Zaterdag 25 juni: Hagerstown (MD) – Washington (VA) – Schiphol
Kwart voor 9 gaat voor het laatst de wekker hier in Amerika. De laatste ochtend. We kleden ons aan en lopen naar beneden, naar het ontbijt. We eten een paar toasts en dan snel weer terug naar de kamer. We moeten tenslotte voor 11.00 uur uitchecken.
We verzamelen alle spullen en pakken dan de koffer zo zorgvuldig in. Maar telkens als je denkt alles te hebben, komt er toch nog iets tevoorschijn wat ook nog in de koffer moet. Het is erg benauwd op de kamer, ondanks dat de airco aanstaat. Oef, nog maar een kwartiertje, dat wordt toch nog even stressen op het laatst.
We wegen de koffers en die van Martijn weegt 25.2 en die van mij 21.4. Dat wordt even herindelen. Uiteindelijk komen we mooi uit op 23.2 en 22.8. Dat is mooi in evenwicht, toch? Met de bagagetrolley welke ik ondertussen van beneden gehaald op, rijden we naar de balie. De kamersleutel wordt ingeleverd en dan door naar de auto. Wat is de achterbank leeg zo. Vier weken lang heeft daar ‘troep’ gelegen als onze jassen, vesten, de koelbox en verschillende tasjes.
Als eerste rijden we naar Hagerstown Premium Outlets. Deze ligt vrijwel om de hoek, dus binnen 10 minuten rijden we het parkeerterrein van de Outlets op. Maar waar zou Carters eigenlijk zitten? Want je wilt natuurlijk niet helemaal aan de andere kant parkeren, om vervolgens de gehele outlet door te gaan, voor één of twee winkels. Zo veel tijd hebben we tenslotte ook niet. We vliegen dan wel pas in de avond, maar omdat we de auto op onze eerste vakantiedag om 15.00 uur opgehaald hebben, zullen we vandaag de auto ook weer voor 15.00 uur moeten inleveren.
We parkeren de auto bij gedeelte nummer 4 en lopen dan naar de plattegrond welke vanaf de parkeerplaats te zien is. Carters zit dus in gedeelte twee en Skechers in gedeelte 3. Het is behoorlijk druk aan die kant en dus stuur ik Martijn alvast vooruit om er heen te lopen om te kijken voor een leeg parkeerplaatsje. Ik loop terug naar de auto en zie Martijn in de verte zwaaien. Mooi, het is gelukt. We staan redelijk dicht bij gedeelte nummer 2. Tja, we zijn tenslotte NL’ers. Betekent: Niet Lopen. Toch?
Bij Carters slagen we helaas weer niet, maar vinden wel leuke andere kleertjes voor de kleinste man van mijn vriendinnetje. Vervolgens lopen we door naar Skechers en ja hoor, eindelijk vind ik de paarse schoenen welke ik een paar weken eerder ook heb gezien. Spijt dat ik later had dat ik ze niet meteen gekocht heb, om vervolgens bij verschillende Skecherwinkels de juiste schoenen niet meer te kunnen vinden. Maar hier vind ik ze! En dat op onze laatste vakantiedag! 
Via de toiletten zijn we weer terug bij de auto. We stellen de navigatie in op de Dulles Mall iets boven het vliegveld. Ook daar hebben we nog een winkel zitten waar we een cadeautje voor iemand kopen. Het eerste gedeelte gaan we via de snelweg, maar als snel verlaten we die en rijden we op B-wegen. Hadden we ingesteld dat we geen tolwegen willen hebben ofzo? We kunnen ons namelijk niet voorstellen dat vanaf Hagerstown naar Washington DC alleen maar via de B-wegen kan. Naja ach, het is in ieder geval wel leuk rijden.
Dan bij Point of Rocks rijden we weer een staatsgrens over: Virginia. Dan is het cirkeltje toch echt rond. Vier weken geleden begonnen we hier en nu eindigen we er weer. Als we bij de Dulles Mall aankomen, parkeren we de auto ergens en lopen we naar binnen. Waar oh waar zit Brookstone, de winkel welke we moeten hebben? We vinden al snel een plattegrond en Brookstone is ook snel gevonden.
Vervolgens lopen we weer terug naar de auto. Iets voor het vliegveld tanken we de auto weer vol en iets over half 3 leveren we de auto in bij Budget Rent-a-car. Helaas helaas, het is dan toch echt voorbij met onze roadtrip. Erg jammer om onze Kia in te moeten leveren. Hij heeft vier weken lang heerlijk gereden!
We laden onze koffers uit, de auto wordt nagekeken en we krijgen een ‘go’. We stappen de shuttlebus in en geven de chauffeur onze overgebleven flesjes water. We hebben nog een fles of 6 over. Hij is er zichtbaar blij mee. Hij vertelt ons ook dat hij vaak genoeg, zeker van de Chinezen, wat drinken mee krijgt omdat er te veel over is. Ja ach, anders gooien wij het ook maar weg.
Als we zijn afgedropt bij de aankomsthal van Dulles Airport, is het even zoeken waar British Airways zit. De vertrekhallen zijn boven, maar het is vrij druk. In eerste instantie lopen we de verkeerde kant op en komen uit bij United Airlines. British Airways zit helemaal aan de andere kant. Gelukkig is het niet zo druk. We sluiten aan in de rij en zijn vrij snel aan de buurt.
De grondstewardess kijkt verbaast, want ze kan ons niet vinden in het systeem. Hoe kan dat nou weer? We hebben onszelf toch goed ingecheckt gisteren? Dan ziet ze het euvel. Doordat onze vlucht vertraagd is en we dus de aansluiting in Londen niet zouden kunnen halen, zijn we overgeboekt naar een vlucht met United Airlines. Met het grote voordeel dat deze rechtstreeks is. Oeh, dat is fijn! We komen nu alleen niet om kwart voor 11 aan in Nederland, maar al om kwart over 7!
Met mijn ouders had ik afgesproken dat ze ons op zouden halen op Schiphol, áls we niet te vroeg zouden landen. Kwart over 7 is dus wel wat te vroeg. Snel stuur ik een mail naar mijn ouders: we gaan wel met de trein naar Den Bosch. Waarop mijn ouders terugmailen dat ze ons dan op het treinstation in Den Bosch op komen halen. Top geregeld!
Bij United Airlines is het wel druk. Wát een puinhoop van mensen. Welke rij hebben we in godsnaam nodig? Er zijn een stuk of twintig incheckbalies en allemaal druk! Ook zijn er rijen voor de zelfincheckbalie. We lopen helemaal door naar achteren, waar de zuilen voor de zelf in te checken wat minder druk zijn. Als we aan de beurt zijn, zien we dat we wederom in de middenrij zijn geplaatst, maar nu betreft het een vliegtuig met de indeling van 2-3-2. Dat betekent dus dat Martijn gewoon aan de gangkant zit van de middenrij. Wat fijn! Hoeven we niets of niemand te storen als we naar de toilet willen, of we worden zelf niet gestoord. Weer een meevaller.
Wel jammer dat alle 2-zitplaatsen al vol zijn. Als we zijn ingecheckt, krijgen we van die lange stickers uit het apparaat. Deze dienen we zelf aan de koffer te bevestigen. Het is even zoeken hoe het moet en een grondstewardess helpt ons. Dan worden we verzocht om de koffers bij de balie af te geven. Ook hier bijna geen rij. Mooi.
Het enige minpuntje is dat onze vlucht nu snel gaat vertrekken. Daar waar we dachten genoeg tijd te hebben voor te eten, moeten we nu dus gaan haasten om naar de gate te gaan. Hadden we dan tóch maar wat bij de outlets of mall wat gegeten. Daar gaat onze relaxte avondje. Wat zit ik toch te klagen? Hop hop, lekker naar huis, naar de katjes.
Als we bij de gate komen, gaan we alvast staan in de rij van ‘zone 4’. Het instappen wordt verdeeld in vijf zones. Zone 1 en 2 zijn de business class, First class en frequent flyers. En daarna op volgorde van rijen in het vliegtuig. Maar een grondsteward ziet onze koelbox. Hij is bang dat deze niet gaat passen in één van de bagagebakken. Martijn wordt apart geroepen en ze bekijken hoe ze dit gaan oplossen. Hij mag namelijk het vliegtuig in, als het gaat passen. Anders moet hij vastgeplakt worden en opgeborgen worden in het ruim. Maar we hebben helemaal geen tape bij ons. Wat nou als het niet past? De grondsteward haalt zelf ergens een tape vandaan, zodat dit probleem in ieder geval opgelost wordt. Maar dan krijgen we het seintje om als eerste te boarden, zodat we wellicht onze box ergens anders in het vliegtuig kwijt kunnen, zodat het zeker weten past.
Dat is wel erg gaaf zeg, als eerste boarden. Zelfs nog eerder als mensen met kinderen, mindervalide of de business class. We zijn gewoon in een heel leeg vliegtuig. Wauw.
Onze box wordt in één of ander kastje bij de stewardessen opgeborgen en dan gaan we zitten. Prima plekkie. Vervolgens komt ook de rest binnen. Als iedereen binnen is, kunnen we gaan. Het is bijna 5 uur, dus we krijgen nu toch wel serieus honger. Dus snel opstijgen, zodat we snel wat eten krijgen. Maar het duurt allemaal wel lang. Behoorlijk lang voordat we gaan taxiën. Sterker nog, we krijgen de mededeling dat het allemaal wat langer gaat duren, want de airco in de cockpit is kapot. En dat mag niet. Eenmaal in de lucht is het koud genoeg, maar tijdens het stijgen, moet de knoppen in de cockpit toch goed afgekoeld kunnen worden. Na een half uur krijgen we de melding dat er een technische medewerker onderweg is om het te repareren. Tot twee keer toe krijgen we een ‘go’, maar binnen vijf minuten daarna krijgen we ook weer een ‘no’ te horen. Uiteindelijk na meer dan een uur in het vliegtuig worden we verzocht om uit te stappen. Het repareren duurt toch wat langer dan verwacht en het protocol is dan dat we uit het vliegtuig moeten. Ja potver, is de koelbox mooi opgeborgen hier, moeten we hem alweer meenemen.
Als we allemaal uit het vliegtuig zijn, krijgen we de mededeling dat het sowieso nog een uur duurt voordat we weer in het vliegtuig kunnen. Ofwel, wij gaan op zoek naar wat eten. In een uur moeten we toch zeker wel wat kunnen eten. Inmiddels is het kwart voor 7. Dus we moeten écht wat eten nu. We leven de dag tenslotte op alleen wat ontbijt van vanochtend.
Naast de gate zit gelukkig een restaurantje. We bestellen beide een enchilada kip. Maar het duurt wel lang voordat we het krijgen. Dat zit toch niet echt lekker. Al horen we genoeg oproepen, maar geeneen is voor ons. Niet druk maken dus, gewoon genieten van het eten. Het smaakt in ieder geval erg lekker. Eindelijk wat eten…
Als we onze enchilada op hebben, zien we inderdaad nog weinig beweging bij de gate. Iets verderop kunnen we zitten bij een stroomzuil. We pluggen de laptop in en ik begin alvast aan het verslag. Tegenover ons zit een Nederlands meisje. Ze kijkt naar onze trolley en ziet de sticker van het Florida Forum. Ze vraagt ons of we wat hebben met dat forum en Martijn vertelt dat hij daar een moderator is. Het meisje blijkt voor de firma American Estates te werken en heeft net een zakenreisje in New Orleans gehad. Grappig. Wij hebben in het verleden ook wat geboekt bij deze organisatie. We kletsen wat verder en dan krijgen we ineens de oproep dat we naar een andere gate moeten. De airco kan niet meer gemaakt worden en er wordt een ander vliegtuig voor ons opgetrommeld.
De spullen worden weer ingepakt en lopen dan naar Gate 23. Op de borden staat dat we rond 21.00 uur zullen vertrekken, maar al snel worden we door de grondsteward geïnformeerd dat dit een fictieve tijd is. Het zal eerder tegen 22.00 uur zijn dat we vertrekken. En dat terwijl het nog maar net 20.00 uur is geweest. Tegenover de gate zit een cafeetje. Goed, toch maar een biertje dan maar?
We bestellen beide Flying Dog Hefenweizen. Naast ons komt een man zitten. Ik kijk hem aan en denk ‘goh, wat heeft hij een bekende kop joh’. Maar ik kan hem niet helemaal plaatsen. Is het een Nederlandse schrijver? Volgens mij zit hij ook wel eens bij De Wereld Draait Door. Ik probeer wat te googlen, maar kom er niet uit. Ondertussen blijf ik de gate maar in de gaten houden. Maar er gebeurd maar weinig. Goh, wat irritant is dat zeg. Ik herken de man, maar waar in godsnaam van? Erg frustrerend.
Als we ons biertje op hebben, gaan we bij de gate zitten. Ik probeer toch nog wat te googlen, want ik kan het gewoon niet hebben dat ik niet weet wie het is. En dan ineens heb ik het! We hebben hem gezien bij een aflevering van ‘De Slimste Mens’: Govert Schilling, een wetenschapjournalist. Toch grappig om met een Bekende Nederlander in het vliegtuig te zitten.
Omdat we een ander vliegtuig krijgen, krijgen we natuurlijk ook allemaal weer een nieuwe plaats. Via de mail krijgen wij door dat we eigenlijk dezelfde plaatsen hebben, maar dan een paar rijen naar achteren. Prima.
Dan mogen we eindelijk gaan boarden. We moeten zelfs snel zijn, want het vliegtuig moet voor 22.09 uur weg zijn, omdat we anders niet meer mogen vliegen. Gelukkig gaat het allemaal voorspoedig en iets na 10-en zitten we dan eindelijk in de lucht. Ironisch hoor, wordt je op een andere vlucht gezet omdat je dan geen vertraging hebt, vertrek je uiteindelijk alsnog met een dikke vertraging.
Het is alleen wel een aftands vliegtuigje hoor, met schermpjes uit het jaar 0. Waar we net nog een mooi breed touchscreen schermpje hadden, hebben we nu een klein vierkant ding, waarop vrijwel geen films op staan. Je kunt ook helemaal niet kiezen voor films. Per kanaal wordt er gewoon een film afgespeeld en dan kijk je maar welke je wilt zien. Je kunt hem ook niet stop zetten of iets dergelijks.
Al snel krijgen we wat te drinken en wordt het eten uitgedeeld. Ondanks dat we wat enchilada’s op hebben, hebben we toch wel weer wat trek. Martijn gaat voor de kip en ik voor de pasta. Maar echt super lekker vind ik hem niet. Na het eten krijgen we nog een ijsje uitgedeeld. Dat is dan wel weer lekker.
Aantal gereden miles: 67 (108 kilometer)
Weertype: bewolkt, maar wel warm