het eerste stuk bestaat voornamelijk uit kleine watervalletjes. Het is prachtig lopen. We lopen overigens de Gorge Trail. Deze is 2,4 kilometer lang. Je hebt ook nog andere wandelpaden, maar deze lijken niet zo langs de rivier te lopen, maar eerder door het bos. De Gorge Trail is ook de bekendste van dit park.

DSC_7094

DSC_7108

Als we ongeveer op de helft zijn, komen we uit bij de Rainbow Falls. Dit is toch eigenlijk wel het mooiste stuk van het park. Er zijpelt water naar beneden en rechts daarvan zijn nog wat kleine watervallen in de kloof te zien. Het is een prachtig geheel zo. We klappen het statief uit en proberen wat foto’s te maken. Eigenlijk het liefst zonder mensen erop, maar de mensenmassa blijft maar stromen. Als er twee dames langslopen, vraagt er eentje of ik aan het wachten ben op een persoonvrije foto. Ja eigenlijk wel. En ze blijven lief even wachten met door wandelen. Uiteindelijk lukt het me zo om tóch een foto zonder iemand erop te maken. Erg aardig van ze.

DSC_7164

Dan lopen we weer verder. Nog meer trappen op. Maar het laatste stuk is toch wel het zwaarst. Dan loop je de Jacob’s Ladder op, met 180 treden. En dat is bést zwaar. We stoppen een paar keer. Niet dat mijn conditie het niet meer volhoudt, maar door de vele stappen naar boven, verzuren mijn benen gewoon. Ik kan gewoon geen voet meer optillen. En dan zijn we eindelijk boven. Ruim een uur over gewandeld. Boven houden we een plas- en drinkpauze. Alhoewel, voor mij wat drinken en voor Martijn een ijsje ?

IMG_20160623_125959219_HDR

Na een half uur rusten lopen we weer naar beneden. Dat gaat natuurlijk een stuk sneller en gemakkelijker dan naar boven. Alhoewel het toch wel uitkijken is met naar beneden lopen op Jacob’s Ladder. Het zijn geen kleine stappen, dus wil je veilig beneden komen, zul je toch goed moeten opletten. En dat geeft ook weer een aanslag op je knieën.

Uiteindelijk zijn we na een half uurtje lopen weer bij het beginpunt. Als we de navigatie in willen stellen op het adres van ons eerst uitgezochte wijngaarden, kent onze Tom de plek niet. Nou zeg, dat is ook wat. Dan stellen we hem in op ons tweede adresje: Rock Stream Vineyards. Wellicht komen we vanzelf een bord tegen van Castle Grisch Winery, ons eerste adresje. Rondom het Seneca meer zijn echt -tig van wijngaarden te vinden. Als we een minuut of 10 van Rock Stream verwijderd zijn, zien we inderdaad een bord van Castle Grisch: de eerstvolgende kruising linksaf. Uiteindelijk vinden we Castle Grisch dus zonder onze navigatie.

DSC_7193

DSC_7197

De omgeving ziet er prachtig uit. Veel grond met ‘wine-to-be’. We lopen naar binnen. Er zitten een paar stelletjes aan een ronde tafel, lekker te nippen aan hun wijntjes. Wij nemen plaats aan de toonbank en de man vraagt of we wat wijntjes willen proeven. Uiteraard, daarom zijn we hier tenslotte. Hij heeft 5 witte wijnen, 2 rode en 2 dessertwijnen. Je mag 5 wijnen proeven voor 4 dollar. Behalve de dessertwijnen, daarvoor komt nog een dollar bij. We kiezen voor de onderste drie witte wijnen en de twee rode wijnen. Eigenlijk best goedkoop, voor 4 dollar. We delen overigens wel een glas, want we moeten beide nog rijden en dan is het natuurlijk niet verstandig om beide uitgebreid te gaan proeven.

Ze smaken alle vijf prima, maar er is er geenéén die er echt tussenuit springt. We besluiten dus om geen fles te kopen en rijden dan weer verder. Na een goed tien minuten zijn we bij Rock Stream. Als we naar binnenlopen worden we verwelkomt door de huiskat. Ah, wat schattig. Ze komt ook meteen naar je toe en is enorm aaibaar. De man achter de toonbank vraagt of we willen proeven en we bekijken zijn lijst. Hij heeft behoorlijk wat wijnen. Ze zijn opgedeeld in verschillende groepen en per groep kun je dan voor een dollar of 5 proeven. Wij kiezen voor de portgroep. Als eerste proeven we twee Grappa’s van ieder 40% alcohol. Mijn god, wat zijn die sterk zeg. Ze lijken eerder op een wiskey dan op een Grappa. Martijn vindt ze wel lekker, maar het is niet zo mijn ding. De ports zijn ook aan de matige kant, alhoewel de Poolside Pink Port en de Shameless Red Port best lekker zijn. Maar wederom springt er hier ook niets echt uit. We lopen naar buiten en daar zit te kat weer. Uiteraard nemen we ook afscheid van hem (of haar?) echt zo’n kroelkatje en dan rijden we naar Villa Bellangelo in Dundee.

DSC_7200

Na een minuut of tien rijden zijn we bij Villa Bellangelo. Als we naar binnenlopen zien we eerst behoorlijk wat ‘commerciële zut’ staan. Daarna wat verzameling wijn en helemaal achteraan kun je proeven aan de toonbank. We zijn met nog een paar stellen binnen. We krijgen een bordje waarop je 5 wijnen (wederom voor 5 dollar) mogen proeven. We kunnen ook kiezen voor dezelfde wijnen te combineren met chocolade – want die combinatie schijnt erg goed bij elkaar te passen – maar dan betaal je 10 dollar. We houden het bij alleen wat wijntjes proeven en kiezen 2 witte, een rosé, een rode en een Scooterwijntje uit. Vooral de Moscato en het scooterwijntje valt goed in de smaak bij ons. Maar we besluiten toch om er niet iets van te kopen. Het is allemaal net niet speciaal genoeg.

DSC_7210

DSC_7218

Omdat we ook nog een pretparkje op de planning hebben staan, laten we de vineyards voor nu voor wat het is en stellen we de navigatie in op Knoebels. 3.5 uur rijden geeft hij aan. Allemachtig, zolang rijden was dat toch helemaal niet, in onze beleving. Naja ach, we moeten sowieso toch die kant op, want nog een stukje verder staat ons ‘gratis’ hotelletje te wachten op ons.

Martijn begint als eerste te chaufferen, zodat ik alvast wat aan het verslag kan tikken. Dan hoeft dat vanavond niet meer. Na een goed uur rijden we de staat Pennsylvania in. Iets verderop zit een visitor center en daar wisselen we van plek. Martijn wil graag even de ogen dicht doen, zodat hij weer wat fitter wordt. Want hij merkt dat hij een slaaprijder begint te worden en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Als Martijn net de ogen heeft gesloten, begint het wat te regenen. He getver, nee toch. We moeten nog zo’n anderhalf uur, dus wellicht is het weer dan wat anders. Achtbanen doen in de regen is niet onze hobby. Pennsylvania is overigens een erg mooie staat. Veel heuvels met veel groene bomen.

DSC_7239_cr

Om kwart over zes rijden we de parkeerplaats bij Knoebels op. Dit parkje heeft 6 achtbanen voor ons, waarvan we er al twee gedaan hebben tien jaar geleden. Je betaalt hier per attractie, of je betaalt een vast bedrag voor de hele dag plezier. Vanaf vijf uur geldt er een avondtarief, dus dat komt mooi uit voor ons. Als we het terrein oplopen, gaan we eerst op zoek naar een hokje waar je de tickets kunt kopen. De prijs voor de hele dag is 22 dollar. Maar met de houten achtbanen erbij kost het 28 dollar. We krijgen een plattegrond mee waarop ook de prijzen per attractie staan. We zoeken een overdekt bankje op – want het regent helaas nog steeds – en rekenen dan uit wat het ons in totaal gaat kosten als we de zes achtbanen willen doen. Dit blijkt 16 dollar per persoon te zijn. Nou, dan is zo’n polsbandje voor de hele dag natuurlijk helemaal niet interessant voor ons. Zeker niet omdat we op tijd weer weg willen en niet willen blijven hangen. Het is nog zo’n anderhalf uur naar ons hotel in Hummelstown rijden.

Als we terug lopen naar de kassa, merken we dat de regen inmiddels gestopt is. Ah, fijn! Je kunt alleen bonnetjes voor 5 dollar, 10 dollar of 20 dollar. Maar doordeweeks zijn dezelfde aantal bonnetjes iets goedkoper. We betalen nu dus 2x 18 dollar en daarmee hebben we voor 40 dollar aan bonnetjes. En dat terwijl we maar voor 32 dollar nodig hebben. Ach, kunnen we gewoon één attractie nog een keer doen.

Als eerste lopen we naar Impuls, een rare attractie van Zierer. Je gaat eerst 90 graden naar boven en dan heuveltje over en val je weer 90 graden naar beneden. We zijn een beetje bang dat hij pijn doet, maar hij valt echt 110% mee. Hij is echt super soepel. Prima baantje. Kosten overigens: 3 dollar per persoon. Dan lopen we naar Flying Turns. Een houten bobslee. Nergens anders ter wereld hebben ze een houten bobslee. Maar hier in Knoebels staat hij. Heeft ook wel even geduurd voordat hij af was. Tien jaar geleden was hij al in aanbouw, maar heeft uiteindelijk zes jaar geduurd voordat hij af was. Steeds bleek er iets niet goed te zijn, karretjes die omvallen in de bocht enzo. Hij is ook helemaal met de hand gemaakt, dus echt uniek in zijn soort. En wij gaan hem nu gewoon doen. Super tof. Ook hier betalen we 3 dollar per persoon.

We moeten even wachten, want het is wel precisiewerk. Je wordt namelijk ook nog gewogen. Och jee toch. Je mag niet met meer dan 400 lbs (dat is 181 kg) in een karretje zitten. Wij willen in ieder geval apart, zodat we de ruimte hebben. Je zit namelijk tussen de benen van je partner en dan is alleen zitten toch wel wat prettiger. Bij het wegen ziet degene niet hoeveel je weegt, maar komt er een melding op het scherm staan of de verdeling goed is. In eerste instantie wordt Martijn in het voorste karretje geplaatst, ik in de achterste en in de middelste karretje komt een man met zijn zoontje. Maar bij het wegen worden Martijn en de man omgedraaid.

Dan stappen we in, via de lifthill naar boven en dan in een houten halve ronde weer een stukje naar beneden. Vervolgens weer een lifthill op, iets hoger dit keer en dan …. wauw, wat gaaf joh. Zo’n aparte gewaarwording, in een houten baan glijden. Naast Flying Turns staat Phoenix, een houten achtbaan van het merk PTC welke we tien jaar geleden ook al eens gedaan hebben. Ook hier betalen we 3 dollar per persoon. We willen graag in het voorste karretje en daarvoor moeten we twee beurten wachten. Maar dan zien we dat het karretjes zijn per drie rijen. Dat betekent dus dat rij 1 en rij 3 op de wielen zit en rij 2 niet. We switchen over naar de 2e rij en mogen dan meteen instappen. Wat een geweldige baan zeg. Je hebt geen riem of iets dergelijks om, alleen een beugel welke niet eens tot aan je lichaam zit. Het is een out-and-back track, dus veel heuveltjes. En daar houden we wel van, want dan heb je airtime. En dat merk je hier ook weer. Je komt telkens het stoeltje uit. Leuk.

Inmiddels hebben we ook behoorlijk honger gekregen. Naast de houten baan zit een tentje met hamburgers. Ja, een keer een simpele burger is natuurlijk ook lekker. Martijn bestelt een Bourbon Sandwich en ik de Boom Shak-a-laka sandwich. En we nemen er ook nog wat mozzarellasticks bij. Het ziet er echt erg lekker uit. Eigenlijk hebben Martijn en ik dus dezelfde burger, alleen dan met andere saus: hamburger met bacon, kaas, gefrituurde uienringen, sla, tomaat en augurken. Alleen blijven het blaadje sla, de tomaat en de augurk liggen. Die hoeven we niet ?

IMG_20160623_195454771_HDR

Als we uitgegeten zijn, lopen we Black Diamond. Een PTC Family Mine Train. We mogen meteen instappen en het blijkt eerder een spookhuis aka darkride te zijn, dan een achtbaan. Heel af en toe heb je een kleine drop, maar nee. Niet ons ding. Snel maar weer verder. Hier betalen we overigens maar 2,50 dollar per persoon voor.

DSC_7266

Dan lopen we naar Twister, de andere houten achtbaan hier in het park. Ook deze hebben we tien jaar geleden al eens gedaan. We betalen 3 dollar per persoon en na een beurt wachten kunnen we voorin stappen. Hier zijn het namelijk karretjes met wel steeds twee rijen. Dus dan kun je beter wel in de voorste rij zitten van de twee. We gaan omhoog en daarna een paar rondjes, super hard door de bocht en dan uit de bocht zo de wat hogere lifthill op. Vervolgens denderen we weer naar beneden en daarna als een echte twister een paar rondes. Maar man man man, wat gaat dat hard zeg. Niet normaal. En hij is ook nog eens soepel. Wauw, dit is pas echt een goede houten achtbaan. Alleen al voor deze baan moet je naar Knoebels. Wauw!

Als we eruit komen, tellen we even onze bonnetjes en houden we 3 dollar apart de laatste achtbaan voor ons (een kinderachtbaan welke 1,50 dollar kost) en dan houden we nog 8 dollar over. Als we Twister dus nog een keer doen, houden we dus 2 dollar over. Naja ach, dat nemen we dan wel voor lief. We kunnen alleen nog maar 1 glijbaan doen voor 1 dollar per persoon. En dat vinden we eigenlijk een beetje té.

We gaan nogmaals in Twister, maar dan ergens in het midden. Ja, daar is de baan ook tof! Dender-de-dender. Echt geweldig (maar voor is hij beter hoor ? ) Dan lopen we naar onze laatste achtbaan: Kozmo’s Kurves. Een échte kinderbaan. Maar we mogen hem doen! Zowel voor onze lengte, als zonder kinderen. En hij is erg leuk! Zeker voor een kinderbaan gaat hij eigenlijk nog best hard. We gaan drie keer rond. Leuk hoor.

DSC_7275

DSC_7284

Daarna lopen we terug naar de auto en komen we tot de conclusie: Knoebels is (nog steeds) leuk! Ze zijn echt wat uitgebreid sinds ons laatste bezoekje. Ondanks dat het af en toe wat kermisachtig eruit ziet, heeft het echt wel een heerlijke sfeer. Veel leuke (aparte) attracties ook. Als je in de buurt bent, zeker de moeite van het bezoeken waard.

Inmiddels is het al behoorlijk donker geworden. Dat wordt nog wat met rijden. Het laatste half uur hierheen was namelijk op B-wegen en nu is het dus donker. Rijdt toch wat minder prettig. De navigatie leidt ons ook nog eens de verkeerde kant op. Dat wil zeggen, ons lijkt het logischer om links af te gaan, naar de grote weg, maar Tom zegt: rechtsaf. Nou oke, doen we dat maar. Wellicht is dat sneller. Maar daardoor moeten we wel over een echt bosweggetje. We zien geen hand voor ogen. Gelukkig hebben we lampen op de auto. We blijken langs de kampeergrond van Knoebels te rijden. Wat een leuke sfeer zeg. Voor sommige tenten brandt een vuurkorf en houden mensen marsmellows erboven. Ook veel lampjes aan de tenten. Het ziet er erg gezellig uit.

Vervolgens wil onze Tom dat we linksaf gaan, maar daar staat ‘road closed’. Oeps, wat nu? We rijden gewoon maar verder en na twee keer berekenen, heeft onze Tom een andere route gevonden. Ineens steekt er een wasbeertje over. Gelukkig kunnen we nog wat remmen en is hij nét op tijd overgestoken. Dat is schrikken zeg, ineens zo’n beest op de weg. Ik krijg er gewoon hartkloppingen van. En dat terwijl er niets gebeurd is. Gelukkig rijden we dan de normale provinciale weg op. Maar echt veel beter wordt dat ook niet. Nog steeds super donker en met af en toe een tegenligger die zijn groot licht te lang aan laat staan, is het ook niet prettig rijden.

Na een half uur bereiken we de snelweg. Nog steeds, super donker. Maar gelukkig geen tegenliggers die irriteren met hun (grote) licht. Maar het fijne rijden is van korte duur. Als we nog een half uur op de klok hebben, komen we in een file terecht. En dat op dit tijdstip. We staan zelfs een paar keer een goed vijf minuten stil. Zou er iets gebeurd zijn? Na een twintig minuten langzaam rijden zien we dat ze bezig zijn met de weg. Een paar kilometer na de werkzaamheden is er een rustplaats. Martijn en ik switchen weer van stoel en ik rijd het laatste half uurtje naar het hotel.

Als we om half 12 aankomen bij het hotel, worden we ontvangen door de dienstdoende security. Hij checkt ons in en krijgen kamernummer 401 toegewezen. Dan ziet hij dat we Elite Gold zijn en vertelt hij ons dat we uit wat drinken en een snack mogen kiezen. Jeuh…. We pakken de spullen uit, zetten deze op een bagagetrolley en met de lift gaan we naar de 3e verdieping. Helemaal achterin zit 401. Helaas niet zo’n grote kamer als vannacht, maar hij mag er wezen. Een redelijk standaard Comfort Suites kamer.

DSC_7286

DSC_7287

Morgen alweer de laatste volledige dag in Amerika. Wat gaat zo’n vakantie toch altijd weer (te) snel. We bezoeken morgen Hershey Park. Een park waar we tien jaar geleden ook al eens geweest zijn, maar inmiddels behoorlijk wat is bijgebouwd. We zijn benieuwd ?

Aantal gereden miles: 271 (436 kilometer)
Weertype: warm en af en toe een buitje.
Aantal achtbaan gedaan: 6

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *